(แฟนฟิค บลีช) Baby Pill (อิจิโกะ- ลูเคีย)

ลำดับตอนที่ #30 : อิจิโกะ VS ลูเคีย!?

10.2

 

เช้าวันรุ่งขึ้น

 

อิจิโกะ ลูเคีย เบียคุยะ เร็นจิ โคมาจิและอุโนะฮานะมารวมตัวอยู่ที่โรงฝึกประจำตระกูลคุจิกิ หลังจากผ่านช่วงมื้อเช้าไปครู่ใหญ่

 

ลูเคียอยู่ในชุดกิโมโนสีเขียวอ่อน นุ่งฮากามะสีดำสนิท ดูทะมัดทะแมงมากกว่าชุดกระโปรงหรือกิโมโนลายสวยที่ใส่อยู่บ่อยครั้ง ทำให้โฮตารุรู้สึกไม่ชินตา ร่างเล็กจ้องมองผู้เป็นมารดาอย่างสนอกสนใจ

 

“ไง โฮตารุ ไม่ชินตาล่ะสิ” อิจิโกะเอ่ยกับร่างเล็กในอ้อมแขน “รู้มั้ยว่าสมัยที่ลูกยังไม่เกิด แม่เค้าห้าวยิ่งกว่านี้อีกนา”

 

“จริงรึเจ้าคะ นายท่าน?” โคมาจิที่ไม่เคยเห็นรูปลักษณ์แบบนั้นของลูเคียเอ่ยถามอิจิโกะหันไปมองลูเคียด้วยสายตาชื่นชม

 

“จริงสิ”

 

“ว่าไงนะ” ลูเคียปรายตาดุๆไปมอง

 

“เปล่าจ้า” อิจิโกะแกล้งกลัวหัวหด เรียกเสียงหัวเราะใสน่าเอ็นดูของโคมาจิขึ้นมาได้

 

“เอาล่ะค่ะ” หัวหน้าหน่วยสี่เอ่ยขึ้นด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม “ข้าจะเริ่มอธิบายวิธีการรักษานะคะ”

 

“อย่างที่ทุกท่านทราบว่าคุณลูเคียได้สูญเสียพลังกดดันวิญญาณส่วนหนึ่งไปกับการคลอดโฮตารุจัง ดังนั้นวิธีที่เราจะทำไม่ใช่การรักษา แต่เป็นการฟื้นฟู ขอเพียงคุณลูเคียได้พักอยู่ในโซลโซไซตี้ที่เต็มไปด้วยอณูวิญญาณและให้ได้ใช้ดาบฟันวิญญาณในการต่อสู้ ข้าเชื่อว่า คุณลูเคียจะหายเป็นปกติในไม่ช้า”

 

“ต่อสู้? แล้วจะให้ลูเคียไปสู้กับใครล่ะครับ?” เร็นจิย่นคิ้วถาม

 

“หึๆ ไม่ได้ให้ไปสู้กับใครจริงๆหรอกค่ะ เพียงให้คุณลูเคียได้ใช้ดาบฟันวิญญาณของตนเองบ้าง เพื่อเป็นการฟื้นฟูพลังกดดันวิญญาณที่เสียไปเท่านั้น ซึ่งเรื่องนี้พวกท่านเองก็ต้องร่วมมือด้วย”

 

“เป็นคู่ซ้อมให้คุณลูเคียซะนะคะ”

 

“แต่ว่าข้ากับหัวหน้าต้องทำงาน...”

 

“เป็นคู่ซ้อมให้คุณลูเคียซะนะคะ”

 

พอเร็นจิอ้าปากเถียงก็โดนเสียงเรียบๆกับแรงกดดันน่าสะพรึ่งกลัวที่แผ่ออกมาจากหญิงสาว ทำให้เขาต้องเงียบปากไปถนัดใจ

 

“ก็อย่างที่หัวหน้าอุโนะฮานะพูดมา...” เบียคุยะเอ่ยเรียบๆ พลางแก้ปมเชือกของผ้าห่อของที่วางอยู่ข้างตัวออกมา แล้วหยิบสิ่งที่อยู่ภายในนั้นส่งให้น้องสาวบุญธรรม... “สิ่งนี้...ข้าขอคืนให้เจ้า”

 

“ท่านพี่คะ นี่มัน...” ลูเคียเบิกตา เพราะสิ่งที่เบียคุยะส่งให้เธอนั้น คือสิ่งสำคัญที่สุดในชีวิตของเธอที่ถูกเบียคุยะบังคับให้ทิ้งมันไว้ที่โซลโซไซตี้หลังจากเธอตกลงใจแต่งงานอยู่กินกับอิจิโกะที่โลกมนุษย์...

 

“โซเดะโนะชิรายูกิ...” หญิงสาวพึมพำ พลางชักดาบออกจากฝักอย่างเชื่องช้า คมดาบสีเงินยวงสะท้อนแสงอาทิตย์ที่สาดส่องเข้ามาในโรงฝึกต้องใบหน้าขาวใสนั้น

 

“ข้าให้คนดูแลรักษาอย่างดี ไม่ต้องกังวล” ชายหนุ่มผู้เป็นพี่ชายกล่าวเสริม ก่อนปรายตาไปยังตัวแทนยมทูตผมส้ม “ถ้าเจ้ายังไม่แน่ใจในความคม ข้าขอแนะนำให้ฟันสิ่งที่ใกล้ตัวที่สุดก่อน”

 

“เฮ้ย อย่าล้อเล่นงั้นดิ เบียคุยะ” อิจิโกะถึงกับซีดในบัดดล มุกตลกร้ายของเบียคุยะนี่...ได้ยินทีไรเขาก็ไม่เคยขำออกซะที...

 

“ขอบพระคุณมากค่ะ ท่านพี่” ลูเคียคำนับให้เบียคุยะอย่างอ่อนน้อม ก่อนลุกขึ้นยืนเต็มความสูง (144 cm.) ก่อนหันมาทางชายหนุ่มทั้งสองคนที่เหลือ

 

“แล้ว...ใครจะเป็นคู่ซ้อมให้ข้าล่ะเนี่ย?”

 

ลูเคียจ้องเขม็งมาที่อิจิโกะ

 

“เอ๋? จะให้ชั้นสู้กับเธอเหรอ? อิจิโกะชี้นิ้วมาที่ตัวเอง “ไม่เอาล่ะ เดี๋ยวชั้นเผลอลงไม้ลงมือกับเธอรุนแรง แล้วบาดเจ็บไปจะทำยังไง?”

 

“เอ๊าะเหรอ...” หญิงสาวคิ้วกระตุก ท่าทางแบบนี้เหมือนอิจิโกะกำลังสบประมาทเธออยู่ชัดๆ “ข้าว่าเจ้าก็แค่กลัวแพ้ข้าเท่านั้นล่ะน้า~”

 

ปึ้ด!

 

“ใช่จริงๆใช่ม้า~” ลูเคียแกล้งยั่วโมโหต่อ

 

“อ๋อ ได้เสียซี่ เข้ามาเลย ลูเคีย!!!” ชายหนุ่มคว้าซันเงสึออกมาตั้งท่าเตรียมพร้อม น้ำเสียงของศรีภรรยาเมื่อครู่มันยียวนกวนต่อมโมโหอิจิโกะอยู่ไม่น้อยทีเดียว จนลูเคียอดที่จะกลั้นยิ้มกับสภาพของสามีไม่ได้...แอบสะใจลึกๆที่ยั่วโมโหอีกฝ่ายสำเร็จ

 

“ข้าไม่แพ้เจ้าหรอก จงร่ายรำ โซเดะโนะชิรายูกิ!” หญิงสาวเอ่ยคำปลดปล่อยขั้นต้นของดาบฟันวิญญาณของตน ก่อนตั้งท่าเตรียมพร้อมเช่นกัน

 

“น๊อตหลุดง่ายทั้งผัวทั้งเมีย กลุ้มใจแท้” เร็นจิกุมขมับกับภาพที่เห็น ก่อนมองมาที่โฮตารุที่กำลังคลานมาหาเขา พร้อมใช้มือตบที่เบาะรองนั่งเบาๆ “มานี่มา โฮตารุ”

 

“ท่าทางจะดุเดือดนะคะ คู่นี้” อุโนะฮานะหัวเราะน้อยๆ ก่อนร้องบอกเบียคุยะ “หัวหน้าคุจิกิคะ ข้าว่าให้ทั้งสองคนนี้ออกไปสู้กันข้างนอกเถอะค่ะ เกรงว่าถ้าให้สู้กันในนี้ โรงฝึกจะถล่มมาทับพวกเราเอานะคะ”

 

“ข้าก็คิดว่าเช่นนั้น” เบียคุยะพิจารณาเพียงชั่วครู่ ก็ร้องบอกลูเคีย “ลูเคีย ออกไปสู้ข้างนอกเถอะ เจ้าจะได้แสดงฝีมือให้เต็มที่”

 

“ค่ะ ท่านพี่!” หญิงสาวรับคำแข็งขัน “เจ้าว่าไง อิจิโกะ”

 

“ว่าไงว่าตามกัน” ชายหนุ่มพยักเพยิดให้อีกฝ่ายเดินตามเขาออกจากโรงฝึกไป ซึ่งลานด้านนอกโรงฝึกเองก็กว้างขวางกว่าโรงฝึกมากพอทีท่าไม้ตายแต่ล่ะท่าของสองสามีภรรยาคู่นี้จะออกฤทธิ์ได้เต็มที่จริงๆ

 

“ย่าห์!” ลูเคียอาศัยความได้เปรียบในด้านสรีระพุ่งเข้าโจมตีอิจิโกะด้วยความเร็ว ซึ่งชายหนุ่มก็ใช้ซันเงสึเข้ารับได้โดยทันที เขาดันสู้แรงอีกฝ่าย ก่อนออกแรงฟาดฟันโต้กลับ โดยไม่ลืมที่จะออมแรงเอาไว้เกือบครึ่ง เพราะไม่อยากให้หญิงสาวต้องบาดเจ็บ

 

ร่างของลูเคียซวนเซไปเล็กน้อย ก่อนตั้งตัวได้ หญิงสาววาดดาบเป็นวงกว้าง ก่อเกิดเป็นเสาน้ำแข็งมหึมา

 

“ระบำแรก สึกิชิโระ! (จันทราสีขาว)”

 

“เหวอ!!!” อิจิโกะก็ไวพอที่จะกระโดดหลบได้ทัน “นี่จะแช่แข็งชั้นรึไงฟะ ยัยบ๊อง!!”

 

“ไม่หลบก็ช่วยไม่ได้” ลูเคียลอยหน้าลอยตาล้อเลียน ก่อนวาดดาบอีกครั้ง “สึกิชิโระ!”

 

“หนอย...เล่นงี้เหรอ? เก็ทสึงะ เท็นโช!!!!” ชายหนุ่มฟาดดาบลงไปยังพื้นอย่างรุนแรง คลื่นพลังงานสีดำตัดเสาน้ำแข็งเป็นสองท่อน บางส่วนกระเด็นไปกระแทกกับต้นไม้ใหญ่ที่อยู่ละแวกนั้นจนล้มก่อเกิดเสียงดังสนั่นหวั่นไหวไปทั่ว

 

“ดูคุณลูเคียสดชื่นขึ้นนะคะ” หัวหน้าหน่วย 4 กล่าวกับเบียคุยะ “คิดว่าคงรู้สึกดีที่ได้จับดาบอีกครั้ง”

 

“ยมทูตก็คือยมทูต” เบียคุยะเอ่ยเรียบๆ “แม้ว่าจะเปลี่ยนไปเป็นอะไรก็ตาม แต่นางก็ขึ้นชื่อว่าเคยเป็นคนของ 13 หน่วยพิทักษ์”

 

“ไม่มีวันตัดขาดหรอก”

 

“นั่นสิคะ” อุโนะฮานะยิ้มรับ “อุ๊ย โฮตารุจัง จ้องตาไม่กระพริบเชียวนะ”

 

ร่างเล็กป้อมยอมอยู่ในอ้อมแขนของเร็นจินิ่ง สายตากลมโตสีน้ำตาลสุกใสจ้องมองไปยังชายหนุ่มหญิงสาวสองคนที่มีศักดิ์เป็นพ่อและแม่ของตนเองอย่างไม่วางตา...

 

-TBC-