ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : (นอกเรื่อง)SSF Vampire,Warm Bodies'
|
ชี้แจงก่อนนิดนึงนะคะ**
เรื่องส่วนนี้ไม่ได้เกี่ยวกับเรื่องหลักแต่อย่างใดนะคะ^^ พอดีเป็นssf ต้องบอกแบบนี้เพราะย่อมาจาก ซูปเปอร์ชอร์ทฟิค55555555555 คือมันสั้นมากๆ คล้ายๆกับการ์ตูนห้าช่องประมาณนั้น แต่ละวันมีเวลาว่างนิดๆหน่อยเองไม่พอจะมานั่งหน้าคอมต่อเรื่องหลัก เลยพล็อตๆ เขียนเรื่องสั้นๆนิดหน่อย ลงในกรุ้ปเอาไว้ในFBไว้(น้องในกรุ้ปอาจจะอ่านแล้วล่ะ แต่พี่เอามาแปะเป็นขุมไว้ในเด็กดีด้วย-..-) แต่คิดไปคิดมาเลยเอามาลงไว้ในนี้ด้วยดีกว่า เผื่อจะเก็บเป็นชิ้นอัน เผื่ออนาคตอาจจะหยิบมาต่อยอด555 อ่านเล่น เพลินๆนะคะ ไม่ได้มีเนื้อหาหนักหน่วงอะไร เชิญอ่านค่า~ ขอบคุณนะคะ(น้องปิ้กชอบคุณน้ะ) +++++++++++++++++++++ ส่วนอีเรื่องนี้ ดูเทรียลเลอร์เรื่องวอร์มบอดี้เลยจุดประกายขึ้นมา เจ้าแม่เวิ้นเว้ออะ 55555 ทางที่ดี ปิดเพลงของหน้าหลักทิ้งแล้วฟังเพลงนี้รหว่างอ่านฟิคสั้นๆเรื่องนี้นะ จะดีกว่า ฮี่(เรื่องมากอีก)) Vampire,Warm Bodies' ใครว่าเป็นแวมไพร์แล้วมีเพื่อนไ ผมนี่ไง...คนนึง ผู้ชายคนนี้เคยเป็นเพื่อนผมเมื่ ส่วนตัวผมเองถูกสต้าฟไว้ที่อายุ … แต่ต่างกันแค่ สามร้อยปีก่อน เขา’ รับได้ไม่ว่าผมจะเป็นอะไรก็ตาม- ความเป็นอมตะ ถูกทำให้สิ้นสุดลงเมื่อทายาทคนส ตำนานของสิ่งมีชีวิตที่ต้องทนกั ตอนแรกผมก็ไม่ได้คิดที่จะจบมันห ลมหายตายจา แวมไพร์อย่างเราๆเหมือนสัตว์เลื พ่อกับแม่ได้จากไปเมื่อครั้งที่ ผมเองเลยถือว่าเป็นรุ่นสุดท้ายท และเมื่ออายุครบ20ปี การออกล่าเพื่อดื่มเลือดด้วยตัว แต่การตระเวณหาเหยื่อโดยใช่มนุษ การออกล่าสัตว์เล็กสัตว์น้อยเป็นทางเลือกที่ผมมักจะเลือกทำเสีย แต่เลือดมนุษย์คือยาอุยุวัฒนะที เพราะฉะนั้น ร่างกายของผมจึงค่อยๆมีการเปลี่ หากแต่ ไม่มีใครกล้าเข้าไกล้ผมนัก ยกเว้นเขา’ ผมรู้ว่าเรามีอะไรบางอย่างที่ผู สหายผู้ซื่อสัตย์ แน่นอน 300ร้อยปีที่แล้วโดคยองซูเป็นหญ ผมรู้จักกับเธอและเป็นเพื่อนกัน ทว่าผมก็ยังคงมีชีวิตอยู่แบบนี้ เรื่อยๆ... เพื่อเฝ้าดูการเปลี่ยนแปลงของโล จนกระทั่งวันนึงได้หวนกลับมา เด็กผู้ชายที่ชื่อโดคยองซู’ บุล...กลายเป้นเด็กผู้ฃายตัวเล็ เขามักจะมาวนเวียนไกล้ๆผมเสมอๆ เจ้าหมอนี่เป็นเด็กมัธยมที่น่าร ผมยังจำเขาได้ดีเพราะรอยแผลเป็น คยองซูมีมัน... รอยจากธนูเมื่อครั้งที่บุลสอนให อา...อธิบายไปก็คงไม่มีคนเข้าใจ แวมไพร์มีเซ้นอะไรหลายๆออย่างที บุลในเวลานี้เหมือนคนงี่เง่า ...เธอไม่ฉลาดเหมือนแต่ก่อน เหลือเพียงความซื่อ ที่แลดูจะเกินขอบเขต บุล’หรือคยองซูในตอนนี้เป็นเด็ก ผมแค่หิว.. แต่เลือกไม่ได้ว่าสมควรจะทำอย่า หาเลือดสัตว์ที่กำลังไกล้ตายแล้ คยองซูไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผมเป็นอะไร... แต่ทุกครั้งที่เราเจอกันเขามักจ ผ่อนรถโกโรโกโสเอาไว้ริมทาง ..และค่อยๆบ่นเรื่องราวในหนึ่งว ทั้งที่ผีดิบไร้ชีวิตอย่างผมไม่ คำว่า อืม..’.กับ อือ..’. ...เช่นเคย สุดท้าย เมื่อเจ้าเด็กเมื่อวานซืนนี่หมด ผมกินมันได้นิดหน่อย –มันคาว และเหม็นเกินไปสำหรับน้ำสีขาวขุ ก็แค่สำหรับมนุษย์ --- ผมรู้ว่าเขาแพ้ยุง.. ผมรู้ว่าเขาโค่นสัตว์ป่าตัวเขื่ แต่เค้าไม่รู้เรื่องราวเกี่ยวอะ เขาไม่รู้ว่าผมต้องใช้ความสามาร บุลไม่งี่เง่าเหมือนเขา บุลเรียนรู้ที่จะอยู๋ร่วมกับแวม “คิดอะไรอยู่หรอชานยอล!!” มือเล็กแกว่งไกวผ่านใบหน้าของผม คยองซูไม่เป็นแบบนั้น ---แววตาของเขายังเหมือนเดิม รอยยิ้มของเขาก็ยังคงเป็นบุล’ที “กระเถิบห่างฉันหน่อย” ผมกระซิบ เมื่อได้กลิ่นอะไรบางอย่างที่เช ทุกครั้ง เขามักจะลืมตัวเสมอๆ เมื่อเราเริ่มประโยคสนทนาเกินมา วันนี้เหงื่อผมออกมากกว่าปกติ เพราะร่างกายที่แห้งผาก ผมไม่ได้ดื่มเลือดมามากกว่าสี่ว โลกที่รายล้อมไปด้วยอาหาร แต่ผมกลับทำสิ่งเหล่านั้นไม่ได้ ทั้งที่เป็นเวลามากว่าปีหนึ่งแล เพราะเจ้าหมอนี่---...ถ้าหากผมเ ผมอยากปฎิเสธเหลือเกินว่ามันไม่ หัวใจของผมมันเย็นชา และไร้ความรู้สึก ควาสตาย การจากลา การไร้ซึ่งคนรักนั้นเป็นชีวิตปร แน่นอนละครับ ...จะมีใครอยากจะเริ่มประโยคสนท ยกเว้นเจ้าหมอนี่อีกนั่นละ “ นายบอกนายเป็นโรคผิวหนัง ก็เลยห้ามฉันจับเนื้อต้องตัว –แต่วันนี้นายเหงื่ออกมากเลยนะช ร่างบางลุกขึ้นยืนกระโดดโลดเต้น “เลิกยุ่งกับฉันแล้วกลับบ้านไปเ “ ฉันบอกนายแล้วใช่ไหม ห้ามแตะตัวฉันไม่ว่าจะเพราะอะไร พูดพูดด้วยใบหน้าเรียบเฉย ก่อนที่คยองซูจะเบิกตาโพลง ---เขาดูแปลกใจ เพราะบางครั้ง ผมมักจะรู้จักเขา ทั้งที่ไม่เคยเอ่ยถามเรื่องราวส เขาคงลืมไปหมดแล้วว่าเคยเป็นสหา เจ้าเตี้ยน่ารำคาญถอนหายใจเสียจ ใบหน้าที่ขาวสะอาดขมวดแน่นคล้าย “ชานยอลกินนมทั้งหมดนี่ให้เกลี้ “อืม....รู้แล้ว” “แต่ฉันไม่สบายใจเลยชานยอล...หน “กลับไปเหอะหน่า..” ผมตัดบทคนตัวเล็กให้จบๆเสียที ผมกำลังหมดแรงลงไปทุกขณะ ถ้าหากคยองซูหันหลังกลับไป ผมอาจจะต้องหาสิ่งมีชีวิตเล็กๆน ติดที่ว่า คยองซูเป็นสิ่งมีชีวิตที่เป็นอา ยิ่งเขาเข้าไกล้ผม----ผมก็จะควบ “รีบไปสิ!” ผมร้อง ผมชักโมโหเมื่อเจ้าหมอนั่นทำท่า คยองซูชั่งใจ...สุดท้ายเจ้าหมอน คยองซูกำลังทำในสิ่งที่ผมกลัวที สองมือของมนุษย์ที่อบอุ่น ร่างกายของเขาอบอุ่น.. “ชานยอล ไปเถอะ นายค่อยๆลุกนะ ฉันจะพานายไปหาหมอเอง!!! แม่ฉันสอนว่าการช่วยเหลือคนที่ก คยองซูพร่ำบ่นอยู่ข้างๆหู ตัวของเขาอุ่นอย่างน่าประหลาด ร่างกายที่เย็นเฉียบของผมไม่ได้ มือเล็กที่กำลังตีที่ใบหน้าซีดเ “นะ...นายตัวเย็นจังเลย...” เจ้าตัวเล็กอึกอัก ผมไม่สามารถอธิบายอะไรได้มากกว่านี้อีก เพียงแค่ปล่อยศรีษะที่อ่อนแรงให้คล้อยลงไกล้กับพวงแก้มที่ร้อนระอุ “นายจำฉันไม่ได้หรอ...” ผมพึมพำเมื่อเราสองคนอยู่ไกล้กั ผมมั่นใจว่าแวมไพร์ยังคงปราศจากหัวใจภายใ จนกระทั่งเวลานี่ที่ความคิดของผ ผมกำลังสำผัสได้ถึงก้อนเนื้อภาย มันค่อยๆดัง ตึก ตึก ตึก ...... อาจจะเป็นเสียงหัวใจของโดคยองซูใช่ไหม ไม่มีทางหรอก... ไม่มีทางที่จะมาจากตัวของผมแน่ๆ.. ร่างกายของผมกำลังจะแปรเปลี่ยนอ มันกำลังค่อยๆชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ “หนาวหรอ ฉันถูกมือให้นายเองนะ นายนั่งก่อนนะ ฉันจะไปเอาจักรยานมาไกล้ๆนะชานย คยองซูใช้มืออุ่นๆนั่นถูกไปมาสร เขาคงไม่ทำแบบนี้สินะ คยองซูจะวิ่งหนีไปเพราะหวาดกลัว “ชานยอล ตัวนายอุ่นขึ้นแล้ว เลือดมาเลี้ยงเต็มฝ่ามือนายเลย ดูสิ ฮ่า^O^ ฉันเก่งใช่มั้ย --- เอาล่ะ นายนั่งก่อนนะ ฉันจะไปเอารถมา” นั่นสิ .. ผมค่อยๆจ้องมองมือสีซีดของตัวเอ ... อา.... พ่อครับ... พ่อเคยเป็นแบบผมรึปล่าว .....ร่างกายของผมกำลังอุ่นขึ้น ..... ผมเห็นเลือดภายใต้เนื้อหนังอันไ ….. …. แวมไพร์มีหัวใจรึปล่าว.... ทำไมผมได้ยินเสียงหัวใจของผมกำล ..... -end-  |
:) Shalunla
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น