คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : [SF] I Remember
Title :: [SF] I Remember
Author :: Zenjuri
Pairing:: StillJepp
Rating :: PG 15+
Note :: แอบจิ้นคู่นี้เพราะรูปกับหลายๆอย่างเวลาดูตอนสมัยบังยังละอ่อน-///- จนคลอดเรื่องนี้ออกมา
PS :: 1.สำหรับคนไม่เคยเห็นพี่สติล คลิก ตอนหัวแดง
2.ขอบคุณ ilikeyoutheb2st สำหรับคำแปลเพลงค่ะ
________________________________________________________________________________________
“ฮยองงงงง~”
เสียงบางเสียงมันหายไปจากชีวิตผม…
“เห้ย!!! ไปได้แล้วถึงเวลาแสดงแล้วนะเว้ย!!!”เสียงเรียกที่ดังขึ้นมาทำให้ชายหนุ่ม กำลังนั่งเหม่อได้สติคืนมา ร่างสูงลุกขึ้นก่อนจะเดินตามพี่ๆในวงไปเพื่อทำการแสดงล่าสุดของพวกเค้า
การแสดงเป็นไปได้อย่างดี มีบ้างเล็กน้อยที่จู่ๆเค้าก็ลืมเนื้อร้องขึ้นมาจนเกือบแร๊พผิดยังดีที่ได้ สติทัน และแล้วการแสดงในวันนี้ก็จบลง เค้ายืนโบกมือให้กับแฟนๆที่มารอฟังเหมือนทุกครั้งก่อนจะเดินลงจากเวทีไป พร้อมกับพี่ๆ
“คิดถึงเด็กมันก็บอกมาเหอะ!”
“เปล่าซะหน่อย!!!”
“ทำเป็นปากแข็ง! ไอ้ซึนเอ๊ย!!!”
“ไม่ได้ซึนไม่ได้อะไรทั้งนั้นหละอินยอบฮยอง!!!”
ชายหนุ่มคว้าเสื้อคลุมที่พาดไว้กับเก้าอี้ก่อนจะปิดประตูดังปัง! เรียกเสียงหัวเราะจากพวกพี่ๆที่เหลืออยู่ในห้องได้เป็นอย่างดี
“จะรอดูนะว่าจะปากแข็งได้อีกนานมั้ย….”
.
.
.
.
.
.
เราเจอกันครั้งแรกประมาณปี2008
ตอนนั้นผมอายุประมาณ19
ส่วนไอ้เด็กนั่นอายุประมาณ18
เราได้มาอยู่วงดนตรีใต้ดินวงเดียวกัน
แฟนๆเรียกผมว่าStill PM
แต่ไอ้เด็กนั่นชอบเรียกผมว่าโยฮันฮยองมากกว่า
แฟนๆเรียกไอ้เด็กนั่นว่าJepp Blackman
แต่ผมชอบเรียกไอ้เด็กนั่นว่ายงกุกมากกว่า
ผมกับไอ้เด็กนั่นต่างก็มีความฝันเหมือนกันคืออยากสร้างสรรค์งานเพลง เราชอบแร๊พเหมือนกัน ชอบดนตรีแนวเดียวกัน อยู่ในวงๆเดียวกันแถมเจ้าเด็กนั่นที่เป็นมักเน่ของวงห่างกับผมแค่ปีเดียวเลย ไม่แปลกที่มันจะติดผมแจ
แรกๆก็รำคาญอยู่หรอกนะที่มีเด็กคนนึงค่อยเดินตามต้อยๆ ติดผมยิ่งกว่าติดพี่ชายฝาแฝดของมันอีก จนพี่ๆในวงยังแอบแซวเลยว่าผมมีลูกชายตั้งแต่เมื่อไร…แต่พอนานเข้าไอ้เด็ก นั่นก็กลายเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตผมไปโดยผมไม่รู้ตัว…
มารู้ตัวตอนตอนเสียงไอ้เด็กนั่นหายไปนั่นหละ…
“ฮย๊องงงงงงง~ ผมได้เป็นเด็กเทรนแล้ว!!!”
ก็ดีใจกับมันหละที่ได้เป็นเด็กเทรนแล้ว พวกอินยอบฮยอง จองมินฮยองยังแซวมันว่าได้ถ้ามันได้เดบิวแล้วมีคอนเสิร์ตเมื่อไรอย่าลืมชวน พวกเค้าไปฟีทเจอริ่งเพลงด้วยกันนะ ไอ้เด็กนั่นมันก็ตอบมาว่าแน่นอนอยู่แล้วแถมยังยิ้มกว้างกลับมาเหมือนทุก ครั้งแต่ครั้งนี้ผมสังเกตได้ว่ารอยยิ้มของมันเปลี่ยนไป
ไอ้เด็กนั่นยิ้มอยู่แต่ทำหน้าเหมือนกำลังจะร้องไห้ยังไงก็ไม่รู้….
“ฮยอง…ผมจะไปดีมั้ย…”
“ก็ดีสิวะ!!! ใครมันจะโง่ไม่ไปหละ”
“แล้วถ้าผมไปฮยองจะคิดถึงผมมั้ย?”
“จะคิดถึงทำไม? แกไม่ได้ไปไหนไกลซะหน่อย ดีซะอีกห้องฉันจะได้โล่งๆไม่มีใครมาให้รำคาญ”
“ที่ผ่านมาผมทำให้ฮยองรำคาญขนาดนั้นเลยเหรอครับ…”
ตอนนั้นหละที่ผมได้เห็นน้ำตาไอ้เด็กนั่นไหลออกมา…
ผมไม่กล้าที่จะเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตามัน…
ที่ผมทำคือหันหลังเดินเข้าห้องไปปล่อยให้มันยืนร้องไห้อยู่ตรงนั้น…
ผมไม่คิดว่านั่นจะเป็นครั้งสุดท้ายที่ผมจะได้เห็นไอ้เด็กนั่น….
ตอนเช้าพอตื่นมาจองมินฮยองก็โทรมาบอกว่าฝากเก็บชองไอ้เด็กนั่นในห้องผมด้วย ไอ้เด็กนั่นมันย้ายไปอยู่หอของบริษัทมันแล้ว…
ใช่…มันไปแล้ว…
ไอ้เด็กนั่นมันไปแล้ว….
หลังจากนั่นผมกับไอ้เด็กนั่นก็ขาดการติดต่อกันไปเลย มีบ้างที่เวลาเจ้านั่นเหนื่อยจะโทรมาหาพี่ๆในวงบ้าง…ยกเว้นผม….
ผม…ที่ปกติเคยเป็นที่หนึ่งมัน…ตอนนี้กลับเป็นคนที่มันไม่คิดจะโทรหา….
“ถ้าผมไปฮยองจะคิดถึงผมมั้ย?”
คำถามนี้ยังวนเวียนอยู่ในหัวผมทุกวัน…
คิดถึงมั้ยหนะเหรอ?....
“เห้ย!!!! โยฮันมาดูเร็ว! เพลงของไอ้ยงกุกมันออกแล้วนะเว้ย!!!”
เสียงของซึงกยูฮยองทำให้ผมหลุดออกมาจากภวังค์อีกครั้งพร้อมๆเสียงแร๊พคุ้นหู ผมดังขึ้นมา พวกพี่ๆที่เหลือเริ่มไปมุงดูโทรทัศน์ที่ตอนนี้กำลังฉายเอ็มวีของไอ้เด็กนั่น อยู่ เหลือแค่ผมที่ยังคงนั่งอยู่ที่โซฟาที่เดิม
“เห้ยยยยย!!! ไอ้ยงกุกมันย้อมหัวแดงเลยเว้ย!!!”
“จะไปตกใจอะไรวะ คราวก่อนตอนมันไปฟีทเพลงมันยังย้อมหัวทองเลย”
“แต่แดงนะเว้ยแดง! นอกจากไอ้โยฮันกูยังไม่เคยเห็นใครกล้าย้อมสีนี้เลยนะเว้ย!!”
“เห้ย!!! ฮยองเงียบกันหน่อยสิผมจะดูยงกุก!”
"มันบอกว่าเพลงนี้มันแต่งเองเลยนะเว้ย! โยฮันแกก็มาดูสิวะ!"
ผมหันไปดูโทรทัศน์ที่ตอนนี้ข้างหน้ามันเริ่มเกิดการตบตีระหว่างอินยอบฮยอง กับจองมินฮยอง ภาพไอ้เด็กนั่นกำลังแร๊พปรากฏขึ้นมา หัวสีทองๆที่มันเคยย้อมเมื่อคราวก่อนกลายเป็นสีแดงไปแล้ว แถมยังดูโตขึ้นกว่าคราวก่อนตั้งเยอะ
ความทรงจำระหว่างเราที่รู้สึกเหมือนอยู่ในนรก
ผมไม่รู้ว่าทำไมความทรงจำเหล่านั้นยังติดอยู่ในใจผม
ผมจะจดจำทุกๆวันในอดีตของเรา คุณที่เคยล้อเล่นกับความรู้สึกผม
ต้องขอบคุณคุณ ทุกๆอย่างกลับตาลปัตรไปหมด
“เซอร์ไพร์~~~!!!”
“ทำบ้าอะไรของแกวะ!?! ครัวเละไปหมดแล้ว!!”
“ก…ก็วันเกิดฮยอง…เลยทำเค้กให้…”
“ถ้ามันทำให้คนอื่นวุ่นวายก็อย่าทำเหอะขอร้อง แล้วไอ้ก้อนดำๆนี่คิดว่าจะกินได้รึไงวะ!”
ก็พูดไปงั้นหละ…สุดท้ายก็กินหมดอยู่ดี…
ไม่มีอีกแล้ว ภาพที่ผมยิ้มแย้มอย่างสดใสอยู่ตรงหน้าคุณ
ไม่ว่าจะมีรักในแบบไหนก็ตามเข้ามา น่าขัน หัวใจของผมที่ถูกบดขยี้
ผมลองทุกอย่างแล้วเพื่อที่จะลืมคุณ
ผมเคยหวังว่าจะหายดีให้เร็วที่สุด
และคุณต้องเป็นคนที่เสียใจเมื่อมองกลับมาที่ผม
ใช่แล้ว แม้แต่เพลงของผมที่คุณเคยละเลยมัน
ในตอนนี้ที่เพลงนี้ได้ถูกเผยแพร่ไปตามถนนต่างๆของกรุงโซล
“ยิ้มเป็นบ้าอะไรอยู่คนเดียววะ!”
“จะไม่ให้ยิ้มได้ไงหละฮยอง!!! ดูสิปีนี้ฮยองได้ของขวัญวันเกิดมาเยอะเลยน้า~”
“เอาเวลาที่จะดีใจเรื่องของฉันไปฝึกแต่งเพลงฝึกแร๊พให้ดีขึ้นดีกว่านะ”
“โห้ยยยย~ ฮยองอ่า~ เพลงใหม่ที่ผมลองแต่งให้ฟังยังไม่ดีอีกเหรอครับ?”
“อย่าใช้คำว่าไม่ดี….ไม่ได้เรื่องเลยต่างหาก”
เพลงของแกหนะเพราะแล้ว….แต่งได้สุดยอดเลยหละ…แต่ถ้าชมไปเดี๋ยวแกจะได้ใจหนะสิ
เหนี่ยวรั้งสิ่งต่างๆที่เราเคยทำในอดีตเอาไว้
ผมจมอยู่ในฝันร้ายที่เป็นเหมือนความทรงจำครั้งแล้วครั้งเล่าอย่างง่ายดาย
แต่ยังไง คุณก็คือคนที่ผมเคยรัก
ผมจะไม่มีวันลืม…Yes, I Remember
“ฮยองงงงงงง~”
“อะไรของแกอีก? ไม่เห็นเหรอว่าฉันยุ่งอยู่”
“นี่~!! สวยมั้ยครับ? ผมถักให้ฮยองเองเลยนะ~ จะได้ไม่เป็นหวัดไง”
“ผ้าพันคอสีเน่าๆแบบนั้นใครจะไปใช้ลงวะ”
“ไม่ชอบเหรอครับ…”
“เห้ย!!! อย่าทำหน้าหงอยแบบนั้นสิวะ! ใส่ก็ได้วะ!!”
“เย้~! รักฮยองที่สุดเลย!!”
ก็อยากให้แกใส่มากกว่า…แกตัวเล็กจะตายไป ป่วยขึ้นมาจะทำไง
แม้ในยามที่ผมหลับตา แสงที่เคยสาดส่องลงมาที่เราสองคนนั้นก็ยังคงอยู่
ช่วงเวลาที่มีค่าของเรา ผมจะเก็บรักษามันไว้อย่างดี
ถึงแม้ว่าความเจ็บปวดจะเข้ามากี่ครั้งต่อกี่ครั้ง
วันที่เราเคยสัญญากันไว้ด้วยคำว่าตลอดไป
ผมจะไม่มีวันลืมช่วงเวลานั้นได้เลยจวบจนวันสุดท้าย
I Remember
“ฮยองอ่า~”
“อะไรของแกอีกวะ?”
“คำว่าตลอดไปมันมีทางเป็นจริงด้วยเหรอครับ?”
“ก็เป็นจริงได้สิวะ! อยากลองพิสูจน์มั้ยหละ?”
“เอ๋?”
“อยู่ข้างๆฉันตลอดไปสิ”
“ฮ…ฮยอง…”
“ฉันยังใช้งานแกไม่คุ้มที่แกมาอยู่กับฉันเลยนะเว้ย!!! เพราะงั้นแกต้องอยู่ข้างๆให้ฉันใช้งานไปอีกนานเลยหละ!!”
“โห้ยยยย! ฮยองอ่า!!”
ก็อยากจะพูดว่าให้อยู่ข้างๆกันตลอดไปตรงๆนั่นหละ…
แต่ฉันเขินนิ…
มีอะไรหลงเหลืออยู่บ้างหลังจากการจากลาเหล่านั้น
ผมได้เรียนรู้ว่าสุดท้ายแล้วคำสัญญาว่าจะอยู่ตลอดไปนั้นไม่มีจริงหรอก
แต่คำพูดเหล่านั้นผลักดันให้ผมมาได้ไกลขนาดนี้ครั้งแล้วครั้งเล่า
คุณที่ปล่อยผมไปด้วยมือของคุณเอง
อย่ามองกลับมาเลยนะ แม้แต่ครั้งเดียว
ถ้าคุณทำ ผมเชื่อว่าเราต่างก็จะคิดเหมือนกัน
ผมจะไม่มีวันลืม Yes, I Remember
“ฮยอง…ผมจะไปดีมั้ย…”
“ก็ดีสิวะ!!! ใครมันจะโง่ไม่ไปหละ”
“ถ้าผมไปฮยองจะคิดถึงผมมั้ย?”
“จะคิดถึงทำไมวะ? ดีซะอีกห้องฉันจะได้โล่งๆไม่มีใครมาให้รำคาญ”
“ที่ผ่านมาผมทำให้ฮยองรำคาญขนาดนั้นเลยเหรอครับ…”
ฉันไม่อยากปิดโอกาสของแก…ฉันรู้ว่าแกมีพรสวรรค์…
ถ้าแกไป…มันจะเป็นเรื่องดีกับแกมากกว่า…
อย่าทิ้งอนาคตของแกเพราะคนอย่างฉันเลย…
เข้าใจฉันนะ…
เจ้าเด็กบ้า…
TBC Sorry – Still PM
ทำอะไรลงไป.... *วิ่งหนี*
ความคิดเห็น