คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Intro
Intro
ผมยืนมองใบหน้านิ่งของเขาด้วยความรู้สึกหลากหลาย
‘คงคิดว่าตัวเองเลิศเลอสินะ’ ผมคิดพลางผมยิ้มเยาะอยู่ในมุมหนึ่ง ที่ที่ผมมองเห็นเขาได้ชัดเจน
"ได้โปรดเถอะครับ ให้โอกาสผมสักครั้ง ผมจะไม่ทำให้ท่านผิดหวังอีก"
ผู้ชายวัยกลางคนคนหนึ่งพร่ำพูดอ้อนวอนผู้ชายท่าทางน่าเกรงขามที่เขาเรียกว่า "ท่าน" ซึ่งสีหน้า "ท่าน" นั้นมีแต่แววความหงุดหงิดรำคาญ ท่านไม่เพียงไม่สนใจคำพูดนั้นยังเมินหน้าหนี แล้วหันมาพูดอย่างอ่อนใจกับคนที่ผมเพิ่งยิ้มเยาะ
"พ่อติดธุระ เข้าใจบ้างสิฮยอกแจ"
ฮยอกแจ...
นั่นแหละชื่อเขา ช่างน่าขำนักที่ผมไม่ชอบชื่อนี้เอาซะเลย และเหนืออะไรทั้งหมด....... ผมเกลียดขี้หน้าเจ้าของชื่อนี้ โดยที่ไม่เคยคุยกับเขาสักครั้ง
“พ่ออย่าอ้างหน่อยเลย เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้ว ที่พ่อทำแบบนี้” เขาพูดอย่างไม่สบอารมณ์ ท่าทางดื้อรั้นเอาแต่ใจนั้น มันทำให้ผมแทบจะไม่อยากมองต่อ แต่ทำไงได้ผมกำลังรอคนๆ หนึ่งอยู่ และผู้ชายคนเดิมก็ส่งเสียงอ้อนวอนท่านอีก เรียกร้องความสนใจของผมไว้ได้
“ท่านครับ ได้โปรดเถอะ อย่าปลดผมออกเลย ผมมีครอบครัวที่ต้องดูแล ถ้าผมไม่ทำงานแล้วลูกเมียผมจะอยู่ยังไงล่ะครับ” คุณลุงคนนั้นทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ และยังคงร้องอ้อนวอนต่อไป
“พ่อบอกให้เขาเงียบสิ” เขาพูดโดยที่ไม่ได้หันไปมองคุณลุงคนนั้นสักนิด คนอย่างเขาคงไม่เคยใยดีใคร
แววตาคุณลุงคนนั้นดูตื่นตระหนก ไม่กี่อึดใจคุณลุงก็ถลาเข้าไปเกาะขาท่านและร้องอ้อนวอนด้วยประโยคเดิมๆ อีก และท่านก็ดูเหมือนจะรำคาญยิ่งกว่าเดิม ในขณะที่ลูกน้องสองคนในชุดสูทสีดำ พยายามดึงคุณลุงนั่นออก ท่านส่งสัญญาณอะไรสักอย่างให้กับลูกน้อง และทันทีนั้นลุงผู้น่าสงสารได้ถูกกระชากออกไป ผมคิดว่าทำไมต้องมาอ้อนวอนคนใจดำที่เห็นแต่ผลประโยชน์อย่างนี้ด้วย มันช่างดูไร้ศักดิ์ศรี แต่เมื่อผมมองตามไป... เขาก็ยังดิ้นรนขัดขืนจะกลับมาขอร้องท่านอีกให้ได้ แรงสะบัดตัวมากมายนั้นคงไปสะกิดความเหลืออดของผู้ชายทางขวามือเข้า คุณลุงเลยโดนชกเข้าที่ท้องจนเงียบเสียงไป
ผมขยับขาจะเดินเข้าไปช่วย มันเป็นอาการเหมือนเกิดเองอัตโนมัติ... แต่หลังจากได้ปล่อยให้สมองคิด ผมกลับยืนนิ่งอยู่ที่เดิม ผมจะไปช่วยอะไรได้.... ผมไม่ควรเข้าไปยุ่งกับคนพวกนี้ ผมเบนสายตากลับมามองเขา ยิ่งทำให้ผมโกรธ จนต้องกัดฟันไว้ ไม่เพียงเขาไม่ได้บอกให้หยุด แต่เขายังมองการกระทำของลูกน้องคนนั้นด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก เย็นชา... ช่างเลือดเย็นจริงๆ
เขาหันกลับมามองพ่อของเขา และจ้องมองด้วยความถือดี
“ครั้งนี้พ่อผิดคำพูด ผมจะจำไว้” เขาพูดจบก็ขยับก้าวเท้าจะเดินไป “และก็ ให้คนของพ่อเลิกตามผม วันนี้ผมอยากอยู่คนเดียว”
ผมเห็นท่านถอนหายใจ แล้วมองตามลูกชาย จนเขาเดินผ่านประตูออกไป... เขาที่กำลังเดินล้วงกระเป๋ากางเกงออกไปสู่ถนนที่คนพลุกพล่าน
เขา.. ผู้ชายผิวขาว ร่างกายดูบอบบาง ตามแบบคุณชายลูกเศรษฐี
เขา...ซึ่งเรียนมหาวิทยาลัยเดียวกับผม และผมก็ไม่เคยคิดจะอยากทำความรู้จัก
เขา... ที่มักมีผู้ชายใส่สูทสีดำตัวโตอ้วนๆ ท่าทางไม่เป็นมิตร คอยเดินตามอยู่ห่างๆ เสมอ
เขา...ที่ใครๆ มักพูดถึง แต่น้อยคนนักที่จะเป็นคนรู้จักของเขา
เขา... ที่เคยเดินชนผม จนแผ่นงานของผมปลิวกระจายลงไปในบ่อน้ำพุข้างทางเดิน เมื่อประมาณสองเดือนก่อน และเขาก็ไม่เอ่ยปากขอโทษผมสักคำ
เขา... ที่ทำให้ผมกำลังรู้สึกโมโหขึ้นมาอีกครั้งแล้วในตอนนี้
แต่ถึงยังไงผมก็รีบสะบัดความรู้สึกนั้นให้หมดไป เพราะคนที่ผมรอกำลังเดินมาแล้ว
“ดงแฮ! รอนานรึเปล่า?”
---------------------------------------------------------------------------------------
ความคิดเห็น