คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : 9th CHAOS - unable
9th CHAOS - unable
BOMMMMMMMMME
เสียงเกมแพ้ครั้งที่โหลพอดีดังจากลำโพงโฮมเธียเตอร์ขนาดย่อมในห้องไอ้ปุณณ์มัน ผมรู้สึกเหมือนตัวเองโดนเยาะเย้ยด้วยคำว่า Game Over เป็นครั้งที่หนึ่งโหล จนต้องเขวี้ยงจอยในมือลงพื้นพรมหน้าทีวีอย่างขัดใจ
XBOX บ้าบอไรวะ ไม่เห็นหนุกเลย เล่นไปก็แพ้ เซ็งว่ะ คอมขี้โกง! ผมคิด(โทษคนอื่น)พลางหงายตัวลงนอนบนพรมอย่างไม่รู้จะทำอะไร
'ใครจะไปดี ได้ทุกชั่วโมง ก็เรามันคนไม่ใช่ละครทีวี~'
ใครวะโทรมาตอนนี้? ผมเหลือบมองมือถือที่ทั้งร้องทั้งสั่นอยู่ข้าง ๆ กระเป๋านักเรียนบนโซฟา ใจหนึ่งก็ขี้เกียจเดินไปหยิบ แต่อีกใจหนึ่งก็กลัวว่าโทรศัพท์จะเสียงดังเสียจนเจ้าของห้องตื่น
คิดได้ดังนั้นผมก็กระโดดพรวดเดียวถึงตัวเครื่องทันที
"ว่าไงครับไอ้สัด" ไอ้โอมครับ
"ทำไมไม่มาวะ! วันนี้กูโดนบราเดอร์ทำโทษให้เอาขยะห้องออฟฟิศไปทิ้งตอนเย็นด้วย" เสียงตระหนกของไอ้โอมลอยมาตามสาย จนผมฟังแล้วอดขำสมน้ำหน้ามันไม่ได้ "ทำอีท่าไหนบราเดอร์ถึงได้เล่นมึงล่ะ"
"กูเล่น MSN กระดาษกับไอ้ม้ง"
"แล้วส่งกันยังไงให้โดนจับ"
"ส่งผ่านเพื่อนมันไม่ทันใจ กูเลยเขวี้ยงไป บราเดอร์หันมาเห็นพอดี" ไอ้ควายยย สมควรแล้วครับที่โดน
"มึงกะลังคิดว่ากูควายใช่มะ ไอ้สัด" อ้าว แล้วไอ้ห่านี่มันด่าผมกลับทำไมวะ!
"ว่าแต่มึงไปไหน ทำไมไม่มา แล้วใครจะช่วยกูทิ้งขยะ" สรุปที่มันถามมันไม่ได้เป็นห่วงผมเลย แม่งอยากได้คนช่วยนี่เอง ไอ้เพื่อนเวร
"กูมีธุระนิดหน่อยน่ะ..."
"ธุระไร หรือติดลมจากเมื่อวานกับยูริ หึหึหึ" เรื่องเหี้ย ๆ ละคิดได้ ถ้ามันอยู่ตรงหน้าผมตอนนี้ ผมบ้องหัวเหม่ง ๆ ของมันคว่ำไปแล้ว
"สัด" เป็นคำตอบที่สุภาพที่สุดสำหรับคนอย่างมันครับ
แต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้ยินไอ้โอมตอบโต้อะไรกลับมา เสียงแหบพร่าของปุณณ์กลับดังขึ้นเสียก่อน "หน...หนาว...หนาว..."
"มึงอยู่กับใคร" ไอ้เชี่ยโอมนี่นอกจากปากมันจะหมาแล้วหูก็ยังเสือกดีเหมือนหมา แต่ตอนนี้ผมไม่มีเวลาอธิบายอะไรแล้ว "เออ แค่นี้ก่อนนะ"
"หนาว...หนาว..." เสียงไอ้ปุณณ์สั่นขึ้นทุกที
"มึงอยู่กับใครน่ะ?"
"แล้วเจอกันวันจันทร์" ผมตัดบทมันแค่นั้นก่อนจะกดวางสายแล้วกระโดดไปคว้ารีโมตปรับอุณหภูมิเครื่องปรับอากาศทันที สามสิบไปเลยแล้วกัน ร้อนตายห่า
ผมมองตัวเลขอุณหภูมิที่ถูกปรับให้สูงขึ้นพร้อมกับรู้สึกว่าตัวเองร้อนแปลก ๆ จึงถอดเสื้อนักเรียนออกพาดไว้บนโซฟา ก่อนจะเดินไปดูคนป่วยที่นอนขดอยู่บนเตียง
ไอ้ปุณณ์ท่าทางจะหนาวจริง มันพยายามรวบผ้าห่มผ้านวมให้มาปิดตัวมันมากที่สุด ขณะที่ทั้งปากและเนื้อตัวสั่นไปทั่วเหมือนคนกำลังทรมานอย่างหนัก
ต่อให้ผมโง่วิชาสุขศึกษาแค่ไหน แต่ก็พอจะรู้ว่านี่คงเป็นช่วงไข้ขึ้นตามที่มันเคยบอก แน่นอนว่าผมลุกลี้ลุกลนมากเพราะไม่เคยต้องดูแลคนเป็นไข้มาก่อน สิ่งแรกที่นึกออกคือยื่นมือไปแตะหน้าผากมันเพื่อจะพบว่าร้อนอย่างกับเตารีด!
ไม่ต้องไปหาหมอเหรอวะเนี่ย!!!
ผมยิ่งลนลานเข้าไปอีก ขาสั่งให้ตัวเองเดินวนไปวนมาอยู่พักใหญ่ ก่อนจะคิดได้ว่าต้องออกไปตามหาใครสักคนมาดูอาการมัน แต่ในจังหวะที่กำลังจะวิ่งออกไปนั่นเอง ตัวผมทั้งตัวดันถูกดึงลงไปเสียก่อน!
"เฮ้ย!" ผมดิ้นขลุกขลักอยู่ในวงแขนร้อนผ่าวนั่นด้วยความตกใจ ไอ้เชี่ยปุณณ์มันละเมอดึงผมไปกอดอยู่บนตัวมันครับ แน่นด้วย ผมพยายามขืนตัวก็แล้ว ดิ้นให้หลุดก็แล้ว ไอ้บ้านี่มันก็ยังไม่ปล่อยผม แม่งคนป่วยห่าอะไร รัดซะแน่นอย่างกับอนาคอนด้า
"ไอ้เชี่ยปุณณณ์ ปล่อยยย!" ผมทั้งดิ้นทั้งด่าเพราะไม่ชิน และเพราะอยากจะรีบออกไปหาคนมาช่วยมันเร็ว ๆ ด้วย แต่เพราะหน้าผมถูกกดอยู่แถว ๆ ต้นคอมัน เสียงเลยเปล่งออกมาได้ไม่มาก มันก็ไม่รู้เรื่องห่าเหวอะไรเลยครับ นอกจากเกร็งกอดผมแน่นยิ่งขึ้น
"หนาว...หนาว..." เสียงแหบนั่นยังคงร้องครางไม่หยุด จนผมเองที่ต้องเป็นฝ่ายหยุดดิ้น
ผมโงหัวขึ้น (อย่างโคตรลำบาก) มองใบหน้าขาวซีดของปุณณ์ที่ตอนนี้รอยแดงเริ่มหายไปบ้าง เหลือแต่ผิวซีด ๆ เข้ามาแทนที่ ผมมองหัวคิ้วเข้มนั้นที่ขมวดเข้าหากันอย่างคนทรมาน เช่นเดียวกับดวงตาปิดแน่น ทั้งที่ในเวลาปกติตาคู่เคยนี้ส่องประกายทั้งสดใส ขี้เล่น และสุขุมไปในตัว ริมฝีปากที่เคยเป็นสีอมส้มโดยไม่ต้องแต่งแต้มแบบพวกผู้หญิงนั้น ตอนนี้ซีดจางลงจนแทบไม่เหลือเค้าผู้ชายสุขภาพดีคนเดิม
ปุณณ์เป็นแบบนี้ไม่สนุกเลย ผมอยากให้มันหายเร็ว ๆ แล้วกลับมากวนตีนผมต่อ
เมื่อเห็นดังนั้น สิ่งที่ผมทำในเวลาต่อมาคือตัดสินใจทิ้งตัวลงบนแผ่นอกกว้างที่เจ้าของมันโอบกอดผมไว้ ผมวาดแขนโอบมันกลับเมื่อเสียงครางว่าหนาวยังคงดังไม่หยุด ด้วยหวังว่าจะช่วยอะไรได้บ้าง ไม่มากก็น้อย
ไม่รู้เป็นผมที่คิดไปเองหรือเปล่า ว่าปุณณ์คลายกล้ามเนื้อที่เกร็งลง พร้อมกับอุณหภูมิร่างกายเริ่มเข้าสู่ปกติ
***
'I could be brown, I could be blue, I could be violet sky~'
ริงโทนโทรศัพท์เสียงไม่คุ้นค่อย ๆ ดังขึ้นจนแผดลั่นในความเงียบ เป็นสาเหตุให้ผมต้องเป็นฝ่ายงัวเงียตื่นขึ้นมาเพื่อจะพบว่าตัวเองกับไอ้ปุณณ์นอนกอดกันซะแทบจะเป็นเนื้อเดียว -_-" ที่สำคัญ ผมยังนอนคว่ำอยู่บนตัวมันว่ะ (เมื่อยฉิบหาย)
คนปกติเขาดูแลผู้ป่วยเป็นไข้กันท่านี้ป่าววะะะ (ไม่)
'I could be hurtful, I could be purple, I could be anything you like'
มิสเตอร์ Mika ยังคงส่งเสียงร้องจากลำโพงมือถือไอ้ปุณณ์ไม่ยอมหยุด แม้ว่าผมจะชอบเพลงนี้เหมือนกัน แต่ก็ต้องสะกิดเจ้าของเครื่องแรง ๆ ให้มันตื่น ข้อหนึ่ง ผมหนวกหู ข้อสอง ช่วยปล่อยกูสักที!
ไอ้ปุณณ์สะดุ้งนิดหน่อยด้วยแรงสะกิด แต่ทันทีที่ลืมตามาเจอสภาพของเราสองคนก็ยิ่งสะดุ้งหนัก "เฮ้ย!!!"
"ไม่ต้องเลย มึงแหละทำกู" แม่งตกใจอย่างกับผมไปปล้ำมันงั้นละ ผมพูดพลางเหล่มองเจ้าของที่ปลายคางเฉียดจมูกผมไปหน่อยเดียว
"ผ...ผมทำอะไรโน่" เสือกจะคิดลึกอีกนะไอ้เวร หน้ามันตกใจมากครับ นี่มันทำไม่ทำมันไม่รู้ตัวเองรึไง -_-" ผมล่ะเหนื่อยใจ -_-"
"เปล่า ๆ มึงไข้ขึ้นตัวร้อนฉิบหาย แล้วก็เพ้อว่าหนาวตลอด พอกูเดินมาจับตัวมึง มึงก็เห็นกูเป็นฮีตเตอร์ มัดกูไว้อย่างที่เห็นนี่แหละ" ผมอธิบายเป็นฉาก ๆ จนมันร้องอ๋อ พยักหน้าเข้าใจทันที ตอนนี้สีหน้ามันดีขึ้นมากแล้ว ไม่ซีดเท่าเมื่อบ่าย ผมก็ดีใจด้วย แต่...
"รู้แล้วก็ปล่อยกูสักทีสิวะ"
"เออ โทษที ๆๆ" สิ้นคำผม มันรีบผละแขนตัวเองออกทันที เยี่ยม! ผมถอยมาลุกขึ้นนั่งบนเตียงพลางเอนคอซ้ายขวาแก้เคล็ดที่นอนผิดท่าเมื่อกี้เป็นการใหญ่ นอนบนคนนี่มันเมื่อยฉิบหาย
'Why don't you like me? Why don't you like me? Why don't you walk out the door'
ถึงตอนนี้ Mr.Mika ร้องเพลงจนจบท่อนฮุคเรียบร้อยแล้วครับ ผมละกลัวว่าเขาจะเหนื่อยกับพวกไม่ค่อยสนใจมือถืออย่างพวกผม เลยหันไปมองโนเกียเครื่องสีดำบนโต๊ะแล้วมองหน้ามันต่อ "รับปะ?"
"ดูให้หน่อยสิว่าใคร" แน้...ใช้งานกูง้านเรอะ! ผมเหล่มองมัน แต่ก็เดินไปดูให้แต่โดยดี วันนี้ยกให้มันวันนึงแล้วกันครับ
หน้าจอโทรศัพท์โนเกีย N81 ปรากฏรูปคู่รักโชว์อยู่หราบนโต๊ะกระจก "เอม..." ก็แค่อ่านออกเสียงตามชื่อที่ขึ้นโชว์หน้าจอเท่านั้นเอง
"อ้อ เอามา ๆๆ" เสียงไอ้ปุณณ์เรียกพลางกวักมือยิกจนน่าหมั่นไส้ ใช่ซี่...แฟนทั้งคนนี่...ผมรีบเดินไปส่งมือถือให้มันรับสายโดยไวก่อนปลายสายจะโกรธ
"ฮัลโหล หวัดดีครับ...ผมอยู่บ้านละ...หือ มีอะไรหรือเปล่า?...อ๋อ...ขอโทษนะเอม พรุ่งนี้ได้มั้ย วันนี้ผมไม่ค่อยสบาย อยากนอนพักจังเลย ขอโทษนะครับ"
"ทำไมล่ะ! ปุณณ์สัญญากับเอมไว้แล้วนะว่าจะไปด้วยกันวันนี้!!!"
O[]o!? หลังจากที่แอบสงสัยว่าเอมโทรมาทำไม ในที่สุดผมก็ได้คำตอบ เมื่อเสียงเอมแหวดังจากลำโพงโทรศัพท์จนต้องสะดุ้งโหยง แน่นอนว่าขนาดคนนั่งอยู่ห่าง ๆ ไม่ได้เอาหูแนบโทรศัพท์อย่างผมยังได้ยินเสียงดังจนสะดุ้ง นับประสาอะไรกับปุณณ์ที่ถึงกับต้องยกมือถือห่างจากหูเดี๋ยวนึง มันหันมายิ้มแหะ ๆ ให้ผมที่ทำหน้าตกใจมองมันอยู่
"แต่ว่า...อืม ครับ...งั้นเดี๋ยวปุณณ์ไปรับที่หน้าโรงเรียนตอนเย็น...แล้วเจอกันครับ"
"อย่าบอกนะว่ามึงจะออกไปเดต" ป่วยไม่เจียมนะสาดดด
"ไม่ใช่เดตหรอก เอมจะไปซื้อรองเท้าน่ะ" มันตอบเนือย ๆ พลางวางมือถือไว้ข้างหมอน ผมคว้าเอาไปเก็บที่เดิมให้ ด้วยเพราะเคยได้ยินว่าวางโทรศัพท์ไว้ข้างหมอนมันไม่ดีต่อร่างกาย
แล้วดันทุรังจะออกไปข้างนอกทั้งที่ยังไม่หายไข้ดีก็ไม่ดีกับร่างกายเหมือนกัน
"เหมือนกันแหละ สภาพแบบนี้จะไปเหรอวะ" ผมถามกลับด้วยความรู้สึกที่ไม่พอใจมาก ๆ แต่ไอ้ปุณณ์แค่ยกมือขึ้นก่ายหน้าผากแล้วหลับตาลงช้า ๆ
"ตอนนี้ก็ดีขึ้นเยอะแล้วละ อีกอย่าง ผมก็สัญญากับเอมไว้แล้วจริง ๆ"
เราอาจจะสนิทกันแล้วก็จริง แต่ไม่ได้หมายความว่าผมจะยุ่งเรื่องส่วนตัวของมันได้
ผมไม่รู้จะพูดอะไร นอกจากปล่อยให้ปุณณ์นอนพักต่อไป ในขณะที่หัวผมยังคงครุ่นคิด
TBC.
Postscript (Since 2008) : หืม... มีคอมเม้นบอกว่ารอฉาก NC กันตรึม... (อะไรเนี่ย 555+) ใจเย็นเย็นนน ปล้ำกันตอนนี้เลยปุณณ์เจ็บหนักแน่ (คนเขียนหวงน้องโน่นะ อิอิ) แล้วเป็นไง โน่ดูแลปุณณ์ดีพอรึเปล่าหนอ.. อิอิ.. แล้วจะใจร้ายปล่อยให้ปุณณ์ไปเดทรึเปล่า... หึหึ
อ่านคอมเม้นแล้วสนุกมากมายค่า 555+ ทุกคนดูมี "อะไร" อยู่ใกล้ตัว 5555+ (เห็ดเรียนหญิงล้วนมาตลอดง่ะ อด ๆๆ แถมมหาลัยก็ผู้หญิงเย๊อออ เยอะ เซ็ง) ดีค่ะ เล่า ๆๆ ชอบอ่าน __,, อ่านแล้วจิ้นบรรเจิดดีแท้แต่ละคู่ที่ว่ามา หุหุ... *ฝันหวาน*
ถึงคุณ AngelJS
อื้อหือ.......... คู่น้องฟันเหล็กกับหนุ่มนักกีฬานี่เข้าเค้ามาก ขอแนะนำให้ทำไดอารี่บันทึกพัฒนาการของทั้งคู่ว่าไปถึงไหน ยังไงแล้ว แล้วนำกลับมาอัพเดทเป็นระยะ ๆ โดยด่วน ทั้งนี้เพื่อความสุขใจของสาวชาววายอย่างเรา __,, กรี๊ดด
ถึงคุณ jaeho123
เม้นท์อะไรได้เป็นสัจธรรมจริง ๆ ^^" ใช่ค่ะ มันเป็นนิยายวาย... ไอ้โน่ไอ้ปุณณ์.. ไม่รอดหรอก หึหึหึ *หัวเราะอย่างผู้เหนือกว่า*
ถึงคุณ More than...
ขอบคุณมากสำหรับปรู๊ฟค่า~ เราก็ผิด ๆ ถูก ๆ เงอะ ๆ งะ ๆ ไปเยอะเหมือนกัน (ฮา..) ขอบคุณค่า~
แอบสงสารน้องกางเกงน้ำเงินรองเท้าหนัง.. หลังจากนี้คงถูกเอาไปจิ้นกันกระจาย (ฮา..)
ถึงคุณ DeViL_de@th
(มหาลัยเดียวกันป่าวเนี่ย 555) @_@ น่าสนใจค่ะ คุยไปยืนโอบเอวไปนี่แสดงว่าหวงน่าดูนะเนี่ย อืมมมม ต้องสังเกตการณ์ต่ออย่าให้คลาดสายตา xDDD
มหาลัยเราผู้หญิงเยอะมากกกกกกก ผู้ชายก็มีแต่ตุ๊ด (ฮา..) ไอ้พวกนี้จิ้นไม่ลง เอาฮาอย่างเดียว 5555+
ถึง คุณแม่เด็กกางเกงน้ำเงิน คะ
ลูกคุณแม่โชคดีมากมาย แต่ท่าทางจะยังประหม่าอยู่ หึหึ... ในกรณีที่คุณแม่ไม่สามารถยุลูกชายได้ และหาน้องสาวมาช่วยยุไม่ได้ แนะนำให้คุณแม่ไปยุรุ่นพี่คนนั้นแทนค่ะ (กร๊ากก) ตื้อมาก ๆ เดี๋ยวลูกชายคุณแม่ก็ใจอ่อน (ยิ่งรุ่นพี่น่ารักด้วย)แค่นี้คุณแม่ก็ไม่ผิดแล้ว (ฮา...) อุ๊ปส์... หนูพูดอะไรออกไป ขอโทษค่า~ __,,
ดีใจค่าที่คุณแม่เอ็นดูน้องโน่กับน้องปุณณ์ ฝากด้วยนะคะ ขอบคุณสำหรับคำอวยพรค่ะm(__ __)m
ถึงคุณ Be De Bu Ai
แต่งจากเรื่องจริงรึเปล่า.... อันนี้ไม่บอกดีกว่าค่า~ xD
รู้แต่ว่ากำลังจะนัดกับน้องโน่ไปกินหมูกะทะเร็ว ๆ นี้.... หึหึ (เอ๊.. ยังไง)
จะพยายามไม่ค้างฟิกนานค่า~ ^___^v
ถึงคุณ Mania Y
จะจิ้นให้เป็น 3P ก็ยังไหวนะคะ (ฮา..) นักกีฬาเทนนิสนี่หน้าเหมือนภราดรรึเปล่า (หวังว่าคงไม่) ถ้าไม่เหมือนแต่เป็นหนุ่มหุ่นนักกีฬาก็ผ่านโลดค๊า.... ติดตามผลงานของทั้งสามคนต่อไป @_@ อิอิ
ถึงคุณ Darkline
โน่บีบหัวนมปุณณ์หลายทีเดี๋ยวน้องปุณณ์เจ็บค่า~ เด๋วจะกลายเป็นไอ้หน้าหล่อ หัวนมช้ำ y_y เศร้าเลยของแบบนี้ต้องทำเบา ๆ (กรี๊ด)
ถึงคุณ hokane
อุ่ย! ตกใจหมดเลย 555+
ถึงคุณ BejoKiller
เอางั้นจริงเหรอคะ 5555+ จะเก็บไว้พิจารณานะ (เดี๋ยวไปกล่อมน้องปุณณ์ก่อน) อิอิ
โอ่ย... ตอบมาขนาดนี้แล้วเปิดเซกชั่นตอบคอมเม้นไปเลยดีกว่าไหมเนี่ย ^^;;;
สำหรับคอมเม้นที่เห็ดไม่ได้ตอบไม่ต้องน้อยใจน๊าจ๊ะ อ่านทุกคอมเม้นแน่นอนค่า~ เอาไว้มาคุยเล่นแชร์ประสบการณ์ (น่าจิ้น) กันอีกนะ หรือใครอ่านตอนนี้แล้วคิดยังไงก็เขียนไว้ได้ค่า ขอบคุณทุกคนมาก ๆ เลย ^__^ (รู้สึกตอนที่แล้วประเด็นปุณณ์โดนทำร้ายหัวนมจะถูกพูดถึงเป็นพิเศษ ฮา..) ยังไงก็ฝากด้วยนะคะ m(__ __)m
ปล. อย่าลืมโหวตน๊า ชอบมากให้มาก ชอบน้อยให้น้อยเหมือนเดิมค่า~
ความคิดเห็น