(Y) Blackluv’s story ระบายรักใส่ใจเจ้าชายสีดำ

ข้อมูลเบื้องต้น

:)  Shalunla

มีคนเคยถามผมว่าความรักของผมเป็นสีอะไร ผมตอบได้เต็มปากเลยว่ามันเป็น “สีดำ”

มืดมนหม่นหมองไร้ซึ่งแสงสว่าง ผมกำลังรอ...รอให้ใครสักคนมาแต่งแต้มสีสันลงบนความรักนี้ให้มันส่องสว่างสดใสมีชีวิตชีวา ใครสักคนนั้นอยู่ไหนนะ....

เนื้อเรื่อง

:)  Shalunla

นี่เป็น Y เรื่องแรกในชีวิต(ที่แต่งจบ)ค่ะ

ชอบไม่ชอบยังไงก็ติชมด้วยนะคะ จะได้ไปปรับปรุงแก้ไขเพื่อพัฒนาต่อไป อิอิ

            ออดดดดดดดด

เมื่อเสียงออดหมดคาบสุดท้ายดังขึ้น นักเรียนทุกคนต่างก็โห่ร้องออกมาด้วยความดีใจที่จะได้กลับบ้านโดยไม่เกรงใจครูที่กำลังสอนอยู่สักนิดเดียว

“แบล็ค” ขณะที่ผมกำลังกวาดอุปกรณ์การเรียนทุกอย่างลงกระเป๋าอยู่นั้นก็ได้ยินเสียง ‘ดิว’ เพื่อนในห้องที่พึ่งย้ายมาใหม่เรียกเสียงเบา

“หือ?”

“พาเราไปห้องพักครูหน่อยได้มั้ย คือเราไม่รู้ว่ามันอยู่ไหนอ่ะ” แปลกแฮะเพื่อนคนอื่นมีตั้งมากมายทำไมถึงไม่ชวนกลับมาชวนผมซะงั้นทั้งๆที่ผมไม่ใช่พวกคุยง่ายยิ้มคล่องซะหน่อยใครๆก็บอกผมออกจะเย็นชา อึมครึม จนไม่มีใครอยากเข้าใกล้แต่หมอนี่กลับบอกให้ผมพาไปห้องพักครู เหอะๆ

“อืม เอาสิ”

ตอนนี้บนอาคารเรียนนั้นเงียบสนิทเพราะนักเรียนต่างก็กลับบ้านกันหมดแล้ว ระหว่างผมกับดิวนั้นมีแต่ความเงียบไม่มีใครเอ่ยอะไรออกมา ดูจากบุคคลิกแล้วหมอนั่นน่าจะเป็นพวกขี้อายแฮะ ผิวขาวจัด ตัวเล็กๆ เตี้ยกว่าผมสักสิบเซนต์ฯได้มั้ง (ผมสูงหนึ่งร้อยแปดสิบเซนต์ฯ) ท่าทางบอบบางเชียว ดูยังไงก็ลูกคุณหนูชัดๆ หึหึ

“โอ๊ยยยยย” ดิวร้องเสียงดังเมื่ออยู่ๆขาก็พลิกเกือบล้มลงไปหัวฟาดพื้นแต่ดีนะที่ผมคว้าตัวเขาไว้ได้ทัน ตอนนี้เลยกลายเป็นว่าดิวกำลังอยู่ในอ้อมกอดผมพอดี อาส์...ผมชักชอบกลิ่นน้ำหอมอ่อนๆของดิวแล้วสิ

 ตึกตักๆ...

บนอาคารเรียนนี้เงียบมาก เงียบซะจนผมได้ยินเสียงเต้นของหัวใจที่เร็วและแรงจนไม่เป็นจังหวะ ผมไม่แน่ใจเหมือนกันแฮะว่าเจ้าของเสียงหัวใจนั้นคือใครระหว่างผมกับดิว...

“ปะ..ปล่อยเราได้แล้วแบล็ค” เอ๋...ขาพลิกแค่นี้ถึงกับเป็นไข้เลยเหรอวะดิว หน้าแดงแจ๋เลย

“เป็นอะไรรึเปล่า” ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมผมถึงได้เป็นห่วงเป็นใยดิว ทั้งๆที่ผมไม่ใช่พวกชอบแคร์ใครสักนิดเดียวแต่กับดิวมันไม่ใช่...

“เอ่อ..ไม่เป็นไรหรอก”

“โอ๊ยยย นะ..นายจะทำอะไรน่ะแบล็ค เราเจ็บนะ” เหอะ นี่น่ะหรอไม่เป็นไรแค่ผมฉุดเขาให้นั่งลงบนพื้นแล้วถอดถุงเท้ารองเท้าออกดูข้อเท้าแค่นี้ถึงกับร้องไม่เป็นภาษาเชียว

“บวมขนาดนี้เนี่ยนะ บอกไม่เป็นไร”

“.......” ดิวหลบตาผมทันทีเมื่อเห็นผมจ้องเขาเขม็ง

“เดี๋ยวฉันพานายไปห้องพยาบาลวันหลังค่อยมาหาครูใหม่ก็แล้วกัน ลุกไหวมั้ย?” ผมส่ายหัวเบาๆเมื่อเห็นคนเก่งยิ้มแหยๆให้

“เฮ้ยย! นายจะทำอะไรน่ะ” ดิวร้องอย่างตกใจเมื่อเห็นผมแบกเขาขึ้นหลัง

“ก็แบกนายไปห้องพยาบาลน่ะสิ ถ้ามัวแต่ช่วยพยุงนายไปจนถึงห้องพยาบาลชาตินี้ฉันคงไม่ต้องกลับบ้านกันพอดี หึหึ”

“ครูคร้าบบบบ” ผมร้องเรียกเสียงดังเมื่อไม่เห็นครูที่ปกติแล้วจะนั่งประจำอยู่ที่โต๊ะหน้าห้องพยาบาล สงสัยกลับบ้านหมดกันแล้วแฮะ

“ถ้าครูไม่อยู่ก็ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวเราไปหายานวดที่บ้านเองก็ได้” ดิวบอกอย่างเกรงใจ

“ถ้ารอจนป่านนั้นฉันว่าข้อเท้านายคงบวมเหมือนลูกบอลยักษ์แล้วล่ะ” ผมเดินไปที่เตียงและวางเขาลงอย่างเบาที่สุดเท่าที่จะทำได้

“นั่งรอแปปนึงนะ เดี๋ยวฉันไปหายามานวดให้”

“แต่...”

“ไม่ปฏิเสธสักครั้งมันจะตายมั้ย??” ดิวหุบปากทันทีเมื่อผมชิงพูดก่อนที่เขาจะปฏิเสธผมจบ แล้วมาเบ้ปากใส่ทำไมวะนั่น คิดว่าตัวเองน่ารักนักรึไง (แต่ก็น่ารักจริงๆนั่นแหละ -///-)

“เจ็บหน่อยนะ” ผมบอกและเริ่มลงมือนวดข้อเท้าให้ดิวอย่างเบามือแต่ก็ยังได้ยินเสียงครางเบาๆอยู่ดี

ฟู่ววววว์

หลังจากที่นวดเสร็จแต่ดิวยังครางไม่เลิกผมจึงใช้ปากเป่าที่ข้อเท้าให้เขาเบาๆ แปลกใจตัวเองเหมือนกันไม่รู้ว่าผมทำลงไปได้ยังไงเพราะตั้งแต่เกิดมาไม่เคยทำอะไรให้ใครขนาดนี้มาก่อนเลย

“อะ..เอ่อ พอได้แล้ว เราเกรงใจ” ดิวเอ่ยพร้อมกับใช้มือดันใบหน้าผมออก เมื่อเห็นคนเจ็บขัดขืนผมจึงใช้มือตัวเองไปจับมือดิวไว้อีกที

“อ่ะ เสร็จแล้ว หายเจ็บบ้างมั้ย?” ผมถามเมื่อเป่าข้อเท้าให้เขานานพอสมควร แต่กลับไม่มีเสียงตอบกลับมาผมจึงเงยหน้าขึ้นและสังเกตเห็นมือตัวเองที่ยังจับมือดิวไว้ไม่ยอมปล่อย นี่ล่ะมั้งที่ทำให้ดิวเงียบไม่พูดไม่จา

“เอ่อ โทษที” ผมปล่อยมือนุ่มนิ่มนั้นอย่างเสียดาย

“อย่า! เอ่อ...จับไว้อย่างนั้นก็ได้ มัน เอ่อ..อุ่นดี” ดิวก้มหน้าก้มตาบอกผม ท่าทางอย่างนี้เขาเรียกว่าเขินรึเปล่านะ

“อืม” ผมจับมือนุ่มนั้นอีกนานไม่ยอมปล่อยจนตะวันลับขอบฟ้าเราก็ยังคงอยู่ในห้องพยาบาล ผมกับดิวนอนจับมือกันบนเตียงและผล็อยหลับไป....คืนนี้เป็นคืนที่ผมฝันดีตั้งแต่เกิดมาก็ว่าได้...ดิวจะรู้มั้ยนะว่าผมนอนอมยิ้มคนเดียวเหมือนคนบ้าทั้งคืน

ผมคิดว่าผมเจอใครคนนั้นที่พร้อมจะมาแต่งแต้มสีสันลงบนความรักของผมแล้วล่ะ จากความรักของผมที่เคยเป็นสีดำตอนนี้มันค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีชมพูสดใสด้วยฝีมือของดิว...และผมคิดว่ามันจะเป็นสีชมพูเพราะดิวคนเดียว ตลอดไป....