คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : สายฝนกับความรู้สึกของลูเคีย
เมฆฝนสีดำทะมึนเคลื่อนที่เข้ามาบดบังทำให้แสงอาทิตย์ยามบ่ายถูกกลืนหายเข้าไปใบกลีบเมฆฝน ร่างบางก้าวเท้ายาวๆเพื่อให้กลับถึงที่พักให้เร็วที่สุด ก่อนที่สายฝนจะเทกระหน่ำลงมา ก้าวพริบตาถูกงัดออกมาใช้เพื่อทำให้ร่างบางกลับถึงคฤหาสน์คุจิกิอย่างรวดเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ ไม่นานนักแสงสว่างที่มีก็เริ่มหายไป หยดฝนเม็ดแล้วเม็ดเล่าหล่นลงมาจากฟ้า แล้วก็ทวีความรุนแรงมากยิ่งขึ้น ร่างบางเปียกหมดซะแล้ว ความตั้งใจตอนแรกที่จะกลับคฤหาสน์คุจิกิให้เร็วที่สุดเป็นอันต้องยุติลงเมื่อฝนตกหนักขึ้นเรื่อยๆ
...หาที่หลบก่อนดีกว่า...
ร่างบางเลือกที่จะพักใต้ต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่งที่กิ่งก้านสาขาของมันแผ่ขยายออกมาเป็นวงกว้าง ซึ่งน่าจะใช้เป็นที่หลบฝนได้อย่างดี ว่าแล้วร่างบางก็กระโดดขึ้นไปนั่งอยู่บนกิ่งไม้ทันที แล้วก็เอนหลังพิงกับลำต้นของมันก่อนถอนหายใจ
...ทั้งๆที่นี่ก็ใกล้จะเข้าหน้าหนาวแล้วทำไมถึงยังมีฝนได้อีกนะ...
ขณะที่สายฝนกำลังเทกระหน่ำอย่างบ้าคลั่ง ร่างบางของหญิงสาวก็คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย รอคอยเวลาที่ฝนหยุดตกแล้วจะได้กลับไปยังตระกูลคุจิกิ
...ไม่รู้ว่าท่านพี่จะเป็นห่วงข้าบ้างรึเปล่า...
เมื่อความคิดนี้ผุดขึ้นมาในสมอง ร่างบางเป็นอันต้องรีบส่ายหน้าทันที ราวกับจะสลัดความคิดที่ฟุ้งซ่านและไม่น่าเป็นไปได้ให้ออกไปจากสมองโดยเร็วที่สุด
“ฝนบ้านี่ก็ตกอยู่ได้”สุดท้ายเธอก็หันไปลงกับฝนที่กำลังเทกระหน่ำอย่างหัวเสีย
-ตระกูลคุจิกิ-
...นี่ผ่านมากี่ชั่วโมงแล้วนะที่ลูเคียออกไปกับอาบาราอิ ป่านนี้ยังไม่กลับมาอีก...
ร่างสูงโปร่งของเจ้าบ้านคุจิกิเดินกระสับกระส่ายอยู่ภายในห้องนอนของตัวเอง เขาเป็นอย่างนี้ตั้งแต่ตอนที่ลูเคียน้องสาวบุญธรรมของเขาและอาบาราอิรองหัวหน้าหน่วยของตนเองออกไปข้างนอก ทั้งๆที่ใจจริงไม่ได้อยากให้ออกไปเท่าไหร่ แต่ก็เพราะสงสารลูเคียที่วันๆเอาแต่ทำงานโดยไม่มีเวลาพักเลยอนุญาตให้ออกไปได้แต่ต้องกลับมาก่อนอาหารเย็น และตอนนี้เมฆฝนก็เริ่มตั้งเค้าแล้วซะด้วย
...อาบาราอิ ถ้าลูเคียเป็นอะไรไปเจ้าอย่าได้หวังว่าจะมีเงินเหลือพอไปซื้อแว่นรสนิยมห่วยแตกนั่นอีกเลย...
เจ้าบ้านคุจิกิคาดโทษลูกน้องของตนเองอย่างเงียบๆ ผมยาวสีดำปลิวไสวไปตามแรงลม ดวงตาสีน้ำเงินเข้มกำลังทอดมองออกไปยังท้องฟ้าเบื้องนอกที่เม็ดฝนกำลังเริ่มโปรยปรายด้วยความรู้สึกบางอย่าง...
...ข้า ต้องออกไป...
คิดได้ดังนั้นเจ้าบ้านคุจิกิก็คว้าดาบฟันวิญญาณของตนเองก่อนใช้ก้าวพริบตาออกไปจากคฤหาสน์คุจิกิด้วยความรวดเร็วปานสายฟ้า
...รอข้าก่อนนะ ลูเคีย...
คุจิกิ ลูเคียนั่งเหม่อมองออกไปยังท้องฟ้าสายฝนที่ตกหนักมากทำให้ไม่อาจมองเห็นรอบๆตัวได้ไกลเกินกว่า2เมตร ความสามรถในการมองเห็นทัศนียภาพรอบๆตอนนี้ของเธอเท่ากับศูนย์!!!นั่นยังไม่แย่เท่ากับการที่ตอนนี้เธอเริ่มรู้สึกหนาว หนาวมาก... ไม่อยากคิดเลยว่าถ้าเธอหลับไปแล้วอะไรจะเกิดขึ้นกับเธอบ้างลูเคียเริ่มรู้สึกว่าสายฝนเริ่มสาดเข้ามากระทบกับตัวเธอแล้ว ครั้นจะให้หี่หลบใหม่แต่ในสภาพอากาศหยั่งงี้น่ะเหรอ ลูเคียสายหน้าน้อยๆ พลางมองหาที่หลบฝนแห่งใหม่ เท่าที่เธอพอจะมองเห็นแต่ดูท่าจะไม่มีที่ไหนดีไปกว่าที่นี่อีแล้ว
หลังจากที่คุจิกิ เบียคุยะวิ่งออกมาจากคฤหาสน์สมองอันปราดเปรื่องของชายหนุ่มก็เริ่มประมวลผลว่าลูเคียจะไปอยู่ที่ไหน แล้วจู่ๆก็นึกถึงคำขอของลูเคียขึ้นมา
...ท่านพี่ค่ะ คือข้าจะขออนุญาตท่านพี่ไปเมืองลูคอนเขตที่78กับเร็นจิน่ะค่ะ...
เมืองลูคอนเขตที่78!!! เบียคุยะวิ่งฝ่าสายฝนออกไปยังเมืองลูคอนเขตที่78ทันที
เปลือกตาของลูเคียหนักอึ้งจนแทบลืมไม่ขึ้นความหนาวทำให้เธอต้องกอดตัวเองให้แน่นมากกว่าเดิม
...นี่ข้า กำลังจะหนาวตายเหรอ...
...ทั้งๆที่ยังมีสิ่งที่ข้ายังไม่ได้ทำหลายอย่างรวมถึงท่านผู้นั้นด้วย ข้าอยากเห็นหน้าเขาสักครั้งก่อนที่เวลาของข้าจะหมดลง...
ความคิดทุกอย่างของลูเคียหมดลงเมื่อเปลือกตาที่แทบจะปิดแหล่ไม่ปิดแหล่ของเอกำลังปิดลงโดยสมบูรณ์
“ลูเคีย!!!”น้ำเสียงทุ้มต่ำอ่อนโยนของใครบางคนที่เธอคุ้นเคยกำลังร้องเรียกชื่อเธอ ก่อนที่เธอจะหมดสติไปเธอเห็นใบหน้าของเขาคนนั้น คนที่เธออยากเจอ
...พระเจ้ารับฟังคำขอของข้าแล้ว...
“ลูเคีย!!!ตื่นสิ ลูเคีย”ใบหน้าที่เคยเฉยเมยของเจ้าชายน้ำแข็งเปลี่ยนเป็นร้อนรน แทบจะนับครั้งได้เลยทีเดียวกับการที่เขาผู้นี้จะแสดงออกทางสีหน้า
...ต้องพาไปหาหมอประจำตระกูล...
เบียคุยะช้อนร่างที่หมดสติของลูเคียเอาไว้แนบอกก่อนรีบวิ่งฝ่าสายฝนออกไปอย่างรวดเร็วตอนนี้เขาหวังเพียงจะให้ร่างบางที่อยู่ในอ้อมแขนปลอดภัยเท่านั้นเอง…
แสงแดดอ่อนๆสาดกระทบใบหน้านวลเนียนของหญิงสาว เปลือกตาของหญิงสาวขยับเล็กน้อยก่อนที่จะค่อยๆลืมตาขึ้นมา หลังจากที่สายตาคุ้นเคยกับแสงสว่างแล้ว อาการปวดหัวตุ้บๆก็แวะมาเยี่ยมเยียนทันที
...นี่ข้า ยังไม่ตายเหรอเนี่ย...
...แล้วใครเป็นคนพาข้ามากัน จะว่าเป็นเร็นจิ ก็คง ไม่ใช่...
จำได้ว่าก่อนเธอจะหมดสติไปเธอเห็นใบหน้าของ คุจิกิ เบียคุยะ คิดได้แค่นั้นใบหน้าของลูเคียก็ร้อนผ่าว แต่แล้วจู่ๆความคิดทั้งหมดของลูเคียเป็นอันได้หยุดลงเมื่อเสียงสาวใช้เอ่ยขึ้น
“คุณคุจิกิค่ะ ท่านเจ้าบ้านให้ดิฉันมาถามว่าคุณคุจิกิจะลงไปทานข้าวเช้าด้วยเลยรึเปล่า”
…ท่านพี่ กำลังรอข้างั้นเหรอ...
หญิงสาวฝืนร่างกายของตัวเองเอาไว้พยักหน้าบอกสาวใช้
“ขอให้ข้าเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนแล้วกัน”เมื่อสาวใช้เดินออกไปลูเคียจึงค่อยมีเวลาสำรวจกับร่างกายตัวเอง
...ชุดนี้!!!ใครเป็นคนเปลี่ยนให้ข้า...
-ห้องอาหารบ้านคุจิกิ-
“ขอโทษที่ให้รอนะคะ”ลูเคียกล่าวหลังจากเดินเข้ามาในห้องอาหารตอนนี้เธออยู่ในชุดยมทูต
“นั่นเจ้ากำลังจะไปทำงานเหรอ”ลูเคียสะดุ้ง
“ไม่สบายก็อยู่บ้านพักผ่อนซะสิ”ลูเคียหน้าร้อนผ่าวอีกครั้งเมื่อฝ่ามือใหญ่ได้ทาบลงบนหน้าผากของเธอ
...ทำไมข้าต้องใจเต้นแรงขนาดนี้ด้วยนะ เพราะอะไรกัน...
ลูเคียคิดขณะที่เงยหน้ามองเบียคุยะดวงตาสีน้ำเงินเข้มของเขากำลังจ้องมาที่เธออย่างห่วงใย
...บ้าจริง เขินจนทำอะไรไม่ถูกเลย... ลูเคียคิดขณะที่มือข้างที่ถือตะเกียบของเธอกำลังสั่นอย่างไม่รู้สาเหตุ...
+ +
ความคิดเห็น