คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter3 : The good feeling
Chapter3 : The good feeling
“เทอร์เรนซ์ ตื่นได้แล้ว เราต้องรีบกลับไปพิกซี่ฮอลโล่น้ะ” เบลล์ปลุกเทอร์เรนซ์ที่ละเมอกอดเธอจนแน่นไปหมด “หายใจไม่ออกเว้ยย”
เทอร์เรนซ์ตื่นขึ้นมาด้วยท่าทางที่สะลึมสะลื่อและลุกนั่งก่อนที่เบลล์จะลุกจะหยิบเสื้อผ้ามาโยนใส่หน้าเทอร์เรนซ์ เอาสะนายนั้นตื่นเลย
“เธอกอดฉันสะแน่นเลยน้ะ เทอร์เรนซ์” เบลล์พูดด้วยท่าทางเขินอายเล็กน้อยก่อนที่หันไปทางปากโพร่งเพื่อหนีอาการหน้าแดง [อีกคนล่ะ ไม่ต่างกันเลย ฮึฮึ]
“อ่าวหรอ ขอโทษน้ะท่าทางคงจะหนาว” เทอร์เรนซ์พูดพร้อมกับเกาหัวแกร่กๆ กลบเกลือนความอาย พร้อมกับใส่เสื้อผ้า
ทั้งคู่รีบไปที่พิกซี่ฮอลโล่โดยด่วน เพราะคืนนี้ ราชินีมีจะมา พิจารณางาน และทิ้งก็มีแผนแล้วว่าจะทำอะไรให้ราชินิเห็นเพื่อที่จะได้ไปแผ่นดินใหญ่กับพวกเพื่อนๆ
“อ่าวทิงเกอร์เบลล์อยู่นี่ หายไปมาเมื่อคืน แล้วนายหน่ะมาทำอะไร” บับเบิ้ลพูดพร้อมกับมองหน้าเทอร์เรนซ์แบบไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่นัก
“เราติดฝนที่ หาดทรายหน่ะ” เบลล์พูดพร้อมกับมองหน้าบับเบิ้ลที่คิ้วผูกโบว์ไปเรียบร้อยแล้ว ก่อนที่จะเดินไปที่โต๊ะทำงานของเขาที่มีงานเต็มไปหมด
“ที่เนบเวอร์แลนด์ อะหรอ คุณเบลล์ คุณเบลล์ เดี๋ยว” บับเบิ้ลถามเบบล์แต่ไม่ทัน เบลล์รีบบินไปจัดแจงธุระของเขาก่อนที่ราชินีจะมาในคืนนี้
“แล้วนาย ทำไมนายกับคุณเบลล์ เทอร์เรนซ์ ?” บับเบิ้ลมองหน้าเทอร์เรนซ์อย่างไม่ชอบใจเอาเสียเลย เพราะในหัวของเขามีเรื่องที่น่าคิดมากเกี่ยวเบลล์และเทอร์เรนซ์
“มันก็เรื่องของฉันนิ ทำไมนายห่วงหรอ” เทอร์เรนซ์พูดยั่วบับเบิ้ลก่อนที่จะบินไปทำงานของเขา ที่ต้นไม้
“ใช่ ฉันห่วง.” บับเบิ้ลกัดฟันกรอดก่อนที่จะหันกลับไปสนใจงานของเขาและงานของเบลล์
หลังจากที่ งานแสดงฝีมือช่างของเธอที่ล้มเหลวไม่เป็นท่า ทำให้ฝันของเธอที่จะไปแผ่นดินใหญ่สลายโดยคำพูดที่ว่า ‘นางฟ้างานช่างไม่ได้ไปแผ่นดินใหญ่หรอกน้ะ’ จากปากของราชินี ทำให้เธอนั่งหงอยอยู่ที่โต๊ะทำงานของเธอ
“อ่าวทำไมมาไวจังจ้ะ ทิงเกอร์เบลล์” แฟรี่แมรี่ถามพร่างขนของจัดแจงงานและธุระอันหนักอึ่งของเธอไป ทำให้ไม่เห็นสีหน้าผิดหวังของเบลล์มากนัก
“ไม่ได้ไปงานหรอ แฟรี่แมรี่” เบลล์ถามพร่างถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมา แต่ก็ไม่ทำให้แฟรี่แมรี่แอะใจแม้แต่น้อยเพราะเขาสนใจงานของเขาอย่างไม่ทันสังเกตุ
“ทำไมเราถึงไม่ไปที่แผ่นดินใหญ่ล่ะ”
“ถ้าเธอสามารถ จับแสงได้ จับหยดน้ำได้ เธอก็สามารถไปที่นั้นได้ทิงเกอร์เบลล์” แฟรี่แมรี่ทิ้งคำพูดที่ทำให้แบบฉุดคิดขึ้นมาได้ นั้นแหละทำให้เบลล์ฮึดสู้มาอีกครั้ง..
“ใช้แฟร์รี่แมรรี่ ฉันนึกอะไรออกแล้ว” เบลล์ได้พุดความคิดเข้าหัวและเริ่มที่จะเร่ม ณบัดนั้น !
“นี่ สงสารทิ้งน้ะ” ชิวเวอร์มิสพร้อมรับผงพิกซี่จากเทอร์เรนซ์ แน่นอนว่าเขาต้องได้ยิน เลยแอบฟังพวกสาวๆนางฟ้าเล่าว่าเกิดอะไรขึ้นกับเบลล์
“ใช่เห็นเดินหงอยกลับไปเลยน่าสงสารเขาน้ะ” “ใช่ถ้าวันนี้ทิ้งนอนทั้งวันฉันจะไม่ว่าอะไรเขาเลยน้ะ” สาวๆนางฟ้ามาแสดงความคิดเห็นกัน และเทอร์เรนซ์ก็แอบฟังอยู่ห่างๆ ... อย่างห่วงๆ
“สาวๆ ฉันมีแผนแล้ว ฉันว่าฉันน่าจะลองเปลี่ยนความสามารถน้ะ” เบลล์พูดด้วยสีหน้าที่มั่นๆเหมือนครั้งก่อนๆ แต่สำหรับเทอร์เรนซ์เขาร็ว่ามันไม่ต้องไม่เวิร์กแน่ๆ
“คือ ทิงเกอร์เบลล์ เราไม่เคยได้ยินเรื่องเปลี่ยนความสามารถมาก่อน’’ โรเบสต้าพูดพร้อมกับมองไปยังเพื่อนอีกสามคนที่กำลังจ้องทิงเกอร์เบลล์เป็นสายตาเดียวกัน และดูท่าทางจะเห็นด้วยแลไม่เห็นด้วยแล
“ไม่เอาน่าเราเริ่มกันเห่อะ” เบลล์พูดพร้อมกับมองหน้าเทอร์เรนซ์และเดินเข้าไปหา
“ฉันจะเอาใจช่วยและกันน้ะทิงเกอร์เบลล์’’ เทอร์เรนซ์พูดพร้อมกับส่งยิ้มให้พร่างโบกมือแสดงว่าเป็นมิตรก่อนจะเดินไปที่ห้องทำงาน แต่แอ๊ะ รึว่า “ฉันไปแอบดูเธอดีกว่า” เขาพูดพร้อมสะกดรอยตามเธอไป
“น้ำก็ไม่ได้ แสงก็ไม่ได้ นั้นมาลองสัตว์แล้วกัน” เบลล์พูดพร้อมกับบินไปหาเพื่อนนางฟ้าพิทักษ์สัตว์ของเธอบนต้นไม้ ที่กำลังสอนลูกนกน้อยบินอยู่ ดูท่าทางจะสนุกดีน้ะ
แสงแดดอ่อนๆยามเย็นกำลังทำห็เบลล์คึกแต่ก่อน แต่ด้วยความใจร้อนของเบลล์ทำมห้สอนลูกนกตัวน้อยไม่ได้สักที
“เห่อะน่าเจ้านกน้อยเจ้าก็แต่กากปีกเล็กๆของเจ้าเพื่อบิน พอเจเบินไป ข้าก้จะได้ไปที่แผ่นใหญ่ เพื่อทำความฝันของข้า เจ้าเข้าใจไหม !” เบลล์พูดพร่างขึ้นเสียงทำให้นกน้อยกลัวจนไม่สมารถก้าวขาเดินได้ แต่ทว่าเบลล์ได้สังเกตูเห็น นกที่ตัวใหญ่บินอยู่บนน่านฟ้า
“ข้าลองไปถามเจ้านั้นดูดีกว่าเขาดูบินเก่งดีน้ะ” ไม่ทันจะจบคำพูดเบลล์ก็บนไปหาเจ้าเหยี่ยวด้วยความไม่รู้ไม่ชี้ และนั้นคือสิ่งที่ทำให้เบลล์อาจถึงฆาตได้!
“ทิงเกอร์เบลล์ เดี๋ยว!” เทอร์เรนซ์ที่แอบสะกดรอยตามได้เอ่ยปากร้องห้ามอย่างสุดสียงแต่ก็ไม่ทันเสียแล้วเพราะว่า เบลล์ได้เร่งฝีปีกเพื่อบินขึ้นไปยังนกใหญ่ตัวนั้น
*ปรีดดดดดดดดดดดด* เสียงสัญญาณเตื่อนภัยได้ดังขึ้นมาก่อนที่เบลล์จะบินไปหา แต่ทว่าไม่ทันเสียแล้ว เหียวได้เห็นทิงเกอร์เบลล์และรีบวิ่งไล่ตามด้วยความรวดเร็วของสัตว์นักล่า
“ทิงเกอร์เบลล์กำลังตกอยู่ในอันตราย” สิ้นเสียงนางฟ้าตนนึงพูด เทอร์เรนซ์รีบบินไปหาเบลล์เพื่อที่จะช่วยเหลือเธอ
เทอร์เรนซ์เห็นโพร่งต้นไม้อยู่ถึงรีบคว้าเธอเข้าไปข้างในแต่ เจ้าเหยียวมีความเร็วมากจึงตามเข้ามาได้ทันแต่ก็ชะงักเพราะว่า เหยื่อได้หนีพ้น เข้าไปในโพร่งไม้ ที่มี วิเดียร์ซ้อนอยู่ในนั้น
“นี่มันที่ซ้อนฉันน้ะเจ้าตัวป่วน” วิเดียร์พูดด้วยท่าทางที่ไม่พอใจอย่างมากเพราะเธอไม่ชอบที่เบลล์จะมาป่วนเธออีก
“วิเดียร์ ให้เราได้ซ้อนเห้อะ” เทอร์เรนซ์พูดพร้อมกับคว้ามือของทิงเกอร์เบลล์เอาไว้ ราวกับว่าฉันจะปกป้องเธอเอง
วินาทีความโกรธเกรี้ยวของวิเดียร์ดุร้ายๆพอๆกับเหยี่ยว เธอพลักเบลล์ลงไปในทางของต้นทำให้เบลล์กระเด็นออกมาจากโพร่ง เหยียวเห็นเบลล์พอดี ปากที่แหลมและยาวกำลังจะจิกเธอแล้ว ! แต่ทว่าตอนนั้นเทอร์ที่อยู่ข้างกระโดดลงมาที่คอของเหยี่ยวและบังคับไว้ได้ ทำให้วิเดียร์ไม่พอใจอย่างมาก เธอรีบบินไปให้ไกลจากตรงนั้น ชาวบ้านได้ทำการปาผลไม้ต่างๆให้หัวของเหยี่ยวทำให้เหยี่ยวยอมปล่อยเหยื่อไปได้
“เป็นอะไรไหม ทิงเกอร์เบลล์ ”เสียงของบับเบิ้ลดังมาแต่ไกล และตามมาด้วยเหล่าๆบรรดาเพื่อนนางฟ้าของเธอ
“ฉันฉัน เห่อะ ฉันทำหยดน้ำไม่ได้ เก็บแสงก็ไม่ได้ นกก็มาเกลียดฉัน ฉันนี่มัน ไม่ได้เรื่อง! ” เบลล์บินไปด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจเต็มอกของเธอ เธอบิน บิน และบินไปยัง เนบเวอร์แลนด์
ท้องฟ้ายามเย็น แสงแดนสีส้มส่องมาบนพื้นน้ำทำใก้เกิดแสงที่สวยดังเช่นเคย ใบไม้รับแดงและ เบลล์กำลังโยนหินด้วยความเบื่อหน่ายและความเศร้าเต็มอกของเธอ
*กริ๊ง* เสียงหินกระทบกับอะไรบางอย่างที่ เป็น โลหะ เบลล์เดินไปดูด้วยความตกใจและสงสัย เธอพบกับกล่องรูปวงกลมประหลาด ที่ดูคล้ายๆ ประกระป๋อง [สรุปกล่องรึประป๋องว่ะ] อะไรหน่ะ
เหล่าบรรดาเพื่อนนางฟ้าของเบลล์บินตามมาด้วยความเป็นห่วงแต่ก็ต้องสะดุด เมื่อพบว่าเบลล์กำลังซ่อมบางอย่างอยู่ บางอย่างที่ไม่มีสามารถซ่อมมันได้ เลย
“นี่ไงความสามารถของเธอน้ะ ทิงเกอร์เบลล์” ชิวเวอร์มิส พูดด้วยเป็นมิตรและอ่อนน้อมเข่นเคย และ เพื่อนอีก4คนเห็นด้วยกับสิ่งที่เบลล์ทำ
“ยังไงฉันก็จะต้องไปแผ่นใหญ่ให้ได้” เบลล์ไม่ฟังสิ่งที่พวกเขาพูดพร้อมบินไปอย่างดื้อๆ ทำไม ทำไม ทำไมไม่มีใครเข้าใจเราเลยว่ะ ทำไม ฉันอยากไป ไปหาที่ฉันอยากเห็น ก็แค่นั้นเอง
เบลล์พยายามไปขอร้องวิเดียร์แต่ทว่าวิเดียร์กลับทำให้เบลล์ได้สร้างหายนะในหารทำลายงานฤดูใบไม้ผลิ วิเดียร์หลอกให้ทิงเกอร์เบลล์ไปเก็บวัชพืชแต่แล้วลมก็พัดทำให้พืชพวกนั้นทำลายงานจนสิ้นสาก
เบลล์บินมาที่ต้นไม้ ที่ที่เธอเกิด และบินไปที่สายน้ำผงพิกซี่ และได้ลงด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจมากกว่าเดิม เธอกำลังคิดบางอย่าง อยู่และ คนที่มาเห็นก็คือ เทอร์เรนซ์ ที่แอบตามเธอไปนั้นเอง
“ไม่เป็นไรนะทิ้ง”เธอเรนซ์บินมาพร้อมกับนำความห่วงใยมาเต็มอกเพราะเธอรู้ดีว่าทิ้งเขาไม่สบายเป็นอย่างมาก
“ฉันหรอ ไม่เป็นไร ใช่ฉันไม่เป็นไร ฉันแค่แวะมาเก็บละลองวิเศษ แล้วฉันจะไปที่อื่นสักพัก” เบลล์พูดพร้อมปาดน้ำตาบนหน้าของเธอ เสียงของสั่นและเบามากกว่าที่เคยเป็นทิ้ง
“เอ้า หรอ แล้วเธอจะไปนานแค่ไหนล่ะ” เทอร์เรนซ์ถามพร้อมตักผงละอองวิเศษขึ้นมาอย่างช้าๆ
“เอ่อ ฉันว่าฉันจะไป.. ตลอดกาล” เทอร์เรนซ์สะดุ้งและตกใจเล็กน้อย และตักละอองบินไปเหนือหัวทิ้งเล็กน้อย
“โอ๊ว นั้นก็ต้องตุ่นเป็นสองเท่า ตลอดการเป็นเวลาที่นานมากเท่าที่ฉันเคยได้ยินมา” เทอร์เรนซ์พูดพร้อมกับโปรยละอองลงบนหัวทิ้งและทำการเก็บอุปกรณ์
“ขอบใจน้ะเทอร์เรนซ์” เบลล์พูดพร้อมกับมองหน้าทิ้งแบบใกล้ๆ และใกล้ๆ จนหน้าของทั้งสองใกล้กัน เบลล์และเทอร์เรนซ์รู้สึกได้ถึงลมหายใจของกันและกัน เบลล์ยื่นหน้าเข้าใกล้เทอร์เรนซ์ เทอร์เรนซ์เองก็เช่นแต่ทว่า เทอร์เรนว์รีบเบื่อนหน้าหนีและพูดบางอย่างออกมา
“เธอไม่ควรจะรู้สึกกับนางฟ้าเก็บละอองอย่างฉันน้ะ” เทอร์เรนซ์ พูดพร้อมกับมีความคิดบางอย่างเร่นเข้ามาให้หัว พร้อมกับความคิดบ้าๆบางอย่าง
“ทำไมเธอคิดยังงั้นล่ะเทอร์เรนซ์” เบลลล์พูดอย่างงุนงงกับสิ่งที่เทอเรนซ์ทำ
“ไม่ใช่แฟรรี่คนสำคัญเหมือนคนคนอื่นไง” สิ้นเสียงของเธอเรนซ์ ทำให้เบลล์ถึงกับพูดออกมาอย่างมั่นใจและนั้นทำให้ในของเทอร์เรนซ์พองโตอีกครั้ง
“นายคือนางฟ้าคนสำคัญน้ะ เทอร์เรนซ์สำคัญสำหรับฉันด้วย ไม่มีนายนางคนอื่นก็ไม่มีพลังวิเศษน้ะสิ นายควรจะภูมิในน้ะ นะนาย” ยังไม่ทันที่เบลล์จะพูดจบเธอเร็นก็ตอบแทรกออกมาอย่างมั่น “ฉันภูมิใจมาก” พร้อมสีหน้าที่มองเบลล์ด้วยรอยยิ้มที่เหมือนว่าแผนจะสำเสร็จไปด้วยดี
“เทอร์เรนซ์ ขอบคุณ’’
-------------------------------------------
ธีมโดย
Fly
ความคิดเห็น