อาจารย์ ข้าจะไม่รักท่านแล้ว!

               เรื่องราวของนางสาวพันดารา วิศวกรสาวสุดสวยแสนห้าว ทั้งยังเป็นคุณแม่ลูกแฝดสาม(ที่ไม่รู้ว่าไปท้องกับใครตอนไหน) ประสบอุบัติเหตุขณะซ่อมเตาปฏิกรณ์  ทำให้ย้อนอดีตกลับไปในยุคจีนโบราณ งานนี้นอกจากต้องวิ่งสู้ฟัดกับพวกมารและอสูiแล้ว ความทรงจำบางอย่างที่ถูกผนึกไว้ก็คล้ายจะกลับคืนมา และที่น่าสงสัยก็คือ……

‘เอ่อ…..สุดหล่อคนนั้นทำไมถึงหน้าคล้ายกับลูกๆของเธออย่างกับเคาะออกมาจากพิมพ์เดียวกันอย่างนี้เนี่ย เหอๆๆนี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน!’

          “อาจารย์… ท่านก็รู้แก่ใจดีว่าข้ามีใจให้ท่าน ฮึก เหตุใดท่านจึงใจร้ายกับข้านัก” หยดน้ำตาสีใสไหลจากดวงตาคู่สวย กลิ้งผ่านแก้มนวลที่เปรอะเปื้อนไปด้วยฝุ่นดิน 

         “กลับไปกับข้า รับโทษของเจ้าซะ” คนพูดใช้พลังรัดรึงนางไว้

         “ข้าไม่ได้ทำ! เหตุใดท่านไม่เชื่อข้า ฮึก เมื่อก่อนไม่ว่าสิ่งใดท่านก็เชื่อข้า ล้วนทำดีต่อข้า แต่ทำไม…”

         “สิ่งที่ข้าทำ  ล้วนเป็นหน้าที่” น้ำคำเย็นชากับนัยน์ตาว่างเปล่า ทำให้คนฟังใจกระตุก รู้สึกปวดร้าวไปถึงจิตวิญญาณ  

           “นั่นสินะ… หึ  ฮ่าๆๆๆ  ข้ามันโง่เอง”

            “…..”

           “มู่หรงสวี่ยซาน สมกับเป็นภูเขาเหมันต์  ได้…..เมื่อท่านไร้ใจ  ข้าก็ไร้รัก”สองเท้าเปลือยเปล่าเต็มไปด้วยบาดแผลก้าวถอยหลัง ที่เบื้องล่างคือเหวอเวจี

            “กลับไปกับข้าซะ” พลังที่รัดรึงไว้คล้ายไม่ส่งผลต่อนางทั้งยังมีพลังบางอย่างดึงดันไว้

            “หึ พลังของท่านทำอันใดข้าไม่ได้หรอก  เพราะอะไรรู้ไหม" 

            สายตาที่มองมาแฝงความปวดร้าวทั้งยังสมเภชเวทนาตนเอง  

            "เพราะในตัวข้ามีเลือดเนื้อเชื้อไขของท่านอยู่อย่างไรเล่า” จบคำร่างระหงก็คล้ายใบไม้ที่ถูกปลิดร่วงลงสู่อเวจีเบื้องล่าง 

            “..…!!!”

           ‘อาจารย์ ที่ผ่านมาถือว่าข้าชดใช้ให้ท่าน’

           เพียงหนึ่งห้วงคำนึง ก่อนร่างถูกไฟประลัยกัลป์ผลาญ สูญสิ้นทุกสิ่ง ตัดซึ่งความอาวรณ์

……………………………………………………………………..

           ท่ามกลางซากปรักหักพัง  ควันไฟคละคลุ้ง  เสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดทรมานดังระงมไปทุกทิศ แต่ไม่น่าหวาดหวั่นพรั่นพรึงเท่าผู้ที่เหยีบยืนอยู่บนซากศพนับพันที่กำลังเปล่งรัศมีสังหารน่าสะพรึงหวัญ

           มู่กรงเสวี่ยซานกล้ำกลืนก้อนเลือดลงไป ที่มุมปากคล้ายมีโลหิตสีแดงซึมอยู่ จ้องมองคนที่ยืนอยู่บนกองซากศพไม่วางตา

           “หึ รู้สึกอย่างไร…ที่แพ้”

            สิ้นคำ  ใบหน้าที่ถูกหน้ากากสีดำทมิฬปิดบังไว้ก็เปิดเปลือย เผยให้เห็นใบหน้ารูปสลัก ใบหน้าที่คล้ายตนราวกับพิมพ์เดียวกัน!

            “…..!!!”

เรื่องนี้เป็นภาคแยกจากเรื่องปรมาจารย์หลงภพ   แต่สามารถอ่านแยกกันได้ค่ะ