[FIC BOKU NO HERO ACADEMIA] Chain of curse พันธนาการต้องสาป

Fic 

Boku

 no

 hero

 academia

CHAIN OF CURSE

เธอตื่นขึ้นมาเห็นรอบข้างพร่ามัวไปหมด ความทรงจำสุดท้ายที่เธอจำได้มีเพียงแค่ตอนที่เธอถูกยิง ความปวดหนึบภายในหัวจนเธอรู้สึกชานี่มันอะไรกัน  มีบางสิ่งบางอย่างถูกต่อเข้าที่ตัวเธอระยงระยางเต็มไปหมด นี่เธออยู่ที่โรงพยาบาลงั้นเหรอ? 

◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇

"คัตจัง ถ้าฉันโตขึ้น ฉันจะเป็นเจ้าสาวของคัตจังล่ะ!"

"พูดอะไรหัดอายบ้างสิยัยบ้า!!"

เด็กสาวผมสีดำยิ้มสดใส พลางทำเสียงทะเล้น เธอมักยิ้มแย้มอยู่เสมอ

ซื่อสัตย์ จริงใจ

ราวกับสุนัขเชื่องๆ

"ฉันชอบคัตจังนะ..."

คำพูดนั้นไม่ได้เหนือความคาดหมายมากนัก

เพราะยังไงซะ เธอก็เป็นของเขาวันยันค่ำ

แต่เธอเป็นคนนิสัยดี ใจกว้าง 

เธอมักจะใจดี และเป็นมิตรกับคนอื่น

เพียงแต่เขามองว่ามันมากเกินไป

มากเสียจนน่าหมั่นใส้

ไม่ว่าเธอจะทำอะไร ก็ขัดหูขัดตาเขาไปซะหมด

น่ารำคาญ

น่ารำคาญจริงๆ

เมื่อเวลาผ่านไป ก็ยิ่งทวีความน่ารำคาญให้มากขึ้นไปอีก!!!!

"ฉันทำมาฝากคัตจังด้วยล่ะ"

"น่าสนุกชะมัดเลยเนอะคัตจัง"

"นี่คัตจังดูสิฉันได้ที่1ล่ะ!"

"คัตจังไม่สบายเหร----"

เธอยื่นมือมาหวังจะช่วย แต่ก็ถูกเขาปัดมืออกอย่างไม่ใยดี 

อย่ามายุ่งนะ

ฉันไม่ได้ขอให้ช่วยแท้ๆ

เป็นแค่หมา...

อย่ามาอวดดีเป็นห่วงฉัน!!

ทั้งๆที่ ควรจะฟังแค่ฉันแท้ๆ แต่แกก็ยังเสนอหน้ามาปกป้องไอ้เดกุ

ทั้งแกและก็ไอ้เดกุมันก็น่ารำคาญพอกัน

"เธอมันน่ารำคาญ!!!!"

"สนุกนักเหรอที่คอยปั่นหัวฉัน"

"สนุกนักใช่มั้ยตอนที่ขลุกอยู่กับไอ้เวรเนิร์ดนั่น"

เธอยังคงนิ่งเพราะตกใจที่อีกฝ่ายตวาดใส่

"ฉะ--ฉันไม่ได้คิดอะไรกับอิซึคุจังนะ ฉันชอบคัตจัง...

แค่คนเดียว"

เมื่อทนฟังเด็กสาวพูบจบ เขาก็ฉีกยิ้มออกมาอย่างเหยียดหยาม

"เธอชอบฉันใช่ไหม ทำได้เพื่อฉันทุกอย่างใช่ไหม? งั้นก็..."

"จะไปตายที่ไหนก็ไป!!!!!!!"

เขาตะโกนไล่เธอ ก่อนจะเดินกลับบ้านด้วยความโมโหและไม่ทันยั้งคิด ทิ้งเด็กสาวให้ยืนนิ่งอยู่คนเดียว...

แต่เขาจะรู้ไหมนะ

ว่านี่เป็นครั้งสุดท้ายที่เขาได้คุยกับเธอ

เธอที่รักเขาสุดหัวใจ

เธอที่เทิดทูลเขายิ่งกว่าอะไรดี

เธอที่ช่วยเหลือเขาทุกเมื่อยามลำบาก

"ขอโทษนะคัตจัง--ฉันจะ---ไม่รบกวนนายอีกแล้ว..."

ใบหน้างามฉีกยิ้มทั้งน้ำตา

เขาจะรู้ไหมนะ 

ว่าเขาได้ทิ้งสิ่งที่มีค่าที่สุดไป

ตอนนี้...

มันไม่เหลืออะไรแล้ว...

เสียงกรีดร้องด้วยความหวาดกลัวดังขึ้นไปทั่วบริเวณ แต่ถึงกระนั้น บาคุโก คัตสึกิ ก็ยังคงเดินต่อไปโดยไม่คิดอะไรกับเสียงจากเหตุการณ์

'เดี๋ยวพวกฮีโร่ก็มาช่วยเอง'

 เขาคิดแบบนั้นตลอดทางเดินกลับบ้าน พอจะเดินเข้าบ้านก็ได้ยิน เสียงของพวกแม่บ้านคุยกันเจื้อยแจ้ว

"นี่พวกเธอดูเหมือนวันนี้จะมีพวกวิลเลนออกอาละวาดด้วยล่ะ" "น่ากลัวจัง" "ใช่ๆมีอีกเรื่อง รู้แล้วเหยียบไว้เลยนะ...."

หล่อนเว้นช่วงสร้างความตื่นเต้นให้บทสนทนา

บาคุโกที่กำลังเงี่ยหูฟังพลางบิดลูกบิดประตูก็ต้องชะงัก

"เหมือนจะมีเด็กโดนลูกหลง จนได้รับบาดเจ็บด้วยล่ะ"

"ใครๆๆ?"

"ก็คนนั้นไงเธอ ลูกสาวบ้านคุณคอนชิกิน่ะ" "น่าสงสารจังนะ แล้วตอนนี้เป็นไงบ้าง"

"รู้สึกเหมือนเธอจะโดนแท่งเหล็กทับนะ ตอนนี้นอนอยู่ไอซียูโน่น พอพวกคุณคอนชิกิรู้นะ ก็รีบทิ้งงานจากต่างประเทศมาทันทีเลย"

ดวงตาของบาคุโกเบิกโพลงอย่างตกใจ เขารีบออกตัววิ่งไปยังโรงบาลสุดชีวิต

'เธอมันน่ารำคาญ!!!!!!'

'ไปตายที่ไหนก็ไป!!!!!!!!' 

เขาได้ยินเสียงของตัวเองพูดวนซ้ำไปมาราวกับจะตอกย้ำ ความเจ็บปวดให้ทวีคูณ ขาทั้งสองพาตัวเองวิ่งจนไปถึงโรงพยาบาล  แต่ก็เห็นพ่อกับแม่ของเขาอยู่ก่อนแล้ว

"คัตสึกิ?!!"

"ยัยป้า ยามิ---ตอนนี้ยัยนั่นอยู่ที่ไหน!!!"

น้ำเสียงของเขาแลดูสั่นเครือและร้อนรนมากนักเมื่อเทียบกับยามปกติ มิสึกิเสสายตาไปที่ห้องไอซียูที่ยังคงเปิดไฟอยู่

เวลาผ่านไปชั่วข้ามคืน เขาแอบภาวนาในใจ ว่าเธอจะฟื้น คุณหมอออกมาจากห้องไอซียู จังหวังเดียวกันที่พ่อแม่ของเด็กสาวเดินทางมาถึง คอนชิกิ ไรกะ จับไหล่คุณหมอแน่น

"หมอครับ!!---ลูกผม--ลูกผม เธอเป็นยังไงบ้าง?!! เธอปลอดภัยใช่ไหม?!!!"

น้ำเสียงที่สั่นเครือและแตกตื่น นี้ช่างดูไม่เหมือนกับคอนชิกิ ไรกะ ชายแสนเลือดเย็น ที่ครอบครัวบาคุโก รู้จักสักนิด

"ใจเย็นก่อนเถอะนะ ไรกะ"

บาคุโก มาซารุ ตบไหล่ชายวัยกลางคนหวังเรียกสติ ซึ่งเขาก็ยอมสงบลง แม้จะยังคงกระวนกระวายอยู่ก็ตาม...

"ใจเย็นๆก่อนนะครับ ทำใจให้สบาย---"

"หมอคงต้องขอแสดงความเสียใจด้วยครับ..."

อีกฝ่ายไม่ทันได้พูดต่อ คอนชิกิ คางูยะผู้เป็นแม่ก็เข่าทรุดลงกับพื้น เสียจนมิซึกิต้องรีบเข้าไปพยุง น้ำตาลูกผู้ชายของผู้เป็นพ่อก็เอ่อล้นออกมาอย่างห้ามไม่ได้ จนบาคุโกคนพ่อต้องรีบล็อคตัวเอาไว้เพื่อไม่ให้อีกฝ่ายอาละวาด  แต่ถึงอย่างนั้นอีกฝ่ายก็กรีดร้องคำรามเสียงดัง น้ำเสียงที่เจ็บปวดเหลือคณาจากพ่อแม่ที่สูญเสียลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนนั้น เหมือนเป็นคมหอกที่เสียดแทงจิตใจของบาคุโก คัตสึกิ เป็นอย่างดี ลมหายใจของเขา กระตุกวูบความรู้สึกต่างๆที่อัดแน่นอยู่ในอกค่อยๆ เอ่อล้นออกมา เสียใจ ทุกข์ทรมาน รู้สึกผิด 

ถ้าฉันไม่โมโหใส่เธอเรื่องจะเกิดไหม

ถ้าฉันชวนเธอกลับบ้านพร้อมกันเหมือนอย่างเคยเรื่องนี้คงไม่เกิด

ถ้าตอนที่เกิดเรื่องครั้งนั้น ถ้าแม้ฉันเอะใจสักนิดเธอคงไม่ต้อง...

"ใจเย็นๆก่อนครับคุณ!!---ผมไม่ได้บอกว่าเธอตายสักหน่อย เรายังช่วยเธอได้"

คุณหมอรีบพูดปรามบรรยากาศที่แสนอึมครึมนี้

"คือว่ายามิจังเธอไม่ได้ตาย แค่สมองหยุดทำงาน แต่หัวใจของเธอยังเต้นอยู่ เพราะฉะนั้นยังมีโอกาสที่เธอจะพื้นอยู่ ตอนนี้เธอแค่หลับไป แค่ดูแลร่างกายเธอดีๆ ให้อาหารผ่านท่อกับสายน้ำเกลือเธอก็ยังมีชีวิตอยู่ได้..."

"แล้วต้องรอนานเท่าไหร่กันคะ เธอถึงจะตื่น"มิซึกิถามออกไป แต่คุณหมอก็ได้แต่สายหน้า

"ผมไม่ทราบครับ เธออาจจะตื่นในไม่ช้า ในอีกปีสองปี อีกสิบปี หรืออาจจะไม่ตื่นขึ้นมาเลยก็ได้ หมอคงช่วยได้เท่านี้ ขอตัวนะครับ..."

คุณหมอเดินจากไปทิ้งไว้เพียงความหวังที่น้อยนิดราวดอกไม้เหี่ยวเฉาใกล้ตาย...

◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇

บาคุโก คัตสึกิ

ความผิดบาปนี้ จะเป็นโซ่ตรวน จองจำนายไว้กับความเศร้าโศก

มันจะค่อยๆกร่อนจิตใจของนายจนแตกสลาย

นายจะต้องจมอยู่กับความทุกข์ทรมาน

ความรู้สึกผิดนี้จะผูกมัดและตรึงนายเอาไว้ 

เปรียบดั่ง...

พันธนาการต้องสาป...

◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇

Conshiki Yami

เธอร้ายกาจเหมือนฉันไหม เธอเคยเจ็บปวดเหมือนฉันบ้างหรือเปล่า?

เติบโตมากับกองเลือดและหยดน้ำตา...

มีชีวิตมั่งคั่งหรูหราบนคำสาปแช่ง...

ฉันมีชุดเกราะที่แสนตระการตา

หากแต่สิ่งที่แลกมา

คือความโกรธแค้น...

ฉันมีปราสาทและมงกุฏของฉัน

หากแต่ว่าสิ่งนั้น

 ฉันได้มันมาด้วยมือที่แปดเปื้อน...

หัวใจของฉันบอกว่ามันไม่ใช่สิ่งที่ฉันต้องการ

ไขว่คว้าหาความสุขมาทั้งชีวิต

แต่สิ่งที่ฉันได้รับตลอดมามีเพียงสิ่งจอมปลอม

เอาล่ะ...

ถอดหน้ากากอันเสแสร้งนั้นออกมาสิ

จะได้รู้ว่าแท้จริงแล้ว

เรานั้นไม่ต่างกัน...

"โลกใบนี้น่ะ ถึงจะชำระล้างมันสักกี่ครั้ง สุดท้ายมันก็จะกลับไปเป็นเหมือนเดิม

เหมือนโลกที่แสนโสมมที่ฉันรู้จัก..."

"ทำไมถึงอยากเป็นฮีโร่เหรอ? อืม...อยากได้คำตอบแบบวงการมายาหรือความจริงล่ะ?"

"ก็บอกว่าจำไม่ได้ไงเล่าเป็นสโตรกเกอร์โรคจิตหรือไง?! เลิกตื้อสักทีสิโว้ยยย!!!"

Bakugou katsuki

เธอพยายามไล่ตามฉันไม่หยุด และอยู่ข้างฉันเสมอ 

ทั้งที่ฉันทำสิ่งที่ร้ายกาจต่อเธอมากมาย แต่เธอก็ไม่เคยโกรธ

แม้ในวันนี้เธอลืมฉันและเปลี่ยนเป็นคนใหม่

แต่ข้างในใจฉันก็ยังเรียกร้องหาเธอ...

ช่วยหายใจลึกๆ 

จ้องมองฉันเหมือนที่เธอชอบทำ

สัมผัสฉันอย่างแผ่วเบา เหมือนอย่างเคย...

ในตอนนี้ฉันกำลังคุกเข่าอ้อนวอนต่อทุกสิ่ง

เพียงเพื่อให้เธอกลับมาเคียงข้างฉันเหมือนแต่ก่อน

แม้มันจะเป็นภาพฝันที่เรือนราง และเพ้อเจ้อก็ตาม...

"เวรเอ้ย!!!บอกว่ารู้จักก็ต้องรู้จักสิวะ!!!"

"บอกให้มาอยู่ใกล้ๆฉันไง!!! ถ้าเรื่องมากนักเดี๋ยวพ่อก็บึ้มทิ้งซะนี่!!!!"

"เมื่อกี้หล่อนว่าใครเป็นสโตรกเกอร์ห๊ะ!!! ยัยสมองทึบ!!!!"

◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇

* ต้องกราบขออภัยเรื่องเครดิตรูปด้วยนะคะ รูปคัตจังรูปนี้ไรท์เห็นในเน็ตเลยรีบกดบันทึกไม่ได้ดูเครดิตเลย (ไรท์จำไม่ได้ด้วยว่ากดเซฟตอนไหน) ถ้าละเมิดลิขสิทธิ์ก็ต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยนะคะ

◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇

เปิดเรื่องใหม่ เรื่องเก่ายังไม่ทันจบเลย แต่ก็หวังว่ารีดทุกคนจะชอบกันนะคะ

คอมเมนต์กันด้วยเน้อออ เพราะคอมเมนต์มีผลกับจิตใจของไรท์มาก เม้นกันเยอะๆ ไรท์จะได้มีกำลังใจ~

ตามตรงเลยค่ะ ไรท์กลัวที่จะแต่งเรื่องนี้มาก กลัวคาแร็คเตอร์ตัวละครจะออกมาไม่ดี เพราะไรท์วนกลับไปดูอนิเมะไม่บ่อยนัก 

เพราะงั้น ผิดพลาดตรงไหนแจ้งไรท์ได้นะคะ