ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter 1 :Prologue
อารัมภบท
กาลครั้งหนึ่งเราเคยพบกัน
ในความฝัน....
ไม่รู้ว่าเขามาจากใหน
ไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร
ไม่รู้ว่าเขาเข้ามาในห้วงฝันนี้ได้อย่างไร
และน่าเศร้าที่สุด
ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาชื่ออะไร....
แต่ทุกๆครั้งที่พบเขา หัวใจไม่รักดีก็เต้นระรัวกับการมาของชายผมสีเข้ม ผิวสีของเอเชียแดงเถือกจนถึงใบหู เขาจะรู้สึกเหมือนที่ฉันรู้สึกหรือเปล่านะ?
ยังไงก็ตาม!!
เรื่องแบบนั้นมันไม่อาจเกิดขึ้นได้หรอกนะ เพราะว่าเขา...
มองไม่เห็นฉัน
ไม่ว่าจะพยายามสักแค่ไหน เขาก็ไม่เคยรับรู้ถึงการมีอยู่ของฉันเลย
ทุกวันได้แต่เฝ้ามองเขาแต่เล็กจนเติบใหญ่ หรือแม้เขาจะมีความรัก
จนกระทั่งความรู้สึกรักของเขาพังทลายลง
เวลาร่วมครึ่งทศวรรษที่ฝันถึง
และในที่สุดก็ได้พบ
เขาในฐานะตัวละครในหนังสือนวนิยายแสนโด่งดัง
บทบาทที่ถูกปูให้ร้ายกาจตั้งแต่ต้นและไม่ว่าจะมีความดีสอดแทรกตามหน้าต่างๆ ก็ไม่มีใครสนใจ
ผู้อ่านหลายคนที่ไม่รู้จักเขาดีต่างมองข้ามข้อดีเหล่านั้น และต่างตราหน้าเขาว่าชั่วร้าย
โถ่ถัง ทำไมเจเค ถึงใจร้ายเพียงนี้....
น้ำตาใสไหลอาบใบหน้าเรียว เสียงหญิงสาวสูดน้ำมูกจนดังฟุดฟิด
"เจน! แกเป็นอะไร!!!!"
เสียงร้องด้วยท่าทีตกใจของเพื่อนสนิท เพื่อนสาวดาวมหาลัยอย่าวิวรีบพุ่งหลาวมาถามไถ่แทบจะทันควัน
"อีวิววว~ เสนป ซะ---เซฟ เขา!!"
หญิงสาวร่างสูงร่วมร้อยเจ็ดสิบ กล่าวพร้อมก้อนสะอื้น
"เซฟเขาตายอ่ะแก๊!!!!!"
เธอกรีดร้อง เหตุเพราะตัวละครโปรดเกิดสิ้นใจในหน้ากระดาษที่เธอกำลังอ่าน
เพื่อนสาววิวสุดหายใจเล็กน้อยเพราะเป็นเรื่องปกติ หากจะองค์ลงกับเพื่อนที่ร้องห่มร้องไห้อยู่มันก็ใช่ทีจึงหันมาตบบ่าเจนเบาๆ
"เจน แกฟังฉันนะ สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม แล้วยิ่งตัวละครที่แกชอบยิ่งแล้วใหญ่"
"แกเองก็เคยเขียนนิยายก็น่าจะรู้ ชะตาชีวิตของตัวละครจะเป็นยังไงก็ขึ้นอยู่กับปลายปากกาของคนเขียน แกร้องให้ตายเจเคเขาก็ไม่เปลี่ยนบทให้แกหรอกนะ..."
เมื่อถูกทักเตือนก็จึงคิดได้ เจนกอดเพื่อนวิวแน่น
"เอาเวลาไปรักไปห่วงแฟนคนปัจจุบันแกโน่น เจคอบก็มีเชื้ออังกฤษอยู่ แทนกันได้แหละ"
ว่าไม่ทันขาดคำ เสียงซุบซุบดังขึ้นพร้อมเสียงวีดว๊ายของเหล่าชะนีเก้งกวาง เมื่อชายหนุ่มตัวสูงผมสีทองตาน้ำข้าว หน้าตาหล่อเหลาราวกับหลุดออกมาจากนิตรยสารสุภาพบุรุษย่างสามขุมลงมาจากรถยนต์คันเก่ง
ใบหน้าคมที่ปกติมักจะมีรอยยิ้มอารมณ์ดี กลับถูกฉาบไปด้วยความเรียบนิ่งจนแม้แต่เจนแฟนสาวเจ้าตัวยังใจหาย
เขาเป็นอะไรไปกันนะ
ร่างสูงหยุดลงที่หน้าสองสาว แล้วพูดในสิ่งที่แม้แต่วิวก็ไม่อยากจะเชื่อออกมา
"เจน เราเลิกกันเถอะ..."
หญิงสาวชะงัก พลายเงยหน้าขึ้นมองแช่มช้า
ว่าไงนะ?
"ผมรู้นะ ทุกวัน เจนเอาแต่คิดถึงคนอื่น เพราะมันใช่ไหม?! ผู้ชายชื่อเซฟอะไรนั่น!!!!"
ห๊ะ?!
ไม่รอให้เธอได้แก้ต่างสักนิด ชายตรงหน้าก็เอาแต่พล่ามไม่หยุด
"ผมไม่รู้หรอกว่ามันเป็นใคร แต่การที่เจนทำแบบนี้เจนคิดอะไรอยู่ มียางอายบ้างหรือเปล่า!!!!!"
เสียงตวาดดังลั่น เหมือนไม่สนใจหน้าอินทร์หน้าพรหมและหน้าหญิงตรงหน้าคำพูดสารพัดมันกัดกร่อนจิตใจให้เริ่มแหลกสลาย
วิวเริ่มมองหน้าเจน เพื่อสังเกตแต่เธอก็ช็อคพอๆกัน
เสียงซุบซิบนินทาดังขึ้นอีกครั้งโดยมีเป้าหมายเป็นหญิงสาวร่างสูง
ชาระดับที่ว่า มันหนักหนากว่าลากกันไปตบกลางสี่แยกเสียอีก
"พูดจบแล้วใช่ไหม"
"เจ---"
เพี๊ยะ!!!!!
ฝ่ามือเรียวฟาดไปเต็มๆแก้มจนเกิดรอยแดงเป็นรูปรอยตบ
"วิว เคลียร์ให้หน่อยดิ"
เธอไหว้วานเพื่อนสาวพยักหน้าอย่างเข้าใจก่อนจะพาร่างไร้จิตวิญญาณของตนออกจากสถานการณ์นั้น
วิวเดินเข้าไปใกล้ชายหนุ่มร่างสูงช้าๆ
"เจคอบคะ"
ฝ่ามือเล็กๆทว่าทรงพลังกระชากเนคไทให้ลงมาอยู่ในระดับเดี๋ยวกันก่อนจะ
เพี๊ยะ!!!
คนตัวเล็กหาได้ยำเกรงฟาดมือตบหน้าคนตัวสูงไปหนึ่งฉาด
"นี่สำหรับเรื่องโง่ๆที่คุณทำลงไป!"
เพี๊ยะ
"ส่วนนี่สำหรับคุณที่ทำให้เพื่อนฉันต้องอับอาย!!"
เพี๊ยะ
เจคอบไม่ได้ตอบโต้อะไรจนแม้จะเหมือนผู้ชายใจเสาะ แต่เขาตกใจต่างหาก ตกใจว่านางฟ้าประจำมหาลัยเปลี่ยนไปได้ถึงขนาดนี้
"และ ที่ฉันจะบอกอีกก็คือ เซฟ หรือ ชื่อเต็มๆคือ เซเวอรัส เสนป ก็แค่ตัวละครในนิยายที่เจนชอบมากแค่นั้นเองย่ะ!!!!!"
วิวสะบัดมือออก ทิ้งให้หนุ่มผมทองตาน้ำข้าวนั่งงงก้นจั้มเบ้าอยู่กับพื้น
เสียงซุบซิบดังขึ้นอีกระรอก จนวิวทนไม่ไหว
"แล้วก็พวกคุณว่างนักรึไงคะมาสนใจเรื่องชาวบ้านเขา ได้เรื่องเม้าท์วันนี้แล้วนี่ก็สลายม๊อบกันได้แล้ว!!!!!!!"
.
.
.
.
"ฮือ ไอ้โง่ เอ้ย! ไอ้จ๊าดง่าว idiot! ไอ้ผู้ชายเฮ็งซวย ไอ้คนผีทะเล!!!!!"
เสียงร้องไห้ปนก่นด่า พลางกระดกน้ำเมาเข้าปากอย่างเอาเป็นเอาตาย
ทั้งชีวิตไม่เคยเอาผู้ชายในในนิยายมามีส่วนร่วมในชีวิตคู่ แต่โชคร้ายดันเจอเหตุการณ์ยี้เข้าไป แม้แต่เด็กแพทย์อย่างเธอยังดิ่งเลย
จากนี้ไปจะไม่สนมันแล้ว ฟงแฟนอะไร...
"โสดโว้ย!!!"
เสียงร้องตะโกนของเจ๊แกทำเอาโต๊ะอื่นต้องสั่นสะท้าน แม้แต่บาร์เทนดอร์เองก็แอบเสียวสันหลังว่าแม่นางตรงหน้าจะอาละวาดในร้านหรือเปล่า
"ตะเอง เค้ารักตะเองน้าา"
"เค้าก็รักเตงเหมือนกัน ต้าวหมูอ้วงงของเค้าาา"
พรึ่บ!
เสียงจู๊จี๊ดู๊ดี๊ดังขึ้นของคู่รักหนุ่มสาว ชนิดไม่เกรงใจคนโสด แล้วยิ่งคนโสดหน้าโฉดที่พึ่งโสดแบบป้ายแดง ก็ต้องมองพร้อมแววตาที่มีประกายไฟลุก
"ตะเองเก๊าหนาวว"
"มามะ เดี๋ยวเก๊ากอดให้หายหนาวเลยนะหมูจ้วนน"
ถ้อยคำภาษารักสุดสะเอียดที่พ่นออกมาทำให้คนโสดเบ้ปากไปตามๆกัน
เวร...
พ่อหนุ่มบาเทนดอร์แอบก่นด่าคู่รักไม่รู้จักเวล่ำเวลาในใจ ร้านนี้แอร์แค่ยี่สิบห้าองศาแท้ๆหนาวอะไรนักหนา
ไม่เห็นคนพึ่งอกหักที่ทำหน้าจะกินกบาลพวกหล่อนหรือไง
แต่แทนที่จะมีการโวยวายตามประสาคนเริ่มเมา แต่เจ้าหล่อนกลับไม่ทำเปลี่ยนมาสั่งเครื่องดื่มแทน
"พี่คะ ขอให้หนูแก้วนึง เอาแรงๆ เอาให้ลืมไปเลยว่าโลกนี้เคยมีพวกคนชวนอ้วกแบบนี้อยู่บนโลก"
หล่อนพูดทั้งน้ำตา แม้จะลังเล แต่เขาก็จัดให้ตามคำขอ
เครื่องดื่มแอลกอฮอลล์ ที่เขาผสมจนไม่รู้จะผสมยังไงถึงจะพอใจหญิงสาวสักทีก็มาเสริฟอยู่ด้านหน้า
ริงค์โทนเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นจน เจ้าของรำคาญต้องกดรับ
"โหล..."
[เจน ตอนนี้แกอยู่ไหน ทำไมไม่กลับหอ?!!!!]
เสียงปลายสายบ่นประหนึ่งมารดาผู้ให้กำเนิดกล่าวเอ็ด
"อยู่ร้านเหล้า ไม่ต้องตามเพราะนี่ร้านลับแกหาไม่เจอหรอก...."
[เฮ้ยๆ มาคุยกันให้รู้เรื่องเลยนะยะ!]
"บรัยส์"
หลังจากตัดความรำคาญออกไปแล้วแก้วน้ำเมาก็ถูกยกซดรวดเดียว
แต่หนอ เวรกรรม เพราะการมิกซ์เหล้าสุดปราบเซียนของพี่บาร์เทนดอร์ทำให้นักศึกษาแพทย์ม.ดังต้องมาเดิน สะโหลสะเหลมาหารถกลับหอ
ดูเหมือนเวรจะยังไม่หมดก็มีกรรมมาต่อ มีใครก็ไม่รู้วิ่งชาร์จเข้ามาแทงเธอจากด้านหลัง
สาวเจ้าที่รู้ตัวแล้วจึงพยายามจะปกป้องตัวเองแต่ซ้ำร้ายโดนคนร้ายผลักลงกับพื้นฟุตบาทจนศรีษะกระแทกพื้นดับอนาถคาที่
ไอ้โลกเฮงซวย...
จะว่าไปปีนี้เราก็ยี่สิบห้าแล้วสิเนี่ย อาถรรพ์เบญจเพส เล่นเราแล้วไหมล่ะนี่....
TBC.
ได้โปรดคอมเมนต์เพื่อใจดวงน้อยของนักเขียนด้วยนะคะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น