กว่าจะเป็นบัณฑิต

ลำดับตอนที่ #2 : นี่แหละ...เฟรชชี่

“เฟรชชี่บอยแอนด์เกิร์ลวัยรุ่นใส

มหา’ลัยรับน้องสนุกสนาน

เฟรชชี่บอยแอนด์เกิร์ลมาเบิกบาน

ณ สถานศึกษาวิชาฅน

เป็นเด็กใหม่ใครใครอยากรู้จัก

พี่เพื่อนทักถามไถ่ไม่สับสน

ร่วมโครงการกิจกรรมพัฒนาตน

ปัญญาชนนิสิตมหา’ลัย

สวยใสหล่อน่ารักจากต่างถิ่น

มาสร้างศิลป์สัมพันธ์ที่แห่งใหม่

อ้ายเอื้อยเอิ้นสู่ขวัญกันเร็วไว

รับน้องใหม่เฟรชชี่เดย์ถ้วนทั่วกัน”

                กว่าสอบได้มีชื่ออยู่ในทะเบียนมหาวิทยาลัยก็ยากเย็นแสนเข็ญ  แต่เข้ามาได้ก็ยังไม่ได้เป็นนิสิตเต็มตัว  ใช้ได้แค่ว่าที่นิสิต เท่านั้นเอง  ต้องรอการพิสูจน์รุ่นจากกิจกรรมรับน้องอีกถึงจะได้เป็นนิสิตของมหาวิทยาลัย อย่างเต็มตัว

“ตื่น..ตื่น..ตื่นได้แล้ว จะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหน?”  เสียงดังครึกโครมจากหน้าหอพัก  ประกอบกับเสียงเคาะ ทุบ ตีปีบ  ถัง  กำแพง  ไม้ และสารพัด   ดังไปทั่วอาณาบริเวณหอพักมหาวิทยาลัย

“นี่มันเพิ่งจะ ตีห้าเอง ใครมาเอ๊ะอ่ะอะไรแต่เช้าว่ะ?”   ผมสะดุ้งตื่นจากเสียงรบกวนเหล่านั้น แล้วบนพึมพำคนเดียว

                เหตุการณ์วันนั้นผมยังจำได้สนิทใจ เป็นเรื่องราวที่ต้องเล่าเพราะครั้งหนึ่งในชีวิตที่นิสิต  นักศึกษาชั้นปีที่หนึ่งทุกสถาบันต้องได้สัมผัส     เขาเรียกกิจกรรมนี้ว่า “รับน้อง”  หรือเรียกกันให้หรูหราหน่อย วันนี้เขาเรียกว่า “เฟรชชี่เดย์”  นั่นเอง

                นิสิตปีหนึ่งถูกปลุกด้วยอุปกรณ์ปลุกของรุ่นพี่ที่เตรียมกิจกรรมรับน้องใน วันนี้   ผมลุกจากเตียงไม่ทันได้อาบน้ำแปรงฟัน  รุ่นพี่ก็เข้ามาลากไปเข้าแถวหน้าหอพัก

                ชุดที่ใส่นอน  สะบะสบอม  เหมือนคนยังไม่ตื่นนอนมาเข้าแถวเตรียมตัวร่วมกิจกรรมรับน้องที่จะเกิดขึ้นตลอดวันนี้

“สาวๆ  ตื่นแล้วยังครับ...  สาวๆ ครับตื่นได้แล้ว”   รุ่นพี่สั่งให้นิสิตชายที่เข้าแถวอยู่หน้าหอพัก  ร้องปลุกนิสิตหญิงที่หอพักอยู่ตรงข้ามกัน

                สิ่ง ที่ไม่ควรลืมและน่าจดจำที่สุดในการร่วมกิจกรรมนี้ คือทำให้ผมได้เพื่อนใหม่หลายคน  และทำให้ผมกล้าที่จะสนทนากับเพื่อนคนอื่นๆ  เชื่อว่าไม่มีใครใจร้ายเกินที่จะไม่นับเราเป็นเพื่อนหรอกครับ  พลาดไม่ได้เลยทีเดียวกิจกรรมรับน้อง  เป็นกิจกรรมที่สร้างพลังในการใช้ชีวิตในมหาวิทยาลัยได้ดีตลอดระยะเวลา  4 ปีเลยทีเดียว

ติดตามอ่านตอนที่ 3 นะครับ