[Fic Harry Potter] The story of azalea

ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 2 :When the Dragon awake

ยามมังกรตื่นจากหลับไหล

ช่วยด้วย....

เสียงหนึ่งกู่ร้องตะโกนในความมืด 

เธอไม่สามารถขยับได้ ราวกับมีบางอย่างกำลังฉุดรั้งตรึงกายนี้เอาไว้

ความเหน็บหนาวสุดขั้วของหัวใจ กำลังคืบคลานเข้ามาใกล้

เจ็บปวด

และ หวาดกลัว เธอไหลไปตามสัญชาตญาณ

ใครก็ได้...

ช่วยด้วย!!!!!!!!

เสียงนั้นร่ำร้องอย่างหวาดผวา

ดวงตาคู่เล็กเบิกขึ้นเต็มตา ทัศนียภาพโดยรอบถูกปกคลุมไว้ด้วยความมืด

 มีเพียงแสงเทียนเล่มน้อยช่วยส่องทาง 

ยามก้มมองพื้นเบื้องล่างที่เหยียบย่างอยู่ก็พบร่องรอยอักขระประหลาดอยู่ทั่วพื้น

กลิ่นอายมืดมนชวนหวาดหวั่นพรั่นพรึงและไม่น่าไว้ใจ ปลุกให้เธอเริ่มตื่นตัวต่อสภาพแวดล้อมรอบด้าน

นี่อะไร?!! คุณไสย์?!! มนต์ดำ!!!!!!

จะเล่นอะไรกับฉันอีกล่ะ!

ไม่เอานะ ปล่อยฉันไป ไปให้พ้น!!!!!!!!!!!

ดวงตาเล็กถลึงเบิกกว้าง ก่อนจะถูกอาบย้อมเป็นสีอำพันราวอัญมณี กายเล็กขยายใหญ่คับพื้นที่

เกล็ดสีดำหนาปกคลุมทั่วร่างจนกลายเป็นสีทมิฬน่าหวาดกลัว

 

"โฮกกกกกก!!!!!!!!!!!!!!!"

เสียงร้องคำรามกึกก้องกัปนาท 

ตามมาด้วยเสียงกรีดร้องจ้าละหวั่น 

เมื่อยามเห็นสัตว์ร้ายอาละวาดไปทั่ว อุ้งเท้าใหญ่โต เหยียบเสาหินจนแหลกละเอียด หางที่เต็มไปด้วยเกล็ดหนาแหลมคมฟาดไปมาอย่างสับสน

เจนไม่เข้าใจว่าตอนนี้เธอกำลังทำอะไรอยู่

แต่ความรู้สึกเจ็บปวดนั้นยังคงไม่เลือนลางหายไปสักที

เจ็บ...

สับสน

ระแวง

และเหนือสิ่งอื่นใด...

เธอกำลังหวาดกลัว

หากแต่มีชายหนุ่มคนหนึ่งกลับไม่ได้แสดงท่าทางหวาดกลัวอะไรจ้องมองเธอนิ่ง

"โฮกกก!!!!"

'ไม่เอานะ!!!'

ชายคนนั้นค่อยๆก้าวเท้ามาหาเธอช้าๆ

ไม่หวาดหวั่นต่อเกล็ดคม

ไม่หวั่นไหวต่อคมเขี้ยว

และ ไม่กลัวหากเท้าขนาดยักษ์นั่นจะเหยียบเขาจมลงกับผืนธรณี

เขาเริ่มใกล้เข้ามา

ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ....

"โฮกก!!!!!!"

'ฉันกลัวแล้ว!!'

เขายืนประจันหน้าเธออย่างไม่หวั่นเกรง

 แม้จะมีคนร้องเตือนเขาก็ตาม ก่อนจะพูดออกมาด้วยเสียงทุ้มหนักแน่นชวนฟัง

"ไม่เป็นไร ไม่ต้องกลัวพ่ออยู่ตรงนี้พ่อจะปกป้องลูกเอง "

" มาให้พ่อกอดทีซิคนเก่ง "

เขาเอ่ยกับเธออย่างเย้าหยอก ไม่สนรูปร่างอสูรกาย 

ก่อนจะอ้าวงแขนกว้างให้เป็นที่ประจักแก่สายตา 

ดวงตาดวงใหญ่จ้องมองอย่างสับสนแต่ก็ยอมเชื่อใจคนตรงหน้า

อุ้งเท้าขนาดใหญ่ยื่นไปข้างหน้า ชายหนุ่มโอบกอดกรงเล็บคมนั้นอย่างอบอุ่น

เมื่อเห็นว่าเธอเริ่มสงบลงแล้วเขาจึงพูดต่อ 

"พ่อรักลูกนะ"

เพียงแค่ถ้อยคำง่ายๆสั้นๆ

กลับเรียกหยาดน้ำตาจากสัตว์อสูรเบื้องหน้าได้โดยง่าย ดวงตาใหญ่เบิกกว้างน้ำตาเม็ดโตไหลรินไม่ขาดสาย 

ใครกัน

ความรู้สึกอบอุ่นนี้ คืออะไรกัน

ทำไม ถึงได้อ่อนโยนขนาดนี้

กายใหญ่โตทรุดตัวล้มลงสู่พื้นดินหยาบ ตัวหดเล็กลง กรงเล็บคมกลายสภาพเป็นนิ้วเล็กบอบบาง ก่อนที่ร่างนั้นจะสลบไป

 ชายหนุ่มเห็นดังนั้นจึงช้อนตัวเธอขึ้นโบกไม้กายสิทธิ์สักสองที

 คฤหาสห์ที่พังลงกลับกลายสภาพเดิมอีกครั้ง ก่อนที่เขาจะพาร่างเล็กไปพักผ่อน

--------------------------------------------

เธอตื่นขึ้นมาเห็นรอบข้างพร่ามัวไปหมด ความทรงจำสุดท้ายที่เธอจำได้มีเพียงความเจ็บปวดเหลือคณาจนแทบบ้าจากพิษบาดแผล 

ดวงตากระพิบถี่ๆเพื่อปรับสภาพ

เพดานที่ถูกตกแต่งจนงดงามเกินห้องพักโทรมๆของเธอประจักษ์แก่สายตา

ในห้องกว้างนี้เมื่อเห็นทัศนียภาพที่ไม่คุ้นตาร่างบางจึงเด้งตัวขึ้นจากเตียงด้วยความตกใจ

"คุณหนูพื้นแล้ว!!คุณหนูของวินนี่พื้นแล้ว!!!!"

สิ่งมีชีวิตขนาดแคระแกระร้องขึ้นเรียกสายตาให้จับจ้องด้วยความสงสัยไม่ได้ 

มันร้องอยู่อย่างนั้นพลางกระโดดโลดเต้นไปมา

พอเธอจะเอ่ยปากถามมันเท่านั้นแหละ 

มันก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย

"ตื่นแล้วเหรอ"

เด็กหญิงสะดุ้งโหยง! เมื่อรับรู้การมาของใครอีกคนภายในห้อง 

ใบหน้าเล็กหันไปทางเขาช้าๆก่อนจะกระเถิบเข้าใกล้หัวเตียงสุดฤทธิ์ตามสัญชาตญาณ

"เหวอ!!คะ--คุณเป็นใคร!"

เธอเสียงสั่นมองผู้มาใหม่อย่างไม่ไว้ใจ ชายหนุ่มนิ่งค้างไปสักพักก่อนจะตะโกนออกมาเสียงดัง

"วินนี่!!ไปตามหมอจากเซนต์มังโกให้ฉันเดี๋ยวนี้!!!!"

"ขอรับนายท่าน!"

เอลฟ์ประจำบ้านที่สวมชุดทักซิโด้ตอบรับอย่างรู้งานก่อนจะหายตัวไปอย่างรวดเร็ว

ร่างใหญ่โตของชายคนนั้นนั่งลงบนเตียงข้างๆเธอใช้มือหยาบลูบไล้เส้นผมสีดำไปมาอย่างอ่อนโยนแววตาอบอุ่นแฝงด้วยความเศร้าของเขานั้นทำให้เธอพลอยเศร้าไปด้วย

ไม่นานนักเอลฟ์ตัวเดิมก็ปรากฏตัวขึ้นพร้อมกับหมออีกหนึ่งอัตราเขาตรวจอาการเธอตั้งแต่หัวจรดเท้าแต่ก็ยังคงยืนยันว่าเธอไม่ได้เป็นอะไร

"ทางร่างกายปกติดีครับ แต่ไม่รู้เป็นเพราะอุบัติเหตุทางเวทย์มนต์หรือเปล่า เธอเลยเป็นแบบนี้"

"กรณีนี้คือการสูญเสียความทรงจำ"

" ซึ่งผมเองก็ไม่ไม่ใจเหมือนกันว่าเธอจะกลับมาจำเรื่องก่อนหน้านั้นได้หรือเปล่า"

หลังจากคุณหมอร่ายยาวเหยียดจบ ก็เอ่ยปากชวนคุณชายออกไปคุยด้านนอก ทิ้งเธอกับเจ้าตัวจิ๋วเอาไว้

"นี่ๆคุณตัวจิ๋ว คุณเป็นตัวอะไรเหรอ?"

เสียงยานคางเอ่ยถาม

"วินนี่เป็นเอลฟ์ประจำบ้านของคุณหนูครับ"

วินนี่กล่าวกับคุณหนูของเขาอย่างนอบน้อมในทุกถ้อยคำ

"คุณว่าไงนะ?สงสัยฉันจะหูฝาดพูดอีกทีซิ?"

มือไม้เริ่มสั่นเพราะความรู้สึกบางอย่างที่ไม่อาจต้านทาน 

พลางขอให้มันย้ำอีกครั้งเพื่อความมั่นใจ เอลฟ์ประจำบ้าน? 

เฮอะๆมีคุณชายมีเอลฟ์ประจำบ้าน นี่ถ้ามีแฮรี่ พอตเตอร์ โผล่มาฉันควรแปลกใจมั้ย?

"วินนี่เป็นเอลฟ์ประจำบ้านของตระกูล เอเวอร์กล็อต ขอรับ"

วินนี่ย้ำไม่ใช่เพราะรำคาญแต่เป็นเพราะมันต้องการยืนยันอย่างหนักแน่นต่อหน้าคุณหนูของมันเท่านั้น

ตอนนี้เด็กหญิงตรงหน้าไม่ใช่คุณหนูที่มันรู้จักอีกแล้ว

แต่ว่า หน้าที่ดูแลคุณหนูก็ยังมิได้หายไป

"ฮะๆ ตลกดีนะ ต่อไปเป็นใครดีล่ะ--แฮรี่พอตเตอร์เหรอ?"

ฉันกล่าวประชดตัวเองก่อนจะได้รับคำตอบอันใสซื่อกลับมา

" คุณหนูสนใจเด็กชายผู้รอดชีวิตคนนั้นหรือขอรับ "

เอลฟ์ประจำบ้านพูดยาวเหยียดด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง แต่ตอนนี้เธอแทบจะลมจับแล้ว

'บอกฉันสิว่ามันไม่จริ๊ง!!!!'

ฉันช็อคค้างนั่งนิ่งดวงตากระตุกถี่เสียจนน่ารำคาญ 

คิดทบทวน คร่ำครวญ รำพึงรำพัน หลายต่อหลายตลบแต่ก็ยังไม่ได้คำตอบที่น่าพอใจ 

เสียจนเธอเลิกคิดอะไรพลางหันไปถามวินนี่ย์

" แล้วฉันมีชื่อไหม? "

คำถามประหลาดๆหลุดอกมาจากริมฝีปากบาง วินนี่ยิ้มเล็กน้อยก่อนจะตอบ

"ขอรับ ชื่อของคุณหนูคือ อาซาเลีย เอเวอร์กล็อต ขอรับ"

พลางค้อมหลังลงอย่างสุภาพ และเคารพยามเอ่ยชื่อนั้น

แม้เอลฟ์ตัวนั้นจะบอกทุกอย่างโดยดี 

แต่ก็ไม่วายทำสายตาเศร้าสลด 

บุคคลที่เรียกตัวเองว่าเป็นบิดาผู้ให้กำเนิดเธอนั้นดูกระวนกระวายอย่างเห็นได้ชัด

 เขาติดต่อทุกคน และทำทุกทางแต่ก็จนปัญญา 

เพราะไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง

อาซาเลียก็ยังมีท่าทีปกคิเหมือนเดิม

เพียงแต่เด็กน้อยกลับไม่สามารถจดจำอะไรได้แม้แต่น้อย

แม้จะสงสารเขาจับใจ แต่ระดับความไว้ใจที่มีต่อเขาก็น้อยนิดเหลือเกิน...

หากนี่เป็นฝันก็เป็นที่ดีที่สุด

บอกลาโลกแสนห่วย

บอกลาสังคมเฮงซวย

บอกลาแฟนงี่เงา

ฝันดีขนาดนี้ใครจะไปอยากตื่นกัน

จริงไหม...

" ฮะฮะ "

เสียงหัวเราะแห้งๆดังรอดริมฝีปากร่างบางฝืนยิ้มอย่างขมขื่น

หยดน้ำตาไหลอาบดวงหน้า

ยัยวิว...

" อยากกลับห้องจัง "

เธอกัดปากกลั้นเสียงสะอื้น แต่กลับมีเสียงหงิงราวลูกหมาอ่อนแรงออกมาแทน

เสียงสูดจมูกฟุดฟิดดังในห้องตลอดทั้งคืน โดยมีร่างเล็กกอดเข่าร้องไห้ใต้ผ้าห่มผืนโต

TBC.

B
E
R
L
I
N
?