Vampiro Prete [D18 2718][10051]

   

        อา... กลิ่นมนุษย์

 

“จำได้ว่ามันอยู่แถวๆ นี้นี่หน่า หายไปไหนนะ” เสียงทุ้มนุ่มบ่นไม่จริงจังกับตัวเองดังเข้าหูคนที่ใช้ต้นไม้ใหญ่อิงแอบ ริมฝีปากบางสั่นระริกยามได้กลิ่นหอมหวานของโลหิต ฝ่ามือเรียวภายใต้ถุงมือกำแน่นข่มอารมณ์ที่กำลังปะทุขึ้นมาอย่างไร้เหตุผล

 

        ตอนนี้เขาต้องการมัน... โลหิตของมนุษย์

 

“อะ!” ดวงตาสีทองโดดเด่นเบิกกว้างอย่างตื่นตระหนก เมื่อสิ่งที่เขาเห็นตรงหน้า ไม่ใช่สิ่งที่เขาพยายามหา... คิ้วเรียวสีทองเหนือดวงตาคมเลิกขึ้นสูง ก่อนที่มุมปากจะคลี่ยิ้มจางๆ ยามสบนัยน์ตาสีรัตติกาลที่มองตรงอย่างแน่วแน่แม้ร่างกายบอบบางของอีกฝ่ายจะสั่นระริกจนสังเกตเห็นได้ชัดก็ตามที

 

“แวมไพร์ ...สินะ”

 

“อย่า... อย่าเข้ามา” รอยเลือดซึมผ่านเรียวปากบาง ร้องห้ามมนุษย์หน้าโง่ที่ขยับเข้ามาใกล้ เขามั่นใจว่าขืนมันมาใกล้กว่านี้ เขาจะไม่มีความอดทนมากพอ ยามที่ร่างกายอ่อนแอ... การควบคุมจิตใจก็จะอ่อนตาม

 

“อ่อนแอจังเลยนะ ...นายนะ”
 

“ถอยไปเซ่!” เผลอตวาดจนตัวเองยังสะดุ้ง ความเจ็บปวดแผ่ซ่านทั่วร่างกาย ดวงตารีเรียวคู่สวยเบิกกว้าง สัญชาตญาณภายใต้อกร้องเตือนอย่างตระหนก
 

        ไม่ใช่มนุษย์ธรรมดา... มันเป็นผู้เรียนศาสตร์ศักดิ์สิทธิ์
ไม่สิ... ยิ่งใหญ่กว่านั้น มันเป็นบาทหลวง!!! บุคคลของพระเจ้า!!

 

“กลัวรึไง เด็กน้อย” ดวงตาสีทองเคลื่อนมายังระดับเดียวกับดวงตาสีดำเข้ม

 

“ถ้าแกเข้ามาอีก ฉันจะกินแก” ถ้อยคำอวดดีเรียกประกายระยิบในนัยน์ตาคู่คม เจ้าของเรือนกายขาวสะอาดตาโน้มใบหน้าลงใกล้กับแวมไพร์สิ้นฤทธิ์เบื้องหน้า มือหนาเชิดใบหน้าขาวซีดขึ้นก่อนจะหัวเราะแผ่วเบา

 

“อวดเก่งจังเลยนะ... แต่เสียดายจังที่วันนี้ฉันไม่ใช่คนถูกกิน บังเอิญว่าฉัน... เป็นผู้ล่า” สิ้นคำ จุมพิตอุ่นก็ประทับลงมาอย่างไม่ทันตั้งตัว แขนเพรียวทั้งสองข้างถูกจับและตรึงแน่นบนลำต้นไม้ใหญ่ เรียวลิ้นร้อนกวาดซับความหอมหวานจากโพรงปากเล็ก ดูดกลืนแม้กระทั่งหยาดโลหิตจางๆ ที่เรียวปากเล็กนั่น

 

“จะล้างบาปให้เอาไหม... เด็กน้อย”


 

เลือด...

 

        ร่างกายอ่อนแอแสนเปราะบางโงนเงน ริมฝีปากสีซีดขยับพึมพำ เขาต้องการมัน... เลือด...

 

“ท่านยอมแลกรึเปล่าละ เจ้าชาย” ดวงตาสีน้ำตาลฉายแววอบอุ่นและนุ่มลึกเกินกว่าจะคาดเดา จับจ้องเรือนร่างบอบบางที่พร้อมจะสลายหายไปได้ทุกเมื่อด้วยความเอ็นดูจับหัวใจ

 

“แลก... อะไรของเจ้า”

 

“ความภักดีของท่าน” ร่องรอยความตรึงเครียดแล่นพล่านในดวงตาสีนิลรัตติกาล

 

“แลกมันกับชีวิตของท่าน คุ้มไม่ใช่หรอ... เจ้าชาย” ร่างสูงโปร่งขยับเข้าใกล้ ฝ่ามือหนาหมายจะจับต้องร่างที่จวนเจียนจะหายไป มันเป็นชั่ววินาทีที่หัวใจภายใต้อกแกร่งเต้นอย่างลิงโลด ความฝันของเขา... ใกล้จะสำเร็จแล้ว

 

“เลว!” แม้จะฝืนต่อความเจ็บปวดที่รุมเร้าร่างกาย หากร่างเพรียวบางยังขยับหลีกหนี

 

        การกระทำสิ้นคิดอยู่ในนัยน์ตาสีน้ำตาลที่จ้องมองอยู่ตลอดเวลา ถึงหนีไปสุดโลกยังไง... เขาก็จะตามไปอยู่ดี

 

“แลกสิ เจ้าชาย...” เพียงพริบตาเดียวร่างสูงก็ขยับตัวเข้าใกล้เป้าหมาย ฝ่ามือหนารั้งร่างที่เพียรพยายามหนี ดันแผ่นหลังเล็กเข้ากับกำแพงเย็นเยียบ ลดระดับใบหน้าลงจนประสานนัยน์ตากับดวงตาที่ฉายแววชิงชังจากก้นบึ้งของหัวใจ จับจ้องด้วยความเอ็นดูระคนอ่อนใจ

 

        จะดื้อไปถึงไหน...

 

“ความภักดีของท่าน ข้ายอมรับมันแล้ว เจ้าชาย” ริมฝีปากอุ่นประทับแน่นตามวาจาที่เอ่ยลั่น ดวงตาสีนิลเบิกโพลงก่อนจะหลับลงอย่างอ่อนแรง ตอบสนองสัมผัสดุดันและแสนเอาแต่ใจ ซึมซับหยาดโลหิตที่แฝงมากับสัมผัสที่ชวนให้หัวใจเจ็บช้ำ

 

        อ้อมกอดที่ต่อจากนี้ไป จะกักกันอิสระ...

 

        จุมพิตหวานยังหวนมาเริ่มต้นใหม่ ไม่มีวันจบสิ้น... เพราะเขาเฝ้ารอมานานเหลือเกิน

 

“เลือดของข้าที่อยู่ในตัวท่าน... จะเป็นสิ่งที่ยืนยันความภักดี”

 

“อะ...”

 

“ท่านไม่มีสิทธิ์เลือกหนทางของตัวเองอีกต่อไปแล้ว เจ้าชาย...”

กดแอดแฟนเพจได้เลยค่ะ ^^ อัพเมื่อไรจะได้แจ้งได้ทันที ไม่ตกไม่หล่นนะเออ