Angles of death ภารกิจลับฉบับก๊วนแสบ

ลำดับตอนที่ #1 : Episode 1

แสงแดดยามเช้าพัดผ่านผ้าม่านสีขาวนวลกระพือจากหน้าต่างจนแสงแดดแยงเข้าผ่านหนังตาของเด็กสาวคนหนึ่ง เด็กสาวขมวดคิ้วเล็กน้อยพลางขยี้ตาเพื่อให้ตาสว่าง เสียงของดวงอาทิตย์หาวเสียงดังยิ่งเป็นการปลุกเด็กสาวให้ตื่น เธอลุกขึ้นมาด้วยความรำคาญพลางนั่งขัดสมาธิบนเตียง บิดตัวไปมาเล็กน้อยแล้วลุกจากที่นอนไปหน้ากระจก ใบหน้าอ่อนเยาว์ตามประสาเด็กอายุสิบสาม ดวงตาสีม่วงสดใส โครงหน้าเรียวได้รูป จมูกโด่งมน ริมฝีปากบางสีชมพูอ่อน ผมหน้าม้าสีเทาอ่อนแซมขาวยาวถึงหน้าอก เจ้าของใบหน้าอันน่ารักนี้กำลังยิ้มกว้างให้กับตัวเองในกระจกพลางตบหน้าตัวเองเบาๆสองที

“วันนี้ เป็นวันแห่งโชค ครั้งแรกในชีวิตวัยรุ่นภาคฤดูร้อนของเธอกำลังจะมา จงพร้อมเข้าไว้” เธอพูดแล้วบิดหน้าไปมา

เด็กสาวเข้าห้องน้ำทำกิจวัตรประจำวัน เธอสวมเสื้อเชิ้ตแขนพองสั้นสีขาว สวมด้วยโบว์คอซองอันใหญ่สีเหลือง กระโปรงนักเรียนสั้นเกือบถึงเข่าสีดำ ถุงน่องสีดำยาว รองเท้านักเรียนสีดำ เมื่อเธอแต่งตัวเสร็จก็เตรียมออกจากบ้านทันที ‘ต้องรีบไป ถ้าเราไปไม่ทันต้องรอต่ออีกปีนึง’ เธอคิดพลางออกจากห้องแล้วรีบวิ่งลงบันไดไปอย่างไว บ้านที่เธออยู่คืออพาร์ทเมนต์สีฟ้าอ่อน มีร่องรอยของความเก่าอยู่บ้างเล็กน้อย พอเธอลงไปจนถึงชั้นหนึ่งเธอก็ได้ยินเสียงทักทายยามเช้าของคุณทอล เจ้าของอพาร์ทเมนต์ทักเธออยู่ เด็กสาวทักกลับแล้ววิ่งออกนอกประตูตึกไป

เด็กสาวเดินออกไปจนถึงตลาดสด ถ้าผ่านตลาดไปก็จะถึงวิทยาลัยซีดิวลอเร็น ที่เธอต้องรีบเพราะวันนี้เป็นวันสมัครเข้าเรียนชั้นปีหนึ่ง* พอเธอเดินไปได้สักพักใกล้ถึงหน้าวิทยาลัยก็ได้ยินเสียงโหวกเหวกของแม่ค้าสาวแก่คนหนึ่งดังขึ้น

“ไอ้เด็กบ้า กลับมานี้ มาชดใช้ค่าเสียหายฉันก่อน หนอยแก” เสียงแม่ค้าตะโกนขึ้นตามหลังเด็กหนุ่มคนหนึ่ง เขาหันหลังกลับไป

“เดี๋ยวผมจะมาชดใช้ให้ทีหลังนะ” เสียงห้าวๆของคนข้างหลังดังขึ้น เด็กสาวมองตามเสียงพลางเห็นเขาผ่านไปแวบๆอย่างรวดเร็ว คนอะไร วิ่งไวชะมัด เด็กสาวคิดในใจพลางเดินต่อไป หน้าตาคุ้นแฮะ นายนั่น

*ระดับมัธยมศึกษาตอนต้นชั้นปีที่หนึ่งถ้าเทียบแบบปกติ

ในร้านบาร์บีคิว คาเฟ่ ในซอยมูลานี คลับบาร์ที่เปิดยี่สิบสี่ชั่วโมง ภายนอกเป็นเหมือนบ้านหลังเก่าคร่ำครึก แต่ภายในช่างต่างกัน มันทั้งกว้างและเลิศหรูซะจนคนภายนอกที่ไม่เคยมาคาดไม่ถึง เมื่อเดินเข้าไปจะมีบริการสาวอยู่ที่เคาน์เตอร์ทั้งสองฟาก ฟากซ้ายเป็นคาราโอเกะ ฟากขวาเป็นโรงแรม สำหรับให้นักท่องเที่ยวมาพัก ในฟากห้องคาราโอเกะตรงห้องคาราโอเกะที่เก้าที่อยู่ข้างในลึก(มาก) กำลังมีเสียงร้องเพลงของผู้หญิงดังเบาๆออกมาข้างนอก(แต่ข้างในดังมาก) สาวๆทั้งสี่คนกับชายหนุ่มรูปร่างหน้าตาหล่อเหลาแต่สีหน้าบ่งบอกถึงความทุกข์สุดๆ ชายหนุ่มมีรูปร่างสูง ตัวใหญ่เล็กน้อย ผิวขาวสะอาด ผมสีแดงคล้ายเลือด ดวงตาสีน้ำเงินสวยมีเสน่ห์ กำลังก้มหน้างุดๆลงพื้น ดูมืดมน สาวสวยคนหนึ่งลงนั่งบนโซฟายาวแล้วคล้องคอชายหนุ่ม

“ทำไมไม่ลองปล่อยตัวและใจให้สบายล่ะ ลองดูอีกครั้ง จำไว้เลยนะท่านแพช ตื๊อเท่านั้นที่ครองโลก!” สาวสวยบอกอย่างมั่นใจ ชายหนุ่มหันหน้ามามองช้าๆ

“อึกๆ... โยบิจางงง พ่อจะทำอย่างไรดี ลูกถึงจะหันมามองพ่อคนนี้บ้าง” เขาร้องเสียงดังจนสาวสวยต้องช่วยกันปลอบ

ชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาคนนี้ คือ ดอกเตอร์แพชสัน เตอ ลูระนิ เป็นเจ้าหน้าที่ตรวจสอบวิญญาณเร่ร่อน ทั้งดีและไม่ดี เพื่อจะกำจัดและดูแลเพื่อให้กลายเป็นกลุ่มวิญญาณที่ไปสู่สุคติโดยไว จะได้ไม่เป็นปัญหาแก่ผู้คนภายในเมือง เขาจัดอยู่ในระดับเอสมาสเตอร์คือระดับสูงสุด แพชสันอยู่ในชุดสูทสีดำ เนคไทสีดำตัวอักษรสีทองตัวแซท เขามีลูกสาวอยู่หนึ่งคน ตอนนี้เธออายุสิบสามปีได้แล้ว น่าเสียดายที่เขาไม่ได้มีครอบครัวที่อบอุ่นเหมือนคนอื่นๆสักเท่าไหร่ เพราะคนรักก็ไม่อยู่แล้ว เหลือแค่ลูกสาวเพียงคนเดียวที่เขาหวงและห่วงที่สุดในชีวิต ‘ถ้าไม่เกิดเรื่องตอนนั้นคงไม่เป็นอย่างนี้’ เขาคิด

พอร้องห่มร้องไห้จนพอใจเขาก็พล็อยหลับไป สาวๆทั้งสี่คนพากันมองแล้วยิ้มอย่างเอ็นดู พวกเธอเป็นเสมือนพี่สาวของชายหนุ่มเนื่องจากพวกเธอคือคนที่ทำให้ชายหนุ่มได้มีครอบครัวที่อบอุ่นเมื่อตอนที่ชายหนุ่มยังอยู่ในช่วงแบดบอยและหลังมีลูก แต่ถ้าเหตุการณ์นั้นมันไม่เกิด เขาคงมีความสุขกับครอบครัวกว่านี้

“โถ่ น้องรัก อุตส่าห์มีความสุขกับคนรักกับลูก แต่ต้องแยกกันเพราะเจ้านั่น ทำไมนายไม่โกรธเลยนะ” สาวสวยคนหนึ่งพูดแล้วหันหน้าไปทางเพื่อนๆแล้วยิ้มแห้งๆ พลางบอกให้บริกรชายมาช่วยกันพาชายหนุ่มไปนอน  

เสียงดังจอแจของผู้คนที่มารวมตัวเป็นกลุ่มย่อยๆ เป็นหย่อมๆ เด็กสาวเจ้าของตาสีม่วงที่อยู่ในชุดคล้ายชุดนักเรียนแต่พองกว่าเสริมให้เธอดูน่ารักตามฉบับ เด็กสาวเดินตรงไปยังซุ่มใบสมัคร ตอนนี้ผู้คนกำลังเริ่มวิ่งมาออกันเพื่อที่จะเอาใบสมัคร ตัวเลขบนหัวซุ่มใสๆตอนนี้กำลังบอกว่าเหลือจำนวนใบสมัครแค่สี่ใบสุดท้ายในสองพันใบ เด็กสาวเห็นดังนั้นก็รีบวิ่งไปจะเอาใบ ‘ให้ตายเถอะ คนเยอะขนาดนี้ เราจะอดไม่ได้’ เธอคิด แล้วเธอก็ใช้วิธีการกระโดดข้ามผู้คนแล้วรีบคว้าใบในมือหญิงสาวเจ้าของซุ่มโดยไวพร้อมๆกับเด็กชายอีกสองคนที่โผล่มาจากไหนอีกฝั่งหนึ่ง วินาทีนั้น เด็กสาวรู้สึกเหมือนถูกบางอย่างดูดแล้วก็หายไป เธอกระโดดลงพื้นอย่างเบาที่สุด ทางฝั่งเด็กชายทั้งสองก็เหมือนกัน พวกเขามองใบหน้าเด็กสาวพลางมองร่างกายของตัวเอง เด็กหนุ่มผมขาวยิ้มกับตัวเองพลางหันไปคุยกับหนุ่มผมดำเพื่อนของตน

“อะไรของพวกนั้นน่ะ” โยบิมองพลางเดินไปหยิบขนนกมาจดใบสมัคร เมื่อเธอกรอกเสร็จ ก็เอาใบไปวางที่โต๊ะแล้วเดินออกจากบริเวณนั้น ‘ในที่สุดปีนี้ก็ทัน’ เธอพูดกับตัวเอง

ใบสมัครใบหนึ่งได้ลอยไปยังมือของใครบางคน คนคนนั้นมองชื่อ ‘มิคะซุคิ โยบิ’ พลางมองรูปภาพ แล้วคนคนนั้นก็ทำการเอาใบกรอกสมัครของเจ้าของแผ่นที่ชื่อโยบิ รวมประกบกับแผ่นกระดาษอีกสองใบแล้วจู่ๆแผ่นทั้งหมดในมือก็หายไป