{ BLOCK B } 00 BACK TO DECEMBER || PYOTAE ♡

ข้อมูลเบื้องต้น

pyotae fiction ♥ 

ถ้าหากคำว่าตลอดไปใช้ได้เฉพาะกับแวมไพร์
ผมยอมแลกทุกอย่างเพื่อให้ตัวเองได้เป็นแวมไพร์
ผมอยากจะรักษาคำนี้ไว้ให้กับแทอิล
รัก..ตลอดไป..

contact ; @Kawhmak_ 

 

CR.SHL

เนื้อเรื่อง

TITLE :: BACK TO DECEMBER

COUPLE :: P.O x TAEIL

WRITER :: KAWHMAK

STATUS :: 100%

ผมปล่อยให้หิมะเย็นๆพัดผ่านหน้าต่างเข้ามาในห้อง แต่ผมกลับฝังตัวอยู่ในที่นอน เฝ้าคิดถึงวันเก่าที่มันก็ผ่านเลยมานานแล้วพลันน้ำตาก็ไหลเม็ดใสก็หยดแหมะลงบนหมอน หิมะแรกของปี ผมเคยกอดร่างกายอุ่นๆของอีกคนท่ามกลางหิมะแรกที่หนาวจะแทบจะขาดใจตาย แต่ถึงอย่างนั้นหัวใจมันอบอุ่นจนแทบจะไม่ต้องการเตาผิงเลย

แต่นั่นมันเป็นเรื่องที่ผ่านมาแล้ว

“จีฮุนถ้าหิมะแรกของปีตกเราจะทำอะไรกันดีล่ะ” เสียงหวานเอ่ยปนตื่นเต้นท่ามกลางลมอุ่นๆของซัมเมอร์ คนร่างใหญ่ปรือตาผ่านแว่นกันแดดสีดำเข้มมองอีกคนที่กำลังนอนเท้าคางทับตัวเขาพลางจ้องมองใบหน้าของเขา จีฮุนกระตุกยิ้มบางก่อนจะยกแขนแกร่งขึ้นกอดร่างบางอย่างเต็มรัก

“ทำแบบนี้”

เสียงหวานหัวเราะคิกคักก่อนจะเริ่มชวนอีกคนคุยด้วยเรื่องสัพเพเหระ กลางชายหาดสีเหลืองน้ำตาล จีฮุนในชุดกางเกงตัวเดียวนอนพริ้มให้แสงแดดเผาร่างขาวซีดของตัวเอง และอีแทอิลตัวน้อยของเขากำลังกลิ้งตัวมานอนทับแขนหนั่นกล้ามของจีฮุนอย่างสบายใจ

“ร้อนๆแบบนี้อยากกินน้ำปั่นหวานๆจังเลยน้า”

พโยจีฮุนดันอีกคนให้กลิ้งไปบนชายหาดก่อนจะดันตัวเองให้ลุกขึ้น แขนแกร่งเอื้อมไปช้อนตัวอีกคนขึ้นพลันเสียงร้องด้วยความตกใจของแทอิลตัวน้อยก็เหวลั่น ใบหน้าหวานกระแทกเข้ากับหน้าอกแกร่งของอีกคนทันที ก่อนจะได้ตั้งสติอะไรร่างเล็กๆนั่นก็ถูกเหวี่ยงลงน้ำทะเลสีใสดังตู้ม ก่อนจะตามมาด้วยเสียงหัวเราะของผู้กระทำอย่างจีฮุน

“อุส่าห์ให้พามาทะเล แต่ดันไม่เล่นน้ำทะเลมันหมายความว่ายังไงครับ”

แทอิลรีบตะกายน้ำขึ้นมาอย่างเอาเป็นเอาตาย น้ำทะเลสีใสแล่นเข้าปากเข้าจมูกจนรู้สึกเค็มปร่า เสียงหวานเหวลั่นก็จะกระโจนไปดึงตัวอีกคนคนล้มลงมาด้วย ร่างของทั้งคู่ฟัดนัวเนียกันอยู่ใต้น้ำก่อนที่จีฮุนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูง อีแทอิลหัวเราะลั่น ขาเรียวกอดเอวอีกคนไว้แน่นราวกับลูกลิงตัวน้อย แขนแกร่งของร่างสูงกอดรอบเอวอีกคนไว้แน่นกันร่วงลงไป จมูกโด่งเป็นสันของจีฮุนปัดผ่านปลายจมูกของแทอิลอย่างนึกแกล้ง

พโยจีฮุนมองใบหน้าอีกคนด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกที่ท่วมท้น รอยยิ้มเล็กๆของแทอิลถูกกลืนหายไปด้วยริมฝีปากของเขา ดูดดุนเบาๆให้ริมฝีปากสีสวยนั้นเปิดออกก่อนจะเข้าไปก่อกวนลิ้นเล็กๆของแทอิลตัวน้อยอยู่ภายใน กอบโกยความหอมหวานในโพรงปากอย่างเต็มที่ ราวกับว่าความรู้สึกในหัวใจกำลังล้นออกมาจนแทบไม่รู้สึกว่าแสงแดดยามเย็นกำลังแผดเผาทั้งคู่ นานเท่าไหร่ก็ไม่แน่ใจ ก่อนที่แทอิลตัวน้อยจะประท้วงอื้ออึงเพราะพโยจีฮุนกอบโกยออกซิเจนของเขาไปซะจนหมด หากแต่จะปล่อยไปง่ายๆก็คงไม่ใช่ทัศนิวิสัยของจีฮุนสักเท่าไหร่ ฟันคมงับเบาๆที่ริมฝีปากอีกคนเป็นการบอกลาก่อนจะถอนจุมพิศอันหอมหวานออก

ใบหน้าหวาแดงก่ำด้วยความเขินอาย ริมฝีปากเจ่อรีบโกยออกซิเจนเข้าปอด จีฮุนมองใบหน้านั้นด้วยรอยยิ้มน้อยๆ กระซิบคำหวานชิดใบหู “..น่ารัก..”

คนตัวเล็กยกยิ้ม “แล้วรักไหม?”

“รักกว่านี้ก็ไม่มีอีกแล้วล่ะ”

ถ้าหากคำว่าตลอดไปใช้ได้เฉพาะกับแวมไพร์ ผมยอมแลกทุกอย่างเพื่อให้ตัวเองได้เป็นแวมไพร์ ผมอยากจะรักษาคำนี้ไว้ให้กับแทอิล รัก..ตลอดไป..

ลมเย็นๆในฤดูหนาวทำให้อีแทอิลต้องกระชับเสื้อโค้ทตัวหนาของตัวเองเข้ามาอีก ขาเรียวกระโดดไปมาเพราะความหนาวเย็นชะเง้อคอมองคนรักของตัวเองที่หายเข้าไปในร้านสะดวกซื้อ พยากรณ์อากาศรายงานเมื่อเช้าว่าวันนี้อาจจะเป็นวันแรกของปีที่มีหิมะตก เพราะอย่างนั้นคนตัวเล็กจึงรีบลากอีกคนให้ออกจากเตียงมาเดินท้าลมหนาวในสวนสาธารณะแห่งนี้

รอไม่นานนักพโยจีฮุนก็กึ่งวิ่งกึ่งเดินออกมาจากร้านสะดวกซื้อพร้อมกับไอศกรีมสองแท่ง เมื่อครู่พนักงานขายทำหน้าแปลกใจเมื่อเขาหยิบไอศกรีมออกมา คนตัวสูงยื่นไอศกรีมสีสวยให้แทอิลอย่างนึกหมั่นไส้ “ถ้าไม่สบายขึ้นมาล่ะก็นะจะจับฉีดยาให้ตายไปเลย”

คำดุแทบจะไม่มีความหมายเพราะคนถูกดุกลับหัวเราะเสียงใสเสียอย่างนั้น รอยยิ้มหวานๆนั้นทำให้จีฮุนนึกจะว่าต่อไม่ออก มือน้อยๆรีบแกะไอศกรีมตรงหน้าออกมาจากถุง “ใครกินหมดก่อนชนะ”

สิ้นเสียงเจ้าตัว ไอศกรีมแท่งสวยก็ถูกเจ้าตัวงับทันทีในขณะที่จีฮุนยังไม่แม้แต่จะทันแกะซองของตัวเองออกมา ขี้โกงอย่างเห็นได้ชัด

“ไอ้หมูเอ้ย” จีฮุนเอาไอศกรีมของตัวเองที่ยังไม่ทันได้แกะซองเคาะเบาๆที่ศีรษะของคนตัวเล็ก

“โอ้ย เย็นอ่ะ” ใบหน้าหวานยู่ปากเพราะความเย็นของไอศกรีม

ใบหน้าหวานขาวซีดเพราะความเย็นแต่พวงแก้มและปลายจมูกของเจ้าตัวเท่านั้นที่กำลังแดงเปล่ง นึกอยากจะก้มลงไปฟัดให้สะใจ คนตัวสูงค่อยๆแทะเล็มไอศกรีมในมืออย่างช้าๆ ในขณะที่เจ้าตัวยื่นไม้เปล่ามาโชว์ตรงหน้าด้วยความดีใจก่อนจะร้องเย้ยหยันอย่างสะใจ

“แทอิลลี่ชนะ ชนะ ชนะ ชนะ” เจ้าตัวเล็กซี๊ดปาก “โอ้ยย เย็นอ่ะ”

“ทำงี้สิจะได้หายเย็น” พลันจบประโยคร่างสูงของจีฮุนก็ล้มลงจุ๊บเบาๆที่ริมฝีปากแดงปลั่ง

อีแทอิลทุบหน้าอกแกร่งเบาๆด้วยความตกใจเรียกเสียงหัวเราะจากร่างสูงได้ไม่น้อยเพราะใบหน้าหวานกำลังแดงไปทั้งหน้า จีฮุนโยนไอศกรีมในมือทิ้งไปเพราะไม่อยากจะต่อสู้กับความเย็น คนตัวน้อยดึงมือของอีกคนมากุมไว้แน่นก่อนจะเร่งให้ออกเดิน ริมฝีปากสีสวยยังคงเอ่ยเจื้อยแจ้วอย่างไม่ยอมหยุดตามประสานิสัยพูดเก่งๆของเจ้าตัว

“จำได้ไหมว่าถ้าหิมะแรกตกจีฮุนจะทำอะไร”คนตัวน้อยพูดเสียงใส

“จำได้สิ”ก่อนที่มือนุ่มนิ่มจะโดนกระตุกโดยแขนแกร่ง

ร่างเล็กถลาเข้ากระแทกกับอกแกร่งดังปั้ก จีฮุนโอบคนตัวเล็กไว้อย่างเบามือพร่ำกระซิบคำบอกรักอย่างที่เจ้าตัวทำอยู่ทุกวัน ราวกับตุ๊กตากระเบื้องที่แตกหักไปได้ง่าย พโยจีฮุนจะยังคงประคองมันไว้อย่างเบามือ ไม่ว่าจะถึงเมื่อไหร่ พโยจีฮุนจะไม่มีทางทำให้ตุ๊กตาตัวน้อยได้แตกหักลงไปอย่างเด็ดขาด สัญญา

อีแทอิลอมยิ้มหวานก่อนจะสัมผัสถึงความเย็นที่ตกลงมากระทบ.. หิมะ...

หากแต่คำสัญญา.. ผมทำมันไม่ได้ตลอดไป

อะไรบางอย่างมันดันผมให้ลุกขึ้น หยิบเสื้อโค้ทตัวโปรดที่แทอิลมักจะชอบยอผมว่าผมใส่ตัวนี้แล้วมันดูดีนักหนา ผมลูบใบหน้าเหนื่อยล้าของตัวเองอย่างหมดแรง ใบหน้าที่เคยหล่อเหลาซีดเซียวราวกับคนป่วยดวงตาโปนเพราะการเสียน้ำตาไปเยอะ ริมฝีปากสีคล้ำจากบุหรี่แห้งแตก ไหนจะหนวดเคราที่เริ่มขึ้นอยู่รำไร ถึงแม้มันอาจจะดูโฉบเฉี่ยวในสายตาบางคนก็เถอะ.. แทอิลไม่ชอบมัน

ผมตัดสินใจถอดเสื้อโค้ทตัวใหญ่ของผมลงแล้วลากตัวเองเข้าห้องน้ำไป การอาบน้ำในรอบสองถึงสามวันก็เกิดขึ้น ท้องไส้ร้องโครกครากประท้วงร่างกายใหญ่ที่ไม่ค่อยป้อนอาหารมัน ผมเลือกที่จะหยิบเสื้อสเวตเตอร์สีเลือดหมูที่ถักด้วยไหมพรมมาสวมกับยีนส์สีดำพร้อมกับโค้ทตัวใหญ่สีเทาดังเดิม หนวดเคราถูกโกนออกไปแล้วทำให้ใบหน้านั้นดูดีกว่าเดิมขึ้นมานิดหน่อย ผมลูบใบหน้าสีซีดของตัวเองพร้อมกับพร่ำคิด

ไม่เคยคิดเลยว่า ใครสักคนจะมามีอิทธิพลเหนือจิตใจของผมขนาดนี้

ขายาวๆลากพาตัวผมออกจากคอนโดกว้าง เดินเรื่อยๆจนมาถึงร้านสะดวกซื้อ บางทีผมควรจะหาอะไรให้กระเพาะตัวเองบ้าง ผมกวาดสายตามองขนมปังที่วางเรียงรายอยู่บนชั้นอย่างเลื่อนลอย ลำไส้ปวดแสบปวดร้อนไปหมด แต่ปากกลับไม่อยากจะให้มีอะไรผ่านลงไป ก่อนที่มือของผมจะเอื้อมไปหยิบเพียงนมกล่องเล็กๆแทน หางตาเหลือบไปเห็นตู้แช่ไอศกรีมที่วางนิ่งอยู่ในมุมเก่าๆของมันในใจก็นึกโหวงขึ้นมาเสียอย่างนั้น

ผมหยุดยืนมองตู้ไอศกรีม มือเลื่อนเปิดฝาตู้อย่างเคย ก่อนจะเอื้อมลงไปหยิบไอศกรีมรสโปรดของอีกคนขึ้นมาถือไว้ ถึงแม้ผมจะไม่ชอบมัน แต่ผมกลับอยากกิน... หรือบางทีผมแค่รู้สึก.. คิดถึง

“ชอบกินสตอร์เบอร์รี่เชอเบทตั้งแต่เมื่อไหร่”

ถ้าหากว่ามันคือฝัน

“สบายดีไหม? พโยจีฮุน”

มันคงจะเป็นฝันที่ดีที่สุดเท่าที่ผมเคยรู้สึกมา

ภายในร้านกาแฟเล็กๆใกล้ๆร้านสะดวกซื้อนั้น ผมนั่งมองหน้าอีกคนราวกับเห็นตัวประหลาด ใบหน้าหวานซูบผอมลงไปบ้างแต่ยังคงความน่ารักไว้ไม่เปลี่ยน ปลายผมสลวยสีดำสนิทยาวระต้นคอถูกเจ้าตัวมัดเป็นจุกเล็กๆไว้ ดวงตาเรียวสวยที่เคยสดใสนั้นมีแววหมองลงไปอยู่เล็กน้อย

“ฉันเดินผ่านมา..” คนตัวเล็กเปิดบทสนทนาทำลายความเงียบ “ไม่คิดว่าจะเจอ”

ผมทำได้เพียงแค่ประคองตัวเองไม่ให้ตัวสั่น.. ไม่รู้เพราะอะไร.. ผมเหมือนกับคนบ้าที่ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้

ริมฝีปากสีสวยกระตุกยิ้มหวานอย่างที่ชอบทำ ก่อนจะก้มลงจิบกาแฟร้อนๆ “เกือบจะปีนึงแล้วเนอะ”

“..แทอิล..”ผมเอ่ยเรียกอีกคนด้วยเสียงแหบพร่า แทบจะไม่เชื่อด้วยซ้ำว่าคนตรงหน้าคือเขาจริงๆ “คือ..ว่า..”

“นายผอมลงไปตั้งเยอะ.. หัดกินข้าวบ้างสิ”

“.......คิดถึงนะ...”

“อื้มม”รอยยิ้มหวานปรากฏให้เห็นทำเอาผมใจชื้นขึ้น ก่อนที่ใบหน้าน่ารักจะก้มลงมองนาฬิกาข้อมือ “แต่ว่าฉันต้องไปแล้วล่ะ พอดีนัดเพื่อนไว้” สิ้นประโยคขาเรียวก็ยันตัวเองขึ้นเต็มความสูง มือนุ่มที่เคยสัมผัสโบกมือไปมาช้าๆ

“เดี๋ยวสิแทอิล..” ผมร้องเรียกเบาๆ “พรุ่งนี้.. ว่างไหม?”

ใบหน้าหวานพยักหน้าขึ้นลงเบาๆเป็นการตอบรับก่อนจะยกมือขึ้นแนบหูเป็นสัญลักษณ์ ก่อนจะรีบเดินออกจากร้านไป.. จริงสิ.. ผมไม่เคยแม้แต่จะโทรหาเขาเลยสักครั้ง.. ไม่ใช่ว่าไม่คิดถึง.. หากแต่ความผิดที่ผมทำไว้มันหนักเกินกว่าที่ผมจะบากหน้าไปขอความเห็นใจจากอีกคน.. ผมไม่กล้าแม้แต่จะคิด..

“จะไปไหนน่ะ”

เสียงทุ้มต่ำเอ่ยถามเบาๆด้วยความไม่สบอารมณ์ถ้าหากมองนาฬิกาตอนนี้เวลาก็ปาไปเกือบจะเที่ยงคืนแล้วแต่แทอิลจู่ๆก็ลุกขึ้นมาแต่งตัวเสียอย่างนั้น จีฮุนมองร่างเล็กที่กำลังสาวะวนอยู่กับการหาของใส่กระเป๋า

“อ๋อ..จีฮุนคือว่า” ร่างเล็กหันขวับมามองหน้าร่างสูงที่ยังคงนั่งนิ่งอยู่บนเตียง “ซิโค่เขา..ประสบอุบัติเหตุน่ะ”

“โดนจริงหรือแค่สำออยล่ะ”

“จีฮุน!!!”ร่างเล็กร้องขึ้นมาด้วยความตกใจ “พูดอะไรออกมาน่ะ ถอนคำพูดเดี๋ยวนี้เลย!”

พโยจีฮุนไม่ใช่คนงี่เง่า แต่สำหรับซิโค่ จีฮุนไม่ไว้ใจ ไม่เคยไว้ใจ และจะไม่ไว้ใจตลอดกาล ถ้าหากถามว่าซิโค่เป็นใครก็ขอตอบง่ายๆว่าแฟนเก่าของเจ้าตัวน้อยคนนี้เอง แน่นอนจีฮุนมีสิทธิ์ที่จะหึงหวง

“ไม่ให้ไป” จีฮุนเอ่ยเสียงเรียบ มองอีกคนที่ยืนค้างเติ่งอยู่กลางห้องนอน

แทอิลผ่อนลมหายใจออกมาช้าๆ “นี่จีฮุน ฟังฉันนะ คือว่าทางโรงพยาบาลเขาโทรมา.. ฉันต้องไป”

“เหอะ” ดวงตาคมกรอกไปมา “ไม่มีพ่อไม่มีแม่หรือยังไงทำไมต้องมาวุ่นวายกับแฟนคนอื่น”

“พโยจีฮุน!!!” เสียงหวานแผดลั่นอย่างเหลืออดร่างเล็กเดินกระแทกเท้าเข้ามาใกล้ก่อนจะง้างมือขึ้นจนสุดวงแขน “ถอนคำพูดเดี๋ยวนี้ก่อนที่ฉันจะตบปากนาย!!”

จีฮุนจ้องใบหน้าหวานที่เริ่มเหยเกพร้อมกับมือเล็กๆที่สั่นสะท้าน “แน่สิ แฟนเก่าทั้งหล่อทั้งเท่ห์..”

เพี้ยะ!!!

“...”เสียงยียวนกวนประสาทเงียบลงทันทีเมื่อมือเล็กๆของแทอิลฟาดเข้าที่ข้างแก้มอย่างรุนแรงจนหน้าหันไป

“..อย่ามา..อย่ามา..อย่ามางี่เง่ากับฉันแบบนี้นะ!!”

“...หึ...”ใบหน้าของจีฮุนชาวาบจนแทบจะไม่รู้สึกอะไร”อยากไปก็ไปสิ”

“....”

“...”

“...”

“แล้วก็ไม่ต้องกลับมา”

ถ้าหากว่าผมสามารถยอนเวลาได้ ผมสาบาน... ว่าผมจะไม่ปล่อยให้เขาเดินหายไปอีก

หิมะเย็นๆตกลงมาสู่พื้นดินอย่างไม่มีท่าทีจะหยุด ผมเหยียบมันจนรู้สึกถึงก้อนน้ำแข็งที่เย็นเยียบอยู่ใต้รองเท้าหนังของตัวเอง ผมว้าวุ่นเกินกว่าจะนอนอยู่แค่ในห้อง ยอมรับว่าตั้งแต่เจอแทอิลเมื่อวานทำให้จิตใจของผมอยู่ไม่เป็นสุขเท่าไหร่นัก ยิ่งพบว่าอีกคนนั้นไม่ได้เกลียดตัวผมอย่างที่จินตนาการไว้ก็รู้สึกเหมือนอาการหายใจไม่ออกที่เป็นมาตลอดนั้นหายไปแล้ว

จริงๆแล้วผมไม่ได้นัดแทอิลไว้อย่างที่ใจต้องการ ครับผมไม่ได้นัดเขาไว้ แต่เป็นเขาต่างหาก ที่ส่งข้อความมา ผมมาถึงก่อนเวลานัดราวๆหนึ่งชั่วโมง ผมยืนอยู่ในซอยข้างๆร้านกาแฟที่เราพบกันเมื่อวาน ผมค่อนข้างแปลกใจที่เขานัดผมออกมา มันค่อนข้างแปลกในหลายๆอย่าง

“มาเร็วดีนี่”

หากแต่คนที่โผล่มากลับไม่ใช่อีแทอิล

“...”

ร่างสูงใหญ่สมกับเป็นชายหนุ่ม

“ไง จำกันได้หรือเปล่าล่ะ”

เสื้อกล้ามสีขาวตัวบางโดนทับเพียงโค้ทหนังสีดำที่ไม่หวั่นเกรงกับความหนาวเย็นของหิมะเผยให้เห็นรอยสักพาดยาวตรงหน้าอก

“....ซิโค่”

“หึ..”

ผลั้วะ!!!

จู่ๆหมัดหลุนๆก็ตรงเข้าฟาดมุมปากผมอย่างจังจนผมถลาล้มไปทางด้านหลัง ก่อนจะตั้งสติขึ้นได้คอเสื้อของผมก็ถูกอีกคนดึงกระชากให้ลุกขึ้นพร้อมกับรับหมัดอีกระลอก คราวนี้มันตรงเข้ากระแทกโหนกแก้มขวาจนถึงรู้สึกมึน ผมเซถลาล้มลงกระแทกพื้นอีกรอบ

ผมดันตัวเองให้ลุกขึ้นยืน มองใบหน้าอีกคนที่ดูเหมือนจะโกรธเกลียดผมมาทั้งชีวิต “อะไรของแกวะ!!!”

แทนที่จะได้คำตอบผมกลับต้องกระโดดหลบปลายเท้าของอีกคนที่ออกแรงถีบมา “ยังจะต้องถามอีกหรือไง”

หลบไปก็เท่านั้นเท้าอีกข้างของซิโค่ถีบหน้าท้องผมอย่างจังจนรู้สึกได้ว่าท้องไส้กำลังจะขย้อนออกมาทางปาก ผมล้มหลังกระแทกกับพื้นอย่างจังจนลุกไม่ขึ้น แทบไม่ต้องรวบรวมกำลังให้เหนื่อย อีกคนก็ถลาเข้ามาขึ้นคร่อมผม ตามมาด้วยแรงต่อยอย่างหนักที่มุมปาก

รสชาติเค็มปร่าของเลือดที่อยู่ในปากทำให้ผมต้องถ่มมันทิ้ง

“..รู้อะไรไหมพโยจีฮุน...” เสียงแหบต่ำของซิโค่ดังอยู่ข้างหู “แทอิลน่ะ...มีค่าสำหรับฉันมากแค่ไหน...”

“....” ผมหมดแรงที่จะต่อต้าน ปล่อยให้อีกคนฟาดกำปั้นลงมาอย่างไม่ยั้ง

“แต่แก...พโยจีฮุน!!!” ผมได้ยินเพียงเสียงกำปั้นหนักๆที่กระทบใบหน้าของผม “...แกทำเขาร้องไห้..”

“....”

“ฉันอุส่าห์ปล่อยเขาไปกับแก!!!”

“....”

“ฉันอุส่าห์ปล่อยสิ่งที่ฉันรักที่สุดไปกับแก ไอ้เวร!!!”

“....”

“แต่แกกล้าดียังไง ฉันถามว่าแกกล้าดียังไง!!! แก... แก... ”

“....”

“แกทำให้แทอิลร้องไห้ได้ยังไง.... กล้าดียังไง....”

หากว่านี่คือการลงโทษ คงเป็นการลงโทษที่ผมยินยอมที่จะรับมันทั้งหมด

“....”

“ตอบสิวะไอ้สวะ!!!!!!”

“ซิโค่!!!!!”

ผมไม่สามารถจะเปิดตาขึ้นมองสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นได้ รู้เพียงแค่ว่าร่างหนักๆที่ทับตัวผมลุกออกไปแล้วก่อนจะตามมาด้วยเสียงคนที่ผมคิดถึงแทบขาดใจ ผมพยายามสูดหายใจเข้าลึกๆก่อนแต่พบว่าจมูกของผมมีแต่เลือดอยู่เต็มไปหมด พยายามกอบโกยออกซิเจนรอยตัวเข้าปอด ผมได้ยินเสียงหวานๆนั่นโวยวายอยู่สักพัก..ก่อนที่รอบข้างจะเงียบลง

อ่าห์.... ให้ตายสิ ไม่เคยมีใครดวลหมัดชนะซิโค่เลยหรือยังไงนะ

ผมนั่งมองอีกคนที่กำลังยกขวดยาอะไรสักอย่างขึ้นอ่านวิธีใช้พร้อมกับสูดน้ำมูกใหญ่ ดวงตากลมๆนั่นบวมเป่งเพราะเพิ่งผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก ผมยกยิ้มบางๆเมื่อเห็นว่าอีกคนนั้นไม่เปลี่ยนไปเลย แทอิลยกมือขึ้นขยี้ตาอีกรอบก่อนจะหันมามองหน้าผมพร้อมกับเม้มปากตัวเองจนเป็นเส้นตรง

“เจ็บไหม” เด็กน้อยเอ่ยถามเบาๆ ผมพยักหน้าอีกคนเริ่มเบะปากอีกรอบแล้ว “ขอโทษนะ”

“ขอโทษทำไม” ผมขำเบาๆ “แล้วจะร้องไห้ทำไมเนี่ย หื้ม?”

“ฮึก..ขอโทษนะ” น้ำตาเม็ดใสร่วงเผาะลงจากดวงตาบวมเป่ง “จีฮุนเจ็บไหม ฮึก..ฮือ..”

ผมปัดน้ำตาเม็ดใสให้ออกจากใบหน้าน่ารัก “ร้องไห้ทำไมครับ ใครโดนต่อยมากันแน่เนี่ย”

“...”คนตัวเล็กสะอื้นไห้จนตัวสั่น

“ทำแผลให้หน่อยสิ” ผมลูบกลุ่มผมนุ่มเบาๆ “นะ”

แทอิลค่อยๆทำแผลบนใบหน้าให้ผมช้าๆ แต่ดวงตานั้นยังคงฉ่ำน้ำอยู่ไม่หาย ริมฝีปากบางนั้นเม้มกลั้นสะอื้นจนเป็นเส้นตรง จมูกรั้นๆสูดน้ำมูกจนแดง ผมซี๊ดปากเบาๆเมื่อแอลกอฮอร์แตะโดนแผล เมื่อพูดถึงแผล ย้อนกลับไปเมื่อชั่วโมงก่อน หลังจากที่ผมโดนอัดจนแทบตายแทอิลก็โผล่เข้ามาพอดีเพราะว่าเห็นข้อความที่ซิโค่แอบส่งมาให้ผม แทอิลเลยจัดการบังคับให้ซิโค่หอบผมมาส่งให้ถึงห้องถึงแม้จะไม่เต็มใจมาก็ตาม พอซิโค่โยนผมลงบนโซฟาได้ก็หายออกไปแล้ว เหลือเพียงผมกับแทอิลตัวน้อยๆที่นั่งกลั้นสะอื้นอยู่ตรงนี้

“เสร็จ..เสร็จแล้ว” คนตัวเล็กปิดกล่องปฐมพยาบาลก่อนจะหันมาจ้องใบหน้าของผมอยู่พักใหญ่

“โดนต่อยขนาดนี้ไม่หล่อแล้วล่ะ ฮ่าๆ” ผมกลั้วหัวเราะเบาๆ รู้สึกปวดตรงมุมปากจนต้องร้องซี๊ด

“งั้นฉัน...กลับก่อนนะ”

สิ้นเสียงคนตัวเล็กก็ดันตัวเองให้ลุกขึ้นยืน มือคงไวเท่าความคิด ผมเอื้อมไปคว้าข้อมืออีกคนไว้อย่างแรงจนคนตัวเล็กเซถลาล้มลงทับผมอย่างจัง ถ้าหากเป็นเมื่อก่อนแทอิลคงจะหัวเราะร่าแล้วฟาดผมเข้าอย่างจังแท้ๆ แต่ตอนนี้ผมได้ยินเพียงสะอื้นไห้เบาๆที่ข้างหู คนตัวเล็กไม่ได้ขืนตัวออกไปแต่อย่างใด แทอิลยอมปล่อยให้ผมกอดอยู่อย่างนั้น ผมรู้สึกถึงน้ำตาของอีกคนที่เปียกชื้นอยู่ตรงหัวไหล่ มันทำให้ผมอึดอัดในอก

“ชู่ว...” ผมลูบกลุ่มผมนุ่มเบาๆ “ไม่ร้องแล้ว”

“จีฮุน..ฮึก.. ใจร้าย..”

จริงๆเวลาคนพูดว่าได้ยินเสียงคนที่รักร้องไห้แล้วเหมือนโดนค้อนใหญ่ๆทุบลงกลางศีรษะผมไม่ค่อยเข้าใจมันเท่าไหร่นัก แต่ตอนนี้ผมกลับรู้สึกหนักกว่านั้น ไม่รู้ว่ามันคืออะไรกันแน่ แต่ผมกลับหายใจไม่ออก มวนท้องมันตีกันมั่วไปหมด ในอกก็แน่นราวกับว่ามันกำลังจะระเบิดออกมา

“ขอโทษ...จีฮุนขอโทษนะครับ” แขนแกร่งของผมกระชับอ้อมกอดคนตัวบางที่นั่งอยู่บนตัก “ขอโทษนะครับ”

“..ฮึก..ฮือ” อีกคนยกแขนขึ้นโอบรอบคอของผมก่อนจะออกแรงสะอื้นไห้อย่างหนัก “ทำไม..ไล่แทอิลทำไม...ฮึก”

สรรพนามที่เปลี่ยนไปทำเอาใจชื้นขึ้นมาเล็กน้อย “ขอโทษ..ขอโทษ..ไม่ร้องนะ ขอโทษนะครับ”

“อื้ออ..รู้แล้ว..”

เด็กน้อยพยักหน้า ผมดันตัวอีกคนออกมา ใบหน้าหวานเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตา จมูกรั้นๆนั้นแดงจนน่าหมั่นเขี้ยว นิ้วยาวๆของผมค่อยๆเกลี่ยคราบน้ำตาให้ออกไป แต่ยิ่งดูเหมือนเช็ดออกไป น้ำตาหยดใหม่ก็ไหลออกมาแทนที่ ผมยกยิ้มน้อยๆ ก่อนจะรั้งใบหน้าอีกคนเข้ามาใกล้

จมูกเล็กๆแตะปลายจมูกของผม หน้าผากของผมชิดกับของเขา กลิ่นแชมพูอ่อนๆประจำตัวของเขาลอยเข้ามาแตะจมูกของผม จนอดใจไม่ได้ที่จะกอบโกยมันเข้าปอด

..คิดถึง...

“จีฮุน..อื้อ..”

คำพูดทั้งหมดถูกผมกลืนลงคอ คนตัวเล็กเผยอปากโกยลมหายใจด้วยความตกใจ เปิดโอกาสให้ผมได้กอบโกยความหอมหวานที่แสนจะคิดถึง รสจูบที่ไม่ได้เชยชิมมานานเหมือนเป็นกับดักให้ตกลงไปในหลุมดำที่ดูดสติผมให้สิ้น ลิ้นเล็กที่คอยตวัดหนีเหมือนกำลังเล่นสนุกอยู่กับคนที่มากประสบการณ์กว่า เสียงดูดเม้มทำเอาคนตัวเล็กเขินอาย แขนที่โอบรอบคออ่อนเปลี้ยลงกำหัวไหล่ผมแน่น ถึงแม้จะเคยแต่ก็ยังไม่ประสานัก

“อึก..อื้อ..เดี๋ยว..หายใจ..หายใจไม่ทัน”

ผมยกยิ้มบางมองคนตัวเล็กในอ้อมแขนที่พยายามกอบโกยเอาออกซิเจนรอบข้างเข้าปอดอย่างเอาเป็นเอาตาย แก้มกลมขึ้นสีแดงระเรื่ออย่างน่ารัก ไม่ปล่อยให้มีช่องว่างมากนักไม่ทันได้นับหนึ่งถึงสาม ผมก็จงใจรั้งอีกคนเข้ามาอีกระรอก ผมงับริมฝีปากบางราวกับจะแกล้ง ดูดเม้มซ้ำๆราวกับจะย้ำเตือนว่าที่ผ่านมาผมคิดถึงเขามากแค่ไหน

ผมสาละวนชิมอาหารหวานของโปรดอยู่ไม่จบสิ้นจนแทอิลต้องเป็นคนถอนจุมพิตอันยาวนานนี้ออก คราบน้ำตาจางหายไปแล้ว ถ้าหากว่าใครสามารถอดใจไม่ให้ก้มลงไปฟัดแก้มกลมๆนั่นได้ผมก็ต้องยอมรับว่าเก่งมาก เพราะว่าตัวผมมัน..ไม่เก่งเอาซะเลย

“งื้อ จีฮุน” มือเล็กๆนั่นออกแรงดันให้ผมที่คลอเคลียอยู่ข้างแก้มเขยิบออกห่าง แน่นอน ผมไม่ทำ “หยุดนะ..อ๊ะ!”

“น่ารัก...”

แทอิลเม้มปากแน่นก่อนจะเอ่ยถามอย่างไม่มั่นใจนัก “แล้วรักไหม?”

“..รักที่สุด..”

“...”

“แล้วรักไหม?”

อยากจะขอบคุณพระเจ้า

“รักกว่านี้...”

ที่ให้โอกาส...

“....”

ให้ผมได้ดูแลเขาอีกครั้ง

“ก็ไม่มีอีกแล้วล่ะ”

ผมสัญญา..

“หื้ม? แฟนใครทำไมน่ารักจังครับ”

จะไม่มีทาง..

“แฟนพโยจีฮุนครับ”

ให้เขาต้องเสียใจอีกครั้ง

เม้ามอยยยยยยย

;; สวัสดีค่ะ 5555555555555 หัวเราะทำไม? ไม่รู้ มันตื่นเต้นง่ะ ฮ่า แนะนำตัวก่อนหน่อย เค้าชื่อ ข้าวหมาก นะตัว ไม่บอกอายุหรอก อุบไว้ นี่เป็นฟิคบล็อคบีเรื่องแรกที่เขียนเลย มอยก่อนว่าเรื่องนี้มาจากการอินเพลง back to December ของเทเลอร์มากๆ ส่วนตัวชอบคู่พโยแทสุดดด ฟิคก็หาอ่านยากซะเหลือเกิน เอาน่ะ แต่งเองซะเลย ลองชิมรางด้วยช็อทฟิคซักเล็กน้อยก่อนละกัน สนองความต้องการของตัวเอง ชอบไม่ชอบยังไงติเตียนกันได้นะคะ ต้องมีแท็คมะ ? ช็อทฟิคไม่ต้องมีก็ได้เนอะ

ติดต่อกันได้ทางนี้ ทวิตเตอร์โลย แวะมาเม้ามอยกันได้ตามประสาเด็กขี้มโน @Kawhmak_

CR.SHL