เจ้าพ่อลวงเล่ห์ [ สนพ. แสนรัก ]

ลงเรื่อง : ๑๑ พฤษภาคม ๒๕๕๘ ปิดเรื่อง : ............................................ กำหนดลบ : ................................................. ขอร้องนะคะ งานประพันธ์ทุกชิ้นเกิดขึ้นจากการรังสรรค์ของสมองและสองมือ ห้ามผู้ใดคัดลอก ดัดแปลง หรือทำซ้ำ เป็นอันขาด ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. ๒๕๓๗ ถ้าผู้ใดละเมิดฝ่าฝืนคำสั่ง มีโทษทั้งจำและปรับ ตามที่กฎหมายบัญญัติไว้สูงสุด

ซีรีย์ชุด เจ้าพ่อนักรัก มีนักเขียนร่วมกันอีกสามคนนะคะ

นี่คือแบนเนอร์จ้า เข้าไปติดตามและให้กำลังใจกันได้ค่ะ รับรองว่าสนุก

อรุณรัมภา

โปรยปรายดั่งสายฝน

“อย่ามาแตะเนื้องต้องตัวฉันนะ!” ดุจดารินตะคอกเสียงกร้าว พร้อมกับเบี่ยงตัวหนีมือหนาคู่นั้นที่หมายจะมาแตะตัวเธอด้วยความรังเกียจรังงอน อีกทั้งยังส่งสายตาวาวโรจน์เหมือนดั่งเปลวเพลิงไปให้เขาอย่างไม่ปิดบัง ท่าทีของเธอมันแสดงออกมาอย่างชัดเจนเลยว่าไม่อยากเข้าใกล้ผู้ชายร่างยักษ์ที่กำลังยืนแยกเขี้ยวใส่

“อ้อ! เดี๋ยวนี้แตะนิดแตะหน่อยทำเป็นหวงตัว ต้องเป็นไอ้หมอหน้าตาโลคลาสแบบนั้นใช่ไหม ถึงจะจับจูบลูบคลำเนื้อตัวคุณตรงไหนก็ได้” ราฟาเอลถามกลับเสียงเข้ม ดวงตาสีเฮเซลแทบจะเปลี่ยนเป็นสีเปลวเพลิงเพราะความโกรธกรุ่น แถมในใจยังรู้สึกเดือดดาลเป็นอย่างยิ่ง ที่ดุจดารินทำท่ารังเกียจเดียดฉันท์เขาราวกับเป็นตัวเชื้อโรคก็มิปาน แต่นั่นมันยังไม่เจ็บเท่ากับการที่เธอทำเหมือนไม่เคยสนิทสนมกับเขามาก่อน

“ถ้าไม่ใช่พี่หมอสามีของฉัน ผู้ชายหน้าไหนก็ไม่มีสิทธิ์แตะต้องตัวฉันทั้งนั้นแหละ โดยเฉพาะคุณ...ที่ไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะมองด้วยซ้ำไป!” ดุจดารินเชิดหน้าขึ้นสวนกลับแบบทันควัน ความหวาดกลัวเมื่อสักครู่นี้มลายไปจนหมดสิ้น

“ลืมอะไรไปเหรอเปล่าคนสวย มากกว่ามองผมก็เคยทำมาแล้ว อยากรู้ไหมว่าผมทำแบบไหน...” ราฟาเอลไม่พูดเพียงอย่างเดียวเท่านั้น แต่ยังย่างสามขุมเข้ามาใกล้ร่างอรชรด้วยท่าทางคุมคาม ทว่าสีหน้ากลับมีเลศนัยชอบกล ยิ่งแววตาที่เคยแข็งกร้าว มาบัดนี้กลับพราวระยับราวกับว่าไม่เคยมีอารมณ์เคืองขุ่นมาก่อน

“ยะ...อย่าเข้ามาใกล้ฉันนะ ไม่อย่างนั้นฉันจะร้องให้คนช่วยจริงๆ ด้วย”

“เอาเลยดาริน จะร้องทั้งวันทั้งคืนผมก็ไม่ว่า ร้องเสียงดังๆ ด้วยยิ่งดี ผมชอบนะรู้ไหม... แต่ร้องแล้วอย่าหยุดก็แล้วกัน เพราะถ้าคุณหยุดเมื่อไหร่ คุณได้เป็นเมียผมซ้ำสองบนเตียงเดิมแน่นอน”

“กรี๊ดดด! ไอ้บ้า! ไอ้คนผีทะเล! ไอ้หื่น!”

O W E N TM.