1 ปี กับชีวิตในอเมริกา

/> /> />

FACEBOOK : facebook.com/CHIDAHP

ย้ายบ้านแล้ว

กดอ่านได้ที่รูปภาพ :)

 

 

; fjs.parentNode.insertBefore(js, fjs); }(document, 'script', 'facebook-jssdk'));

 
by ชี้ดาบ.

 

 

ผมเป็นนักเรียนธรรมดาคนหนึ่งที่เคยผ่านประการณ์นักเรียนแลกเปลี่ยนในอเมริกา อยากมาเล่าเผื่อว่าบทความนี้จะเป็นแรงจูงใจให้กับใครอีกหลายคนที่กำลังลังเลกับการคว้าโอกาสนี้

โดยส่วนตัว ครั้งแรกเริ่มผมก็ไม่ได้สนใจโครงการพวกนี้สักเท่าไหร่ คิดว่าโอกาสนี้ยังแทนที่ได้เมื่อเติบโต เรียนต่อมหาลัย เรียนระดับปริญญาโท มันก็คงไม่แตกต่างอะไร แต่เมื่อได้ไปสัมผัสแล้วความคิดของผมก็เปลี่ยนไปในทันที เมื่อความแตกต่างมันอยู่ที่การเรียนรู้ ความเข้าใจ และยิ่งหาโอกาสไม่ได้อีกแล้วกับ “ชีวิตมัธยมปลายในดินแดนต่างวัฒนธรรม”

ตัวผมก่อนไปมันต่างจากตอนนี้มาก เคยเป็นเด็กขี้อาย เป็นคนที่มีความมั่นใจน้อยมาก อยากทำหลายอย่าง แต่ว่าไม่มีความเป็นผู้นำที่ทำอะไรเองได้เลย หากเพื่อนไม่นำเราก็ไม่ทำ สิ่งนี้กลายเป็นสิ่งที่ผมเสียดายมาตลอดกับโอกาสที่หลุดลอยไป หลายอย่างที่เรามีความสามารถก็น่าจะได้แสดงออก เมื่อได้แสดง ได้ฝึก เราก็จะพัฒนา

กลับมาคนรอบข้างเห็นได้ชัดถึงความแตกต่าง เรามองสิ่งรอบกายในหลากมุมมองมากขึ้น ความคิดเริ่มแตกต่างไปจากกลุ่มเพื่อนรุ่นเดียวกัน เหล่านี้ผมเรียนรู้และเข้าใจเพราะการเดินทางครั้งยิ่งใหญ่ ให้สิ่งที่ใหญ่ยิ่งที่สุดกับชีวิต

“การเติบโต”...

เหตุผลหรือความบังเอิญ

หากจะให้เล่าถึงความเป็นมา ว่านึกอย่างไรถึงมาเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยน ตอบตรงๆเลยว่า “ไม่ได้นึก” ไม่ได้คิด ไม่ได้วางแผนด้วยซ้ำไป มันเป็นเพียงความคิดชั่ววูบที่มีพลังอันยิ่งใหญ่ ทำให้ผมคว้าหนังสือที่ไม่เคยคิดแม้แต่จะสัมผัส ขึ้นมาอ่านอย่างขะมักเขม้นจนได้เรื่อง ซึ่งในขณะนั้นผมอยู่ ม.5 แต่...

ผมอ่านหนังสือแกรมม่าระดับประถม... ผมไม่ใช่คนที่เก่งภาษา ผมเรียนภาษาอังกฤษช้ากว่าเพื่อนในห้องตั้งเจ็ดปี ทักษะของผมจึงตามหลังเพื่อนๆมาตลอด ทำให้ต้องกลับไปหยิบหนังสือมาอ่านตั้งแต่ present tense, past tense แทบจะเริ่มท่อง ABC ตั้งแต่ต้น ด้วยอารมณ์ชั่ววูบและปาฏิหาริย์มันทำให้ผมผ่านข้อสอบข้อเขียนได้อย่างหวุดหวิด แต่สิ่งที่ดูเหมือนจะมีผลต่อความพยายามครั้งนี้มากที่สุดก็คงเป็น “อารมณ์ชั่ววูบ” ที่ว่า…

“เฮ้ย เมิงเคยแต่งหญิงป่ะวะ”…

อย่า!! อย่าเพิ่งเข้าใจผิด ผมไม่ได้เป็นกะเทย ตุ๊ด เกย์ หรือปังตอที่ไหน เป็นผู้ชายแท้ทั้งแท่ง แต่สาเหตุที่สนใจก็เพราะว่า...

แค่อยากรู้ว่าถ้าหน้าอย่างผมเป็นผู้หญิงแล้วจะสวยไหม...

เออะ... ไม่ใช่...

มันกลายเป็นประสบการณ์ที่น่าสนใจ แสดงให้เห็นถึงความแตกต่างอย่างมากที่เราจะไม่มีวันได้สัมผัสเลยหากเรายังอยู่ที่นี่ ที่แบบนี้ เป็นผู้ชายแบบนี้...

เฮ้ย!! ผมไม่ใช่กะเทย

เอาเป็นว่าผมไม่ได้อยากจะเป็นผู้หญิง แต่เพียงสนใจในกิจกรรมหลุดโลกของเด็กมัธยมอเมริกัน จากเรื่องเล่าของเพื่อนที่เคยเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยน

“ตอนแต่ง ต้องโกนขนหน้าแข้งด้วยนะเว้ย”...

พอแล้วโว๊ย!! ผมสนใจเพราะเห็นความเป็นตัวของตัวเองในเพื่อนคนนี้ เก่ง มีความสามารถหลายอย่าง ที่สำคัญมันแตกต่างจากผมที่สุดตรงที่ “มันกล้าที่จะเริ่มทำอะไรด้วยตัวเอง”

แล้วผมคาดหวังในสิ่งนั้นมากที่สุด...

 
ตอนนี้ย้ายบ้านแล้วนะ :) ตามกันที่




FACEBOOK : facebook.com/CHIDAHP

 

แบบทดสอบ: คุณเป็นแฟนพันแท้เรื่อง "หนึ่งปีกับชีวิตในอเมริกา" มากแค่ไหน (ลงแล้วสามตอน)