คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ดิ่มชา
“เจ้า...เป็นอะไร”เบียคุยะถามขึ้นมา หลังจากที่เอามือออกจากหน้าผากของลูเคียแล้วมือที่สั่นน้อยๆค่อยๆหยุดลงไป
“เปล่าค่ะ เปล่า ข้าไม่ได้เป็นอะไร”ลูเคียพูดจบก็ก้มหน้าก้มตากินๆไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมาสบตาเบียคุยะอีกเลย
...ประหลาดคน...
เบียคุยะคิดก่อนค่อยๆลงมือกินข้าวที่อยู่ด้านหน้า
-ทางเดินบ้านคุจิกิ-
“เฮ้อ!”ลูเคียถอนหายใจ “แค่ท่านพี่เอามืออังหน้าผากเราทำไมต้องไปตื่นเต้นขนาดนั้นด้วยเล่า”ลูเคียบ่นพลางตบแก้มตัวเองเบาๆเพื่อเรียกสติที่กระเจิดกระเจิงไปไหนต่อไหนให้กลับมา
“นั่นสิ ทำไมเจ้าต้องตื่นเต้นขนาดนั้น”เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นข้างหลัง
“ทะ ท่านพี่ท่านมาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน”ลูเคียถาม ตกใจที่จู่ๆเบียคุยะก็โผล่มาข้างหลังอย่างเงียบกริบทั้งๆที่วันนี้ควรจะอยู่ที่ที่ทำการหน่วยที่6แต่ทำไมถึงมาอยู่ที่ตระกูลได้ ในหัวลูเคียมีแต่เครื่องหมายคำถาม เบียคุยะนั่งลงข้างๆลูเคียเขาไม่ได้ตอบคำถามของเธอและเธอก็ไม่คิดที่จะคาดคั้นเอาคำตอบจากตัวเขา
“อะ เอ่อ เดี๋ยวข้าไปเอาน้ำชามาให้แล้วกันนะคะ”เบียคุยะพยักหน้าลูเคียจึงลุกขึ้นแล้วเดินตรงไปชงชาทันที
ไม่นานนักลูเคียก็กลับมาพร้อมถ้วยน้ำชา2ถ้วยมือเธอยื่นถ้วยหนึ่งให้กับเบียคุยะและทำท่าจะเดินกลับเข้าบ้านไปถ้าไม่มีเสียงเบียคุยะกังขึ้นซะก่อน
“มานั่งด้วยกันสิ”เบียคุยะเอ่ยเสียงเรียบดวงตายังคงจ้องไปข้างหน้าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“คะ?”ลูเคียถามย้ำเธอไม่ค่อยแน่ใจกับสิ่งที่ได้ยินสักเท่าไหร่
“...”เบียคุยะไม่ตอบแต่ตบพื้นข้างๆตัวแทน ลูเคียดูยังงงๆกับสิ่งที่เบียคุยะทำนิดหน่อยแต่ก็เดินไปนั่งแต่โดยดี ลมเย็นๆพัดมาวูบหนึ่งลูเคียห่อไหล่ด้วยความหนาว ถึงจะไม่ได้เย็นอะไรมากมายแต่เพราะพิษไข้ลมเมื่อครู่ก็กลายเป็นความหนาวเย็นที่สุดจะทน
“เอาไปสิ ข้าไม่หนาวหรอก”เบียคุยะถอดเสื้อคลุมหัวหน้าหน่วยสวมให้ลูเคียกลิ่นหอมอ่อนๆจากเสื้อคลุมของเบียคุยะทำให้ลูเคียรู้สึกเหมือนเขากำลังโอบกอดเธออยู่แม้มันจะไม่ได้เป็นความจริงก็เถอะ ลูเคียกระชับเสื้อคลุมให้แน่นมากกว่าเดิม ลมหนาวอีกวูบพัดผ่านเข้ามาเธอไม่ได้รู้สึกหนาวแทบตายเหมือนครั้งแรกอีกแล้วครั้งนี้มันเหมือนเป็นลมอุ่นๆมากกว่า
“กินยารึยัง”เบียคุยะเอ่ยถาม ซึ่งลูเคียก็พยักหน้า
“แล้ว...ท่านพี่ไม่ไปทำงานเหรอคะ”
“ไม่ มีคนทำแล้ว”เบียคุยะตอบพลางนึกไปถึงอาบาราอิ เร็นจิลูกน้องของเขาที่ป่านนี้คงจะนั่งจัดการกับเอกสารกองโตอยู่แน่ๆ อันที่จริงเบียคุยะให้คนหน่วยที่13ไปเอางานของลูเคียมาให้เร็นจิทำด้วย เห็นหน้าเอ๋อๆของหมอนั่นแล้วสะใจชะมัด…
ลูเคียนั่งมองสวนที่จัดตกแต่งอย่างดีของตระกูลคุจิกิพลางมองเลยไปถึงบ่อน้ำซึ่งมีปลาโค่ยว่ายวนอยู่3-4ตัว
“จะว่าไปข้าคิดว่าปลาโค่ยในตระกูลคุจิกิมันมีมากกว่านี้ไม่ใช่หรือคะ”ลูเคียถามหลังจากนั่งจดๆจ้องๆนับปลาโค่ยในบ่อน้ำหลายต่อหลายครั้งเมื่อก่อนมีเป็นสิบเดี๋ยวนี้เหลือยู่สี่ช่างลดไปอย่างรวดเร็วจริงๆ
...ข้าน่ะสงสัยตั้งแต่ไปวังฤดูฝนของอูคิทาเกะแล้ว...
“นั่นสินะ”เบียคุยะตอบพลางนึกถึงเสียงแปลกๆที่ได้ยินกลางดึกทุกคืน....
“กำลังจะเข้าหน้าหนาวแล้วรักษาสุขภาพหน่อยนะเจ้าน่ะ”เบียคุยะอ่ยขึ้นทำลายความเงียบหลังจากที่ต่างฝ่ายต่างนิ่งไปนานอยู่เหมือยนกัน
“ค่ะ ท่านพี่ก็เหมือนกัน”ลูเคียกล่าว เสียงเบาลงเมื่อถึงประโยคสุดท้าย
สายลมเย็นๆพัดพาเอาใบเมเปิ้ลสีแดงให้ล่วงหล่นลงพื้นมากมายลูเคียยิ้มมันดูเป็นภาพที่สวยงามไม่น้อยเลยทีเดียว
...ถ้าเป็นไปได้ ข้าอยากจะหยุดเวลาตรงนี้ไว้ให้นานที่สุด...
ลูเคียคิดพลางกระชับเสื้อคลุมที่เบียคุยะให้มาให้แน่นกว่าเดิม
“เข้าบ้านเถอะ เจ้าไม่สบายอยู่นะ”เบียคุยะบอกพลางลุกขึ้นยืนทำให้ลูเคียต้องลุกขึ้นตามอย่างช่วยไม่ได้
...เวลายังไม่ทันได้หยุด มันก็หมดลงซะแล้ว...
ลูเคียคิดพลางทำหน้าเหมือนคนเบื่อโลก ดูท่าทางเจ้าหล่อนจะเบื่อโลกจริงๆน่ะแหละ
“อะ เอ่อ ข้าคืนค่ะ”ลูเคียเอ่ยขึ้นมาพร้อมกับถอดเสื้อคลุมส่งคืนให้กับเบียคุยะ ทันทีที่ถูกลมตัวเธอก็สั่นน้อยๆ
...ท่านพี่ ไม่หนาวบ้างรึไงนะ...
เธอเงยหน้ามองคนที่ตัวสูงกว่าใบหน้าเรียบเฉยกับท่าทีสบายๆนั่น
...ไม่ได้หนาวเลยสักนิดเดียว...
“ขอบคุณที่ดื่มชาเป็นเพื่อนข้านะคะ ข้าขอตัวค่ะ”ลูเคียกล่าวพลางโค้งตัวให้เบียคุยะที่นึง แต่แล้วลูเคียก็รู้สึกแปลกๆเหมือนกับมีคนเดิมตามพอเธอเดินเสียงฝีเท้าก็ดังตามมา พอหยุดเสียงฝีเท้าก็เงียบไป ลูเคียจึงตัดสินใจค่อยๆหันหน้ากลับไป
“ท่านพี่!!!”ลูเคียร้องอย่างตกใจ
“จะไปส่งที่ห้อง”เบียคุยะเอ่ยออกมาพลางเสหน้ามองไปทางอื่น ลูเคียยิ้ม
...เวลา มันก็ยังไม่ได้หมดลงไปซะทีเดียวนี่นะ...
-ที่ทำการหน่วยที่6-
“หัวหน้านะหัวหน้าไหนบอกจะกลับมาช่วยข้าไง แป๊บเดียวๆท่านเข้าใจคำว่าแป๊บเดียวจริงๆรึเปล่าเนี่ย”เร็นจิพูดไปเขียนไปน้ำเสียงหมือนใกล้จะร้องไห้เต็มที่แล้ว
“เจ้าทำงานไปก่อนนะอาบาราอิข้ามีธุระ แป๊บเดียวเท่านั้นแหละ ไหนใครว่าท่านรักษาสัญญากันนะ”เร็นจิบ่นเป็นหมีกินผึ้งกระสับกระส่ายไปมา
“ข้าวเช้าก็ยังไม่ได้กิน หัวหน้านะหัวหน้า”เดาได้เลยว่าถ้าเบียคุยะนั่งอยู่ต่อให้ไส้ขาดก็ไม่กล้าปริปากบ่น
ทางด้านเบียคุยะเองก็....
...ข้าลืมอะไรไปรึเปล่านะ เอ...ไม่น่าจะมีนี่นา...
คิดได้ดังนั้นเบียคุยะก็เดินตามลูเคียไปต่อ
...ถึงเจ้าจะไม่ได้อบอุ่นและอ่อนหวานอย่างฮิซานะ แต่เจ้าก็เปรียบเสมือนฤดูใบไม้ผลิของข้า ลูเคีย...
ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่รอยยิ้มได้ผุดขึ้นบนใบหน้าของเขา ใช่ เขามีความสุขจริงๆในวันนี้
“หัวหน้า~ท่านไปทำธุระถึงไหนก๊านนน”เอวัง...เร็นจิผู้น่าสงสาร
+ +
ความคิดเห็น