กว่าจะเป็นบัณฑิต

ลำดับตอนที่ #3 : “บุญอ้อม” เพื่อนใหม่ของผม

“เธอชื่ออะไร?”   ผม ขยับตัวเองไปนั่งใกล้ๆ กับเพื่อนคนหนึ่งที่มานั่งฟังปฐมนิเทศด้วยกัน เธอเป็นคนที่ดูเซอๆ  ผมฟูๆ  ผิวดำๆ ผมคิดว่ามาจากจังหวัดเดียวกันกับผมแน่นอน  เลยเอ่ยบางถามชื่อเธอทันใด

“เฮา.. ซื่อบุญอ้อมจ้า  แล้วโต๋หละซื่อหยัง”   ผมมั่นใจว่าเขาจะคุยกับผมภาษากลาง  แต่...  ก็อย่างที่เห็นหละครับมาเป็นชุด

“บุญอ้อม  เป็นคนที่ไหนอ่ะ?”

“เฮาเป็นคน สีเกด”  เธอ พูดเหน่อมาก เหน่อกว่าคนอีสานแถบนี้อีก กว่าจะรู้ว่าบุญอ้อมเป็นคนที่ไหน ก็เกือบไข้ขึ้น  บุญอ้อมคนนี้เธอเป็นคนจังหวัดศรีษะเกษครับ  เธอบอกกับผมว่าที่ได้มาเรียนสาขาเดียวกันนี้ไม่ได้ตั้งหรอก  เพียงเพราะเธอเขียนรหัสผิด เลยจำยอมมาเรียนซะงั้น!

                บุญ อ้อม  ชื่อของเพื่อนของผมคนแรกที่ผมกล้าเข้าไปทักและสนทนาด้วย และรู้จักกันพอสมควร   เพื่อนคนนี้ดูแรกๆ เธอเป็นคนมั่นใจในตัวเองมาก  กล้าแสดงออกและ เฉิ่มเบอะ!  บุญอ้อม ลองนึกหน้าเธอดูนะครับ  เธอยังคงเป็นนักเรียนมัธยมที่ผมหยิกไม่เป็นระเบียบฟูฟ่องดังรังนกกางเขน   เจอครั้งแรกผมนึกว่านักเรียนแลกเปลี่ยนวัฒนธรรม   นั่นเป็นอดีตไปแล้วครับ ทุกวันนี้บุญอ้อมเป็นสาวสวยผิวสีแทนที่หมายปองของหนุ่มๆ ต่างคณะมากมาย การแต่งตัวเธอยังเซอๆเหมือนเดิม แต่มีสกุลขึ้นเยอะ!

                ตลอด ระยะเวลาสี่ปีบุญอ้อม คือเพื่อนที่ผมสนิทที่สุด  มีอะไรต้องเรียกหากันทุกที   ไม่ว่าจะทำงานกลุ่ม   ทานข้าวกลางวัน  ไปเที่ยวงานวัด  และไปเดินตลาด          บางวันผมกับบุญอ้อมและเพื่อนๆในกลุ่มอีกสามสี่คนจะมารวมตัวกันที่ห้องของ บุญอ้อม จนกลายเป็นกิจวัตรประจำวันไปแล้ว  กิจกรรมหลักๆ ที่เราทำกันบ่อยนะเหรอ? ก็...  ทำกับข้าวกินกันไงครับ  เพราะห้องของบุญอ้อมมีอุปกรณ์สารพัดให้เลือกใช้ ไม่ว่าจะเป็น ครก สาก เขียง กระทะ ไข่ มาม่า และปลาร้า   โดยเฉพาะเมนูเด็ดที่เราทำกินเป็นประจำก็คือ  “ต้มมาม่า”  ก็ไม่เห็นแปลกใช่ไหมหละครับ  สำหรับชีวิตชาวหอกินมาม่าไม่แปลกหรอกครับ  แต่มันอร่อยนะสิ  ต้มมาม่าลงกระทะใส่ผักเยอะๆ เหมือนกับต้มเส้น  เพื่อนนั่งล้อมวงรอบกระทะที่กำลังต้มมาม่าร้อนๆ  คิดภาพตามแล้วกันนะครับ ว่าจะอร่อยแค่ไหนกัน

                ทุกคนเตรียมอุปกรณ์ไว้อยู่ตรงหน้า  ถ้วย ช้อน และส้อม หลังจากที่มาม่าอาหารอันโอชะ เดือดได้ที่สิบมือพัลวันรีบตักเส้นมาม่ามาไว้ที่ถ้วยของตัวเอง  

ยิ่ง เล่าแล้วยิ่งคิดถึงภาพเก่าๆ  มันมีความสุขมากเลยครับ กับการที่เราได้ทำอะไรหลายๆอย่างร่วมกับเพื่อนของเราทำให้เราได้รู้ว่าโลก นี้ไม่ได้มีเพียงตัวเราเพียงคนเดียว   ชีวิตไม่เคยเดียวดายหากเราไขว่คว้าสิ่งดีๆ มอบให้กับเพื่อนของเรา   แล้วเราจะไม่เหงาอีกต่อไป  เพราะว่าจะอยู่ไกลแสนไกลเพียงลำพัง เพื่อนและความทรงจำดีๆ ก็ยังอยู่ในใจของตลอดไป  เพราะเพื่อนไม่ทิ้งเรา

โดย เฉพาะบุญอ้อม เพื่อนสาวหัวฟู ที่มีความจริงใจกับเพื่อนทุกคน  แม้เธอจะเป็นคนตรงๆ ทำอะไรไม่แคร์สื่อ  แต่สื่อก็แคร์เธอที่เธอทำให้โลกนี้รู้ว่า “คนอย่างบุญอ้อมก็สามารถทำให้โลกสดใสได้เหมือนกัน”  อยากให้เธอรู้ว่า เธอแน่มากบุญอ้อม  คิดถึงเพื่อนเสมอเว้ย!

“มีเรื่องราวเล่าขานถึงผองเพื่อน

กี่วันเลือนเดือนผ่านยังคิดถึง

วันเก่าเก่าของเรายังตราตรึง

เพื่อนคนหนึ่งคนนี้ไม่ลืมลา

แม้เพื่อนอยู่แห่งไหนในโลกนี้

แกยังมีเพื่อนอย่างฉันคอยห่วงหา

คอยเป็นแรงกำลังใจให้ทุกครา

สร้างศรัทธาสร้างพลังให้เธอเดิน

คิดถึงภาพเก่าเก่าเราเคยเล่น

เราเคยเป็นนิสิตน่าสรรเสริญ

ถึงวันนี้เราต่างมีทางเลือกเดิน

เพื่อนอย่างเพลินกับกับสีสันที่ผ่านไป

ขอเป็นแรงเป็นกำลังคอยแนบชิด

แนบสนิทคู่กายไม่ไปไหน

เพราะแกคือเพื่อนรักที่ห่วงใย

ต่อแต่นี้ตลอดไปให้โชคดี”