คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : [OS] That XX
Author :: Zenjuri
Pairing:: BANGTWIN Feat.KIMHIMCHAN
Rating :: NC 15+(?)
Note :: เกิดจากอารมณ์ชั่ววูบ(อีกแล้ว)ขณะนั่งอ่านชีวะและฟังเพลงนี้
ขอบคุณคำแปลจากคลิปนะคะ
http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=4e2eK9Uu-Zk
________________________________________________________________________________________
บนทางเท้าของริมถนน…
ผมเจอผู้ชายของคุณโดยบังเอิญ (ใช่ผมเห็นเค้า)
ผมแทบไม่อยากเชื่อเลยแต่ลางสังหรณ์ของผมมันบอกแบบนั้น (ผมบอกคุณแล้ว)
มีผู้หญิงคนอื่นอยู่ข้างกายเค้าและที่สำคัญเค้าไม่ได้สวมแหวนที่คุณให้
ผมว่าผมพูดมากพอแล้วล่ะ… (ผมไม่อยากให้คุณเสียใจ…)
“นั่นแฟนยงกุกไม่ใช่เหรอวะ?”คำพูดของเพื่อนทำให้ผมละสายตาจากหนังสือที่นั่งอ่านอยู่ในหันไปมองฝั่งตรงข้ามถนน ภาพผู้ชายที่ผมรู้จักดีกำลังเดินควงหยอกล้อกับหญิงสาวน่ารักๆข้างตัวแถมดูเหมือนเจ้าตัวจะไม่ได้สังเกตุด้วยว่าพวกผมกำลังมองอยู่
แหวนเงินที่นิ้วหมอนั่นหายไป…
มือเรียวๆข้างนั้นกำลังยีหัวผู้หญิงข้างกาย…
รอยยิ้มละมุนแบบที่หมอนั่นชอบยิ้มปรากฏขึ้นมา…
“เออวะ!!! รุ่นพี่ฮิมชานจริงด้วย!! อาทิตย์นี้คนที่เท่าไรแล้ววะ?”
หนังสือในมือผมดูเหมือนจะหมดความสนใจไปเลยเมื่อผมเจอผู้ชายคนนี้…ในสถานการณ์แบบนี้อีกครั้งในรอบหลายวันที่ผ่านมา คิมฮิมชานค่อยๆโน้มหน้าของหญิงสาวคนนั่นเข้ามาใกล้ก่อนจะประทับจูบเบาๆบนริมฝีปากคู่นั้น…
ภาพที่ผมเห็นแล้วรู้สึกเจ็บแทนคนอีกคน…
“น้องมึงโดนสวมเขาอีกแล้ววะยงนัม…”
และตอนนี้คุณก็กำลังโกรธผมซะแล้ว (ทำไมกัน?)
คุณบอกว่าเค้าเป็นคนดี ไม่ใช่คนแบบนั้นซะหน่อย
(แหงล่ะคุณถูก…)
มองสายตาของคุณแล้ว
ผมก็ตอบไปว่าสงสัยผมคงจะเข้าใจผิด…
ใช่…ผมแค่โกหกเพื่อคุณ… (ผมขอโทษ)
“อย่ามาพูดบ้าๆแบบนี้นะยงนัม!!!”
“แต่ฉันเห็นจริงๆนะยงกุกอ่า…”
“โกหก!!! พี่ฮิมชานเค้ารักฉันจะตายเค้าไม่นอกใจฉันหรอก!!! นายไม่ชอบพี่ฮิมชานเลยแต่งเรื่องมาให้ฉันเลิกกับเค้าใช่มั้ยหละ!!!”น้ำใสๆคลออยู่ที่ดวงตาคนตรงหน้าผม ไม่รู้ว่าที่มันไหลออกมาเพราะว่าผิดหวังที่คิดว่าผมโกหกเรื่องแฟนของเค้าหรือเป็นเพราะเสียใจที่ผมมาพูดตอกย้ำในเรื่องที่เค้าน่าจะรู้ดีกันแน่…
ใช่…ชื่อเสียงในเรื่องนั้นของรุ่นพี่คนนั้นทำไมใครจะไม่รู้…
เจ้าชู้เปลี่ยนแฟนเป็นว่าเล่นแบบนั้น…
มีก็แต่น้องชายผมนี่หละที่หลับหูหลับตาคบผู้ชายคนนี้ต่อไป
“ยงกุกอ่า…นี่บังยงนัมพี่ชายของนายนะ…”
“…”
“นายเชื่อใจคนอื่นมากกว่าฝาแฝดตัวเองเหรอบังยงกุก?..”
“ฮึก!...พ…พี่…ฮิมชานรักฉันนะ…”
“…”
“ร..เรารักกันนะยงนัม…เรารักกันนะ….เค้าไม่นอกใจฉันหรอก…”
น้ำตาที่ไหลออกมาจากดวงตาคู่นั้นทำให้ผมปวดใจ…
ผมไม่ชอบให้ยงกุกร้องไห้…ไม่ชอบเลยจริงๆ…
“โอเค…ฉันอาจจะมองคนผิดก็ได้ คนหน้าเหมือนพี่ฮิมชานมีเยอะแยะ ขอโทษนะยงกุก…”
“ฮึก! เห็นมั้ยหละ! นายคงมองผิดจริงๆหละยงนัม เรารักกันจะตายไป”
หึ…น่าขำสิ้นดี…
รักกันงั้นเหรอ?...
แล้วนายรู้มั้ยพี่ชายนายคนนี้รักใคร?...ยงกุก
ผมเกลียดที่คุณไม่เข้าใจผม
ผมเกลียดการรอคอยทั้งหมดนี่…เชิญไปกับเค้าเลย…
เลิกกับเค้าเถอะ…
ตอนที่คุณเสียใจ…
ผมรู้สึกราวกับกำลังจะตายที่รัก…
“ไม่อยู่กินข้าวด้วยกันก่อนเหรอ?”
“ไม่หละ พี่ฮิมชานเพิ่งส่งข้อความมาบอกฉันว่าเดี๋ยวจะมารับไปกินข้าวด้วยกัน”
“งั้นเหรอ…”
“เห็นมั้ยยงนัม!! พี่ฮิมชานรักฉันจะตายไป เค้าไม่ได้เป็นอย่างที่นายพูดหรอก คนเรามันเปลี่ยนแปลงกันได้น่า”บังยงกุกส่งยิ้มบางๆกลับมาให้ผมก่อนที่เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นมาจะเรียกความสนใจของเค้าไป ร่างผอมยืนมองชื่อที่ขึ้นมาบนโทรศัพท์แล้วก็ยิ้มออกมาบางๆ
ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใครโทรมา…
“อื้อ~ คุยกับยงนัมเสร็จแล้วมารับเลยก็ได้ครับ……รู้แล้วน่า~! ไม่ได้ทะเลาะอะไรกับยงนัมซะหน่อยผมไม่ใช่เด็กแล้วนะพี่ฮิมชาน!!!......อย่าขับรถเร็วนักนะครับมันอันตราย…..อื้ม! รักพี่ฮิมชานเหมือนกัน”
รอยยิ้มยังคงอยู่บนใบหน้าที่เหมือนกับผม อาจจะเพราะประโยคบอกรักเมื่อครู่ นัยส์ตาคู่นั้นหันมาสบกับผมก่อนที่เจ้าตัวจะยักคิ้วบอกประมาณว่าเห็นมั้ยหละว่าคนในสายรักตัวเองแค่ไหน
เมื่อไรนายจะตาสว่างซะทีนะยงกุก…
อย่าให้พี่ชายคนนี้ทนไม่ไหวเลย…
ไอ้เชี้ยนั่นมันมีอะไรที่ผมไม่มีงั้นหรอ?
ทำไมคุณถึงไม่รักผม?
ไอ้เชี้ยนั้นมันไม่ได้รักคุณเลย
นานแค่ไหนที่คุณจะต้องร้องไห้อย่างโง่ๆแบบนี้
สาบานได้เลยว่าตอนนี้ผมดูเหมือนเป็นส่วนเกิน…
คนสองคนที่ตอนนี้กำลังอยู่ในโลกส่วนตัวจนผมเข้าไปแทรกไม่ได้..
คิมฮิมชาน?...ผู้ชายคนนี้มีอะไรดีนักเหรอ?
หล่อ? รวย? มีสเน่ห์? เอาใจเก่ง?...
ของแบบนี้ผมก็ทำได้นะ…
แล้วทำไมถึงไม่รักผมหละ…
“ยงนัมเห็นมั้ย!!! เมื่อวานพี่ฮิมชานเค้าไปทำโปรเจ็คกับเพื่อนไม่ได้ไปเดินกับใครอยู่ที่ฮงแดหรอก นายมองผิดคนจริงๆด้วย! บอกแล้วไงว่าพี่ฮิมชานไม่นอกใจฉันหรอก!”น้องชายฝาแฝดของผมวิ่งเข้ามาหาผมที่ยืนห่างออกมาไม่ไกลนักพร้อมกับดึงร่างของบุคคลที่ถูกผมกล่าวหาเมื่อครู่มาด้วยแถมยังแลบลิ้นใส่ผมอีกที่ไปกล่าวหาแฟนตัวเองแบบนั้น
“อย่าสิยงกุก ยงนัมเค้าก็ห่วงนายนั่นหละมีน้องชายน่ารักแบบนี้มันก็ต้องห่วงกันเป็นธรรมดาใช่มั้ยหละยงนัม?”
“ครับ…”
“ฉันรักน้องชายนาย ไม่นอกใจน้องชายนายหรอกหนะ”
“ครับ…ผมรู้…”
“นายคงไม่อยากให้ยงกุกเสียใจหรอกใช่มั้ยยงนัม?”นัยส์ตาคมคู่นั้นจ้องมองผมราวกับจะสื่อสารอะไรบางอย่างมาให้ผม จะขู่ว่างั้นว่าถ้าผมบอกไปเรื่องที่ชอบเห็นเค้าไปอยู่กับคนอื่นจะทำให้ยงกุกเสียใจ?...
ขอโทษนะคิมฮิมชาน…นายรู้จักบังยงนัมน้อยเกินไปแล้ว…
ตอนที่คุณพูดคุยกับเค้าคุณดูมีความสุขเหลือเกิน
(คุณดูมีความสุขจริงๆ)
ยังสามารถมีความสุขขนาดนี้ (ผมมีความสุข)
คุณบอกว่าคุณรักเค้าเหลือเกิน
อยากจะอยู่กับเค้าตลอดไป…
คุณเชื่อใจเค้าเหลือเกิน
(ผมไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรต่อไป)
“ยงนัมมมมม~ พี่ฮิมชานให้แหวนฉันมาด้วยหละสวยมั้ย?”
“ก็สวยดี…”
“แถมพี่ฮิมชานยังดูแลฉันอย่างดีเลยนะ~ น่าอิจฉาเปล่าหละ!”
“น่าอิจฉาตรงไหน? ระวังเหอะ! คนเจ้าชู้แบบนั้นน้ำตาจะเช็ดหัวเข่าสักวัน!”
“ไม่ต้องเลยนะยงนัม! เรารักกันจะตายไป!! อีกอย่างพี่ฮิมชานก็หยุดที่ฉันแล้วด้วย! ไม่ต้องมาใส่ไฟด้วย!!”
“ขอให้ที่พูดมันจริงเหอะ~”
“ก็ต้องจริงสิ! เนี้ยพี่ฮิมชานยังสัญญากับฉันไว้ด้วยนะว่าเราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป~ น่ารักมั้ยหละแฟนฉัน!”
“อื้ม…ขอให้โชคดีแล้วกัน…ถ้ามันทำให้นายร้องไห้ขึ้นมาฉันจะไม่ทนนะ”
“ไม่มีวันหรอก~ ฉันไม่มีวันเสียใจเพราะพี่ฮิมชานหรอก!!!”
ประโยคที่ยงกุกเคยพูดกับผมไหลเข้ามาในหัว…
ไม่มีวันเสียใจงั้นเหรอ?...
แล้วที่ผ่านมานายร้องไห้เพราะใครกัน?...
เพื่อนของคุณทั้งหมดก็รู้ว่าเค้าเป็นคนยังไง
(ใช่พวกเค้ารู้)
ทำไมคุณถึงไม่รู้สักทีทั้งๆที่มันชัดเจนขนาดนี้ (คือคุณ)
“ยงนัม…ขอร้องเหอะ…”
“ฉันช่วยอะไรไม่ได้หรอกโยฮัน…”
“แล้วแกจะปล่อยให้น้องแกโดนสวมเขาแบบนี้ต่อไปหนะเหรอ!?!”
อีโยฮันเข้ามากระชากคอเสื้อผมที่นั่งนิ่ง ดูเหมือนเค้าจะโกรธอยู่ไม่น้อยที่ผมไม่ทำอะไรเรื่องยงกุกกับผู้ชายคนนั้นซักที…แต่จะให้ทำไงได้? ในเมื่อทั้งๆที่ทั้งผม ทั้งมันบอกเรื่องของผู้ชายคนนั้นให้มันฟังทีไรมันก็เลือกที่จะไม่เชื่อทุกที…
ขนาดแฝดอย่างผมบอกยังไม่เชื่อ…นับประสาอะไรกับเพื่อนสนิท…
อยากรู้จริงเชียว…ถ้าเป็นพ่อเป็นแม่มาบอกมันจะเชื่อมั้ย?...
“ก็ยงกุกมันเลือกที่จะไม่ยอมรับความจริงเองนิ…ต่อให้ฉันเป็นแฝดมันก็ช่วยอะไรไม่ได้หรอก”
“แต่ฉันสงสารยงกุกนะเว้ย!!! ผู้ชายเลวๆแบบนั้นมันสมควรกับไอ้กุกเลยนะ!!!”
ใช่…ผู้ชายเลวๆแบบนั้นไม่เหมาะกับน้องชายเค้าซักนิด…
“ขอร้องเหอะยงนัม…แกเองก็คงไม่อยากให้ยงกุกร้องไห้ไปมากกว่านี้ใช่มั้ย?...”
ใครจะไปอยากให้มันร้องไห้กันหละ…
เค้าบอกว่าความรักทำให้คนตาบอด
คุณตาบอดมากเลยที่รัก…
ขอร้องล่ะ ผมเตือนคุณนะ…
เลิกกับเค้าเถอะ…
แจกันที่วางอยู่บนโต๊ะถูกปัดลงกับพื้นจนแตกเป็นเสี่ยงๆ รูปถ่ายในซองสีน้ำตาลถูกโยนกระจัดกระจายไปทั่วห้อง คนตัวผอมทรุดลงกับพื้นห้องข้างๆเศษแจกันหยาดน้ำตาไหลรินออกมาจากดวงตาคู่สวยนั่นอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุดลง
“ฮึก…”
ผมค่อยๆหยิบหนึ่งในรูปถ่ายที่กระจัดกระจายอยู่ขึ้นมาดู
ภาพของผู้ชายคนนั้นกำลังจูบกับผู้หญิงคนอื่นอย่างดูดดื่ม
ถึงมันจะมืดไปหน่อยแต่ก็พอมองเห็นได้ชัดว่าเป็นใคร…
“ไม่จริง….มันไม่จริง…ฮึก!...”
ผมไม่ได้อยากทำให้ยงกุกร้องไห้หรอกนะ…แต่ผมก็ไม่อยากเห็นเค้าต้องทนหลอกตัวเองแบบนี้ต่อไปอีกแล้ว…ก็แค่อยากหาอะไรมาทำให้เค้ายอมรับความจริงให้ได้ซะทีว่าแฟนสุดที่รักของเค้ากำลังนอกใจเค้าอยู่จริงๆ
ถ้าเค้ายังหลอกตัวเองได้ต่อผมก็ไม่มีอะไรจะพูดกับเค้าแล้ว…
“เลิกกับผู้ชายคนนั้นเหอะยงกุก…”
รถราคาแพง เสื้อผ้าแสนสวย
ภัตรคารสุดหรู
ทั้งหมดนี้ทำให้คุณพอใจใช่มั้ย?
แต่ไอ้เชี้ยนั่นที่อยู่ข้างๆคุณ เค้าไม่ทำให้คุณพอใจเลย
ไม่เลยซักนิด…
คนตัวผอมในชุดเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนช่างเป็นอะไรที่ดูเข้ากันได้เป็นยังดี…ยิ่งกำลังนั่งอยู่ในภัตรคารหรูๆบรรยากาศดีๆแบบนี้ยิ่งเป็นอะไรที่ดูเหมาะกับคนที่ผมกำลังแอบมองอยู่เป็นอย่างดี รอยยิ้มน้อยๆแย้มขึ้นมาเมื่อได้ลิ้มรสฝาดๆของไวน์ในแก้ว
ทุกอย่างช่างดูลงตัว…
ยกเว้นแต่ผู้ชายคนนั้นที่นั่งอยู่ตรงหน้าเค้า…
ผู้ชายคนนั้นไม่เหมาะกับเค้าจริงๆ…
“ขนาดนี้แล้วยังจะพูดแบบนี้อีกเหรอยงกุก!!!”
“เรารักกันจริงๆนะยงนัม…เรารักกันนะฮึก! เค้าไม่นอกใจฉันหรอก”
“แล้วภาพพวกนี้หละยงกุก!?! นายจะบอกว่ายังไง!!!”
“อ…อาจจะเป็นแค่รูปตัดต่อก็ได้ยงนัม…มันมืดจะตายไป…ไม่ใช่พี่ฮิมชานหรอกยงนัม…”
ผู้ชายคนนั้นมีอะไรดี?...ยงกุกถึงได้เชื่อใจขนาดนั้นกัน?...
เค้ายิ้มอย่างคนเสแสร้งให้คุณ
สัมผัสใบหน้าและเส้นผมของคุณ
แต่เค้ากำลังคิดถึงผู้หญิงคนอื่นแน่นอน
คุณกล้าเสี่ยงกับเค้าได้ยังไง?
มือของคนที่นั่งตรงข้ามเลื่อนมาลูบหน้าเค้าเบาๆ รอยยิ้มละมุนแบบที่เค้าชอบเอามาใช้หลอกให้ยงกุกตายใจถูกเอามาใช้อีกครั้งนึง นิ้วเรียวๆของเค้าเกลี่ยนเส้นผมนุ่มนั่นเบาๆก่อนจะโน้มไปหอมแก้มร่างผอมเบาๆ อาการอ่อนโยนที่เค้าแสดงว่ารักน้องชายของผมมากแค่ไหน…
อยากจะอ้วก!!!
ตัวอยู่กับยงกุกแต่ใจลอยไปหาผู้หญิงที่ไหนอยู่กันหละ!!!
ยงกุกอ่า…นายไม่ควรรักผู้ชายเลวๆแบบนี้จริงๆนะ…
ในเมื่อพี่เตือนแล้วนายไม่ฟัง…
พี่ก็จะไม่ทนแล้วนะ...
“พี่ฮิมชานคะ~”
“ฮ…ฮเยวอน…”
“พี่ฮิมชานหายไปไหนมาคะ? ฮเยวอนคิดถึงพี่ฮิมชานจะแย่อยู่แล้วนะ คืนนี้จะค้างด้วยกันมั้ยคะ?”แขนเรียวโอบรัดรอบคอผู้ชายคนนั้น ใบหน้าหวานคลอเคลียอยู่ข้างๆแก้มคิมฮิมชานอย่างออดอ้อน แตกต่างจากคนที่นั่งตรงข้ามที่ตอนนี้กำลังสั่นอยู่
ก็แหงหละ…ผู้หญิงคนนี้เป็นคนเดียวกับในรูปที่เค้าส่งไปให้ดูนี่
พี่เตือนนายแล้วนะยงกุก…
“หื้ม? นี่ยงกุกไม่ใช่เหรอ? ยังไม่เลิกกันอีกเหรอคะ?”
“พี่ฮิมชาน…”
“ไม่นะ! มันเป็นเรื่องเข้าใจผิดนะยงกุก พี่กับผู้หญิงคนนี้ไม่ได้มีอะไรกันนะ”
“โกหกไม่ดีนะคะพี่ฮิมชาน วันนั้นพี่ฮิมชานยังบอกว่ารักฮเยวอนอยู่เลยนี่”
ริมฝีปากเคลือบลิปสติกนั่นกดจูบลงที่ริมฝีปากผู้ชายคนนั้นเบาๆ น้ำใสๆเริ่มไหลออกมาจากดวงตาของน้องชายผม คิมฮิมชานรีบดันร่างของผู้หญิงคนนั้นออกก่อนจะหันกลับมามองยงกุก ชายหนุ่มอ้าปากเตรียมจะอธิบายแต่ก็ไม่ทันประโยคที่อีกฝ่ายพูดออกมา
“เราเลิกกันเถอะครับ…”
ปริมาณมากมายของน้ำตาที่คุณเสียไป
ผมอยากจะทำให้คุณมีความสุขเท่านั้นที่รัก
แบ่งปันความเจ็บปวดมาให้ผมบ้าง
ดีกว่าที่จะเจ็บคนเดียวนะที่รัก
“ยงกุกอ่า…เปิดประตูให้ฉันหน่อยสิ…”ไร้เสียงตอบรับมาจากด้านหลังของประตู ผมถอนหายใจออกมาเบาๆ ผมหันหลังล้มเลิกความคิดที่จะเข้าไปในห้องของน้องชายแต่ก็ต้องหันกลับไปเมื่อประตูห้องนั่นเปิดออกพร้อมกับร่างของน้องชาย
“ฮึก! ยงนัม…”
บังยงกุกโถมร่างมากอดผมเอาไว้แน่น ใบหน้าที่เหมือนกับผมราวกับแกะสลักซบลงที่หน้าอกของผมก่อนจะปล่อยโฮออกมา มือของผมลูบหัวเค้าเบาๆอย่างปลอบใจก่อนจะกอดเค้าเอาไว้แน่น
ยิ่งยงกุกเจ็บเท่าไรผมเจ็บยิ่งกว่า…
“ไม่ร้องนะยงกุก…นายยังมีฉันนะ…ยังมีพี่ชายนายคนนี้อยู่นะยงกุก…”
ใช่…นายยังมีพี่ชายคนนี้อยู่นะยงกุก…
มีบังยงนัมคนนี้อยู่…
ได้โปรดมองมาที่ผมบ้าง
ทำไมคุณไม่นึกถึงบ้างว่าผมคือคนที่รักคุณ
ทำไมถึงเป็นคุณคนเดียวที่ไม่รู้อะไรเลย?...
ยงกุกหลับไปแล้วหลังร้องไห้หนัก…
ผมจัดท่านอนให้เค้านอนอย่างสบายก่อนจะเลื่อนผ้าห่มให้มาชิดกับหน้าอกของเค้า
ตากลมๆคู่นั้นปวดช้ำจากการร้องไห้เป็นอย่างหนักจนสังเกตได้ชัด
ถึงจะเจ็บปวดหน่อย…แต่ก็ยังดีกว่าปล่อยยงกุกให้ผู้ชายคนนั้นต่อไป…
“นายหนะ…มีฉันคนเดียวก็พอแล้วยงกุก…”กลีบปากของผมกดจูบลงกลางหน้าผากนั่นเบาๆก่อนจะค่อยๆเลื่อนลงมาที่ริมฝีปากนุ่ม…เหมือนทุกๆครั้งที่ผมชอบแอบทำเวลาเค้ากำลังหลับอยู่
เป็นน้องชายของฉันแค่เพียงคนเดียวก็พอแล้วบังยงกุก…
สงสัยจะรุนแรงเกินไปหน่อย…
“ผู้ชายเลวๆอย่างพี่ไม่เหมาะกับบังยงกุกหรอกครับ…”
สติที่เริ่มเลือนลางทำให้เค้ามองเห็นใบหน้าอีกคนไม่ชัด…เค้าเหนื่อยกับบทรักครั้งนี้เกินไปแล้วจริงๆ…ภาพทุกอย่างดูเหมือนเริ่มจะมืดไปหมดแต่ก่อนที่ภาพตรงหน้าจะดับวูบไปเสียงกระซิบแผ่วเบาจากคนบนร่างก็ดังขึ้นมาข้างๆหูของเค้า…
“ผู้ชายเลวๆแบบพี่…เหมาะกับคนเลวๆแบบผมมากกว่านะครับพี่ฮิมชาน…”
“ถ้าดีๆอย่างบังยงกุกหยุดพี่ไม่ได้…เลวๆอย่างบังยงนัมคนนี้จะหยุดพี่เองครับ…”
อย่าเขวี้ยงรองเท้าใส่ข้าเลย...
ความคิดเห็น