{ BLOCK B } 01 I EAT A LOT || PYOTAE ♡

ข้อมูลเบื้องต้น

pyotae fiction ♥ 
แทอิลก็ไม่รู้ว่าทำไม
ข้าวยำเกาหลีหน้าตาประหลาดๆแบบนี้
ถึงอร่อยกว่าทุกครั้งที่เคยกินเลยล่ะ..

CR.SQW

เนื้อเรื่อง

           




             กาแฟดำใส่น้ำตาลหนึ่งก้อน...

                ใช่แล้ว นั่นอาหารเช้าของอีแทอิลไง

“หิวจัง..” คนตัวเล็กนั่งกุมพุงพลุ้ยๆของตัวเองอยู่มุมหนึ่งของห้องซ้อม นาฬิกาบอกเวลาสิบเอ็ดโมงครึ่ง อีกนิดเดียวเท่านั้นจะเที่ยงแล้ว อีกนิดเดียวเท่านั้นเหล่าเมมเบอร์จะถูกปล่อยตัวออกไปซัดอาหารกลางวันให้เต็มอิ่มหลังจากที่ซ้อมกันมากว่าสองชั่วโมง ให้ตายสิ ให้ตายสิ อีแทอิลอยากจะเอาบันไดมาพาดผนังปีนกำแพงแล้วเอานาฬิกามาปรับเข็มให้มันถึงเที่ยงไวๆให้มันรู้แล้วรู้รอด

อีแทอิลหยิบน้ำเปล่าขึ้นมากระดกอึกๆราวกับว่ามันจะบรรเทาอาหารหิวนี้ไปได้ กระเพาะน้อยๆบิดตัวพร้อมกับส่งเสียงร้องโครกครากขออาหารใหญ่ ใบหน้าหวานเบ้อยากจะร้องไห้ อีแทอิลไม่เคยทรมานตัวเองขนาดนี้ ไม่เคยเลยจริงๆ หากเป็นปกติล่ะก็ต้องมีข้าวสองจานเป็นอาหารเช้า แถมถ้าวันไหนมีซ้อมก็ยังห่อคิมบับมาจากหอพักอีกต่างหากเอาไว้ทานระหว่างพักเป็นช่วงๆ เพราะอย่างนั้นไง เจ้าตัวจึงต้องมานั่งทรมานแบบนี้เพราะคำพูดสั้นๆจากพโยจีฮุนมักเน่หน้ากอลิล่าที่กำลังนั่งเล่นอะไรสักอย่างอยู่กับลีดเดอร์

‘พี่อ้วนขึ้นมากเลยนะเนี่ย ดูสิ จับตรงไหนก็นุ่มไปหมด’

อ๊ากกกกกก มือป้อมๆของแทอิลเคาะกะโหลกตัวเองอย่างเอาเป็นเอาตาย เพราะแค่ประโยคนั้นแหละ แทอิลจึงต้องมานั่งเสิร์ชเน็ตหาวิธีลดความอ้วนภายในสองอาทิตย์ เขาต้องกลับไปใส่กางเกงที่เพิ่งโยนทิ้งไปเพราะติดกระดุมไม่ได้เมื่อสามวันก่อนให้ได้ คนตัวเล็กหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเลื่อนดูโน้ตอาหารที่จำเป็นต้องกินก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่

เอาจริงใช่ไหมเนี่ย

เอาวะ! อีแทอิลไฟท์ติ้ง!!!

เสียงครูฝึกบอกให้ไปทานข้าวกลางวันทำเอาเมมเบอร์ทั้งเจ็ดคนเฮลั่นด้วยความดีใจ มักเน่ตัวสูงกระโดดดึ๊บๆมาใกล้พี่ใหญ่อย่างแทอิลที่ทิ้งตัวลงนอนกับพื้นทันทีที่ได้ยินเสียงสัญญาณหลังจากซ้อมเต้นเป็นรอบสุดท้าย ใบหน้าหวานบิดเบี้ยวด้วยความเหนื่อยอ่อน

“พี่แทอิล!!” ใบหน้าลิงๆยื่นเข้ามาใกล้ “ไปกินจาจังมยอนข้างตึกกันเถอะ เห็นว่ามาเปิดใหม่ล่ะ”

คนตัวเล็กกว่าส่ายไปมา “ไม่เอาอ่ะ ลดความอ้วน”

“ห้ะ?” มักเน่เอียงใบหน้าน้อยๆราวกับสงสัยหากแต่เสียงเรียกจากยูควอนที่เร่งอยู่หน้าห้องซ้อมทำเอาจีฮุนต้องเดินออกไป “ตามมานะพี่แทอิล”

แทอิลมองประตูห้องซ้อมที่ปิดลง “..ก็บอกว่าลดความอ้วนอยู่ไงไอ้บ้า”

ร่างกลมๆป้อมๆค่อยๆคลานลากตัวเองไปยังมุมห้องที่มีกระเป๋าเป้ของเขาวางพิงอยู่ มือเล็กคว้ามันออกมาเปิด หยิบอาหารกลางวันตามรายการที่ต้องกินออกมามองก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่

ไข่ต้มสองฟอง ผัดกาดต้มสามขีด มะเขือเทศหนึ่งลูก

“ให้ตายเถอะ... ฉันจะใช้ชีวิตอยู่กับอาหารพวกนี้ได้ยังไงกัน...”

แทอิลยัดอาหารกลางวันสุดคลีนเข้าปากหมดภายในห้าคำ ตามด้วยน้ำเปล่าครึ่งขวดที่กระดกลงท้องอึกๆ แอบคิดในใจโทรบอกให้จีฮุนซื้อขนมปังขึ้นมาให้ดีไหมนะ.. ใบหน้าหวานส่ายไปมา นึกด่าตัวเองในใจว่าห้ามออกนอกลู่นอกทางเด็ดขาด

คนตัวเล็กนั่งชันเข่ามองหน้าตัวเองในกระจกห้องซ้อม หันซ้ายหันขวาพยายามจะหาคอตัวเองให้เจอ ปลายนิ้วจิ้มๆไปที่ไขมันย้อยๆใต้คาง เพราะไอ้นี่สินะ ที่ทำให้คอหายไป เจ้าตัวนึกบ่น คอยดูเถอะ นี่แหละคือภารกิจพิชิตคอ!!! นั่งสำรวจร่างกายที่จับไปตรงไหนก็นุ่มเหมือนที่จีฮุนบอกอยู่สักพัก เมมเบอร์ก็กลับเข้ามาด้วยใบหน้าอิ่มเอมเพราะคงซัดจาจังมยอนกันมาเต็มพุง

“พี่แทอิลกินข้าวแล้วเหรอ” เป็นบีบอมนั่นเองที่เอ่ยถามเพราะคนตัวเล็กไม่ได้ลงตามไปอย่างที่จีฮุนบอก

แทอิลพยักหน้าหงึกหงัก “..อือ”

ซ้อมเต้นกันราวสองชั่วโมงเหล่าเมมเบอร์ก็ถูกปล่อย ครูฝึกกระชับให้ทุกคนดูแลสุขภาพร่างกายของตัวเองให้ดีเพราะอีกสองอาทิตย์พวกเขาก็ต้องไปเดบิ้วท์ที่ญี่ปุ่นแล้ว อีกทั้งเมมเบอร์ยังถูกกระชับว่าให้กินของแป้งๆให้มันน้อยๆหน่อยเพราะดูเหมือนว่ายิ่งใช้พลังงานกันไปมากเท่าไหร่เหล่าเมมเบอร์ก็เหมือนจะกินทดแทนมันมากไปกว่าเดิมสองเท่า

“ว้าว รูปนี้พี่แทอิลเหมือนแก้มจะระเบิดเลยอ่ะ”ปาร์คคยองตะโกนลั่นพร้อมกับเรียกเหล่าเมมเบอร์ให้ไปดูรูปที่แฟนคลับถ่ายมาได้บนเสตจเมื่ออาทิตย์ก่อน ปาร์คคยองขำลั่นไม่วายยังยื่นมาโชว์แทอิลอีกต่างหาก

แทอิลบุ่ยปากหนีหากแต่ก็แอบเหลือบมองอยู่บ้าง ให้ตายสิ แก้มเขาจะระเบิดจริงๆด้วยอ่ะ จริงๆก็ไม่ขนาดนั้นหรอก..ก็แค่..มันมุมเสยแล้วเขาก็กำลังยิ้มกว้างแล้ว..แล้ว..แล้วก็แอบอมลมอยู่หน่อยๆด้วย.....มั้ง

“พี่แทอิลอ้วนจังเลย” จีฮุนพูดไปหัวเราะไป “น่ารักๆ”

“ว้าว ดูรูปนี้สิพี่แทอิลตัวกลมดิ๊กเลยอ่ะ”แทอิลส่งสายตาไปคาดโทษฆาตกรปาร์คคยองที่กำลังประจานความพลุ้ยของเขาให้เมมเบอร์ดูอย่างสนุกสนาน “พี่แทอิลหนักเท่าไหร่อ่ะ”

“อย่ามายุ่ง!!!” คนตัวเล็กตอบเบาๆพร้อมกับสะพายเป้ขึ้นบ่า “ฉันไปรอที่รถนะ”

งอน แทอิลงอน งอนทุกคนเลย งอนหมดเลยยยยยยยยยยย โป้ง!

คนตัวเล็กวิ่งเหยาะๆลงบันไดของบริษัทแทนที่จะใช้ลิฟต์ แต่ว่านะนี่มันชั้นหกเลยนะ... ใช้เวลาไม่นานคนตัวเล็กก็มานั่งแหมะพิงรถคุณเมเนเจอร์ที่วันนี้อาสาจะไปส่งเมมเบอร์ที่หอพัก อากาศร้อนๆที่ลานจอดรถทำให้แทอิลหงุดหงิด ไหนจะบวกกับท้องที่เริ่มจะโล่งอีกแล้ว

รออยู่สักพักเมมเบอร์ที่เหลือก็เดินลงมาพร้อมกับคุณเมเนเจอร์ เมื่อประตูถูกปลดล็อคแทอิลก็รีบยัดตัวเองเข้าไปนั่งเบาะในสุดและหลังสุดของรถ คนตัวเล็กชันขาขึ้นบนเบาะกอดกระเป๋าเป้ตัวเองไว้ เอนศีรษะไปพิงกับกระจกรถหมายจะส่งตัวเองให้งีบไปสักพักจะได้ไม่หิวมาก แต่เบาะข้างๆก็ถูกมักเน่ตัวสูงเข้ามานั่งแหมะหน้าตาเฉย

ดวงตากลมปรือเล็กน้อยมองมักเน่ที่กำลังมองมาเช่นกัน “ไปนั่งที่อื่น จะนอน”

“นอนแบบนั้นไม่เมื่อยเหรอครับ มานี่ๆ” จีฮุนตบบ่าตัวเองแหมะๆชวนอีกคนให้แทอิลใช้บ่าตัวเองเป็นหมอน

แทอิลหลับตาลงอย่างไม่สนใจ “จะนั่งก็นั่งเงียบๆล่ะกัน”

แต่แล้วมือแกร่งของอีกคนก็เอื้อมมาดึงให้อีแทอิลเอนมาซบบ่ากว้างของจีฮุนแทน เสียงทุ้มต่ำเอ่ยดุเบาๆว่าอย่าดื้อ แถมยังเตือนอีกว่านอนแบบนั้นคอจะเคล็ดเอา แทอิลผ่อนลมหายใจออกช้าๆ ขยับตัวเล็กน้อยให้นอนพิงอีกคนได้สบายๆ

“เป็นเหน็บช่วยไม่ได้นะ..” คนเป็นพี่สั่งเสียไว้แค่นั้นก่อนจะปล่อยให้ตัวเองหลับพริ้มลงบนบ่ากว้าง จีฮุนอมยิ้มน้อยๆ มือแกร่งดึงมือป้อมๆของแทอิลมากุมไว้ พี่แทอิลน่ะปากร้ายไปอย่างนั้นแหละ ที่จริงน่ะใจดีจะตาย จีฮุนบีบมือนุ่มๆของคนเป็นพี่อย่างอารมณ์ดี

อ่า..จีฮุนชอบเวลาแบบนี้จัง

--

หลังจากฝ่าฝันรถติดใจกลางกรุงโซลมาได้รถคันยาวๆของเมเนเจอร์ก็จอดสนิทหน้าหอพักของบล็อกบี จีฮุนเอ่ยเรียกแทอิลให้ตื่น คนตัวเล็กยกศีรษะออกจากบ่าอีกคน ดวงตากลมกวาดมองไปรอบๆ ริมฝีปากสีสดยังอ้าปากหาววอดๆอยู่ แทอิลคว้ากระเป๋าเป้ตัวเองขึ้นกอดก่อนจะลงจากรถ แสงแดดตอนบ่ายแก่ๆทำให้แทอิลต้องหยี๋ตา

เหล่าเมมเบอร์ยืนฟังตารางงานของวันพรุ่งนี้จากปากของเมเนอเจอร์อย่างมึนๆก่อนจะค่อมหัวเอ่ยลาเมเนเจอร์ที่ขับรถออกไป ลีดเดอร์ซิโค่ขอตัวไปสิงสถิตที่สตูดิโอของตัวเองอย่างที่ชอบทำก่อนจะเดินเลี่ยงไปที่ลานจอดรถของหอพัก ปาร์คคยองวิ่งดุ๊กดิ๊กตามไป คาดว่าคงจะขอตามไปด้วยอย่างเคยนั่นแหละ

“หิวจัง..” อีแทอิลบ่นเบาๆ พร้อมกับเดินเป๋ๆด้วยความหิวและง่วงเข้าหอพักไป

เนื้อไก่อบสองขีด สลัดผักน้ำใส น้ำมะนาว.............

............... vs หม้อไฟ

.........ทำไมนะทำไม....... เวลาจะลดความอ้วนทีไร...... พวกเอ็งต้องทำอาหารมื้อใหญ่กินกันด้วยวะ!!!!

แต่ก็ได้แค่บ่นนั่นแหละ แทอิลหอบจานสลัดของตัวเองเข้าห้องนอน เปิดหนังในคอมพิวเตอร์ดูราวจะข่มใจตัวเอง ตราบใดที่ไมเคิลแจ็คสันยังตัวขาวได้ แทอิลก็ต้องลดความอ้วนได้! บ่นไปอย่างนั้นแหละ เจ้าตัวก็ไม่เห็นว่ามันจะเกี่ยวกันตรงไหน

กลิ่นหม้อไฟเกาหลีลอยผ่านช่องประตูเข้ามาทำเอาแทอิลน้ำตาแทบตกใน นึกอยากจะเดินเอาสก๊อตเทปไปปิดรอบบานประตูแต่ก็กระไรๆอยู่ แทอิลกระดกน้ำมะนาวในแก้วเข้าปากไปอึกสุดท้ายนึกเปรี้ยวจนปวดกราม แทอิลหอบถ้วยผักสลัดใส่อ้อมแขนกะจะเอาไปล้างในครัวสักหน่อย แต่เมื่อเปิดประตูเหล่าซอมบี้ที่กำลังรุมทึ้งหม้อไฟก็หันมาชวนเขากินกันยกใหญ่

ไม่เคยได้ยินหรือไงวะ อย่าทักเรื่องสิว คนหิวอย่าชวน (คิดขึ้นเองด้วยความน้อยใจ)

“อย่ามายุ่งน่า!” แทอิลโวยวาย “ฉันจะไปกินน้ำ”

“โอ้ะ พี่จะไปครัวเหรอ” แจฮโยเงยหน้าขึ้นจากหม้อ “ฝากหยิบโกจูจังให้หน่อย”

แทอิลรับปากงึมงำ ก้าวฉับๆหลบเข้าครัวอย่างรวดเร็ว ด้วยความหมั่นไส้ก็เลยวางถ้วยสลัดไว้อย่างนั้น ปล่อยให้แจฮโยมันล้างละกัน ถือว่าเป็นค่าหยิบโกจูจัง แทอิลรินน้ำเปล่าลงแก้วก่อนจะกระดกอึกๆจนหมด หันซ้ายหันขวามองหาโกจูจังอยู่สักพักก่อนจะเห็นว่ามันตั้งอยู่ไม่ไกลนัก

มือป้อมคว้ามันมาถือไว้ เนื่องจากปากขวดปิดไม่สนิทซอสสีแดงๆจึงกระเด็นขึ้นมาเล็กน้อยจนเลอะนิ้ว อีแทอิลกระพริบตาปริบๆ ด้วยสัญชาตญาณนิ้วเล็กๆนั้นถูกส่งเข้าปากเจ้าตัวหมายจะทำความสะอาด

....ตึ้ง.....

อ่อมม่า... ดิลิเชียสสสสสสสสสสสส์....

ตบะเกือบแตกแล้วเชียวแต่เจ้าตัวกลับดึงสติตัวเองกลับมาทัน เดินไปยื่นขวดโกจูจังให้แจฮโยที่พยายามยัดเกี๊ยวเข้าปากตัวเองอย่างเอาเป็นเอาตาย แทอิลยัดมันใส่มือแจฮโยก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำ แปรงฟันไปก็ท่องธัมโมพุทโธสังโฆในใจไปเรื่อยเปื่อย

ผอมหนอ.. คอหนอ..คางหนอ... เอวหนอ.. ต้นขาหนอ...

--

นับเป็นหนึ่งอาทิตย์แล้วที่แทอิลทำตัวเป็นโค้ชฟิตเนต แทอิลกำลังจะกลายเป็นซอมบี้ คนตัวเล็กลากร่างไร้เรี่ยวแรงของตัวเองมาที่มุมห้องซ้อมเดิมๆ ถอนหายใจเป็นรอบที่ร้อยเพราะรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะตายไปซะจริงๆ นับว่าได้ผลทีเดียวน้ำหนักแทอิลลดไปสี่กิโลกว่าๆแล้ว แต่แทอิลกำลังจะเป็นบ้า คนตัวเล็กพยายามกอบโกยออกซิเจนรอบตัวเข้าปอดอย่างเอาเป็นเอาตาย

ตอนนี้แทอิลรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นยายแก่ที่เมนส์กำลังจะหมด รู้สึกหงุดหงิดไปซะทุกสิ่ง และรู้สึกเหมือนไม่มีแรงจะทำอะไรสักกะนิด การซ้อมเต้นทุกวันกับการกินอาหารแค่นั้นแทอิลรู้สึกว่ามันไม่พอ ถึงอย่างนั้นแทอิลก็ทำตามกฎของตัวเองเป็นอย่างดี

ริมฝีปากสีซีดจิบน้ำเปล่าเล็กน้อยก่อนจะลุกขึ้นอีกครั้งเพราะครูฝึกเริ่มเรียกอีกรอบแล้ว เพลงถูกเปิดขึ้นอีกครั้ง จังหวะเดิมๆกับท่าเต้นเดิมๆทำให้แทอิลถอนหายใจ คนตัวเล็กถูกเรียกชื่อจากครูฝึกเพราะตัวเองเริ่มเต้นผิดจังหวะอีกแล้ว แทอิลสะบัดหัวเล็กน้อยเรียกสติ

อ่า.. เวียนหัวหน่อยๆแหะ..

เดี๋ยวนะ... ทำไมปาร์คคยองถึงมีสองคนล่ะ...

เอ๊ะ.... ใครเบาเสียงเพลงหรือเปล่า...

ครูฝึกตะโกนเรียกชื่อรุ่นพี่ตัวเล็กที่สุดของวงเมื่อเห็นว่าแทอิลจู่ๆก็หยุดยืนนิ่ง ก่อนจะล้มพับลงไปในที่สุด เหล่าเมมเบอร์ร้องลั่นด้วยความตกใจ มันไม่ใช่การสะดุดล้ม มันไม่ใช่การขาพลิก แต่พี่ตัวน้อยกลับหงายหลังล้มลงไปทั้งยืน ใบหน้าหวานซีดเซียวราวกับกระดาษ ดวงตากลมพยายามปรือมองเหล่าเมมเบอร์ที่กำลังรุมเป็นวงกลม

แทอิลไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น ภาพสุดท้ายเจ้าตัวเห็นเพียงแค่ริมฝีปากของทุกคนกำลังอ้าพะงาบๆราวกับว่าพูดอะไรอยู่ ก่อนที่ภาพทั้งหมดจะดับลงรวมถึงสติของเจ้าตัวด้วย

จีฮุนดูเหมือนจะช็อคมากที่สุด เสียงทุ้มต่ำตะโกนลั่นบอกให้ทุกคนเลิกรุมพี่ชายตัวเล็กของเขาสักที เมเนเจอร์ที่วิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาในห้องพร้อมกับยาดมในมือ จีฮุนไล่เมมเบอร์ให้ถอยห่างจากพี่แทอิลของเขาที่นอนไม่ได้สติอยู่ตรงกลางห้อง ลีดเดอร์รีบหยิบนิตยสารอะไรสักอย่างที่วางอยู่แถวนั้นมาพัดให้ความเย็นกับรุ่นพี่ ยาดมแท่งเล็กๆถูกจีฮุนมาใช้จ่อกับจมูกรั้นๆของพี่ชาย

“ย่าห์..ทำไมอยู่ดีๆเป็นลมไปแบบนั้นล่ะ” ยูควอนเอ่ยเปิดประเด็น

ปาร์คคยองส่ายหน้า “ฉันจะไปรู้เหรอ....”

จีฮุนกวาดสายตามองทุกคนที่เริ่มเปิดประเด็น จีฮุนรั้งศีรษะคนเป็นพี่ให้นอนหนุนตักเขาดีๆ ซิโค่เอ่ยดุปาร์คคยองที่ทั้งๆนอนห้องเดียวกับแทอิลแท้ๆ ปาร์คคยองงอแงทันทีเมื่อโดนดุ

“..จริงๆช่วงนี้พี่แทอิลไม่ได้ไปกินข้าวกับพวกเราเลยนะ” บีบอมเอ่ย ทุกคนส่งเสียงเห็นด้วยขึ้นอย่างพร้อมกัน

จีฮุนมองใบหน้าซีดอย่างนึกเป็นห่วง เกลี่ยผมหน้าม้าอีกคนที่รกหน้ารกตาให้เปิดขึ้น ใช้หลังมือปาดเหงื่อเม็ดโตที่เกาะพราวตามใบหน้าหวานออก นึกอยากจะดุคนตรงหน้าเหลือเกิน ที่ปล่อยให้ตัวเองเป็นลมเป็นแล้งลงไปแบบนี้ ไม่ใช่ว่าจีฮุนไม่รู้หรอกนะ ที่แทอิลอดข้าวอดน้ำกินแต่อาหารสามสี่คำต่อมื้อแบบนั้นเพื่อที่จะลดน้ำหนัก แต่ก็ไม่ได้คิดว่ามันจะเป็นแบบนี้

ราวครึ่งชั่วโมงใบหน้าซีดเซียวก็เริ่มมีสีสันขึ้นมาบ้าง ก่อนที่เจ้าตัวจะได้สติมาในที่สุด ดวงตากลมค่อยๆปรือเปิดขึ้นเล็กน้อย จีฮุนมองภาพตรงหน้าอย่างอธิบายอารมณ์ไม่ถูก ไม่รู้จะโกรธจะตีจะดุจะหยิกหรือจะปลอบหรือจะอะไรก่อนดี แทอิลโฟกัสภาพตรงหน้าอย่างเชื่องช้าก่อนจะพบเข้ากับใบหน้าเครียดๆของจีฮุนที่อยู่เหนือศีรษะเขาไปไม่ไกลนัก

“จีฮุน..”

“....ทำไมครับ” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยเรียบๆจนทำให้ดวงตากลมเบนหลบไปทางอื่น

“เปล่า..” คนตัวเล็กพยายามดันตัวเองลุกขึ้นนั่งถึงแม้จะแอบเวียนหัวอยู่นิดหน่อย ดวงตาคนในห้องจ้องมาทำเอาแทอิลยิ้มเผล่ เมเนเจอร์เดินเข้ามานั่งต่อหน้ารุ่นพี่ใหญ่ของวง เอ่ยไล่จีฮุนให้ลงไปรอที่รถโดยไม่วายหันไปไล่เมมเบอร์ที่เหลือให้ลงไปก่อน

“อีแทอิล..” เมเนเจอร์เอ่ยเรียกอีกคนเสียงเรียบ แทอิลหลับตาปี๋... โดนด่าแล้วเอย..

--

ในรถคันใหญ่ของเมเนเจอร์คนตัวเล็กกำลังบีบตัวเองให้เหลือสองนิ้วพยายามข่มตาให้หลับระหว่างทางกลับหอ เอนศีรษะพิงกระจกรถอย่างเคย  แต่เมื่อเจอคลื่นบนถนนศีรษะกลมโขกโป๊ะเข้ากับกระจกอย่างแรง ดวงตากลมหลับปี๋ด้วยความเจ็บปวด ริมฝีปากของแทอิลเบะออก นึกอยากจะโวยวายหากแต่ตัวเองกำลังมีความผิดอยู่

แต่แล้วเบาะข้างๆก็โดนมักเน่เจ้าเก่าที่ตอนแรกนั่งใส่เฮดโฟนฟังเพลงสบายอยู่เบาะหน้าปีนข้ามมานั่งข้างๆ แทอิลเหลือบตามองเล็กน้อย คนตัวสูงก็ยังคงใส่เฮดโฟนอยู่เหมือนเคย โกรธเขาหรือยังไงเล่า..

คนตัวสูงดึงแขนแทอิลเบาๆให้เอนลงมานอนทับบ่ากว้างของเขาเหมือนที่เคยทำ คนตัวเล็กขยับตัวเอนซบศีรษะลงบนบ่าของจีฮุนอย่างว่าง่าย ดวงตากลมปิดสนิทในขณะที่มือกว้างของจีฮุนกำลังบีบมือของเขาเล่นอย่างที่ชอบทำ เสียงเพลงเบาๆที่ดังออกมาจากเฮดโฟนของจีฮุนทำให้แทอิลอมยิ้มเล็กน้อย

ก็มันเป็นเพลงของแทอิลนี่น่า..

จีฮุนรู้สึกได้ถึงลมหายใจเข้าออกที่เป็นจังหวะที่มันแปลว่าแทอิลกำลังหลับอยู่บนบ่าเขา มือป้อมๆนี้เหมือนจะเล็กลงนิดหน่อยและจีฮุนไม่ค่อยชอบมันนัก อย่างที่เห็น แทอิลดูผอมลงกว่าอาทิตย์ก่อนๆ แต่ก็ดูไม่ค่อยมีเรี่ยวมีแรงไปด้วยเหมือนกัน จีฮุนไม่ชอบเลย

ใช้เวลาครึ่งชั่วโมงหน่อยๆรถคันยาวก็จอดสนิทที่หน้าหอพัก เหล่าเมมเบอร์โค้งลาอย่างเคยก่อนจะพาร่างของตัวเองขึ้นด้านบน ก่อนที่แทอิลจะได้เดินเตร่ดเตร่เข้าห้องนอนหลบหลีกมื้ออาหารอย่างที่ทำมาตลอดหนึ่งอาทิตย์นั้นก็โดนจีฮุนรั้งตัวไว้ก่อน เมมเบอร์คนอื่นๆดูเหมือนจะยังไม่หิวกันนักเพราะเพิ่งซ้อมเต้นกันไปได้แค่ชั่วโมงกว่าๆก็ต้องกลับหอเพราะรุ่นพี่ตัวเล็กทำเรื่องแสบเอาไว้

แทอิลถูกกดให้นั่งแหมะอยู่บนโต๊ะอาหาร จีฮุนเปิดตู้เย็นสำรวจของต่างๆในตู้เย็น เนื่องจากเมื่อเช้าปาร์คคยองทำเมนูบิบิมบับไว้ เครื่องปรุงและส่วนผสมทั้งหมดจึงยังเหลืออยู่ในตู้เย็น นิ้วยาวๆกดเปิดหม้อข้าวดูก็พบว่ายังมีเหลืออยู่มาก จีฮุนจัดการเทส่วนผสมทั้งหมดเข้าด้วยกันก่อนจะคลุกๆอย่างทุลักทุเล จีฮุนไม่ได้เก่งเรื่องทำอาหาร แต่แค่ยำทุกอย่างเข้าด้วยกันก็คงไม่ยากเกินไปเท่าไหร่หรอก

หลังจากที่แทอิลนั่งมองน้องชายตัวสูงเปิดพิธีกรรมอยู่ไม่นานนัก ข้าวยำเกาหลีหน้าตาประหลาดๆก็ถูกยกมาเสิร์ฟตรงหน้า เจ้าโกชูจังถูกบีบให้เป็นรูปหัวใจอยู่กลางถ้วย แทอิลยิ้มขำเล็กน้อยเมื่อมองใบหน้าของจีฮุนก็เห็นเจ้าคนทำพยายามซ่อนหูแดงๆของตัวเองไว้

“เห้อ.. ฉันอุส่าห์เกือบลดได้ตั้งห้ากิโลนะ” แทอิลเขี่ยข้าวในถ้วยไปมาราวกับชั่งใจ

“ไม่เห็นจะดีเลย” จีฮุนเอ่ยดุ “ผมชอบที่พี่อ้วนๆมากกว่า”

“...ก็ฉันไม่ชอบนี่..”

“ผมชอบที่พี่แก้มเยอะๆ ผมชอบที่มือพี่นุ่มๆ ชอบตัวนิ่มๆของพี่ด้วย ผมอยากเห็นพี่กินเยอะๆ อยากเห็นพี่ยัดข้าวเข้าปากแล้วเคี้ยวตุ้ยๆ อยากกินข้าวพร้อมกับพี่ อยากให้พี่โวยวายเวลาผมแย่งพี่กิน อยากได้ยินเสียงพี่ขอข้าวเพิ่ม อยากเห็นพี่แย่งไข่ม้วนกับพี่ซิโค่ตอนเช้าอีก”

แทอิลก็ไม่รู้ว่าทำไม..

“ผมไม่ชอบที่พี่เป็นลมวันนี้เลย”

ข้าวยำหน้าตาประหลาดๆแบบนี้

“ผมเป็นห่วงพี่นะ”

มันถึงอร่อยกว่าทุกครั้งที่เคยกินเลยล่ะ...

--

ฮ่อล

@Kawhmak_