คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : - รุ่นพี่ครับผมขอโทษ
วิ๊ง วิ๊ง วิ๊ง
เสียงลมและเสียงใบไม้ที่ลู่ไปตามลม มีผีเสื้อตัวน้อยๆสองสามตัวเกาะที่ดอกไม้ในสวนหน้าอาคารวิทยาศาสตร์ ฮิ้ว...สบายใจจังเลย รู้อย่างนี้ฉันสงบศึกกับนายจอมกวนโต๊ดแล้วออกมาเดินชมธรรมชาติให้สบายใจแบบนี้ตั้งนานแล้วล่ะ ^^
“เฮ้”
เสียงบุคคลปริศนาดังมาจากข้างหลังของฉัน
“เสียงใครวะ”
ฉันตะโกนเสียงดังพร้อมหาต้นตอของเสียง
“สวัสดีครับรุ่นพี่”
“เฮ้ย....แก!”
>_< และแล้วเวลาแห่งการชมธรรมชาติก็จบลง นายจอมกวนมันจะตามราวีฉันไปถึงไหนของมันวะ เฮ้อ....
“พูดกับผมดีๆหน่อยสิครับพี่อาริส”
ยังจะมีหน้ามาเสแสร้งพูดดีกับฉันอีกนะ สายตาแกน่ะมันเจ้าเล่ห์ชะมัดเลยไอ้โต๊ดเอ๊ย
“ฝันค้างเหรอวะ จะให้ฉันพูดดีๆกับนายงั้นเหรอ”
“ถ้ารุ่นพี่จะยอมพูดดีๆกับผมสักครั้ง ผมก็ยอมฝันค้างตลอดวันเลยล่ะ”
“นายบ้าไปแล้วรึไง ไปไกลๆเลยไป๊!!”
“ผมอุตส่าห์มาพูดดีๆกับรุ่นพี่ก่อนแล้วนะครับ ช่วยพูดดีๆกับผมบ้างได้มั้ย”
มันมาไม้ไหนของมันล่ะวะ สงสัยจะเต้นท่าไก่ย่างจนสมองเสื่อมไปแล้วแน่ๆเลย หึหึ น่าสงสารตายล่ะแก
“แล้วไงวะ”
ฉันก็ยังคงดีกรีความโหดไว้อย่างเหนียวแน่น โธ่!ฉันไม่มีวันพูดดีกับนายนี่หรอก เสแสร้งจริงๆเลยนะ
“รุ่นพี่ครับ”
นายโต๊ดจอมกวนพูดด้วยน้ำเสียงแปลกๆ แถมยังจ้องตาฉันอีกด้วย อ๊ากกกก...อย่ามองฉันแบบนี้นะโว้ย
“มีไร”
“รุ่นพี่ครับ ผมขอโทษ”
“- -*”
ห๊า? ช่วยบอกอาริสหน่อยสิคะ ว่าอาริสหูฝาด นายจอมกวนพูดว่าอะไรนะ อึ้ง อึ้ง อึ้ง รับประทานมั่กมาก
“ขอโทษเรื่องอะไรของนายฮะ”
ฉันพูดจบแล้วก็เดินหันหลังหนีนายจอมกวน ที่หนีนี่ไม่ใช่จะไม่รับคำขอโทษของนายนั่นหรอกนะ แต่ฉันรู้สึกว่าตอนนี้หน้าฉันร้อนฉ่าไปทั้งหน้าจนลามไปถึงหู แย่แล้วๆ คงเป็นเพราะอากาศมันร้อนนั่นแหละ หึๆ >.<
“เดี๋ยวก่อนสิครับ ผมขอโทษจริงๆนะ”
นายจอมกวนเดินตามมาดักข้างหน้าฉันไว้
“นายมาขอโทษฉันเรื่องอะไร”
“เอ่อ...ก็เรื่องตอนเช้า กับเรื่องที่ผมทำให้พี่อาริสไม่พอใจทั้งหมด”
“o_o”
“ว่าไงครับ พี่ให้อภัยผมได้มั้ย”
ฉันอึ้งจนพูดอะไรไม่ถูก ไม่เคยมีศัตรูคนไหนมายืนขอโทษฉันแบบนี้มาก่อนเลย ศัตรูที่หน้าใสแต่หัวใจซาตานคนนี้กำลังเล่นเกมส์อะไรกับฉันอยู่หรือเปล่านะ
“เออ ไม่เป็นไร”
“ขอบคุณครับ ผมหวังว่าต่อไปเราจะคุยดีๆกันบ้างนะ”
นายโต๊ดส่งยิ้มมาให้ฉันแล้วเดินจากไป ส่วนฉันน่ะเหรอยังอึ้งรับประทานไม่หายน่ะสิ สมองมึนงง ใจเต้นทั้งเร็วและรัวอย่างกับกลอง ตึกๆ โป๊ะ ตึกๆ(ใจเต้นเร็วเพราะอากาศมันร้อนอีกนั่นแหละอย่าคิดมาก) ดูไปดูมานายโต๊ดนี่ก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรนิหน่า ^^’ ฮิๆๆ
ช่วงบ่ายพิธีรับน้องก็ดำเนินไปตามปกติสุข โดยปราศจากสงครามการเมืองระหว่างฉันกับนายโต๊ด ฉันไม่ได้ยอมแพ้หรอกนะ แค่สงบศึกช่วงคราวเท่านั้นเอง
“ไอ้ริสแกกลับบ้านยังไงวะ?”
โซอี้โบกมือเรียกให้ฉันตอบคำถามมันก่อนจะขึ้นรถ แต่คำถามนี้เป็นคำถามที่ห่วยที่สุดในรอบปีเลยล่ะ
“ไม่มีตาเหรอวะแก”
“อ๋อ....เออๆ ฉันรู้แล้วว่าแกจะกลับยังไง”
“เออสิ ไอ้เซ่อเอ๊ย”
“แล้วแกจะกลับทางไหนล่ะ หมายถึง แกจะเลี้ยวซ้ายหรือขวาน่ะ”
เพื่อนฉันนี่ท่าจะบ้าไปแล้ว ถามอะไรแปลกๆ ยิ่งรู้จักกันนานๆยัยนี้ก็ยิ่งหลอนขึ้นทุกวันๆ ถ้าวันนี้ฉันไม่รีบกลับบ้านเพราะปวดเมื่อยจากการเต้นแร้งเต้นกามาทั้งวันนะ ฉันคงจะได้ลงรถไปตบกะโหลกเพื่อนรักซักทีสองทีเป็นแน่
“เลี้ยวขวาโว้ย เฮ้ย! โซอี้แกเมากลองรึเปล่าวะ ถามอะไรปัญญาอ่อน”
“ไอ้บ้า!!ฉันคิดว่าแกจะเลี้ยวซ้ายฉันจะได้อาศัยไปลงตรงป้ายรถเมล์น่ะ”
“เดี๋ยวฉันไปส่งแกก่อนกลับบ้านก็ได้นะอี้”
“ไม่เป็นไรๆ บ๊ายบายอาริส”
ฉันสตาดรถออกมาอย่างรวดเร็วหลังจากที่โบกมือบ๊ายบายกับโซอี้ โบกแล้วโบกอีก เพราะเพื่อนรักฉันโซอี้มันรักฉันมากๆไง มันอยากอยู่กับฉันตลอดทั้งวันเล้ย (เออ...ความจริงไอ้โซอี้มันโบกมือเหมือนจะไล่ให้ฉันไปเร็วๆซะมากกว่าน่ะ)
“โอ๊ย....เป็นอะไรวะเนี้ย”
ตอนนี้ฉันสับสนไปหมดแล้ว ทำไมเรื่องวันนี้มันถึงวุ่นวายเหลือเกินนะ แล้วทำไมภาพไอ้เด็กโต๊ดต้องมารบกวนการขับรถของฉันด้วยล่ะ ฮือๆๆๆๆฉันบ้าไปแล้วแน่ๆเลย
เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!
เสียงรถเบรกดังสนั่น (อีกแล้ว) คราวนี้อะไรอีกล่ะฉัน วันนี้มันจะซวยตั้งแต่เช้าถึงเที่ยงคืนเลยใช่มั้ยวะ ลงไปดูมันให้รู้แล้วรู้รอดไปเลยดีกว่าโว้ย ตอนนี้ฉันไม่กลัวอะไรอีกแล้ว จะชนคนตาย จะชนหมาตาย หรือว่าจะเกือบชนหนุ่มหล่อๆอีกสักคนจะเป็นไรไปวะ ลุยเลยอาริส!
ความคิดเห็น