ประสบการณ์ลดน้ำหนักด้วยตัวเอง เดือนละ 10 กิโลฯ

ลำดับตอนที่ #46 : การเฉลิมฉลองเคล้าความวิตกกังวล

                       หมายเหตุ   เขียนวันที่  11 พ.ค. 48             หนัก 77 กิโลกรัม





                       เย................................................ แล้วก็มาถึง 100 วันของการอยู่ในโปรแกรมลดน้ำหนักของตัวเอง กับน้ำหนักที่ลดไปแล้ว 30 กิโลกรัม ท่ามกลางความตื่นเต้นดีใจนี้ผมก็ยังพอมีสติอยู่ว่า ความอยากที่ยังคงฝังลึกอยู่ภายในมันก็กำลังคืบคลานขึ้นมาอย่างช้าๆแต่มีพลังมหาศาลทีเดียว ไอ้ผมจะสุขก็คงสุขไม่ได้เต็มที่กับสภาวะเช่นนี้ แต่ผมลองเปรียบเทียบกับคนที่กลั้นใจกินเมนูลดน้ำหนักจนครบ 13 วันและพอวันที่ 14 ก็หันมากินอาหารในปริมาณมากอย่างกับอดอยากปากแห้งมาจากไหน ( จริงๆก็อดอยากมาจากการลดน้ำหนักนั่นแหละ ) แล้วไม่นานนักน้ำหนักตัวของเขาก็ขึ้นเอาๆจนเข้าสู่ภาวะโยโย่อย่างถาวร



                      ถ้าถามผมในวันนี้ จริงๆแล้วมันก็คือภาวะธรรมชาติอย่างหนึ่ง ถ้าเราลดน้ำหนักเร็ว เราก็จะมีความอยากกินขึ้นมาเร็ว แต่ถ้าเราลดน้ำหนักแบบค่อยเป็นค่อยไป ความอยากมันก็จะขึ้นมาแบบค่อยเป็นค่อยไปเหมือนกัน และการที่มันขึ้นมาแบบค่อยเป็นค่อยไปนี่แหละทำให้เราสามารถที่จะตั้งรับมันได้อย่างมีสติ ตอนนี้ตบะของผมก็ยังไม่แตก ก่อนหน้านี้ตอนที่ผมลดน้ำหนักครบ 3 เดือน มีคน 2 คนเห็นต่างกัน คนแรกบอกว่าผมพ้นแล้ว ภาวะโยโยจะไม่เกิดกับผมแน่ ผมจะไม่มีวันอ้วนขึ้นมาได้อีก แต่คนหลังกลับบอกผมว่า พี่อย่าประมาทไป เพราะเท่าที่เห็นมาถ้าจะให้แน่ใจก็คือต้องผ่าน 6 เดือนไปแล้ว นั่นแหละถึงจะแน่ใจได้จริงๆ ว่าเราได้ปรับพฤติกรรมแบบถอนรากถอนโคนแล้วและรับประกันได้ว่าเราจะไม่กลับมาอ้วนได้อีก ประสบการณ์ของผมตอนนี้ผมเชื่อคนหลังมากกว่าครับ เพราะตอนนี้ผมเองกำลังเผชิญกับความอยากกินอาหารในปริมาณมากมา 2-3 วันแล้ว มันค่อยๆมาและยังไม่หายไปไหนเลยแม้แต่วินาทีเดียว



                     น่าแปลกใจมากที่ทำไมระหว่างวันที่ 55-99 ของการเข้าโปรแกรม เป็นเวลา 44 วันเต็มที่ผมไม่ได้มีความอยากเช่นนี้มาก่อนเลย มันยังเป็นสิ่งที่ผมอธิบายไม่ได้ แต่อย่างน้อยตอนนี้ผมก็ตั้งรับมันได้ดี วันนี้ผมไปสัมมนาที่โรงแรมแห่งหนึ่ง อาหารกลางวันของเขาหรูหรามาก แล้วโต๊ะผมก็มีคนนั่งน้อยด้วย แต่ผมยังประคองตัวมาได้แบบไม่เสียสุขภาพจิต ผมกินพออิ่ม กินข้าวไปครึ่งจาน กับผักผัด หลังจากนั้นก็กินน้ำพริกกะปิกับผักต้มไปอีก 2 จานเต็มๆ กินเปล่าๆนะครับ ไม่ได้กินกับข้าว แล้วผมก็กินผลไม้ไปนิดหน่อย วันนี้ผมเจอเพื่อนเก่าที่ไม่ได้เห็นหน้าของมันมานาน ทั้งขนมจีนน้ำยาและ ทับทิมกรอบ แต่ผมก็ยังไม่แตะต้องมันได้ มันอาจจะจริงดังคำพูดของคนบางคนที่พูดขึ้นมาว่า \"เราไม่สามารถห้ามไม่ให้เกิดแผ่นดินไหวและสึนามิได้ แต่เมื่อเราเห็นน้ำลดมากๆ เราก็ยังพอมีเวลาที่จะวิ่งหนีทันถ้าเรารู้ว่าอีกไม่กี่วินาทีข้างหน้ามันจะเกิดอะไรขึ้น\"



                     มันก็เหมือนกับคนที่ลดน้ำหนัก ถ้าเราลดฮวบฮาบเราก็พอจะรู้ว่าเวลาความอยากตีกลับมันจะรุนแรงขนาดไหน มีกี่คนที่จะรอดพ้นมันไปได้ แต่ถ้าเราค่อยๆลด เราก็รู้ว่าความอยากเหล่านั้นมันก็จะค่อยๆมา ความอยากอันนี้ที่ผมเรียกมันว่าพี่คนโต ยังไม่กล้าเรียกว่าความอยากระดับพ่อแม่ของมัน เพราะไม่แน่ใจว่าต่อไปผมจะเจออะไรอีก แต่ก็แน่ในว่าผมมีเวลาที่จะเรียนรู้มัน รับมือกับมัน และไม่ทำให้มันมีอิทธิพลเหนือผมมากจนเกินไป แต่สิ่งที่ผมได้แต่หวังก็คือว่า เมื่อไหร่มันจะไปจากผมซะที ถ้าเปรียบเทียบก็เหมือนกับการที่ผมเดินท่ามกลางความมืด แล้วได้ยินเสียงรองเท้าของใครก็ไม่รู้เดินตามผมมาเรื่อยๆ เมื่อผมหยุดมันก็หยุด เมื่อผมย่างก้าวมันก็ก้าวเดิน มันทิ้งระยะห่างได้อย่างพอเหมาะ เป็นผีหรือคนก็ยังไม่รู้เลย อันนี้แหละที่ทำให้เรากลัว



                     แต่พอมาถึงตรงนี้มันก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากเดินต่อไป จะหยุดเหรอ แล้วมันจะมีประโยชน์อะไรขึ้นมา จะหันหน้าไปเผชิญกับมันเหรอ ก็ไม่มีประโยชน์อีกนั่นแหละ มันอาจแค่ขู่ให้เรากลัวก็เป็นได้ ถ้าเห็นว่าเราไม่กลัวมันแล้วมันก็อาจจะไปเอง ใช่แล้ว...สิ่งที่ผมทำได้ก็คือเดินต่อไปเรื่อยๆ เดินไปบนทางที่หลายคนบอกว่าน้อยคนนักจะเดินมาถึงตรงนี้ได้ ผมคงต้องเดินอย่างมีสติต่อไปแล้วก็พยายามสังเกตว่ามันจะมีอะไรต่อไปจากนี้อีก ตอนนี้ผมอยากกินข้าวกระเพราไก่ไข่ดาวสัก 3 จานกับโค้กสัก 2 ขวดจริงๆ เลย แต่คิดไปคิดมาผมคงไม่ทำ มันเป็นแค่ความอยากเฉยๆ ไม่ใช่ความหิว แต่น่าแปลกที่มันชักจะอยู่กับผมนานเกินไปแล้ว เจ้าพี่คนโตเนี่ย แต่ยังไงก็ตาม เวลา 100 วันที่ผ่านมาน่าจะให้ประสบการณ์ที่มากพอที่ผมจะจัดการกับปัญหาที่กำลังเผชิญอยู่นี้...อย่างใจเย็น