ทางสายใหม่ในรูปใบเก่า

ลำดับตอนที่ #2 : เรื่องแปลกกับดวงตาน่าค้นหา

                  “เอาสิป๊อป นี่ไง เค้าอยู่ตรงหน้านายแล้ว นายชอบเค้าไม่ใช่หรอ ทำอย่างที่นายอยากทำสิ”  พียุยงให้เด็กหนุ่มไร้เดียงสาขืนใจแป้งร่ำ เขายังคงกลัวและลังเล “นายไม่เชื่อฉันเหรอ ตลอดเวลามานี้ ฉันเคยทำร้ายนายหรือเปล่า ก็เปล่า ทำไมตอนนี้นายไม่เชื่อใจฉันล่ะ  จำไม่ได้เหรอ ใครที่ปฏิเสธความรักของนายอย่างไม่มีเยื่อใยน่ะ  นายเจ็บไม่ใช่เหรอ ตอนนี้นายมีโอกาสแล้ว จะมัวรออะไรอยู่อีกล่ะ”



                   ป๊อปเดินเข้าไปหาแป้งร่ำ  เขาตัวสั่นเทาเหมือนลูกหมาตกน้ำ หายใจหอบแรง  ทำให้ร่างกายผอมเกร็งของเขายิ่งดูซีดอย่างน่ากลัว



                   “อย่านะป๊อป  ฉันรู้ว่านายไม่อยากทำ  ปล่อยฉันไปเถอะนะ” แป้งขอร้อง  



                   “เห็นมั๊ย  ยัยนั่นรังเกียจนาย  ทำให้หล่อนมาเป็นของนายซะสิ” พีใส่ไฟ ทำให้ป๊อปยิ่งสับสน



                   “ฉันเปล่านะ นายอย่าไปฟังมัน  มันก็แค่เดนนรก  ไม่คู่ควรให้นายทำตามหรอก”



                   ป๊อป ไม่ฟัง  เขาคว้าตัวแป้งร่ำเข้ามากอด  เธอดิ้น  แต่แน่นอน คนที่โหมงานหนักอย่างแป้งร่ำย่อมไม่มีเรี่ยวแรงมาต่อสู้กับผู้ชาย ที่ถึงแม้จะผอมจนหนังหุ้มกระดูกเช่นนี้   เธอได้แต่ดิ้นชนโต๊ะเรียน เสียงดังโครมคราม  จนกระทั่งล้มลงกับพื้นโดยมีป๊อปทาบทับอยู่บนร่าง  เขากดแขนแป้งไว้กับพื้น  เด็กหนุ่มไม่ประสีประสาเรื่องพรรค์นี้  เขาหายใจแรง  เอาหน้าซุกไซ้ไปตามซอกคอของหญิงสาว  แป้งร่ำร้องให้คนช่วยเสียงดัง  แต่ทว่า  ภายในตึกเรียนไม่มีใครอยู่  นอกจากเพื่อนของพี ซึ่งพีกำชับไว้ว่าเขาเพียงแต่จะสั่งสอนแป้งเท่านั้น จึงไม่มีใครคิดจะเข้ามาช่วย คนใจดำยิ้มอย่างสะใจ   ป๊อป ยังคงซุกไซ้ซอกคอของเธอเพราะความไม่ประสีประสา เขาปลดกระดุมเสื้อของตัวเองออกจนหมดถอดมันออกจนเหลือแต่อกเปลือยเปล่าซี่โครงเป็นริ้ว พีเริ่มไม่แน่ใจว่าเขาสะใจจริงหรือเปล่าที่ทำแบบนี้ ทุกอย่างดูจะเริ่มเลยเถิด แววตาของเขาเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด



                   “พอได้แล้ว” พีพูดเสียงเรียบๆ แต่ป๊อปไม่หยุด



                   “ฉันบอกว่าพอได้แล้ว!” พีดึงตัวป๊อปออกจากตัวแป้ง โยนออกไปให้พ้นทาง  เขาทำได้ไม่ยากเพราะร่างกายกำยำกว่าป๊อปมาก  “ขอโทษที่ขัดจังหวะความสุขนะ แต่ฉันว่าวันนี้พอแค่นี้ดีกว่า” พีแก้ตัว คนใจดำเรียกให้เพื่อนที่อยู่ข้างนอกเปิดประตูให้แล้วเดินออกไปโดยไม่หันหลังกลับมามอง ร่างแบบบางที่นั่งหลังพิงกำแพง จุกจนร้องไม่ออก เสื้อผ้ายับยู่ยี่  น้ำตาไหลรินผ่านแก้มสีชมพู  แต่สายตาเคียดแค้นราวกับจะฆ่าใครสักคนที่อยู่นอกห้องนั่น

                                            

                                                                                                              ****

                   ถึงขณะนี้แป้งร่ำจะอ่อนล้าเต็มทน  แต่เธอก็ต้องพยายามทำหน้าที่ประธานนักเรียนให้ดีที่สุด  ร่างบางพยายามลากร่างกายอ่อนล้ามาที่หอประชุมซึ่งตอนนี้มีแต่เสียงจ้อกแจ้กจอแจน่ารำคาญ



                  “อ้าว!! ยัยแป้ง ไปฟัดกะหมาที่ไหนมายะ” นุกถามแป้งร่ำด้วยเสียงแหบใหญ่ที่พยายามดัดให้ดูเล็กลง  กางเกงสีดำรัดติ้วยิ่งทำให้คนอื่นๆ รู้ว่าหล่อนเปิดเผยเรื่องที่ตนเป็นเพศที่สามอย่างไม่อายใคร แต่ถึงอย่างไรนุกก็ยังมีความสามารถที่คนอื่นๆ ทำไม่ได้ หล่อนเป็นฝ่ายประชาสัมพันธ์ของโรงเรียน และยังทำหน้าที่เป็นพิธีกรให้กับโรงเรียน โดยเฉพาะวันปฐมนิเทศน์เช่นนี้ที่มีเด็กใหม่ รุ่นพี่ และอาจารย์อยู่ในหอประชุมรวม 2000 คน



                   “อย่ามากเรื่องเลย แล้วนี่แกท่องบทได้ยัง” แป้งเฉไฉไปเรื่องอื่น



                   “แหม ระดับน้องนุกไม่ต้องท่องบทแล้วแหละ  เค้าเรียก ระดับมือโปรย่ะ ว่าแต่แกเหอะหายไปไหนมาเป็นชาติ แค่ไปเอาใบรายชื่อเนี่ย  อาจารย์แม่รอเงกแล้ว รีบเอาไปให้แกสิ เดี๋ยวโดนสวดหรอก วันแรกนะแก”



                   “ช่างเหอะ  ฉันอยากคุยกับไอ้แตมกับนังขนุนก่อน  ไม่เจอกันตั้งนาน  คิดถึงมันว่ะ แล้วนี่มันหายหัวไปไหน”  



                   “จะไปไหนได้ล่ะ 2 คนนั่น ทำตัวเป็นประโยชน์มากสุดก็แค่เสิร์ฟน้ำ อยู่ทางนู้นนนนนนนน แน่ะ” นุกลากเสียงสูงยาว และชี้มือไปส่งๆ แป้งมองตาม และสายตาก็ไปสะดุดเข้ากับใครคนหนึ่งซึ่งทำให้แก้มที่แดงอยู่แล้ว แดงขึ้นเป็น 2 เท่า.…..



                   “อุ๊ย!!  พี่แป้ง หวัดดีค่ะ” เด็กนักเรียนม.ต้น3คนเข้ามาทักแป้ง  ทำให้เด็กสาวสะดุ้งหลุดออกจากภวังค์  “ยิ้มอะไรอยู่เหรอค่ะ”



                   “อ๋อ  ปะ…เปล่าค่ะ  น้องมีไรหรอ”  แป้งตอบ  นุกทำปากแบะ  แป้งร่ำเป็นขวัญใจของรุ่นน้อง เพราะเธอเคยเป็นนักบาสของโรงเรียนเมื่อ 2 ปีก่อน  แถมยังหน้าตาดี  เด็กบางคนคิดว่าเธอเป็นทอมจึงตามกรี๊ดอยู่เรื่อยมา  แต่ตอนนี้แป้งไม่ได้เล่นบาสแล้ว ร่างกายของเธออ่อนแอลงมาก  แถมทรงผมที่เคยตัดสั้นจนรุ่นน้องคิดว่าเป็นทอม  บัดนี้กลับยาวสลวยเป็นสีดำอมน้ำตาลเหมือนผู้หญิงเต็มตัว



                   “เปล่าค่ะ  จะถามว่าปีนี้พี่แป้งจะลงเล่นบาสอีกมั๊ย คือพวกเราอยากดูน่ะค่ะ  พี่แป้งตอนนั้นเท่ห์จะตาย”  1ใน 3 ถามขึ้นท่ามกลางเสียงหึ่งๆในหอประชุม



                   “แหม น้อง แล้วตอนนี้พี่แป้งเค้าดูแย่มากเลยเหรอจ๊ะ” นุกที่ไม่ค่อยสบอารมณ์อยู่แล้วกระแนะกระแหนเด็กหญิง 3 คนนั้น



                   “ก็ไม่ได้แย่หรอกนะคะ ก็แค่ดูโทรมลงนิดหน่อยนะ ยังไงพี่แป้งก็สวยเหมือนเดิมแหละ แต่พิมว่า ถึงพี่แป้งจะแย่สุดๆ  ก็ยังจะดูดีกว่าพี่นุกนะคะ” พิมหันไปหัวเราะกับเพื่อนอีก 2 คน นุกเดือดจนถึงขีดสุดแล้วตะโกนด้วยเสียงดังแต่แหบพร่า



                   “อีเด็กเวร!!  แก” รุ่นน้อง 3 คนนั้นวิ่งหนีหายไปในฝูงชน  นุกทำท่าจะวิ่งตาม  แต่แป้งรั้งแขนเอาไว้ก่อน



                   “นุก  แกอย่าทำแบบนี้สิ  เดี๋ยวก็เสียภาพพจน์หมด  แกเป็นหน้าเป็นตาของโรงเรียน จะมีเรื่องกับใครก็ดูหน่อยสิ”  แป้งติง



                   “โธ่!!ยัยแป้ง แกก็ดูอีเด็กสามคนนั่นสิ  มันใจดีด้วยซะที่ไหน เล่นไม่รู้เวลา” นุกกล่าวอย่างหัวเสีย



                   “อ้าว! แป้ง นุก  คุยอะไรกันอยู่เหรอ”  เจ้าของเสียงเป็นคนเดียวกับที่แป้งมองหาเมื่อกี้  เขาพูดเสียงสดใสเดินมาหา หนึ่งสาวแท้และหนึ่งสาวเทียมพร้อมกับยิ้มร่า  แป้งร่ำหน้าแดงขึ้นมาอีกครั้ง  พยายามก้มหน้าหลบสายตาน่าค้นหาคู่นั้น

                                                                                       ////////////////////////////////////////////////////