Take care us love

ข้อมูลเบื้องต้น

เยซอง: หนุ่มมนุษย์สุดหล่อ จอมกวน...



ฮยอกแจ / อึนฮยอก: หนุ่มเทพในนิยายสุดน่ารัก...

เนื้อเรื่อง

    “ดงแฮ! นายมายืนทำบ้าอะไรตรงนี้ฮะ...” เสียงของชายหนุ่มหน้าตาดีคนหนึ่งเอ่ยทักขึ้นก่อนจะคว้าคอเสื้อชายที่ยืนหันหลังให้อยู่ตรงหน้าแล้วลากเข้าไปในบ้านผีสิงที่ดูน่ากลัวของดรีมปาร์ค
    “ปล่อยนะ...!!! เยซองปล่อยชั้นนะ!!” เสียงของร่างที่ถูกลากเอ่ยร้องอย่างหวั่นๆ
    “นายนี่ปอดแหกไปได้ ไปทดสอบความกล้ากันดีกว่า” ^U^เยซองลากร่างเล็กเข้าไปโดยที่ไม่ฟังคำห้ามปรามของเขาเลย
    ~ บรรยากาศทางด้านในที่ทั้งสองได้เข้าไปนั้น เต็มไปด้วยความมืดที่ไม่สามารถมองเห็นอะไรได้เลย แต่ยังดีที่ยังพอมีแสงไฟสลัวๆ ที่พอจะนำทางให้ไปหาทางออกได้ ทุกสิ่งทุกอย่างมีความน่ากลัวซ่อนเร้นอยู่ในมุมมืด ซึ่งทั้งสองมิอาจล่วงรู่ได้ว่าเขาจะพบกับอะไรบ้าง
    “พี่เย...ห้ามทิ้งผมนะ...” T0T ดงแฮพูดอย่างกลัวพร้อมกับเกาะแขนก้ามปูของเยซองผู้พี่ไม่ยอมปล่อย
    “ฮ่าๆๆ!! นายมันขี้กลัวจริงๆเลย” เยซองพูดแซวก่อนจะนำทางพาร่างเล็กเดินไปเรื่อยๆ
    สายตากลมใสมองรอบข้างอย่างกลัวๆ สายตาของพี่ชายมองจ้องปฏิกิริยาของเจ้าตัวเล็กอย่างเจ้าเล่ห์และแอบขำเล็กน้อย
    “ดงแฮปล่อยแขนชั้นก่อนซิ ชั้นจะหยิบโทรศัพท์” เยซองเอ่ยอุบายขึ้น
    “ไม่อ่ะ...”
    “ชั้นจะเอาไฟขึ้นมาส่อง หรืออยากอยู่กับความมืด...” เยซองพูดใส่อารมณ์จะดงแฮต้องจำยอมค่อยๆปล่อยมือออกจากแขนของเยซอง แล้วปิดตาเอาไว้ไม่กล้ามองสิ่งรอบกาย
    “[คึ...คึ...คึ...นายเสร็จชั้นแน่ ไอ้เจ้าด๊อง]” เยซองอาศัยช่วงที่ดงแฮปิดตาและบรรยากาศที่มืดมิดค่อยๆย่างก้าวชิ่งหนีดงแฮวิ่งไปทางอื่นเพื่อหวังจะแกล้งเจ้าตัวเล็กของเขา
    “เสร็จยังอ่ะพี่เย...ผมจะลืมตาแล้วนะ” ดงแฮค่อยๆลืมตาขึ้นมองหาตัวของเยซอง “อ๊าาาาาา!!!!!! ไอ้พี่เยยยย!!!! แกล้งผมอีกแล้ววววว ฮือออออ...TTOTT” ดงแฮร้องโวยวายอย่างกลัวๆ และเจ็บใจที่โดนทิ้ง

    “555+!!!! สะใจว่ะ! ได้แกล้งคน คิกๆๆ...^0^” เยซองหัวเราะอย่างร่าก่อนจะเดินไปคนเดียวในที่มืดของบ้านผีสิง “ทำไมบรรยากาศมันแปลกๆ...” เยซองเอ่ยออกมาอย่างเสียวสันหลังที่ต้องเดินคนเดียวในท่ามกลางความมืด “สงสัยจะคิดไปเอง เรานี่บ้าจริงๆ” เยซองหยุดคิดอย่างฉะล่าใจ และในท่ามกลางความมืดนั้นก็เหมือนมีเงามืดมาเดินผ่านหลังเค้าไป
    “เฮ้ย!! เมื่อกี้อะไรน่ะ...ใครอ่ะ!” เยซองเอ่ยถามขึ้นพรางกวาดสายตาไปรอบๆ “บ้าน่าาาา...พี่ไม่มีจริงหรอก” เยซองพูดจบก็เดินต่อไปเรื่อยๆ จนไปพบกับโรงศพของแวมไพร์ที่วางตั้งอยู่ตรงหน้า เยซองเดินเข้าไปสำรวจใกล้ๆ
    “น่าลงไปนอนจัง...คึๆๆ!! ^-^” เยซองไม่พูดพร่ำทำเพลงก็กระโดดลงไปนอนราบในโรงเรียบร้อยอย่างตื่นเต้น
    “ทีนี้แหละ!! ใครผ่านมาล่ะก็...ชั้นจะหลอกให้หัวโกร๋นเลย...555+” เยซองพูดอย่างสะใจและสนุกก่อนจะนอนรอให้คนผ่านมา
~ จนเวลาล่วงผ่านไป ~
    “เมื่อไหร่จะมีคนมาซักทีเนี้ย...รอนานแล้วนะ สงสัยจะกลัวกันจนวิ่งกลับทางเข้าไปแล้วมั้ง เฮ้อออออ...” เยซองถอนหายใจอย่างเซ็งๆ ก่อนจะนอนคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย
~ รอแล้ว ~
~ รอเล่า ก็ยังไม่มีใครผ่านมาซักกะที จน.... ~
    ZZZZZ...
    “เฮ้...นาย...นาย...ตื่นดิ” เสียงหนึ่งร้องเรียกปลุกร่างของเยซองอยู่ข้างๆ “นาย...ไอ้หน้าซาลาเปา!! ตื่นซักทีซิ ขี้เซาจริงๆเลย” ร่างเล็กเริ่มรู้สึกรำคาญกับการปลุก เลยตัดสินใจเดินไปยกกะละมังที่มีน้ำมาสาดราดร่างที่นอนแน่นิ่งอยู่ (ไม่ได้ตายนะ แค่นอนแน่นิ่งเฉยๆ)
    ซู่...!!!
    “อ๊าาาาา!!!! น้ำท่วมมมม...ช่วยด้วย!!! ช่วยคนหล่อทีเร้ววววว...!!” เยซองร้องกระโตกกระตากก่อนจะลืมตาดูสิ่งรอบกาย
    “ไง...ไอ้คนหล่อ น้ำท่วมเป็นไงมั้ง...” หนุ่มหน้าสวยถามอย่างระอา
    “นาย...! คือตัวอะไรน่ะ...อย่ากินชั้นนะ...ฮืออออออ T0T ชั้นยอมแล้วววว..” เยซองรีบลุกออกจากโรงไปนั่งหมอบอยู่ข้างๆโรง
    “ไอ้บ้านี่หนิ...!! ชั้นไม่ใช่ตัวประหลาดนะ ดูดีๆ” ร่างเล็กตวาดอย่างไม่พอใจ
    “นาย...” เยซองมองร่างตรงหน้าอย่างแปลกใจ เพราะเค้าไม่แน่ใจว่าตรงหน้านั้นใช่คนเหมือนกับเค้ารึป่าว เพราะร่างเล็กนั้นดูคับคล้ายคับคลากับ...ไก่ ไก่ที่มีรูปร่างครึ่งคนครึ่งไก่ เค้ามีปีกด้วยแถมยังมีขนสีชมพูอ่อนน่ารักๆ เค้าเหมือนเทพในนิยายที่หลุดออกมาจากในนิยายยังไงยังงั้น (ไวต์เตอร์: รู้สึกว่า...ไวต์เตอร์จะออกแนวติ๊งต๊องหลุดโลกไปหน่อยนะ...ว่ามั้ย??)
    “นาย...!” เยซองยังคงค้างอยู่ด้วยคำพูดเดิม
    “ชั้นสวยใช่มั้ยล่าาาา...” ^_^
    “นายมันตัวอะไรน่ะ...!!! หรือว่าเป็นตัวมาสคอร์ดงานกีฬาสีน่ะ”
    “นายมันโง่จริงๆ!!” ร่างเล็กบ่นอย่างไม่พอใจ “ดูดีๆ”
    “อ๋อ....แหม...อายล่ะซิเลยไม่กล้าบอก มาๆๆเดี๋ยวพากลับโรง’บาล” เยซองพูดแกล้งอย่างอมยิ้ม
    “เฮ้ย!!! ชั้นไม่ใช่คนบ้านะ! ชั้นเป็นเทพแห่งดินแดนนิยาย ตัวแทนเทพของไก่ ที่มีนามว่า...ฮยอกแจ” ^///^
    “นายนะ! บ้าชัวร์ไปกับชั้นซะดีๆ” เยซองเอ่ยขึ้น
    “ไม่ได้บ้านะ!! ชั้นเป็นเทพในนิยายจริงๆ ชั้นมีพลังวิเศษด้วย”
    “แปลงร่างได้ป่ะ...” เยซองถามอย่างสงสัย
    “ชั้นไม่ใช่ซุปเปอร์แมนน่ะ อีตาบ้านี่!!” ฮยอกแจค้อนใส่อย่างงอนๆ
     “แหม...เทพพระเจ้ามีงอนด้วย” เยซองพูดแซวใส่
    “หึ่ยยย...เทพในนิยาย ไม่ใช่เทพพระเจ้า!!”
    “เออนั่นแหละมันก็เหมือนกันนั่นแหละ ว่าแต่นายน่ะบินได้ป่ะ” เยซองถามอย่างสนใจ
    “ได้ซิ ชั้นเป็นครายๆ... ดูนะดู ชั้นจะแผลงฤทธิ์ให้นายดู ค่อยดูน้าาาา...” ฮยอกแจยืนเตรียมท่าก่อนจะยกกระดกเท้าข้างขวาขึ้นแล้วกลางแขนออกให้สุด แล้วเชิ่ดหน้า (เหงือก...) โต้ลม “บินไปเลยยยยยย!!!!!!!”
    “ไม่เห็นจะบินได้เลย นายน่ะบ้าชัวร์! ไปโรง’บาลกับชั้นเดี๋ยวนี้!!” เยซองเดินเข้าไปคว้ามือของฮยอกแจเข้ามาแนบกาย
    “นายจะทำอะไรน่ะ! ชั้นเป็นเทพนะ นายทำอย่างเนี้ยผิดกฎสวรรค์นะ!” ฮยอกแจพูดอย่างตกใจที่จู่ๆก็มีมือหนามากุมมือน้อยๆเค้าไว้
    “สวรรค์!! หน้าอย่างนายเนี้ยนะ...ได้อยู่บนสวรรค์ด้วย” เยซองพุดอย่างกวนประสาทจนทำให้ฮยอกแจเริ่มของขึ้น
    “นาย...ว่า...ไง...นะ!”
    “หน้าอย่างนายไง...555+” เยซองหลุดหัวเราะออกมาอย่างขำๆ จนทำให้ฮยอกแจเดือดทันที
    “นาย...!! โอมมมม...ชั้นจะเสกให้นายกลายเป็นเต่าผู้เชื่องช้าไปเลย! เพี้ยง!!!” (ท่าทางไวต์เตอร์จะเป็นนัก...) ฮยอกแจจัดการชี้นิ้วเสกร่างเยซองให้เป็นไปตามคำพูด จนตอนนี้เยซองกลับกลายเป็นเต่าน่ารักๆไปแล้ว...
    “ฮืออออ...เต่าเหรอ ชั้นเป็นเต่า...ขอเป็นอย่างอื่นดิ ชั้นไม่เอาเต่าอ่ะ...” Y0Y
    “ไม่ต้องมาต่อรอง! นายว่าชั้นไว้ลืมไปแล้วรึไง!!!” ฮยอกแจพูดอย่างหงุดหงิด
    “ชั้นขอโทษ...ชั้นจะไม่ว่านายแล้วนะ...นะๆๆ...เทพไก่สุดสวย...” เยซองพูดออดอ้อนพรางตีหน้าเศร้าน้ำตาคลอเบ้า
    “อืมมมม...ก็ได้ๆ งั้น...จงกลับมาเป็นเหมือนเดิม!”
    “เย้...! ชั้นกลับมาเป็นเยซองผู้เสียงดีหน้าตาหล่อเหลาอีกแล้ว” เยซองกระโดดโลดเต้นอย่างดีใจที่พ้นจากคำสาป ก่อนจะกระโดดไปกอดร่างเล็กอย่างดีใจอีกที
    “....!!” ฮยอกแจอึ้งค้างไปเมื่อถูกเยซองโอบกอดร่างของเค้าไว้จนแน่น “นาย...นายกอดชั้น”
    “ก็เออน่ะดิ เห็นชั้นจูบนายรึไงล่ะ”
    “นายกอดชั้น! นั่นหมายความว่า...”
    “หมายความว่าไง...” เยซองหันมาจ้องหน้าฮยอกแจอย่างสงสัย
    “ผู้ที่ล่วงเกินเทพจะต้องรับผิดชอบ...”
    “รับผิดชอบยังไงอ่ะ”
    “นายต้องไปพบท่านเทพบ๊วยเล้งกะชั้น”
    “บ๊วยเล้งนี่กินได้ป่ะ...”
    “นี่...อยากโดนสาปรึไง” ฮยอกแจรีบลากร่างของเยซองไปเข้าเฝ้าท่านเทพบ๊วยเล้งท่านที
    “เทพฮยอกแจมีอะไรรึป่าว ถึงได้...” ท่านเทพที่นั่งอยู่บนแท่นราชันย์เอ่ยถามขึ้น
    “คือ...”
    “เฮ้ย!! นี่มันป๋านี่...ป๋ามาอยู่อะไรที่นี่เนี้ย ทำไมไม่กลับบ้านล่ะ ยัยอาละวาดใหญ่เลยนะ มาๆๆ...เดี๋ยวผมพากลับบ้านเอง...” เยซองเดินเข้าไปใกล้ๆท่านเทพอย่างประชันชิด
   “นี่เจ้าเป็นใครกัน! ทำไมถึงลามปรามขนาดนี้!” ท่านเทพพูดอย่างโมโห
   “ป๋าสมองเสื่อมป่าวเนี้ย”
    “มานั่งข้างล่างนี้! นายมันบื่อจริงๆอยากถูกสาปรึไงกัน!” ฮยอกแจบ่นใส่อย่างรำคาญ
    “ว่าแต่..มีอะไรกัน” ท่านเทพเอ่ยถามขึ้นอีกรอบ
    “คือ...คือว่า...”
    “เอ้า! อ้ำอึ้งอยู่ได้ เดี๋ยวท่านเทพก็หลับกันพอดี คือว่างี้นะป๋า...เอ้ย! คือว่างี้นะท่านเทพ คือผมไปกอดเทพฮยอกแจน่ะ เค้าบอกว่ามันผิดกฎสวรรค์เลยต้องให้ผมรับผิดชอบ เลยมาให้ท่านเทพตัดสินคดีความ” เยซองอธิบายให้ท่านเทพฟังจนท่านหยุดโทสะมองจ้องเยซองกับฮยอกแจ
    “เจ้าต้องแต่งงานกัน”
    “ห๋าาาาา!! เราสองคนเป็นผู้ชายนะ!!” ฮยอกแจพูดอย่างตกใจกับคำตัดสิน
    “ก็กฎมันเป็นอย่างนี้! เจ้ากล้าขัดรึ!” ท่านเทพพูดอย่างโมโหใส่
    “แต่...” T-T
    “ไม่เป็นไรหรอก ชั้นรับได้ นายก็น่ารักดีออก...อยู่ๆกันไปเราอาจรักกันก็ได้” เยซองพูดปลอบใจอย่างอารมณ์ขัน
    “นาย...รักชั้นเหรอ” ฮยอกแจถามซ้ำเพื่อความแน่ใจ
    “ก็...คงงั้นมั้ง”
    “ตกลง! เราสองคนจะแต่งงานกัน!” ฮยอกแจรีบตอบกับท่านเทพทันที
    “เฮ้ย! เอาจริงเหรอเนี้ย...”
    “ก็นายบอกรักชั้นน่ะ นายก็ต้องแต่งกับชั้น”
    “แต่...ชั้นต้องกลับไปโลกมนุษย์นะ ชั้นเป็นนักร้อง ต้องร้องเพลง”
    “นายจะทิ้งชั้นเหรอ...” ฮยอกแจพูดด้วยน้ำเสียงที่ระห้อย
    “นายก็ไปกับชั้นดิ”
    “แต่ชั้นอยากอยู่ที่นี่มากกว่า ถ้านายจะไป...ก็ไปเลย!” ฮยอกแจพูดอย่างน้อยใจก่อนจะวิ่งหนีออกไป
    “เฮ้ย...” เยซองมองตามไล่หลังอย่างผิดหวัง
    “นายต้องเลือก” ท่านเทพเอ่ยขึ้น
    “ผม...ผมจะไป” เยซองเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาพร้อมกับนึกถึงฮยอกแจ
    “ถ้าคิดดีแล้ว ชั้นจะพากลับโลกมนุษย์” ท่านเทพเดินออกไปทางด้านนอกของท้องพระโรง โดยที่มีเยซองเดินตามมาติดๆ จนมาพบกับฮยอกแจที่ยืนร้องไห้อยู่
    “ฮยอกแจ...”
    “นายไปเลยนะแล้วไม่ต้องกลับมา!” ฮยอกแจว่าไล่เยซองทั้งที่ใจจริงอยากให้เค้าอยู่กับเค้าไปชั่วชีวิต
    “ชั้นจะไปแล้วนะ...” เยซองมองร่างเล็กอย่างกลัวๆ กลัวที่ต้องจากเค้าไป
    “ถ้านายไปนะ...ชั้นจะกลั้นใจตาย!” ฮยอกแจเอ่ยลั่นขึ้นพร้อมน้ำตาและด้วยอาการที่งอนๆอยู่
    “ชั้นก็จะไปอยู่ดี...ชั้นเชื่อว่าเราจะได้เจอกันอีก...ฮยอกแจ”
    “ชั้นไม่ให้ไปอ่ะ!! ถ้านายไปชั้นจะตายจริงๆ!!” T^T
    “ชั้นเสียใจนะ ที่เราเจอกันผิดเวลาผิดที่ผิดทางอย่างนี้...ดูแลตัวเองด้วยล่ะ...ลาก่อนนะฮยอกแจของชั้น” เมื่อสิ้นคำพูดของเยซอง เยซองก็ต้องทรุดทันทีเมื่อจู่ๆร่างของฮยอกแจผู้เป็นที่รักล้มลงกองกับพื้นสลบแน่นิ่งไป
    “ฮยอกแจ!!! นายเป็นอะไรไปอ่ะ...T0T อย่าเล่นแบบนี้ดิ...ชั้นไม่เล่นด้วยนะ...ฮยอกแจจจจ....” เยซองโฮร้องออกมาอย่างเสียสติ ที่เห็นว่าฮยอกแจทำอะไรที่สิ้นคิดลงไป พรางกับกอดร่างของร่างเล็กไว้แนบอก
    “ฮยอกแจ....T0T นายนั้นแหละที่ทิ้งชั้น...ฮือออ...ฮือออ...นายกลับมานะ” เยซองโอบกอดร่างของฮยอกแจไว้อย่างไม่ปล่อยเพราะรู้ว่าเค้าคนนั้นจะไม่มีวันกลับมาให้เค้าได้กอดอีกครั้ง น้ำตาแต่ละหยดของเยซองได้ไหลหล่นหยดไปเปื้อนใบหน้าที่ไม่รับรู้ถึงความรู้สึกอะไรได้อีกชั่วชีวิตของร่างเล็ก
    “ฮยอกแจ....ฮือออ...ฮือออ...ชั้นรักนายนะ...กลับมาหาชั้นซิ...” เยซองได้แต่ร้องห่มร้องไห้อยู่นานจนร่างของฮยอกแจค่อยๆสลายไปกับสายลมทีละน้อย จนสุดท้ายเค้าก็หายไปจากชีวิตของชายหนุ่มตลอดกาล “ฮยอกแจ....ชั้นจะไม่มีวันลืมนายเลยยยยย......ชั้นสัญญา....!!!” เยซองตะโกนบอกฮยอกแจผ่านสายลมที่อ่อนละมุนให้พัดผ่านส่งไปถึงฮยอกแจผู้เป็นที่รักอย่างอาลัยอาวรณ์...
    “ฮยอกแจก็ได้จากไปแล้ว...ชั้นว่านายกลับได้แล้วแหละ...ขอให้นายพบกับสิ่งที่นายปรารถนาแล้วกัน...” หลังจากที่ท่านเทพเอ่ยอวยพรจบก็ได้ส่งเยซองผ่านประตูมิติกลับไปยังโลกมนุษย์ของเค้า
   
    “เยซอง!!!” เสียงของซองมินเอ่ยขึ้น
    “พี่เย!! พี่หายไปไหนมาน่ะ เราตามพี่ทั่วดรีมปาร์คเลยนะ แล้วพี่ร้องไห้ทำไมอ่ะ” ดงแฮถามพี่ชายของเค้าอย่างเป็นห่วง
    “หรือว่าจะกลัวผีล่ะ แหม...ใจเซาะจังเลยนะพี่เรา” ซองมินเอ่ยแซว
    “ชั้นกลัวความตายต่างหากล่ะ กลัวว่ามันจะพรากทุกสิ่งในชีวิตชั้นไปอีก” เยซองพูดด้วยน้ำเสียงที่ระห้อยเศร้าสร้อยก่อนจะเดินคอตกคึดถึงเรื่องของฮยอกแจที่จากเค้าไป เลยไม่ทันได้ดูทางเดินจนไปชนกับคนคนหนึ่ง แต่เค้าก็ไม่ได้สนใจยังคงเดินหน้าต่อไปเรื่อยๆ
    “นี่! นี่นาย...เมื่อกี้นายชนชั้นนะ” คนคนนั้นเดินตามมาต่อว่าเยซองต่อ
    “ขอโทษ...” เยซองถึงกับค้างไปเมื่อพบว่าคนที่ยืนต่อว่าเค้าอยู่ตรงหน้านั้น คือคนๆเดียวกันกับคนที่เพิ่งจะจากเค้าไปเมื่อไม่นานนี้เอง
    “ฮยอกแจ! นายกลับมาหาชั้นแล้วเหรอ! นายจะไม่จากไปจากชั้นอีกแล้วใช่มั้ย...” เยซองเอ่ยเรียกชื่อคนๆนั้นโดยที่ไม่ลังเลใจเลยว่าเค้าจะใช่คนๆนั้นหรือไม่ ก่อนจะพูดประโยคหลังตามมา
    “ชั้นชื่ออึนฮยอกนะ” คนตรงหน้าพูดด้วยสีหน้าที่งงๆกับคำพูดของเยซอง
    “แต่... ชั้นคงจำผิดน่ะ ขอโทษด้วยแล้วกัน” เยซองพูดอย่างผิดหวังเมื่อรู้ว่าฮยอแชกแจจะไม่กลับมาหาเค้าอีกแล้วจริงๆ
    “เดี๋ยว!” อึนฮยอกเอ่ยเรียกขึ้น
    “อะไรเหรอ...”
    “อืมมม...แต่ฮยอกแจอ่ะ ก็เคยเป็นชื่อเก่าของชั้นนะ” เมื่อเยซองได้ยินคำนั้นก็รีบแยกยิ้มทันที “นายจะว่าไรมั้ย...ถ้า...ชั้นจะขอเป็นเพื่อนนายด้วย” อึนฮยอกเอ่ยอย่างเขินๆพร้อมกับอมยิ้มไม่หุบ
    “ได้ซิ! มากกว่าเพื่อนก็ได้นะ...” ^U^ เยซองรีบตอบรับอย่างดีใจสุดขีด เมื่อเค้ากำลังจะได้คนที่รักกลับคืนมาอีกครั้ง “(ชั้นจะไม่ทิ้งให้เธออยู่ห่างจากชั้นอีก...ฮยอกแจ...)” ~

Will take care love us best…
    “ดงแฮ! นายมายืนทำบ้าอะไรตรงนี้ฮะ...” เสียงของชายหนุ่มหน้าตาดีคนหนึ่งเอ่ยทักขึ้นก่อนจะคว้าคอเสื้อชายที่ยืนหันหลังให้อยู่ตรงหน้าแล้วลากเข้าไปในบ้านผีสิงที่ดูน่ากลัวของดรีมปาร์ค
    “ปล่อยนะ...!!! เยซองปล่อยชั้นนะ!!” เสียงของร่างที่ถูกลากเอ่ยร้องอย่างหวั่นๆ
    “นายนี่ปอดแหกไปได้ ไปทดสอบความกล้ากันดีกว่า” ^U^เยซองลากร่างเล็กเข้าไปโดยที่ไม่ฟังคำห้ามปรามของเขาเลย
    ~ บรรยากาศทางด้านในที่ทั้งสองได้เข้าไปนั้น เต็มไปด้วยความมืดที่ไม่สามารถมองเห็นอะไรได้เลย แต่ยังดีที่ยังพอมีแสงไฟสลัวๆ ที่พอจะนำทางให้ไปหาทางออกได้ ทุกสิ่งทุกอย่างมีความน่ากลัวซ่อนเร้นอยู่ในมุมมืด ซึ่งทั้งสองมิอาจล่วงรู่ได้ว่าเขาจะพบกับอะไรบ้าง
    “พี่เย...ห้ามทิ้งผมนะ...” T0T ดงแฮพูดอย่างกลัวพร้อมกับเกาะแขนก้ามปูของเยซองผู้พี่ไม่ยอมปล่อย
    “ฮ่าๆๆ!! นายมันขี้กลัวจริงๆเลย” เยซองพูดแซวก่อนจะนำทางพาร่างเล็กเดินไปเรื่อยๆ
    สายตากลมใสมองรอบข้างอย่างกลัวๆ สายตาของพี่ชายมองจ้องปฏิกิริยาของเจ้าตัวเล็กอย่างเจ้าเล่ห์และแอบขำเล็กน้อย
    “ดงแฮปล่อยแขนชั้นก่อนซิ ชั้นจะหยิบโทรศัพท์” เยซองเอ่ยอุบายขึ้น
    “ไม่อ่ะ...”
    “ชั้นจะเอาไฟขึ้นมาส่อง หรืออยากอยู่กับความมืด...” เยซองพูดใส่อารมณ์จะดงแฮต้องจำยอมค่อยๆปล่อยมือออกจากแขนของเยซอง แล้วปิดตาเอาไว้ไม่กล้ามองสิ่งรอบกาย
    “[คึ...คึ...คึ...นายเสร็จชั้นแน่ ไอ้เจ้าด๊อง]” เยซองอาศัยช่วงที่ดงแฮปิดตาและบรรยากาศที่มืดมิดค่อยๆย่างก้าวชิ่งหนีดงแฮวิ่งไปทางอื่นเพื่อหวังจะแกล้งเจ้าตัวเล็กของเขา
    “เสร็จยังอ่ะพี่เย...ผมจะลืมตาแล้วนะ” ดงแฮค่อยๆลืมตาขึ้นมองหาตัวของเยซอง “อ๊าาาาาา!!!!!! ไอ้พี่เยยยย!!!! แกล้งผมอีกแล้ววววว ฮือออออ...TTOTT” ดงแฮร้องโวยวายอย่างกลัวๆ และเจ็บใจที่โดนทิ้ง

    “555+!!!! สะใจว่ะ! ได้แกล้งคน คิกๆๆ...^0^” เยซองหัวเราะอย่างร่าก่อนจะเดินไปคนเดียวในที่มืดของบ้านผีสิง “ทำไมบรรยากาศมันแปลกๆ...” เยซองเอ่ยออกมาอย่างเสียวสันหลังที่ต้องเดินคนเดียวในท่ามกลางความมืด “สงสัยจะคิดไปเอง เรานี่บ้าจริงๆ” เยซองหยุดคิดอย่างฉะล่าใจ และในท่ามกลางความมืดนั้นก็เหมือนมีเงามืดมาเดินผ่านหลังเค้าไป
    “เฮ้ย!! เมื่อกี้อะไรน่ะ...ใครอ่ะ!” เยซองเอ่ยถามขึ้นพรางกวาดสายตาไปรอบๆ “บ้าน่าาาา...พี่ไม่มีจริงหรอก” เยซองพูดจบก็เดินต่อไปเรื่อยๆ จนไปพบกับโรงศพของแวมไพร์ที่วางตั้งอยู่ตรงหน้า เยซองเดินเข้าไปสำรวจใกล้ๆ
    “น่าลงไปนอนจัง...คึๆๆ!! ^-^” เยซองไม่พูดพร่ำทำเพลงก็กระโดดลงไปนอนราบในโรงเรียบร้อยอย่างตื่นเต้น
    “ทีนี้แหละ!! ใครผ่านมาล่ะก็...ชั้นจะหลอกให้หัวโกร๋นเลย...555+” เยซองพูดอย่างสะใจและสนุกก่อนจะนอนรอให้คนผ่านมา
~ จนเวลาล่วงผ่านไป ~
    “เมื่อไหร่จะมีคนมาซักทีเนี้ย...รอนานแล้วนะ สงสัยจะกลัวกันจนวิ่งกลับทางเข้าไปแล้วมั้ง เฮ้อออออ...” เยซองถอนหายใจอย่างเซ็งๆ ก่อนจะนอนคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย
~ รอแล้ว ~
~ รอเล่า ก็ยังไม่มีใครผ่านมาซักกะที จน.... ~
    ZZZZZ...
    “เฮ้...นาย...นาย...ตื่นดิ” เสียงหนึ่งร้องเรียกปลุกร่างของเยซองอยู่ข้างๆ “นาย...ไอ้หน้าซาลาเปา!! ตื่นซักทีซิ ขี้เซาจริงๆเลย” ร่างเล็กเริ่มรู้สึกรำคาญกับการปลุก เลยตัดสินใจเดินไปยกกะละมังที่มีน้ำมาสาดราดร่างที่นอนแน่นิ่งอยู่ (ไม่ได้ตายนะ แค่นอนแน่นิ่งเฉยๆ)
    ซู่...!!!
    “อ๊าาาาา!!!! น้ำท่วมมมม...ช่วยด้วย!!! ช่วยคนหล่อทีเร้ววววว...!!” เยซองร้องกระโตกกระตากก่อนจะลืมตาดูสิ่งรอบกาย
    “ไง...ไอ้คนหล่อ น้ำท่วมเป็นไงมั้ง...” หนุ่มหน้าสวยถามอย่างระอา
    “นาย...! คือตัวอะไรน่ะ...อย่ากินชั้นนะ...ฮืออออออ T0T ชั้นยอมแล้วววว..” เยซองรีบลุกออกจากโรงไปนั่งหมอบอยู่ข้างๆโรง
    “ไอ้บ้านี่หนิ...!! ชั้นไม่ใช่ตัวประหลาดนะ ดูดีๆ” ร่างเล็กตวาดอย่างไม่พอใจ
    “นาย...” เยซองมองร่างตรงหน้าอย่างแปลกใจ เพราะเค้าไม่แน่ใจว่าตรงหน้านั้นใช่คนเหมือนกับเค้ารึป่าว เพราะร่างเล็กนั้นดูคับคล้ายคับคลากับ...ไก่ ไก่ที่มีรูปร่างครึ่งคนครึ่งไก่ เค้ามีปีกด้วยแถมยังมีขนสีชมพูอ่อนน่ารักๆ เค้าเหมือนเทพในนิยายที่หลุดออกมาจากในนิยายยังไงยังงั้น (ไวต์เตอร์: รู้สึกว่า...ไวต์เตอร์จะออกแนวติ๊งต๊องหลุดโลกไปหน่อยนะ...ว่ามั้ย??)
    “นาย...!” เยซองยังคงค้างอยู่ด้วยคำพูดเดิม
    “ชั้นสวยใช่มั้ยล่าาาา...” ^_^
    “นายมันตัวอะไรน่ะ...!!! หรือว่าเป็นตัวมาสคอร์ดงานกีฬาสีน่ะ”
    “นายมันโง่จริงๆ!!” ร่างเล็กบ่นอย่างไม่พอใจ “ดูดีๆ”
    “อ๋อ....แหม...อายล่ะซิเลยไม่กล้าบอก มาๆๆเดี๋ยวพากลับโรง’บาล” เยซองพูดแกล้งอย่างอมยิ้ม
    “เฮ้ย!!! ชั้นไม่ใช่คนบ้านะ! ชั้นเป็นเทพแห่งดินแดนนิยาย ตัวแทนเทพของไก่ ที่มีนามว่า...ฮยอกแจ” ^///^
    “นายนะ! บ้าชัวร์ไปกับชั้นซะดีๆ” เยซองเอ่ยขึ้น
    “ไม่ได้บ้านะ!! ชั้นเป็นเทพในนิยายจริงๆ ชั้นมีพลังวิเศษด้วย”
    “แปลงร่างได้ป่ะ...” เยซองถามอย่างสงสัย
    “ชั้นไม่ใช่ซุปเปอร์แมนน่ะ อีตาบ้านี่!!” ฮยอกแจค้อนใส่อย่างงอนๆ
     “แหม...เทพพระเจ้ามีงอนด้วย” เยซองพูดแซวใส่
    “หึ่ยยย...เทพในนิยาย ไม่ใช่เทพพระเจ้า!!”
    “เออนั่นแหละมันก็เหมือนกันนั่นแหละ ว่าแต่นายน่ะบินได้ป่ะ” เยซองถามอย่างสนใจ
    “ได้ซิ ชั้นเป็นครายๆ... ดูนะดู ชั้นจะแผลงฤทธิ์ให้นายดู ค่อยดูน้าาาา...” ฮยอกแจยืนเตรียมท่าก่อนจะยกกระดกเท้าข้างขวาขึ้นแล้วกลางแขนออกให้สุด แล้วเชิ่ดหน้า (เหงือก...) โต้ลม “บินไปเลยยยยยย!!!!!!!”
    “ไม่เห็นจะบินได้เลย นายน่ะบ้าชัวร์! ไปโรง’บาลกับชั้นเดี๋ยวนี้!!” เยซองเดินเข้าไปคว้ามือของฮยอกแจเข้ามาแนบกาย
    “นายจะทำอะไรน่ะ! ชั้นเป็นเทพนะ นายทำอย่างเนี้ยผิดกฎสวรรค์นะ!” ฮยอกแจพูดอย่างตกใจที่จู่ๆก็มีมือหนามากุมมือน้อยๆเค้าไว้
    “สวรรค์!! หน้าอย่างนายเนี้ยนะ...ได้อยู่บนสวรรค์ด้วย” เยซองพุดอย่างกวนประสาทจนทำให้ฮยอกแจเริ่มของขึ้น
    “นาย...ว่า...ไง...นะ!”
    “หน้าอย่างนายไง...555+” เยซองหลุดหัวเราะออกมาอย่างขำๆ จนทำให้ฮยอกแจเดือดทันที
    “นาย...!! โอมมมม...ชั้นจะเสกให้นายกลายเป็นเต่าผู้เชื่องช้าไปเลย! เพี้ยง!!!” (ท่าทางไวต์เตอร์จะเป็นนัก...) ฮยอกแจจัดการชี้นิ้วเสกร่างเยซองให้เป็นไปตามคำพูด จนตอนนี้เยซองกลับกลายเป็นเต่าน่ารักๆไปแล้ว...
    “ฮืออออ...เต่าเหรอ ชั้นเป็นเต่า...ขอเป็นอย่างอื่นดิ ชั้นไม่เอาเต่าอ่ะ...” Y0Y
    “ไม่ต้องมาต่อรอง! นายว่าชั้นไว้ลืมไปแล้วรึไง!!!” ฮยอกแจพูดอย่างหงุดหงิด
    “ชั้นขอโทษ...ชั้นจะไม่ว่านายแล้วนะ...นะๆๆ...เทพไก่สุดสวย...” เยซองพูดออดอ้อนพรางตีหน้าเศร้าน้ำตาคลอเบ้า
    “อืมมมม...ก็ได้ๆ งั้น...จงกลับมาเป็นเหมือนเดิม!”
    “เย้...! ชั้นกลับมาเป็นเยซองผู้เสียงดีหน้าตาหล่อเหลาอีกแล้ว” เยซองกระโดดโลดเต้นอย่างดีใจที่พ้นจากคำสาป ก่อนจะกระโดดไปกอดร่างเล็กอย่างดีใจอีกที
    “....!!” ฮยอกแจอึ้งค้างไปเมื่อถูกเยซองโอบกอดร่างของเค้าไว้จนแน่น “นาย...นายกอดชั้น”
    “ก็เออน่ะดิ เห็นชั้นจูบนายรึไงล่ะ”
    “นายกอดชั้น! นั่นหมายความว่า...”
    “หมายความว่าไง...” เยซองหันมาจ้องหน้าฮยอกแจอย่างสงสัย
    “ผู้ที่ล่วงเกินเทพจะต้องรับผิดชอบ...”
    “รับผิดชอบยังไงอ่ะ”
    “นายต้องไปพบท่านเทพบ๊วยเล้งกะชั้น”
    “บ๊วยเล้งนี่กินได้ป่ะ...”
    “นี่...อยากโดนสาปรึไง” ฮยอกแจรีบลากร่างของเยซองไปเข้าเฝ้าท่านเทพบ๊วยเล้งท่านที
    “เทพฮยอกแจมีอะไรรึป่าว ถึงได้...” ท่านเทพที่นั่งอยู่บนแท่นราชันย์เอ่ยถามขึ้น
    “คือ...”
    “เฮ้ย!! นี่มันป๋านี่...ป๋ามาอยู่อะไรที่นี่เนี้ย ทำไมไม่กลับบ้านล่ะ ยัยอาละวาดใหญ่เลยนะ มาๆๆ...เดี๋ยวผมพากลับบ้านเอง...” เยซองเดินเข้าไปใกล้ๆท่านเทพอย่างประชันชิด
   “นี่เจ้าเป็นใครกัน! ทำไมถึงลามปรามขนาดนี้!” ท่านเทพพูดอย่างโมโห
   “ป๋าสมองเสื่อมป่าวเนี้ย”
    “มานั่งข้างล่างนี้! นายมันบื่อจริงๆอยากถูกสาปรึไงกัน!” ฮยอกแจบ่นใส่อย่างรำคาญ
    “ว่าแต่..มีอะไรกัน” ท่านเทพเอ่ยถามขึ้นอีกรอบ
    “คือ...คือว่า...”
    “เอ้า! อ้ำอึ้งอยู่ได้ เดี๋ยวท่านเทพก็หลับกันพอดี คือว่างี้นะป๋า...เอ้ย! คือว่างี้นะท่านเทพ คือผมไปกอดเทพฮยอกแจน่ะ เค้าบอกว่ามันผิดกฎสวรรค์เลยต้องให้ผมรับผิดชอบ เลยมาให้ท่านเทพตัดสินคดีความ” เยซองอธิบายให้ท่านเทพฟังจนท่านหยุดโทสะมองจ้องเยซองกับฮยอกแจ
    “เจ้าต้องแต่งงานกัน”
    “ห๋าาาาา!! เราสองคนเป็นผู้ชายนะ!!” ฮยอกแจพูดอย่างตกใจกับคำตัดสิน
    “ก็กฎมันเป็นอย่างนี้! เจ้ากล้าขัดรึ!” ท่านเทพพูดอย่างโมโหใส่
    “แต่...” T-T
    “ไม่เป็นไรหรอก ชั้นรับได้ นายก็น่ารักดีออก...อยู่ๆกันไปเราอาจรักกันก็ได้” เยซองพูดปลอบใจอย่างอารมณ์ขัน
    “นาย...รักชั้นเหรอ” ฮยอกแจถามซ้ำเพื่อความแน่ใจ
    “ก็...คงงั้นมั้ง”
    “ตกลง! เราสองคนจะแต่งงานกัน!” ฮยอกแจรีบตอบกับท่านเทพทันที
    “เฮ้ย! เอาจริงเหรอเนี้ย...”
    “ก็นายบอกรักชั้นน่ะ นายก็ต้องแต่งกับชั้น”
    “แต่...ชั้นต้องกลับไปโลกมนุษย์นะ ชั้นเป็นนักร้อง ต้องร้องเพลง”
    “นายจะทิ้งชั้นเหรอ...” ฮยอกแจพูดด้วยน้ำเสียงที่ระห้อย
    “นายก็ไปกับชั้นดิ”
    “แต่ชั้นอยากอยู่ที่นี่มากกว่า ถ้านายจะไป...ก็ไปเลย!” ฮยอกแจพูดอย่างน้อยใจก่อนจะวิ่งหนีออกไป
    “เฮ้ย...” เยซองมองตามไล่หลังอย่างผิดหวัง
    “นายต้องเลือก” ท่านเทพเอ่ยขึ้น
    “ผม...ผมจะไป” เยซองเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาพร้อมกับนึกถึงฮยอกแจ
    “ถ้าคิดดีแล้ว ชั้นจะพากลับโลกมนุษย์” ท่านเทพเดินออกไปทางด้านนอกของท้องพระโรง โดยที่มีเยซองเดินตามมาติดๆ จนมาพบกับฮยอกแจที่ยืนร้องไห้อยู่
    “ฮยอกแจ...”
    “นายไปเลยนะแล้วไม่ต้องกลับมา!” ฮยอกแจว่าไล่เยซองทั้งที่ใจจริงอยากให้เค้าอยู่กับเค้าไปชั่วชีวิต
    “ชั้นจะไปแล้วนะ...” เยซองมองร่างเล็กอย่างกลัวๆ กลัวที่ต้องจากเค้าไป
    “ถ้านายไปนะ...ชั้นจะกลั้นใจตาย!” ฮยอกแจเอ่ยลั่นขึ้นพร้อมน้ำตาและด้วยอาการที่งอนๆอยู่
    “ชั้นก็จะไปอยู่ดี...ชั้นเชื่อว่าเราจะได้เจอกันอีก...ฮยอกแจ”
    “ชั้นไม่ให้ไปอ่ะ!! ถ้านายไปชั้นจะตายจริงๆ!!” T^T
    “ชั้นเสียใจนะ ที่เราเจอกันผิดเวลาผิดที่ผิดทางอย่างนี้...ดูแลตัวเองด้วยล่ะ...ลาก่อนนะฮยอกแจของชั้น” เมื่อสิ้นคำพูดของเยซอง เยซองก็ต้องทรุดทันทีเมื่อจู่ๆร่างของฮยอกแจผู้เป็นที่รักล้มลงกองกับพื้นสลบแน่นิ่งไป
    “ฮยอกแจ!!! นายเป็นอะไรไปอ่ะ...T0T อย่าเล่นแบบนี้ดิ...ชั้นไม่เล่นด้วยนะ...ฮยอกแจจจจ....” เยซองโฮร้องออกมาอย่างเสียสติ ที่เห็นว่าฮยอกแจทำอะไรที่สิ้นคิดลงไป พรางกับกอดร่างของร่างเล็กไว้แนบอก
    “ฮยอกแจ....T0T นายนั้นแหละที่ทิ้งชั้น...ฮือออ...ฮือออ...นายกลับมานะ” เยซองโอบกอดร่างของฮยอกแจไว้อย่างไม่ปล่อยเพราะรู้ว่าเค้าคนนั้นจะไม่มีวันกลับมาให้เค้าได้กอดอีกครั้ง น้ำตาแต่ละหยดของเยซองได้ไหลหล่นหยดไปเปื้อนใบหน้าที่ไม่รับรู้ถึงความรู้สึกอะไรได้อีกชั่วชีวิตของร่างเล็ก
    “ฮยอกแจ....ฮือออ...ฮือออ...ชั้นรักนายนะ...กลับมาหาชั้นซิ...” เยซองได้แต่ร้องห่มร้องไห้อยู่นานจนร่างของฮยอกแจค่อยๆสลายไปกับสายลมทีละน้อย จนสุดท้ายเค้าก็หายไปจากชีวิตของชายหนุ่มตลอดกาล “ฮยอกแจ....ชั้นจะไม่มีวันลืมนายเลยยยยย......ชั้นสัญญา....!!!” เยซองตะโกนบอกฮยอกแจผ่านสายลมที่อ่อนละมุนให้พัดผ่านส่งไปถึงฮยอกแจผู้เป็นที่รักอย่างอาลัยอาวรณ์...
    “ฮยอกแจก็ได้จากไปแล้ว...ชั้นว่านายกลับได้แล้วแหละ...ขอให้นายพบกับสิ่งที่นายปรารถนาแล้วกัน...” หลังจากที่ท่านเทพเอ่ยอวยพรจบก็ได้ส่งเยซองผ่านประตูมิติกลับไปยังโลกมนุษย์ของเค้า
   
    “เยซอง!!!” เสียงของซองมินเอ่ยขึ้น
    “พี่เย!! พี่หายไปไหนมาน่ะ เราตามพี่ทั่วดรีมปาร์คเลยนะ แล้วพี่ร้องไห้ทำไมอ่ะ” ดงแฮถามพี่ชายของเค้าอย่างเป็นห่วง
    “หรือว่าจะกลัวผีล่ะ แหม...ใจเซาะจังเลยนะพี่เรา” ซองมินเอ่ยแซว
    “ชั้นกลัวความตายต่างหากล่ะ กลัวว่ามันจะพรากทุกสิ่งในชีวิตชั้นไปอีก” เยซองพูดด้วยน้ำเสียงที่ระห้อยเศร้าสร้อยก่อนจะเดินคอตกคึดถึงเรื่องของฮยอกแจที่จากเค้าไป เลยไม่ทันได้ดูทางเดินจนไปชนกับคนคนหนึ่ง แต่เค้าก็ไม่ได้สนใจยังคงเดินหน้าต่อไปเรื่อยๆ
    “นี่! นี่นาย...เมื่อกี้นายชนชั้นนะ” คนคนนั้นเดินตามมาต่อว่าเยซองต่อ
    “ขอโทษ...” เยซองถึงกับค้างไปเมื่อพบว่าคนที่ยืนต่อว่าเค้าอยู่ตรงหน้านั้น คือคนๆเดียวกันกับคนที่เพิ่งจะจากเค้าไปเมื่อไม่นานนี้เอง
    “ฮยอกแจ! นายกลับมาหาชั้นแล้วเหรอ! นายจะไม่จากไปจากชั้นอีกแล้วใช่มั้ย...” เยซองเอ่ยเรียกชื่อคนๆนั้นโดยที่ไม่ลังเลใจเลยว่าเค้าจะใช่คนๆนั้นหรือไม่ ก่อนจะพูดประโยคหลังตามมา
    “ชั้นชื่ออึนฮยอกนะ” คนตรงหน้าพูดด้วยสีหน้าที่งงๆกับคำพูดของเยซอง
    “แต่... ชั้นคงจำผิดน่ะ ขอโทษด้วยแล้วกัน” เยซองพูดอย่างผิดหวังเมื่อรู้ว่าฮยอแชกแจจะไม่กลับมาหาเค้าอีกแล้วจริงๆ
    “เดี๋ยว!” อึนฮยอกเอ่ยเรียกขึ้น
    “อะไรเหรอ...”
    “อืมมม...แต่ฮยอกแจอ่ะ ก็เคยเป็นชื่อเก่าของชั้นนะ” เมื่อเยซองได้ยินคำนั้นก็รีบแยกยิ้มทันที “นายจะว่าไรมั้ย...ถ้า...ชั้นจะขอเป็นเพื่อนนายด้วย” อึนฮยอกเอ่ยอย่างเขินๆพร้อมกับอมยิ้มไม่หุบ
    “ได้ซิ! มากกว่าเพื่อนก็ได้นะ...” ^U^ เยซองรีบตอบรับอย่างดีใจสุดขีด เมื่อเค้ากำลังจะได้คนที่รักกลับคืนมาอีกครั้ง “(ชั้นจะไม่ทิ้งให้เธออยู่ห่างจากชั้นอีก...ฮยอกแจ...)” ~

Will take care love us best…