ทางสายใหม่ในรูปใบเก่า

ลำดับตอนที่ #1 : เปิดเทอมกับหน้าที่ใหม่ และความแค้นที่ยังคุกรุ่น

                  บรรยากาศภายในห้องแล็บเก่าๆ ดูน่ากลัวในเวลาหลังเลิกเรียนเช่นนี้  แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่ทำให้เด็กหนุ่มตัวเล็กที่ยีนหลังชนกำแพงกลัวจนตัวสั่น หากแต่เป็นกลุ่มเด็กผู้ชายห้าคนที่อยู่ตรงหน้าเขาต่างหาก

                  

                    “เลิกกับยัยนั่นซะ” เด็กผู้ชายที่ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้ากลุ่มอันธพาลพูดขึ้น  เสียงดังก้องไปทั่วทั้งห้อง  เพิ่มความกดดันให้เด็กหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้า



                   “นายก็รู้ว่าเราทำไม่ได้” ในที่สุดเขาก็กลั่นคำพูดที่คิดว่าดีที่สุดออกมา  แต่นั่นยิ่งเพิ่มอารมณ์โกรธให้กับคนที่เขาไม่อยากให้โกรธที่สุดในเวลานี้



                   “แค่นี้พอไหม  มันอาจช่วยให้กิจการของนายมีอายุต่อไปได้พักหนึ่ง” เด็กหนุ่มคนเดิมยื่นกระดาษแผ่นเล็กๆ ให้



                   คู่กรณีรับกระดาษแผ่นนั้นไปด้วยมือที่สั่นเทา  มองดูตัวเลข 5 หลักปลายๆ ในกระดาษแผ่นนั้น ริมฝีปากยกขึ้นนิดหนึ่ง



                   “ฉันจะบอกกับแป้ง……..พรุ่งนี้เลย”  เจ้าของกระดาษยิ้ม ภายใต้ดวงตาสีน้ำตาลเข้ม ซุกซ่อนความชิงชังไว้อย่างมิดชิด



                   น้ำตาเด็กสาวไหลผ่านแก้มที่เป็นสีชมพูเรื่อ  สายตาบ่งบอกถึงความเคียดแค้นระคนทุกข์ใจ  ทุกชีวิตภายในห้องที่ถูกปิดด้วยบานประตูบานที่หญิงสาวใช้ยันกายให้ยืนอยู่ได้ยังคงไม่รับรู้  ว่ายังมีอีกคนที่ต้องเสียใจกับสิ่งที่พวกเขาทำ



                                                                                                   ****



                   เปิดเทอมใหม่  เรื่องน่ายินดีสำหรับเด็ก ม.ปลาย….แค่บางคน  สำหรับแป้งร่ำ  ปีนี้เป็นปีสุดท้ายของเธอที่นี่  มันมาพร้อมกับฐานะใหม่…ประธานนักเรียน  ภาระหนัก  แต่ไม่ที่สุดในชีวิต  เธอยังมีน้อง 2 คนที่ต้องดูแล หลังจากเสียแม่ไป ส่วนพ่อของเธอต้องไปประกอบธุรกิจที่ต่างประเทศ  นานๆจะกลับมาสักที  แต่ก็ส่งเงินมาให้เธอใช้จ่ายได้ตามที่ต้องการ



                   “ไงจ๊ะ  ประธานนักเรียนคนใหม่” แตมทักทายแป้ง  เธอหันไปยิ้มให้อย่างเนือยๆ



                   “ก็ไม่ยังไงหรอก  เออ นี่  แล้วทำไมยังไม่รีบไปหอประชุม  งานปฐมนิเทศน์กำลังจะเริ่มแล้วนะ” แป้งตอบเนือยๆ



                    “เออ ใช่ ขนุน  นังนุก ไปเร็วเข้า  พวกแกนี่ไม่เตือนฉันเลย  ช้าขนาดนี้มีหวังโดนจับประจานแน่” เด็กสาว 3 คนวิ่งออกจากห้องเรียนไป  แป้งร่ำก้มลงไปหาใบรายชื่อกรรมการนักเรียนใต้โต๊ะ



                   “โอ๊ะโอ  ไม่น่าเชื่อ  ดูนี่สิพวกเรา ว่าฉันได้อยู่ห้องเดียวกับใคร”  เสียงพูดกลั้วหัวเราะดังมาจากประตูห้อง  เด็กผู้ชายคนแรกหันไปพูดกับเพื่อนอีก 4 คนที่เดินตามหลังมา  เด็กสาวเงยหน้าขึ้นจากการก้มหาของ



                   “เอาน่า วันแรกอย่างเพิ่งมีเรื่องเลยว่ะ พี” 1 ใน 4 ที่ตามมากล่าวด้วยสีหน้าหวั่นๆ



                   “ใครว่าฉันจะมีเรื่อง  พวกนายสิต้องยินดีกับฉันที่ได้อยู่ห้องเดียวกับประธานนักเรียนสาวคนใหม่” พีเดินเข้ามาใกล้แป้งร่ำเรื่อยๆ พูดยิ้มๆ “ใช่มั๊ย” เขาพูดกับเธอ ซึ่งบัดนี้คิ้วขมวดเป็นปมอยู่กลางหน้าผาก



                   “ขอตัว” แป้งร่ำพยายามเลี่ยง เธอรู้ว่าตอนนี้อยู่ในฐานะอะไร และไม่ควรทำอะไร



                   “เดี๋ยว!!”  พีคว้าแขนแป้งร่ำไว้  กำจนแน่น “อะไรกัน ไม่คิดจะทักทายกันหน่อยเหรอ” เขาพูดต่อด้วยหย้าตายียวน



                   “เฮ้ย พวกปิดประตูเด๊ะ  ฉันอยากอยู่ประธานนักเรียนคนใหม่ตามลำพัง ไอ้ป๊อป นายก็เข้ามาด้วยสิ” เด็กผู้ชายสวมแว่นเดินเข้ามาอย่างว่าง่าย  แป้งมองหน้าพีอย่างไม่ไว้ใจในขณะที่พีเองก็มองเธออย่างท้าทาย



                   “เลิกทำอะไรบ้าๆซะที ไม่งั้นฉันจะไปบอกอาจารย์ภัทรสุดา”



                   “เชอะ อย่างยัยแก่นั่นน่ะเหรอจะมาทำอะไรฉันได้  เอาเงินยัดปากไปก็ไม่กล้ามาเสนอหน้าแล้ว”



                   “ที่นายกำลังพูดถึงอยู่น่ะ มันอาจารย์นะ  คนเลวๆอย่างนาย  ระวังไว้เถอะ นรกจะกินหัว”



                   “นรกหรอ กลัวจะแย่ แต่ฉันว่าวันนี้คงจะมีคนได้ขึ้นสวรรค์มากกว่า”

                                      



                                                       /////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////