กงจักรทัดดอกบัว

ว่ากันว่ากุหลาบงามมักตามมาด้วยหนามแหลมคม เปรียบกับหญิงงามที่เกิดในชาติตระกูลดีที่ยากแก่การไขว่คว้าที่ไม่ใช่ว่าแค่ต้องการแล้วจะหามาไว้ใกล้ตัวง่ายๆ

…บุรุษต่ำศักษ์และโง่งมเหล่านั้นจึงเบนเป้าหมายจากบุบผาชาติสูงค่า และมาไล่เด็ดหาดอกไม้ริมทางที่แสนต่ำต้อยเฉกเช่นเหล่าหญิงสาววัยแรกแย้มที่ยากจนไร้อำนาจมิอาจปฏิเสธหรือต่อกรตนได้แทน

ดอกไม้ริมทางที่น่าสงสารที่ไม่อาจเทียบเคียงกุหลาบมิพอ ยังถูกปฏิบัติอย่างไร้ความเห็นใจ

เพราะเป็นไม้ริมทางที่เติบโตท่ามกล่างป่าเขาหรือ… จึงไม่อาจหวังการปกป้องดูแลเฉกเช่นกุหลาบในเรือนเพาะชำ?

ไม่เป็นไร…

เพราะอีจงกลคนนี้พร้อมเปลี่ยนร่างจากดอกบัวเป็นกงจักรทันทีที่ใครก็ตามหาญกล้ามาแตะต้องเธอ

“เยดแม่ม—มึงจับขาอ่อนกูหาบิดามึงเหรอไอ้ชาติเปรต!!!!!!!!”

“การที่คุณพรี่ทำแบบนี้…ฉันอายแทนจริงๆ นะจ๊ะ”

“พี่ๆ อยากรู้ไหมจ๊ะว่าตบมือข้างเดียวมันดังได้ยังไง—ก็ตบที่หน้ามึงไงอิเวน!!!!!”

ที่สำคัญรุ่นนี้คือปากแซ่บสุดในตำบล…

ด่ามาด่ากลับ

ตบมาตบกลับ

แถมมีฉกกลับเป็นของแถม …ฉกดุฉกไวเสียยิ่งกว่างูไม่มีเว้นช่องไฟให้ใครได้ด่าสวน…

ถึงขนาดว่าเพราะความหยาบ..ซน..ทโมน..และแปลกของจงกลทำให้แม้จะต้องย้อนเวลามาอยู่ในชุมโจร…ก็ไม่มีใครกล้าล่วงเกินหรือเอาเปรียบนางเลยสักคน

…เพราะเขากลัวในฤทธิ์ของหญิงวิปลาสไร้ที่มาคนนั้นกันหมด…

.

.

.

แต่ทุกอย่างก็พลิกจากหน้าตีนเป็นหลังมือเมื่อเธอเจออ้ายจักรแก้ว ผู้เป็นดั่งเพื่อน..พี่ชาย..และครูดัดสันดานคอยประกบข้างและหนีบนางไปด้วยแทบตลอดเวลา…

“ป็อกเก้า!” จงกลวางไพ่ลง มุมปากของผู้มีชัยขยับรอยยิ้มจนแก้มแทบปริโดยที่รอบกายก็มีบรรดาลุงๆ มากหน้าหลายตากำลังทำหน้าผิดหวังกันเล็กน้อย

“โถ่นังหนู… ลดๆ ให้พวกข้าหน่อยมิได้รึยังไง ข้าก็อุส่าห์ได้ไพ่ของพวกฟะรังคีมา ไม่ยักรู้ว่าเอ็งจะเก่งการละเล่นของพวกวิลาสด้วย”

“ไม่ได้จ้า –ตอนแรกพวกลุงๆ ยังคะยั้นคะยอหนูอยู่เลยว่าให้พนันด้วย… เนี่ย! จ่ายมาๆ —โอ๊ย! พี่จักร–ทุบหลังฉันทำไม?!” จงกลทำทีร้องโอดโอย

“ทะลึ่งนักนะเอ็ง… มิรู้รึว่าเอ็งทำกริยาไม่งาม เป็นสตรีแท้ๆ ทโมนอย่างกับลิง” จักรแก้วดุ

“บร๊ะ!! พี่ก็พูดเกินไป” ซึ่งคนตัวเล็กกว่าก็ดูจะไม่ได้สำนึกเสียจนเขาถอนหายใจ…

เพราะจงกลเน้นกวนประสาทชาวบ้านเป็นงานหลัก

“ว่าแต่… หลังจากนี้ช่วงค่ำๆ พวกข้าว่าจะตั้งวงร่ำสุรา …เอ็งสนใจไหมนังหนู?” เมื่อเหล่าลุงๆ เห็นท่าทีสองหนุ่มสาวเช่นนั้นก็มีใจนึกอยากจะแกล้งยุแหย่เล็กๆ เป็นสีสัน

“ไปจ้า! —โอ๊ย!!! พี่จักร! เมื่อกี้พี่ทุบฉันแรงกว่าเดิมอีก หลังฉันช้ำหมดแล้ว!” เมื่อเห็นนางทำหน้ามุ่ยดูน่ารักเช่นนั้นทุกคนก็พลันรู้สึกนึกเอ็นดูขึ้นในใจก่อนจะพากันหัวเราะออกมา

ถึงจริตจะก้านจะกระโดกกระเดกเหมือนม้าดีดกะโหลกจนน่าสงสัยว่าภาพลักษณ์ของเธอมันเป็นแบบนั้นจริงๆ หรือเป็นแค่สิ่งปรุงแต่งที่จงใจสร้างขึ้นมาเพื่อให้ใครต่อใครหลงเชื่อยิ้มและหัวเราะไปกับเธอ …นั่นก็สุดที่จะรู้ได้

บางที… ความขมขื่นในใจที่สั่งสมไว้เป็นแรมปี อาจถูกซุกซ่อนปกปิดไว้ใต้ใบหน้าเปื้อนยิ้มก็เป็นได้ …แต่ใครเล่าจะรู้?

____________________________________

นี่คือเรื่องราวของเธอและเขา…

“พี่จักร… ฉันดีใจจริงๆ นะที่ได้เจอพี่”

“อย่ามาเพ้อเจ้อ …เอ็งอยากได้อะไรก็พูดมาอีจง อย่ามาประจบ”

“อย่าขึ้นอ้ายขึ้นอีดิพี่ …ฉันน้อยใจหนา”

…ที่ดูจะเป็นไปอย่างทุลักทุเลสุดๆ

[หมายเหตุ:ปกนิยายเรื่องนี้ยังเป็นปกชั่วคราวที่ทำขึ้นเอง ไว้มีงบเมื่อไหร่ไรท์โก้จะมาอัพเดตปกนะคะ! และนามปากกาปลาวาฬรสโกโก้ก็เป็นนามปากกาของโก้จากอีกเว็บนะคะ]

คำเตือน??“?⚠️: นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงแค่จินตนาการของไรท์เตอร์ผู้แต่ง ดังนั้นบางสิ่งบางอย่างไม่ได้อ้างอิงตามประวัติศาสตร์จริงๆมีการแต่งเติมและปรับให้เรื่องราวต่างๆสร้างอรรถรสให้กับการอ่าน จึงไม่สามารถนำไปอ้างอิงกับสิ่งที่เกิดขึ้นจริงๆได้ โปรดใช้วิจารณญาณด้วยนะคะ ในบางฉากอาจมีพฤติกรรมที่ไม่เหมาะสม เช่น สุรา การพนัน การใช้คำหยาบคาย ความตาย ตลกร้ายและเสียดสีชีวิตกับสังคม การกล่าวถึงการข่มขืน การใช้กำลังบังคับให้สมยอม ซึ่งผู้เขียนไม่สนับสนุนการกระทำดังกล่าวและเขียนเรื่องนี้ขึ้นมาเพื่อความบันเทิงเท่านั้น ขอให้ทุกคนใช้วิจารณญาณในการอ่าน และ ขอให้ในทุกๆการอ่านของนักอ่านทุกท่านได้รับความสนุกสนานนะคะ

ลงครั้งแรก:26/08/67

ลงตอนจบ:00/00/00