[Fic Harry Potter] The story of azalea

ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 3 :Azalea Everglot

อาซาเลีย เอเวอร์กล็อต คือชื่อของเด็กคนนี้

 เด็กผู้หญิงที่หน้าเหมือนกับฉันราวซีร็อกซ์กันมาก็มิปาน 

รูปร่างสูงโปร่งแม้จะเป็นแค่เด็กอายุไม่ต่ำกว่า10ขวบ

 ผมกับนัยต์ตาสีดำสนิท กับผิวพันธุ์ที่ติดจะเอเชียหน่อยๆ

จากแบบสอบถามที่ตระเวนถามคนทั้งบ้านมา ก็รับรู้ได้เลยว่าคุณหนูเอเวอร์กล็อตของพวกเขานั้นช่าง....

ใสซื่อบริสุทธิ์ จิตใจดี รักสัตว์ ดูสิเนี่ย?!! ยังกับนางงาม แล้วหันกลับมามองอิป้าในร่างเด็กหญิงบ้างซิ

เนิร์ด ห้าว แมน โหด มีการหวีดผู้ชายหล่อนิดๆตามประสา

ถ้าคุณหนูคนนั้นเป็น นางงาม อย่างฉันเนี่ย ก็นางมารอ่ะสิ! 

ต่างกันราวฟ้ากับเหวเสียขนาดนี้ กะเอาให้รับไม่ได้ตายอีกรอบใช่มั้ย? ซึ่งแน่นอนว่า...

หญิงรับไม่ได้!!!!

เธอชักจะใสซื่อเกินไปแล้ว อาเลีย 

ถ้าต้องมาเป็นนางอาย เป็นแม่หญิงผู้อ่อนหวานเรียบร้อยเหรอ?!!! 

ไม่เอาโว้ย!!!

ไม่เป็นไรนะอาเลีย ฉันจะใช้ชีวิตในส่วนของเธอ และส่องหนุ่ม--เอ้ย ดูแลครอบครัวแทนเธอด้วย ไว้ใจเจ๊!!!

แอ๊ด...

"อาเลียเป็นยังไงบ้างลูก"

เสียงเปิดประตูดังขึ้นพร้อมกับชายคนนั้นที่โผกอดอย่างแรง  เมื่อสังเกตุดูดีๆแล้วเขาคนนี้มี เส้นผมและนัตย์ตาสีดำสนิท ตามมาด้วยผิวที่ขาวซีด

"พ่อนี่ตัวขาวจัง น่าอิจฉา..."

เด็กหญิงว่าพลางทำปากยื่นอย่างไม่ชอบใจกับความไม่ยุติธรรมนี้เท่าไหร่ เขาบีบปากยื่นๆนั่นอย่างหมั่นเขี้ยว

อย่างไรเสียเขาก็ทำหน้าที่พ่อที่ดี

คงไม่ผิดหากจะตอบแทนเขาบ้างด้วยการเป็นลูกที่ดี

"โถ่อาเลียของพ่อ อย่าพูดอย่างนั้นสิ สีผิวสวยๆนี่ได้มาจากแม่ของลูกเลยนะ"

เขากล่าวอย่างภาคภูมิใจ ถึงตอนนี้จะยังไม่ได้เห็นหน้าเธอคนนั้นก็ตาม

"ขอโทษด้วยถ้าต้องมาขัดเวลาของครอบครัว แต่ผมคงต้องขอเวลาสักครู่...."

เสียงยานคางขัดจังหวะความซึ้งของสองพ่อลูก ฉันหันไปมองว่าเป็นใครกัน?

ชุดคลุมสีดำสนิทอย่างกับพึ่งไปงานไว้อาลัยมาหมาดๆ ผมยาวสีดำขลับ กับจมูกงุ้มที่ดูจะงุ้มเหมือนตะขอ

ใครจะว่ายังไงก็ช่าง

แต่สำหรับอาซาเลียเขางดงามที่สุดแล้ว

นี่แหละค่ะใช่เลย

ศาสตราจารย์หัวเมือกที่อิป้าคนนี้หลงไหลได้ปลื้มมาตลอดสามปี 

แถมตอนนี้สถานะโสด ไม่มีคนคอยคุม อิป้าจะทำอะไรก็ได้

อาซาเลียนิ่งค้างไป จ้องผู้มาใหม่ตาไม่กระพิบ จนดิเอโก้ผู้เป็นพ่อเริ่มห่วง

"เซเวอรัส นายกำลังทำลูกฉันกลัว"

มือหยาบกุมฝ่ามือเล็กเบาๆ

"อาเลียทักทายเขาสิลูก เขาจะมาคอยดูแลลูกในช่วงนี้ไม่ว่าอะไรใช่ไหม?"

สายตาที่มองมานั้นเต็มไปด้วยความกังวลอย่างปิดไม่มิด 

แต่ก่อนอื่น

"สวัสดีค่ะ อาซาเลีย เอเวอร์กล็อตค่ะ"

น้ำเสียงเรียบลื่นติดทุ้มหน่อยๆไม่เหมือนเด็กวัยเด็กกัน แต่ก็ชวนลื่นหู ยกยิ้มสดใสแสดงถึงความเป็นมิตร พลางเว้นช่วงนิดๆให้เขาได้ตอบ

"เซเวอรัส สเนป"

คนร่างสูงตอบเสียงเรียบ ไม่มีอะไรมากกว่านั้นจนคุณพ่อต้องเปิดประเด็นสนทนา

"และเขาจะมาช่วยติวเข้มให้ลูกก่อนเข้าเรียน พ่อหวังว่าพวกเธอจะเข้ากันได้ดีนะ"

ว่าแล้วก็รีบชิ่งออกจากห้องอย่างไว ทิ้งฉันกับศาสตราจารย์หน้ามึนไว้ด้วยกันสองต่อสอง บรรยากาศไม่ให้เล้ยยย โถ่อาจารย์ข๋า 

ยิ้มหน่อยสินี่เด็กนะ! ไม่คิดว่าเด็กจะกลัวรึไง

"ลุกขึ้นมาแล้วดื่มยาระงับขวดนี้ให้หมด...."

เขาว่าพลางยื่นยาขวดใสภายในบรรจุของเหลวสี เขียวใส 

"ยาระงับอะไรนะคะ?"

"ยาระงับเธอจะได้ไม่กลายร่างแล้วคลุ้มคลั่งอีกคุณเอเวอร์กล็อต"

เดี๋ยว หมายความว่าไง?  กลายร่าง กลายร่างอะไร!!! ฉับพลันภาพของสัตว์ร่างขนาดมหึมา ก็ปรากฏขึ้นในหัว เสียงคำรามเหมือนยังก้องสะท้อนอยู่ในหูไม่หาย

คิดแล้วก็ขนลุก ยื่นมือไปรับขวดยามาอย่างเก้ๆกังๆ ก่อนจะกระดกยกซดไปจนหมดขวด 

รสชาติขมปี๋ไม่น่าพิสมัยพอๆกับยาเขียวหลายสิบห่อรวมกันในขวดเดียว 

ฉันเบะปากให้รสชาติขมทำพิษ 

ข้อมือก็ยกขึ้นมาเช็ดมุมปากอย่างลวกๆ

 พลางหันกลับไปยื่นขวดยาคืนพลางส่งยิ้มแหะๆแสนจริงใจให้

"รสชาติของมันช่าง....ล้ำลึกจริงๆ"

คำพูดกึ่งๆชมที่พยายามเอาใจเขาเปรยขึ้น ชายร่างสูงเหยียดยิ้มก่อนจะกล่าวบางอย่าง

"ดีแล้วที่ชอบมันคุณเอเวอร์กล็อตเพราะคุณจะต้องดื่มมันทุกอาทิตย์...."

ศาสตราจารย์ถกชายเสื้อสีดำผุดลุกขึ้น ไม่วายหันมากล่าวทิ้งท้ายว่าจะรอด้านนอก

"ฉันจะรอข้างนอกจนเมื่อเธอพร้อมเรียน"

ทันทีที่ศาสตราจารย์ชุดดำเดินออกไปจากห้อง 

ฉันก็แทบไม่รอช้าหาน้ำสะอาดมาใช้บ้วนปากแทบไม่ทัน

" ถุย! อี๋ย์!!! มันใส่อะไรลงไปบ้างเนี่ยรสชาติห่วยบรม! "

.

.

.

วันเวลาแสนข่มขื่นกับศาสตราจารย์เสนป คนอื่นอาจจะเรียกมันแบบนั้นแต่ไม่ใช่กับฉัน

การได้อยู่สองต่อสองกับอาจารย์เซเวอรัสช่างแสนสุข

จนนายเอเวอร์กล๊อตได้เบาใจเรื่องการแอบหนีเรียนไปได้เพราะอะไรน่ะหรือ...

ก็เพราะเวลาเรียนกับอาจารย์ท่านอื่นลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนของเขาเป็นอันต้องหนีเรียนทุกทีจะมีก็แต่วิชาของชายหน้าบึ้งเท่านั้นที่อาซาเลียไม่เคยขาด

เขาจึงตัดสินใจให้เซเวอรัสสอนมันทุกวิชาซะเลย...

สิ้นคำ ชายหนุ่มวัยยี่สิบปลายๆอย่างเซเวอรัสเสนปถึงกับต้องยกมือขึ้นมานวดขมับเบาๆ ด้วยตอนนี้หัวเขาเริ่มจะปวดตึบๆ

" ศาสตราจารย์! "

ทุกกากระทำของเด็กผู้หญิงจอมถือดีอย่างหล่อนนั้นช่างน่ารำคาญ

" ศาสตราจารย์เสนป "

วันๆนึงถ้าไม่กวนประสาทเขาด้วยการจ้องหน้าตาไม่กระพิบ ก็จะเป็นการเซ้าซี้ด้วยคำถามแปลกๆ

" ศาสตราจารย์เซเวอรัสคะ "

จากตอนแรกที่ทั้งบ่นทั้งด่า ตอนนี้เขาเริ่มเพลาๆลงบ้างแล้ว

ไม่ใช่เพราะว่าเอ็นดูเธอมากขึ้นแต่อย่างใด

" ดูสิว่าหนูได้อะไรมา?! แต่นแต๊น~ หนังผู้ใหญ่ของพวกมักเกิ้ลเลยนะ!!! ศาสตราจารย์จะดูด้วยไหมคะ! "

เด็กหญิงกล่าวด้วยสีหน้าทะเล้นพร้อมชูแผ่นดีวีดีวาบหวิวฉบับมักเกิ้ลขึ้นเป็นขวัญตา ปกคู่ชายหญิงกอดรัดนัวเนียกันจนน่าตกใจว่าเด็กตัวแค่นี้ไปได้มันมาจากไหน ซึ่งมันก็ทำให้หลายๆคนที่อยู่ในที่นั้นตาแทบถลน

" พรูด! "

" คุณท่าน!! "

" หยุดความคิดนั้นซะ อาซาเลีย เอเวอร์กล็อต "

ถ้าจัดการคนอื่นมันยากนัก ก็จัดการตัวเองนั่นแหละง่ายที่สุด...

TBC.

B
E
R
L
I
N
?