JUST-MARKBAM (GOT7)

ข้อมูลเบื้องต้น

พี่หมอมาร์ค ต้วน หรือ ต้วนอี้เอินของน้องแบมแบม




น้องแบมแบมเจ้าของร้านกาแฟคนน่ารักของพี่หมอมาร์ค ต้วน

เนื้อเรื่อง

JUST-1-

พู่ววว  เสียงถอนหายใจของเด็กหนุ่มร่างเล็กคนหนึ่ง ที่นั่งอยู่ภายในร้านกาแฟเล็กๆใจกลางเมืองกรุงโซลอยู่คนเดียว เด็กหนุ่มนั่งเท้าขาไปข้างหน้าอย่างเบื่อหน่ายพลางหันซ้ายทีขวาที  

‘นี่มันกี่โมงแล้ว ชักจะเกินไปแล้วนะมาร์คต้วน!!’

สรรพนามที่เปลี่ยนไป ที่เด็กหนุ่มไม่เคยจะใช้มันนอกจากเวลาที่เริ่มโมโหขึ้นมาจริง

 ‘คอยดูนะ มาถึง ได้เห็นดีกันแน่’

 เฮ้ออ แบมแบมเด็กหนุ่มเจ้าของร้านกาแฟถอนหายใจพลางมองนาฬิกา เวลานี้ปาไปสี่ทุ่มกว่า ซึ่งในความจริงเวลานี้ เด็กหนุ่มต้องอาบน้ำเตรียมนอนอยู่ที่บ้านได้แล้ว แต่ด้วยที่ มาร์ค ต้วน แฟนหนุ่มของแบมแบม ซึ่งคะยั้นคะยอตนไว้ว่า

 ‘เย็นนี้พี่จะมารับกลับบ้านนะ ห้ามกลับเองนะครับ รู้มั้ยดื้อ’

เพราะแค่ประโยคนี้ประโยคเดียว ทำให้แบมแบมยอมรอแฟนหนุ่มมารับขนาดไหน ก็รู้ว่า’คุณหมอมาร์ค’แฟนของตนงานยุ่งแค่ไหน แค่ในหนึ่งอาทิตย์ก็เกือบไม่ได้เจอกันแล้ว แต่นี่แฟนหนุ่มออกปากมารับเอง คนตัวเล็กก็ย่อมตื่นเต้นเป็นธรรมดา แต่!! นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้วมาร์คต้วน! มีเคสผ่าตัดด่วนรึไง แต่ถึงยังไงก็น่าจะบอกตนก่อนนี่นา -3-

‘นับหนึ่งถึงสาม ถ้าไม่มา แบมจะกลับเอง และ!!จะงอนไปสามวันเลยคอยดู๊’

เด็กหนุ่มพูดอยู่คนเดียวภายในร้านกาแฟนพร้อมยืนขึ้นเต็มความสูง

‘1….2…..3!!! พอกันที มาร์ค ต้วน!!!

แบมแบมที่มีสีหน้าบึ้งขั้นสุดขีดรีบหยิบกระเป๋าพร้อมตวัดตัวเดินสู่ประตูพร้อมออกจากร้านอย่างรวดเร็ว

‘ตุ๊บ โอ้ยยยย’

เด็กหนุ่มรู้สึกชนเข้ากับใครบางคนอย่างแรง พร้อมกุมหน้าผากตนเอง พลางนึกว่ามีลูกค้าที่ไม่รู้เวลาร้านปิดมาเข้าร้านหรืออย่างไร นี่มันสี่ทุ่มแล้วนะ เด็กหนุ่มค่อยๆเปิดมือที่กุมหน้าผากออก พร้อมจะพูดบอกลูกค้าไป

‘คะ คือ =o= มาร์คต้วน!!!!

แบมแบมอ้าปากค้างอยู่ตรงหน้าหนุ่มร่างสูงโปร่ง ที่มีนามว่า มาร์ค ต้วน แฟนหนุ่มของตน ที่ตอนนี้ยิ้มตาหยีจนเห็นฟัน ซึ่งอธิบายไม่ถูกว่าจะมาอารมณ์ไหน

‘แบมแบมครับ พี่มาร์คมาแล้วน๊า’

มาร์คพูดพร้อมยิ้มตาหยีเหมือนเดิม โดยไม่สำนึกเลยซักนิด ว่าตนผิดนัด

 ‘ตลก มาร์คต้วน หลีก จะกลับบ้าน’

แบมแบมจ้องตาเขม็งพร้อมใช้มือขวาผลักชายหนุ่มตรงหน้าไปทางซ้ายเพื่อจะออกจากร้าน แต่ผลักยังไงๆมาร์คต้วน คนสูงก็ไม่มีท่าทีจะหลีกไป แน่ละ แรงน้อยนิดของร่างเล็กจะไปผลักคนตัวสูงอย่างมาร์คต้วนที่ตอนนี้พยายามยันตัวเพื่อไม่ให้คนตัวเล็กออกไปได้อย่างไร

‘แบมครับ ฟังพี่มาร์คก่อนนะ พี่มาร์คเกิดเรื่องจริงๆ’

คนตัวสูงพูดพลางเริ่มกุมมือทั้งสองของแบมแบม พร้อมทำหน้าตาละห้อย

‘ปล่อย แบมจะกลับบ้าน’

เด็กหนุ่มพูดเสียงแข็งพร้อมหันหน้าไปอีกทาง พลางคิด เค้าจะไม่มีวันหายงอนง่ายๆหรอก มาร์ค ต้วน = = จย๊าแบม มี๊จะรอดู..

‘แบมฟังพี่มาร์คก่อนนะครับ คือ..’

‘ไม่!’ เด็กหนุ่มไม่ยอมปล่อยให้แฟนตัวเองพูดอะไร โดยชิงพูดแทรกไปก่อนพร้อมสะบัดมือออกจากการเกาะกุมของมาร์ค ต้วน ทันที หลังจากนั้นแบมแบมรีบสาวเท้าเดินออกจากร้านอย่างรวดเร็ว โดยมีมาร์คต้วนที่ยิ้มมุมปากเบาๆเดินตาม

‘พรึ่บ’ แสงไฟหลายดวง ที่โผล่ออกมาจากท้ายรถ ที่ชายหนุ่ม เปิดทิ้งไว้ ‘พรึ่บ พรึ่บ’ แสงไฟแต่ละดวงค่อยๆสว่างขึ้นจนครบทุกด้วง ซึ่งทำให้ในต้อนนี้ บริเวณสนามหญ้าหน้าร้านกาแฟของแบมแบม เต็มไปด้วยดอกไม้นานาชนิด พร้อมด้วยลูกโป่งจำนวนมาก ซึ่งจัดไว้อย่างน่ารัก อยู่ตรงบริเวณท้ายรถและสนามหญ้า

‘นี่ นี่มันอะไรเนี่ย พี่มาร์ค’

แบมแบมที่สงสัยในตอนแรก เริ่มพูดคำถามออกมาพร้อมรอยยิ้มที่ค่อยๆเปิดขึ้น เนื่องจากพอรู้แล้ว ว่ามันเกิดอะไรขึ้น

‘นี่ไงครับ ที่พี่จะบอกเราไงดื้อ’

มาร์ค ที่เดินตามหลังเด็กหนุ่มมา จนเดินมาอยู่ข้างหน้าตัวเล็ก พลางยิ้มเล็กๆจนกลายเป็นยิ้มกว้างในทันที

‘เห้อ วันเกิดตัวเองยังไม่รู้ แล้วชอบมาว่าพี่ทำงานเยอะ  เรานี่แหละ ทำเยอะจนลืมวันเกิดตัวเองเลยรึไง หื้ม’

ชายหนุ่มพูดพร้อมยีหัวเด็กหนุ่มเบาๆ แบมแบมตอนนี้ได้แต่ตกใจพร้อมเพิ่งนึกขึ้นได้เมื่อชายหนุ่มพูดว่าวันนี้วันเกิดตน ใช่.. เด็กหนุ่มลืมไปได้ไง วันเกิดตนเองแท้ๆ สะเพร่าจริงๆ พร้อมเกาหัวตัวเองแก้เก้อเบาๆ

‘คราวนี้ จะฟังพี่ได้รึยังครับดื้อ หื้ม’

ชายหนุ่มพูดพร้อมยิ้มเบาๆ ก่อนค่อยๆซุกมือลงไปในกระเป๋ากางเกงของตอน ก่อนถือกล่องกำมะหยี่เล็กๆสีน้ำเงินออกมา

‘วันเกิดแฟนทั้งที..พี่ไม่ลืมหรอกนะ เว้นแต่เจ้าของวันเกิดจะลืมเอง’

 มาร์คพูด พร้อมเปิดกล่องกำมะหยี่เล็กๆออกมา ก่อนค่อยๆดึงสิ่งของที่อยู่ในนั้นออกมาก่อนจะถือไว้ตรงหน้าของร่างเล็ก ตอนนี้แบมแบมได้แต่เพียงอึ้ง พูดไม่ออกตั้งแต่ก่อนหน้าจนมาถึงตอนนี้

‘สร้อยเส้นนี้ พี่ว่ามันน่ารักดีนะ แต่ว่ามันจะน่ารักมากๆ ถ้าอยู่บนคอแบมแบมแหละครับ’

ชายหนุ่มพูดเสร็จ พลางเดินอ้อมไปข้างหลังตัวเล็ก และค่อยๆคล้องสร้อยคอให้ตัวเล็ก ก่อนจะใช้มือทั้งสองจับไหล่ตัวเล็กให้หันหน้ามาหาตน

‘วันเกิดปีนี้แก่ขึ้นอีกปีละนะ แต่แฟนพี่ก็ยังเหมือนเด็กน้อยอยุ่เหมือนเดิม แต่พี่กลับรักเด็กไม่รู้จักโตคนนี้เพิ่มยิ่งขึ้นทุกวัน เห้อออ’

มาร์คพูดพร้อมบีบจมูกคนตัวเล็กเบาๆ

‘มีความสุขมากๆนะครับ ตัวเล็กตัวดื้อของพี่’

ฝ่ายแบมแบมที่พูดไม่ออก ตั้งแต่เดินออกจากร้าน เริ่มรู้สึกตัวขึ้นมา หลังจากได้แค่ตกใจและยิ้มจนพูดไม่ออก

‘พะ พี่มาร์ค..ขอบคุณมากนะครับ แบมขอโทษที่ทำตัวไม่ดีใส่ ขอโทษจริงๆ แบมรักพี่มาร์คนะครับ’

เด็กหนุ่มพูดเสร็จรีบพุ่งตัวเข้ากอดแฟนหนุ่มทันที ฝ่ายมาร์คก็รีบกอดตอบพร้อมลูบหัวตัวเล็กพลาง

‘แบมแบมของพี่ พี่รักเรามากนะครับ ถึงพี่จะไม่ค่อยมีเวลา แต่พี่สัญญาว่า พี่จะพยายามหาเวลามาเจอเราให้มากที่สุด พี่รักเรานะดื้อ’

ชายหนุ่มพูดเสร็จ ก่อนค่อยๆเชยคางตัวเล็กขึ้นมามองหน้าตน ก่อนมองตัวเล็กอย่างมีความหมาย

‘คืนนี้ไม่มีเค้กแหละครับ มีแต่ มาร์ค ต้วน คนนี้ ไม่รู้ว่าแฟนพี่เค้าจะว่าไงรึเปล่า’

ชายหนุ่มพูดพร้อมยักคิ้วเหล่ อย่างมีเลศนัย

‘ตุ๊บ’ เสียงทุบอกเบาๆของแบมแบมที่เผลอทุบอกชายหนุ่มอย่างลืมตัว เพราะแก้เขิน

‘บ้าหรอ พี่มาร์ค พูดอะไรก็ไม่รู้’ ./////.

เด็กหนุ่มก้มหน้า พร้อมแก้มที่ขึ้นสีแดงระเรื่อ จนดูน่ารัก น่าฟัดสำหรับร่างสูงเหลือเกิน

‘ฮ่าๆ พี่ล้อเล่นเองครับแบม  ป้ะ ไหนๆก็ดึกแล้ว เราออกไปหาอะไรฉลองกันซักหน่อยดีกว่า นะครับ’

มาร์คพูดพร้อมกุมไหล่ตัวเล็กเดินออกจากร้านด้วยกัน แต่ก่อนที่จะเปิดประตูรถนั่ง ชายหนุ่มก็ค่อยๆก้มกระซิบเบาๆที่หูตัวเล็กทันที

‘แต่คืนนี้กลับบ้านพี่นะครับ พี่บอกพ่อแม่เราไว้แล้ว..’

แบมแบมจ้องชายหนุ่มตาเขม็งอย่างรวดเร็ว พร้อมอ้าปากเตรียมจะพูด.. แต่ก่อนที่ได้ออกเสียงคัดค้านออกมา ชายหนุ่มก็รีบแตะริมฝีปากตัวเองไปที่ริมฝีปากของคนตัวเล็กเบาๆ จนแบมแบมตัวค้างนิ่ง

‘เก็บเสียงของแบมไว้คืนนี้ดีกว่านะครับ ตัวเล็กของพี่...’

.................................................................................................