ลำดับตอนที่ #31
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #31 : จบการฝึกวันแรก
10.3
.........................
...............................
“สองคนนั้นเขาจะสู้กันอีกนานมั้ยครับเนี่ย?” เร็นจิบ่นอุบอิบ เมื่อเห็นอิจิโกะกับลูเคียยังสู้ติดพันไม่หยุด “อะไรจะอึดกันขนาดนั้น สู้กันตั้งแต่ช่วงสาย นี่ก็ตะวันจะตรงหัวอยู่แล้ว เห็นพักดื่มน้ำกันแป๊บเดียวแล้วก็ไปสู้กันต่อ”
“ต่างคนต่างไม่ยอมลงให้กันทั้งคู่มั้งคะ” อุโนะฮานะออกความเห็น
“งั้น...ข้าจะไปที่ห้องครัว ทำข้าวห่อสาหร่ายมาทานกันที่นี่มั้ยเจ้าคะ?” โคมาจิเลียบๆเคียงๆถาม
“ไม่ต้องหรอก” เบียคุยะเอ่ยเรียบๆ สายตาสีนิลจ้องมองการต่อสู้ของน้องสาวและน้องเขยทั้งสองอย่างประเมินสถานการณ์
“อีกเดี๋ยวก็จบแล้วล่ะ”
“เอ๋?”
“ดูนั่นสิ”
“ริคุโจโคโร!!! (คุกแสงหกชั้น)”
“แอ้ก!!”
เสียงของหญิงสาวเอ่ยชื่อวิถีพันธนาการพร้อมปลายนิ้วชี้เรียวชี้ไปยังร่างของชายหนุ่มผมส้ม ฉับพลัน แสงสีทองก็พุ่งมาจากหกทิศตรงเข้าเสียบร่างของอิจิโกะที่ตั้งท่าจะฟาดดาบลงมาจากกลางอากาศทันที ร่างสูงที่อยู่ในสภาพถูกพันธนาการจึงร่วงลงพื้นอย่างหมดท่า
“ขี้โกงนี่ ลูเคีย!!” อิจิโกะโวยวาย “ใช้วิถีมารได้ยังไง ไหนว่าคุณอุโนะฮานะบอกให้ใช้แต่ดาบฟันวิญญาณไง!!”
“ใช่มั้ยครับ คุณอุโนะฮานะ?” พูดจบพลางส่งสายตาขอความเห็นใจสุดชีวิต
“แหม...ไม่หรอกค่ะ ยิ่งถ้าใช้วิถีมารควบคู่กับดาบฟันวิญญาณไปด้วยแล้วล่ะก็ พลังจะยิ่งฟื้นกลับมาเร็วนะคะ”อุโนะฮานะร้องบอก
“ส...สองมาตรฐาน!!!”
อิจิโกะได้ฟังถึงกับเหวอจนเร็นจิแอบปิดปากกลั้นเสียงหัวเราะเอาไว้เต็มที่
“อาวละ...ยอมแพ้ได้รึยัง?” ลูเคียยิ้มร้ายจากระยะไกล
“ม...ไม่ยอมเฟ้ย...” ชายหนุ่มดิ้นขลุกขลักให้หลุดพ้นจากวิถีมารนี้เต็มที่ เมื่อเห็นว่าลูเคียกำลังตั้งท่าเตรียมพร้อมปิดบัญชีเขาอยู่รอมร่อ
“ระบำต่อไป...” ร่างเล็กหรี่ตาข้างหนึ่งเอาไว้...กำดาบกระชับแน่นกะเล็งให้ถูกอิจิโกะเต็มเหนี่ยว
“หม่าม้า!!”
เสียงใสๆดังลั่นออกมาจากอ้อมแขนของเร็นจิ เมื่อลูเคียหันไปดู ก็พบว่าโฮตารุนั่นเองที่ร้องเรียกเธอ
“โฮตารุ” ลูเคียเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ จนเผลอลดดาบฟันวิญญาณของตนลง
“โฮตารุ นี่เรียกแม่เค้าเพื่อช่วยพ่อสินะ ขอบใจนะ” อิจิโกะซึ้งน้ำใจลูกยิ่งนัก ก่อนหันไปยิ้มเยาะเย้ยอีกฝ่าย
“เห็นมั้ยล่ะ โฮตารุน่ะ รักชั้นมากกว่าเห็นๆ”
“น...หนอย” หญิงสาวกัดฟันกรอด “ข้าไม่น่าจะใช้ริคุโจโคโรนะ น่าใช้เฮียปโปะรันกัน (ราวระเบียงร้อยก้าว) เสียบพุงเจ้าซะก็ดีหรอก หมั่นไส้นัก”
“พูดอะไรก็พูดไปเถอะ” อิจิโกะล้อเลียน ก่อนพยายามพยุงตัวลุกขึ้นมา โดยที่ลูเคียได้คลายวิถีมารเรียบร้อยแล้ว พร้อมกับเดินไปหาลูกชาย กะว่าจะเข้าฟัดให้หายหมั่นเขี้ยวหน่อย
แต่พออิจิโกะรับโฮตารุมาอุ้ม ร่างเล็กกลับดิ้นขลุกขลัก พร้อมส่งเสียงเรียกลูเคีย
“หม่ามะ...หม่ามะ...หม่ำ...หม่ำ”
“สงสัยนายน้อยจะหิวนมนะเจ้าคะ เลยเรียกนายหญิงใหญ่เลย” โคมาจิออกความเห็นยิ่งทำให้อิจิโกะรู้สึกหน้าแตก
“ไงล่ะ อิจิโกะ ไหนว่าโฮตารุน่ะ รักเจ้ามากกว่าเห็นๆไง...เด่อ...” ลูเคียเอ่ยเยาะเย้ย โดยย้อนคำพูดอิจิโกะเต็มๆ “มานี่มา โฮตารุ ไปกินนมกันนะ”
“แต่ข้าว่าพวกเจ้าสองคนไปอาบน้ำก่อนเถอะ” เบียคุยะมองสภาพของทั้งคู่ในขณะนี้ “ขืนให้โฮตารุอยู่ใกล้พวกเจ้าทั้งๆที่เหงื่อชุ่มทั้งคู่แบบนี้ เขาคงได้หมดสติไปก่อนแน่”
“อ๊ะ จริงด้วย” ลูเคียมองสภาพตัวเอง เสื้อผ้าเปียกเหงื่อจนชุ่มชนิดที่ว่าบิดน้ำออกมาได้ ร่างกายก็เลอะเทอะมอมแมมจากการลงไปคลุกสนามหญ้าตอนหลบการโจมตีของอิจิโกะ ซึ่งตัวอิจิโกะเองก็มีสภาพไม่ต่างกันเท่าใดนัก
“งั้น...ข้าขอไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะคะ ท่านพี่” เธอเอ่ยเรียบๆก่อนส่งโฮตารุคืนให้เบียคุยะ
“ไปด้วยสิ ลูเคีย” อิจิโกะเดินตามหลังอีกฝ่ายทันที
“ไม่เอา! อย่าตามมานะ!”
ลูเคียตวาดแหวแต่อิจิโกะก็ไม่ได้หยุดเดินตาม ก็เลยเปิดฉากเถียงกันไปเดินกันไปจนร่างทั้งสองหายลับเข้าไปในตัวบ้าน
“เจ้า...โคมะจังใช่มั้ย?” อุโนะฮานะเอ่ยเรียกร่างเล็กผมขาวยาวสลวย หลังจากมองอิจิโกะกำลังลูเคียเดินปลีกตัวไปทำธุระส่วนตัว
“เจ้าค่ะ ท่านอุโนะฮานะ”
“เมื่อครู่นี้เจ้าบอกว่าจะทำข้าวห่อสาหร่ายมาทานกันตรงนี้ใช่มั้ย?”
“เจ้าค่ะ”
“งั้นข้าจะช่วยด้วย จะได้เสร็จเร็วๆ”
“ขอบพระคุณเจ้าค่ะ”
“ข้าไปช่วยด้วย โคมาจิ” เร็นจิลุกขึ้น พลางหันไปทางเบียคุยะ “หัวหน้าจะไปด้วยมั้ยครับ?”
“ไม่ล่ะ ข้าอยู่ตรงนี้ดีกว่า”
“งั้นเหรอครับ? เช่นนั้นข้าฝากโฮตารุไว้กับท่านนะครับ”
เบียคุยะมองสามคนที่เหลือเดินออกไปจากตรงนั้นจนลับสายตา จากนั้นจึงเบนสายตามาที่หลานชายตัวน้อยที่กำลังนั่งจ้องมาที่ตัวเขาตาแป๋ว มือนุ่มจึงลูบหลังลูบไหล่เล็กนั้นเบาๆจนโฮตารุนั้นผล็อยหลับไปบนตักกว้าง
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
“เฮ้อ...สบายชะมัด”
ลูเคียกับอิจิโกะครางออกมาเกือบพร้อมกัน เมื่อได้ลงแช่ในบ่อน้ำพุร้อนประจำตระกูลคุจิกิ หลังจากทั้งคู่อาบน้ำชำระร่างกายเรียบร้อยแล้ว น้ำแร่อุ่นจัดมีสรรพคุณช่วยขับไล่ความเมื่อยล้าที่เกิดจากการประลองของทั้งคู่จนหายเป็นปลิดทิ้ง
“เจ็บตรงไหนรึเปล่า ลูเคีย?” อิจิโกะหันหน้าไปถาม
“ไม่หรอก แค่เมื่อยเนื้อเมื่อยตัวนิดหน่อย” หญิงสาวพูดพลางเอากำปั้นทุบไหล่ตัวเอง “สงสัยข้าจะแก่ไปแล้วล่ะมั้ง”
“ไหน มาสิ จะช่วยนวดให้” อิจิโกะรุนหลังอีกฝ่ายให้หันไปทางด้านหลัง เมื่อลองเอามือของตนวางไปบนไหล่ของลูเคีย ก็พบว่าไหล่ของลูเคียเล็กและบอบบางมากขนาดที่มือของเขาปิดมิดเลยทีเดียว
“วันนี้ทำตัวดีแฮะ อยากได้อะไรรึเปล่าเนี่ย?” ลูเคียหลับตานิ่งเพราะกำลังรู้สึกสบายตัว เพราะมือใหญ่กดคลึงหัวเล็กโดยลงน้ำหนักอย่างเหมาะสม จากนั้นนิ้วแม่มือจึงรีดไล้ตามแนวกระดูกสันหลังจนถึงก้นกบ จนเผลอร้องครางออกมาเบาๆ
“อยากได้แล้วจะให้เหรอ?”
“ถ้าข้าทำได้น่ะนะ”
“...อยากได้น้องให้โฮตารุ” ใบหน้าคมซบลงที่ซอกคอหอมกรุ่น มือใหญ่เริ่มเลื่อนไปยังร่างกายด้านหน้าของหญิงสาว...
เพียะ!
“ทะลึ่งนักนะ” ลูเคียตีแขนอีกฝ่ายจนอิจิโกะร้องอูย “ข้าจะขึ้นแล้ว ป่านนี้ทุกคนรอกินข้าวอยู่”
“ใจร้ายชะมัด” อิจิโกะบ่นอุบอิบ
“ไม่ต้องมาบ่นเลย” หญิงสาวบ่นใส่ ก่อนหยิบเสื้อคลุมอาบน้ำขึ้นสวมจนเรียบร้อย
................
..........................................
................
..........................................
การฝึกซ้อมเพื่อฟื้นพลังกดดันวิญญาณของลูเคียในวันแรกจึงจบลงแค่นั้น
-โปรดติดตามตอนต่อไป-
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น