คืนนี้...ที่หัวใจรอคอย

เนื้อเรื่อง

"สวัสดีครับ ขออนุญาตแนะนำเมนูนะครับ วันนี้เรามีไอศกรีมสตรอเบอรี่ซันเดย์เสิร์ฟพร้อมเชอรี่พันช์ในราคา 119 บาทด้วยนะครับ" เสียงบริกรหนุ่มหน้าตาดีต้อนรับฉันด้วยประโยคสุภาพอย่างชำนาญ จนฉันอดสงสัยว่าหมอนี่คงเสียเวลานั่งท่องประโยคยาวๆนี่อยู่หลายวัน ฉันพยักหน้ายิ้มเป็นการตอบรับโดยไม่ต้องเปิดเมนูเลย หนุ่มน้อยยิ้มให้ฉันอย่างเป็นมิตร แล้วเขาก็เดินจากไป

 ฉันเอนหลังแนบกับพนักพิงอย่างเนือยๆ จุดประสงค์ที่ฉันมานั่งเอ๋ออยู่เนี่ย ไม่ใช่เพื่อมาทานไอศกรีมหรอกนะคะ ที่นี่ไกลจากบ้านฉันจะตาย แต่มันบังเอิญอยู่ใกล้บ้านโพ คู่หมั้นฉันน่ะสิ........

สองทุ่มครึ่งเศษๆฉันนั่งมองแก้วไอศกรีมที่เหลือแต่ก้านเชอรี่และวิปปิ้งครีมที่ฉันไม่สนใจอยู่อย่างนั้น สลับกับก้มมองนาฬิกาข้อมือเป็นครั้งที่สาม...โพยังไม่ปรากฏตัว จนครึ่งชั่วโมงถัดมาขณะที่ฉันกำลังจะจบการรอคอยอันไร้จุดหมายนั้น...โพก็มาพอดี

"ขอโทษนะที่มาช้า พอดีผมงานยุ่งน่ะ" ชายหนุ่มหน้าตาสะอาดสะอ้านนั่งลงตรงหน้าฉัน และสั่งไอศกรีมอย่างเดียวกับฉัน หน้าตาเขาปกติเหมือนไม่รู้ว่าถูกจ้องมองด้วยสายตาไม่พอใจ

"หายไปตั้ง 3-4 วัน ปีย์เป็นไงบ้าง ผมโทรหาก็ไม่ติด ยังไม่หายโกรธผมใช่มั้ย" เขาทำหน้าสำนึก ซึ่งมันดูฝืนๆพิกล

"ยังไม่หายโกรธเหรอ ถามมาได้ไงเนี่ยโพธา" อารมณ์โมโหของฉันพุ่งปรี๊ด เสียงแหลมเล็กแผดออกไปทั่วร้าน จนบริกรคนเดิมหันมามอง...ช่างเหอะ ฉันสนใจที่ไหนล่ะ

"ปีย์ ผมพูดดีๆนะ คุณอย่าตะคอกได้มั้ย ไม่อายบ้างเหรอ" โพเปลี่ยนมาเป็นกระซิบ น้ำเสียงของเขาเจือความโกรธอยู่นิดๆ ฉันล่ะเบื่ออาการอย่างนี้ของผู้ชายซะจริงๆ

"ก็ถามมาได้ยังไงล่ะ นี่ปีย์รอนาวแล้วนะโพ มัวทำอะไรอยู่โทรศัพท์ก็ไม่พก" ฉันร่ายยาวและพาลไปบ่นเรื่องที่ฉันติดต่อเขาไม่ค่อยได้

"เสียเมื่อวาน ซ่อมอยู่ แล้วจะเลิกโวยวายได้รึยัง" โพยังคงกำชับฉันเรื่องเดิม ฉันก็เลยเงียบ เดี๋ยวเขาต้องได้เห็นดีกับฉันแน่ รอก่อนเถอะ...

                โพธาในชุดพนักงานบริษัทนั่งจ้วงไอศกรีมอย่างสบายอารมณ์ โดยไม่สนใจว่าฉันหรือวันปีย์จะร้อนใจเหมือนไฟสุมทรวงขนาดไหน หลังจากที่ฉันให้เวลาเขาละเลียดไอศกรีมสุดอร่อยของเขาเรียบร้อยแล้ว ฉันก็เริ่มปรับท่าทีเพื่อตั้งต้นคุยธุระสำคัญของฉัน

"นี่โพตั้งใจจะบอกปีย์เมื่อไหร่" ฉันเริ่มคำถามด้วยท่าทีนิ่งๆ และพยายามข่มความความรู้สึกเอาไว้ ชายหนุ่มตรงหน้าฉัน คงไม่มีใครเชื่อว่าเขาจะหักหลังฉันได้

"คือ...ปีย์ฟังผมนะ เรื่องนี้ไม่มีใครอยากให้เกิดขึ้นหรอก ผมอยากบอกปีย์เหมือนกันแต่กลัวปีย์กับนุชเข้าหน้ากันไม่ติด" หลายคนคงเดาออกว่าฉันกับเขาทะเลาะกันเรื่องอะไร

"แล้วไง บอกตอนนี้คงเข้าหน้ากันติดตายสิ" ฉันเริ่มแผดเสียงอีกครั้ง คราวนี้บริกรหนุ่มคนนั้นคงทนไม่ไหว

"โทษนะครับ คือตอนนี้ร้านเรามีลูกค้าคนอื่นๆนะครับ คุณ 2 คนมีปัญหาอะไรหรือเปล่า" เขาถามอย่างสุภาพ

"ไม่มีอะไรค่ะ เดี๋ยวเช็คบิลเลยล่ะกัน มื้อนี้ฉันเลี้ยงเอง" ฉันวางเงินเอาไว้แล้วเดินหนี โพธาสาวเท้าตามมาอย่างรวดเร็ว

ย้อนไปเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว

"ไปไหนกันดีนุชเสาร์-อาทิตย์นี้" ฉันชวนนุชเพื่อนสนิทของฉัน

"ไปไหนก็ได้ แล้วแต่ปีย์สิ เอออีตาโพไปมั้ย" เธอถาม คงเป็นเพราะเห็นฉันกับโพติดกันเป็นตังเม

"นี่คู่หมั้นกันนะยะ ต้องไปสิ" ฉันตีเผี้ยะเข้าที่ต้นแขนนุช

"คู่หมั้นเหรอ เค้ามาขอแต่งแกรึยัง...เมื่อไหร่จะมา ไม่มาแล้วมั๊งแก" พูดเสร็จนุชก็หัวเราะหยอกล้อกับฉัน

ฉัน โพธา และนุชชาเคยเรียนมหาวิทยาลัยเดียวกัน โพกับนุชได้ทำงานที่เดียวกันส่วนฉันเป็นนักข่าวซึ่งตอนนี้ฉันกำลังบ้างานเพื่อเก็บเงินฝากเข้าบัญชีเดียวกับโพ เราสามคนสนิทกันมากเหมือนเพื่อนกลุ่มเดียวกัน ดังนั้นฉันจึงไว้ใจ 2 คนนี้มากกว่าใคร พวกเราเดินทางมาถึงทะเลก็ใกล้ค่ำแล้ว นุชยืนยันว่าเธอนอนคนเดียว อยากให้ฉันอยู่ใกล้ชิดโพบ้าง แต่ฉันเป็นคนหัวโบราณ คงไม่ดีแน่ถึงแม้จะเป็นคู่หมั้นกันแล้ว ซึ่งโพก็ไม่ได้ว่าอะไร แต่พอตอนเช้าฉันก็พบนุชอยู่ในห้องนอนของโพ

"ผมขอโทษนะปีย์" โพที่ขณะนี้กำลังขับรถไปเรื่อยๆ เอ่ยขึ้นขัดจังหวะความทรงจำของฉัน

"หึ โพจะมาขอโทษอะไรปีย์ล่ะ ถ้ามีคนผิดก็คงเป็นปีย์นั่นแหละ 'ผิดที่ฉันไว้ใจ ฉันมองตัวเธอผิดไป'..." ฉันฮัมเพลงซิลลี่ฟูลออกมาประชดเขา

 "ปีย์ ...ผมรู้ว่ามันผิด แต่ปีย์เข้าใจมั้ยว่าผมกับนุชเราใกล้ชิดกัน แล้วปีย์ก็ไม่เปิดโอกาสให้ผมได้อยู่ใกล้ปีย์บ้างเลย แล้วผมก็ต้องรับผิดชอบ" ฉันรู้สึกเหมือนน้ำตาเริ่มคลอ เขาต้องรับผิดชอบอย่างนั้นเหรอ

"โพก็เลยต้องรับผิดชอบนุชเรื่องที่ปีย์รู้ว่าโพกับนุชมีอะไรกัน ด้วยการบอกถอนหมั้นปีย์ต่อหน้าเขา การหมั้นของเราโพไม่ต้องรับผิดชอบใช่มั้ย" ฉันระเบิดความรู้สึกด้วยน้ำตานองหน้า รู้สึกผิดหวัง เสียใจ และแค้นใจถึงที่สุด

"ปีย์ ที่จริงแล้วผมเพิ่งรู้ว่าคนที่ผมรักคือ นุช แต่ตอนนั้นนุชเค้ามีแฟนอยู่แล้ว ผมเลยรักปีย์" ฉันจุกแอ้กในลำคอ ความรักผู้ชายทำไมมันเปลี่ยนแปลงง่ายดายเหลือเกิน ฉันเป็นแค่ตัวเลือกของเขา ฉันเป็นรองนุชชาไปเสียแล้ว

"แล้วผมก็ขอโทษที่วันนั้นผมให้ปีย์ลงกลางทาง เพราะปีย์อาละวาด ผมกลัวปีย์จะทำอะไรนุชเขา ผมไม่มีทางเลือกจริงๆนะปีย์ ผมรักนุชแต่ผมสงสารปีย์" เขาระบายความรู้สึกของเขาออกมา ฉันได้แต่นั่งนิ่งๆด้วยความเสียใจ

"คงไม่มีใครคิดล่ะสินะ ว่าวันนั้นถนนมืดๆ มันอันตรายสำหรับปีย์มากแค่ไหน โพปล่อยปีย์ลงเถอะ เหมือนที่โพทำวันนั้น"

"ไม่ปีย์...ผมไม่มีวันทำผิดอีก เฮ้ย!!! ผมขัยรถมาถึงที่นี่ได้ยังไง" สีหน้าโพตกใจสุดขีด เขาตั้งใจไปส่งฉันที่บ้าน แต่ป้ายบอกทางกลับระบุว่าเป็นถนนเข้าหาดในจังหวัดระยอง ถนนเส้นที่เขาทิ้งฉันไว้คืนนั้น

..............................

ฉันเคาะประตูห้องของคอนโดมีเนียมหรูแห่งหนึ่ง

"รอหน่อยนะคะเอก นุชแต่งตัวอยู่ค่ะ" เสียงคุ้นหูแว่วมาจากในห้อง ความจริงคนที่นุชคบควรเป็นโพไม่ใช่หรือ

"อีตาโพโง่เง่าเอ๊ย" ฉันพูดกับตัวเอง

"หวัดดีเพื่อนรัก โพไม่ใช่คนเดียวที่เธอคบหรือไง" ฉันเอ่ยทักทายเพื่อนที่คบกันมา 5 ปี นุชชาต้อนรับฉันด้วยใบหน้าซีดเผือกราวกับเจอผีไม่มีผิด

"แกจะคุยกับฉันเรื่องโพล่ะสิ" นุชเริ่มบทสนทนาขณะพาฉันนั่งรถมาข้างนอกสักพัก ด้วยน้ำเสียงไม่รู้ร้อนรู้หนาว

"ใช่ นี่โพเขารู้หรือเปล่าว่าแกหลอกเค้า เดี๋ยวฉันจะบอกทั้งโพทั้งอีตาเอกอะไรนั่นด้วย" นุชเริ่มมีสีหน้าไม่พอใจ

"คิดว่าฉันกลัวเหรอเอกน่ะฉันเอาไว้เที่ยว ส่วนโพฉันเอาไว้....."นุชชำเลืองมองฉัน

"เอาไว้ให้แกยืมใช้ ฮ่าๆ" นุชหัวเราะเยาะ ฉันรู้สึกสงสารโพขึ้นมาทันที

 "ฉันจะบอกแกให้นะปีย์ แกมันทึนทึกเกินไปโพเขาก็แค่อยากสนุกกับแกฐานะที่เป็นคู่หมั้นกันเท่านั้น แต่แกหัวโบราณไป ฉันก็เลยจัดการซะเลย" มันพูดไปหัวเราะในชัยชนะไป ฉันรู้สึกฉุนกึกจนทนไม่ไหว ได้แต่นึกอยู่ในใจให้มันถึงที่หมายของฉันสักที

"เฮ้ย !!!มาถึงนี่ได้ไงเนี่ย" เสียงนุชตกใจ ถนนเส้นเดิมที่ฉันมากับโพเมื่อวานอยู่ตรงหน้านี่แล้ว ยิ่งนุชตกใจกลัวเท่าไหร่ ฉันยิ่งรู้สึกมีอำนาจในการจัดการนุชมากเท่านั้น

                ฉันฉุดกระชากลากถูนุชลงมาอย่างยากลำบาก เสียงนุชตะโกนโหวกเหวกจนตัวมันเองแสบแก้วหู แต่ฉันก็ไม่แคร์ ยังไงๆฉันก็ไม่ให้ใครได้ยินเสียงมัน

"แก เพื่อนทรยศ แกหักหลังฉันไม่พอ ยังทำกับคนที่ฉันรักอีกเหรอ" ฉันกดหน้านุชลงกับพื้นหญ้าในป่ารกข้างถนน

"ปล่อยนะ บ้าไปแล้วหรือไง แกคิดเหรอว่าโพรักแก โพเขารักฉัน นังบ้า !!!" นุชตะโกนใส่ฉัน

"ทั้งแกทั้งโพทำกับฉันได้ใช่มั้ย แกรู้บ้างมั้ยว่าคืนนั้นฉันเจออะไร แกสองคนก็ต้องได้รับยิ่งกว่าที่ฉันเจอ"ฉันปล่อยมือและยืนหัวเราะอย่างสะใจ

                ฉันปล่อยให้นุชวิ่งออกไปสู่ถนนเรื่อยๆ ส่วนฉันแค่เดินตาม...ก็พอ

"ช่วยด้วยๆๆ" นุชร้องขอความช่วยเหลือ ฉันเพ่งสายตาไปที่นุช เสียงร้องกรี๊ดๆนั่นทำให้ฉันรู้ว่านุชกำลังนึกภาพที่ฉันต้องการให้นึก ฉันต้องทำให้นุชรู้ถึงความรู้สึกของฉันให้ได้ นุชวิ่งหนีกระเซอะกระเซิง แต่แล้วสะดุดอะไรบางอย่าง

"กรี๊ด...โพ...กรี๊ด" ศพโพธานอนเลือดท่วมตัวอยู่ตรงคูน้ำใกล้ถนน

"นุช ฉันรักแก แต่แกหักหลังฉัน ดี...ฉันจะทำให้แกบ้าไปเลยฮ่าๆ" ฉันหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง นุชลุยลงไปในคูน้ำเพื่อจะหนีขึ้นถนนอีกด้าน

"อ๊าย" เสียงนุชกรี๊ดหนักกว่าเก่า ในคูน้ำที่นุชเสี่ยงตายลงไปนั้น มีร่างของผู้หญิงคนหนึ่งลอยอืดอยู่ สภาพศพถูกอัดกระแทกอย่างแรงจนเดาเค้าหน้าไม่ออก กลิ่นเหม็นลอยคลุ้งไปทั่วบริเวณ ศพสวมเสื้อสีชมพูขาดๆ กระโปรงถูกถลกขึ้นมาถึงต้นขา เสื้อผ้าขาดหวิ่น ที่หน้าอกกลัดเข็มกลัดสำนักข่าวชื่อดัง ฉันวิ่งไปดูด้วยความตกใจ นุชเงยหน้ามามองฉันหน้าซีดเผือก พร้อมกับกรี๊ดคอหอยแทบแตกอีกครั้งก่อนจะวิ่งหนีอย่างลนลาน เพื่อไปขอความช่วยเหลือบนถนน

                ฉันเพ่งดูร่างที่ลอยอืดในคูน้ำ  เพราะรู้สึกคุ้นตา เข็มกลัดที่อกศพเขียนไว้ว่า

' วันปีย์ สมุทรเมตต์ '

"กรี๊ด" คราวนี้ฉันกรี๊ดด้วยความไม่พอใจบ้าง สภาพศพของฉันทำไมน่าเกลียดอย่างนี้ ฉันจะไม่แก้แค้นแค่โพกับนุชเท่านั้น ฉันต้องตามหาไอ้คนขับสิบล้อกับพวกของมันอีก 2 คนที่ข่มขื่นฉันคืนนั้นเดี๋ยวนี้ แกตายแน่!!!