คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : โลกที่2 โดย Mokona~
แพขนตาสีน้ำตาลกระพือปริบๆหลายทีก่อนลืมขึ้น สายตาชินกับความมืดทันที หลังนอนหลับมา 2 ชั่วโมงกว่า ร่างบางรู้สึกแปลกใจที่ที่นอนช่างแข็งกว่าตอนแรกนัก พื้นเอียงวูบไปมาอย่างน่ากลัวทำให้ร่างบางต้องหาที่ยึดเกาะไว้ก่อนจะกลิ้งไปไกล รู้สาเหตุแล้วว่าทำไมตนจึงหล่นมานอนบนพื้น หูสำเหนียกเสียงลมพัดหวีดหวิวแข่งกับสายฟ้าฟาดลั่น บรรยากาศรอบกายหนาวเยือกร่างบางยันกายลุกขึ้นนัยน์ตาสีน้ำตาลฉายแววตระหนก มีพายุนี่...พ่อ!
ขาเล็กๆก้าวเร็วที่สุดเท่าที่จะไปได้วิ่งผ่านสิ่งของเกะกะมากมายบนพื้นห้องกัปตันด้วยความร้อนใจว่าผู้เป็นพ่อจะได้รับอันตรายโดยลืมนึกไปว่าพ่อเป็นลูกชาวประมงที่ทะเลทำอันตรายได้ยาก ประตูเปิดออก ฝนกระหน่ำใส่ร่างบางทันทีแต่เธอไม่สนใจ พ่อยืนอยู่นั่น กำลังบังคับหางเสืออยู่ มีลูกน้องอีกหลายคนช่วยกันทำงานอย่างวุ่นวาย เธอเห็นพวกเขาทุกคนทำงานหนักทั้งคืนจึงวิ่งเข้าไปเพื่อจะช่วยและให้พวกเขาพักผ่อนบ้าง พ่อเห็นเธอแล้ว และกำลังโกรธมากที่เห็นเธอวิ่งเข้ามา “กลับเข้าไปนะ!!! ลิซ!!” เขาตะโกนแข่งกับเสียงลมที่เริ่มทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ ร่างเขาเปียกโชกกว่าเธอมาก “แต่ว่า...” “ไปเร็วเข้า!!!ไม่ต้องออกมา!!!” พ่อตะโกนใส่เธออย่างเด็ดขาดที่ลิซไม่เคยเห็นจึงเชื่อที่พ่อสั่ง และหันหลังกลับทั้งที่อยากช่วย ทันใดนั้นคลื่นสูงกว่าเรือประมาณ 2 เท่าก็ซัดเข้ามาตรงตำแหน่งที่ลิซยืน ทำให้ร่างของเด็กสาวถูกซัดกระเด็นตกเรือ พร้อมกับสติที่ดับวูบแว่วแต่เสียงร้องอันตกใจของผู้เป็นพ่อ
วันนี้พายุสงบลงแล้วเป็นเช้าวันใหม่ที่สดใสผิดกับเมือคืนลิบลับ กัปตันเรือหนุ่มผู้หนึ่งออกคำสั่งลูกน้องอย่างเคร่งเครียดในการค้นหาเกาะต่างๆที่ลูกสาวของเขาน่าจะติดอยู่... เวลาผ่านไปอีก 1 เดือน การค้นหาเด็กสาวผู้โชคร้ายไม่ประสบความสำเร็จแม้ว่าจะหาทุกที่แล้ว
คืนนี้กัปตันหนุ่มต้องเจอสิ่งที่เกลียดที่สุดที่มันพรากลูกสาวเขาไปอีกครั้งหลังจากไม่ได้เจอมันมานาน พายุลูกใหญ่พัดกระหน่ำหัวเรือ เสียงลมพัดหวีดหวิว วันนั้นไม่มีผิด ภาพเบื้องหน้าเขาคือร่างของเด็กสาวคนหนึ่งที่มีหน้าตาไม่เปลี่ยนไปจากความทรงจำของเขาเลย ยืนยิ้มส่งให้... นี่เขาตาฝาดหรือ เราขยี้ตาและมองภาพนั้นอีกที ภาพเด็กหญิงหายไปแล้วมีแต่ร่างของสัตว์ประหลาดขนาดยักษ์คล้ายงูทะเล กำลังมองตรงมาที่เขา เขามองมันอย่างไม่กลัวเกรงเลยแม้แต่น้อย เนื่องจากความผิดหวังที่จะพบลูกสาวมีมากกว่า
“พ่อ...” เสียงเรียกอันคุ้นเคยของผู้ที่เขารักที่สุดดังจากข้างหลังพร้อมกับอ้อมแขนเล็กๆที่โอบกอดเขาไว้ กัปตันหนุ่มหันไปมองข้างหลังอย่างประหลาดใจ และพบว่าร่างนั้นคือลิซนี่เอง ทันใดนั้น สัตว์ประหลาดก็กลืนหายไปกับพายุ ดูเหมือน มันจะมาเพื่อบอกลาคนรู้จักอย่างไรอย่างนั้น ซึ่งก็คงจริงเพราะลิซโบกมือลาให้มัน ทันทีที่ร่างสีดำทะมึนกลืนหายไปกับสีดำของทะเลพายุก็สงบลง
วันรุ่งขึ้นพายุสงบ เหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นกับผืนน้ำที่ราบเรียบดุจกระจกใส อากาศดีมากท้องฟ้าปลอดโปร่ง แทบจะไม่มีเมฆเลยซักก้อน พระอาทิตย์สีแดงดวงโตสะท้อนเป็นประกายในน้ำทะเลสีฟ้าจัด
อากาศในตอนนี้ สดใสเหมือนจิตใจของกัปตันหนุ่มผู้นี้ เขาได้ฟังเรื่องการผจญภัยทั้งหมดของลูกสาวแล้วและไม่เคยรู้สึกมีความสุขมากเช่นนี้ ลิซเล่าให้เขาฟังตั้งแต่ ตอนที่ถูกทะเลพัดตกเรือว่าเธฮไม่ได้รับบาดเจ็บเลยเพราะคุณป้าใจดี(เธอเรียกสัตว์ประหลาดว่าอย่างนั้น เพราะมันเป็นเพศเมีย) ได้เอาร่างมารองรับตัวเธอที่สะลึมสะลือจะหลับ ไปอีกโลกหนึ่ง(เธอก็ไม่รู้ว่าไปได้อย่างไร แต่รู้ว่ามันไม่ใช่การเดินทางธรรมดา) ซึ่งพระอาทิตย์ขึ้นทางทิศตะวันตก โลกทั้งโลกเหมือนส่องกระจก ทุกสิ่งจะกลับด้านกันหมด แต่จะหน้าตาเหมือนเดิมทุกประการ เช่น เมื่อดูแผนที่จะเห็นว่ารูปร่างของประเทศกลับด้านกันจากซ้ายไปขวา คนที่อยู่บนโลกนี้จะมีแต่คนที่ตายไปแล้วเท่านั้นและอยู่ร่วมกับสัตว์ประหลาดอย่างมีความสุข... เมื่อลิซเล่าถึงตอนนี้ พ่อก็ถามอย่างตื่นเต้นว่าเธอได้เจอแม่มั๊ย ลิซไม่ตอบอะไรแต่พูดยิ้มๆว่า อีกเดือนคุณป้าใจดีจะมารับเธอกับพ่อในคืนที่มีพายุ
หลังจากนั้น 1 เดือน ไม่มีใครพบเห็น 2 พ่อลูกอีกเลย ลูกเรือบางคนกล่าวว่าเห็นทั้งคู่ตกทะเลเพราะพายุแต่ลูกเรือบางคนบอกว่าเห็นสัตว์ประหลาดซึ่งลูกเรือคนนั้นก็โดนหัวเราะเยาะทันที ไม่มีใครรู้ความจริงที่เกิดขึ้นกับคนทั้งคู่จนถึงทุกวันนี้
ความคิดเห็น