คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : เหมือน...ในความแตกต่าง
“อาบาราอิมางั้นเหรอ”เบียคุยะเอ่ยถามพ่อบ้านเมื่อเขาเดินเข้ามาบอกว่าใครมา
...ข้าพอจะนึกออกแล้วล่ะว่าข้าลืมอะไร...
“ขอรับ บอกว่ามาหาท่านลูเคีย”พ่อบ้านพูด
“อืมม์”เบียคุยะรับคำสีหน้าบ่งอกถึงความไม่พอใจอย่างชัดเจนเมื่ออาบาราอิ เร็นจิรองหัวหน้าหน่วยของตนเดินทำหน้าระรื่นเข้าไปหาลูเคีย
“ลูเคียข้าเพิ่งได้ข่าวว่าเจ้าไม่สบาย ข้าเลยแวะมาเยี่ยมน่ะ”เร็นจินั่งลงข้างๆที่นอนที่ร่างบางของลูเคียกำลังนั่งกินข้าวเที่ยงอยู่
“อื้ม ขอบใจนะ เร็นจิ”ลูเคียยิ้มรับ
...ก็เพราะเจ้าน่ะแหละอาบาราอิ ลูเคียถึงไม่สบาย...
เบียคุยะคิดแบบไม่สบอารมณ์
“ข้ามีของมาฝากเจ้าล่ะ”เร็นจิทำหน้ายิ้มพลางยื่นกล่องของขวัญมาข้างห้าลูเคีย
“เนื่องในโอกาสเจ้าป่วยไง”เร็นจิยังคงยิ้มไม่หุบ เบียคุยะเริ่มหมั่นไส้ในขณะที่สีหน้ายังคงเรียบเฉยเหมือนเดิม
...ลูเคียป่วยเนี่ย ดูเจ้ามีความสุขจังนะ อาบาราอิ...
“เจ้านี่ประหลาดคนนะ”ลูเคียยิ้มๆรู้สึกตื่นเต้นพลางคิดไปเรื่อยเปื่อยว่าของข้างในจะเป็นอะไร
“แกะเลยสิ ข้าต้องเสียขนมไปหลาย อยู่เหมือนกันนะ กว่าจะได้มันมา”เร็นจิเร่ง ลูเคียทำตามค่อยๆแกะกระดาษห่อของขวัญออก ข้างในมีพวงกุญแจ...
“กระต่ายจัปปี้แบบใหม่นี่นา!!!”ลูเคียร้องอย่างตื่นเต้น “ข้ากำลังอยากได้พอดีเลย”
…เสียรู้ยัยกระต่ายหน้าแมวแล้วล่ะอาบาราอิเอ๋ย...
“ขอบใจมากนะเร็นจิ”เร็นจิจับมือลูเคีย
“ไม่เป็นไรเรื่องเล็กน้อยน่าลูเคียไม่ต้องเกรงใจข้าหรอก”
ดูท่าความอดทนของเบียคุยะจะหมดลงตั้งแต่ที่เร็นจิจับมือลูเคียซะแล้ว
…อะไรกัน แรงดันวิญญาณนี่มัน...
เร็นจิหันขวับกลับไปดู
“เอ่อ...หัวหน้านี่เอง”เร็นจิยิ้มแห้งๆให้กับเบียคุยะ
...ข้าจะฆ่ามันดีมั้ยเนี่ย....
“คนป่วยต้องการพักผ่อน”เบียคุยะเอ่ยเสียงเรียบๆแต่สีหน้าบ่งบอกว่าถ้าเร็นจิกล้าขัดคำสั่งคงไม่เหลือซากแน่ๆ
“เอ่อ...นั่นสินะครับ ลูเคียข้าไปก่อนนะ”เร็นจิหันมาโบกมือพร้อมทำตาละห่อยให้ลูเคีย
...เรียกร้องความสนใจหรือไง...
“เร็วหน่อยได้มั้ย”น้ำเสียงของเบียคุยะทำเอาเร็นจิสะดุ้งโหยง จนเขาต้องเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นอีกดีไม่ดีอาจจะกลายเป็นก้าวพริบตาไปเลยก็ได้
ลูเคียมองอากัปกริยาของเพื่อนสมัยเด็กของเธอด้วยแววตาขันๆ
...เร็นจิกลัวท่านพี่หงอเชียว...
“เจ้านอนต่อเถอะ”บัยคุยะหันมาบอก
“ไม่เป็นไรค่ะท่านพี่ ข้ารู้สึกว่าเริ่มหายแล้วข้าว่าจะไปเดินเล่นซักหน่อย”ลูเคียยิ้ม
เบียคุยะไม่เอ่ยอะไรออกมาอีก
...ข้าทำดีที่สุดแล้วใช่รึเปล่า ฮิซานะ...
ชายหนุ่มหลับตาลงความรู้สึกเจ็บปวดประดังประเดตามมาไม่ขาดสาย ...วันที่เสียคนที่รักไป ความรู้สึกมันเจ็บปวดทรมาณอย่างนี้นี่เอง แล้วถ้าวันนี้ข้าเกิดต้องสูญเสียคนสำคัญไปอีกข้าจะทำยังไงดี...
ชายหนุ่มลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง มองร่างบางที่ชันกายลุกขึ้นอย่างยากลำบาก ใจนึงก็อยากเข้าไปประคองอีกใจก็คิดว่าปล่อยไปเฉยๆดีกว่าความรู้สึกตีกันยุ่งไปหมด เบียคุยถอนหายใจ ก่อนตัดสินใจเดินเข้าไปประคองลูเคีย
“เอ่อ...ท่านพี่ ยะ อย่าลำบากเลยค่ะ ข้าไปเองก็ได้”ลูเคียเอ่ยอย่างตะกุกตะกักมือไม้เริ่มพันกันองอย่างไม่รู้สาเหตุ ใบหน้าแดงซ่านด้วยความเขิน เบียคุยะมองอาการของลูเคียผ่านใบหน้าและดวงตาที่แสดงความเมินเฉย แต่ความรู้สึกข้างในกลับรู้สึกขบขันและเอ็นดูในท่าทางนั้น
“ข้าอยากช่วย”เบียคุยะเอ่ย
...ข้าได้แต่หวัง ลึกๆในใจของข้าแล้วข้าอยากเป็นเหมือนท่านพี่หญิงฮิซานะอยากให้ท่านพี่รักข้าสักนิดก็ยังดี...
เบียคุยะสงสัยที่จู่ๆลูเคียก็เงียบไปซะเฉยๆ
...เจ้าเป็นอะไรไปอีกนะ ลูเคีย ข้าเป็นห่วงรู้รึเปล่า...
“ท่านพี่คะข้ากับพี่หญิงเหมือนกันมั่งหรือเปล่าคะ”ลูเคียกลั้นใจถามออกไป เบียคุยะมองด้วยสีหน้าประหลาดใจ
...เจ้ากำลังกังวลกับเรื่องนี้หรือเปล่า ลูเคีย...
“ใบหน้าของเจ้าทั้งสองคนเหมือนกัน”เบียคุยะเปรยขึ้นเรียบๆก่อนสังเกตท่าทางของลูเคีย
...ข้าไม่ได้หมายถึงเรื่องนั้นสักหน่อย...
ลูเคียค้านในใจ ใบหน้าหวานเสมองไปทางอื่น เบียคุยะขบขันในท่าทางนั้น
“แต่นิสัยของเจ้าสองคนไม่เหมือนกัน ไม่เลยสักนิด”เบียคุยะส่ายหน้าเล็กน้อยก่อนพูดต่อ “ฮิซานะอ่อนหวาน น่าถนุถนอม เจ้าแม้จะไม่อ่อนหวาน แต่กลับน่าถนุถนอมยิ่งกว่า”ลมเย็นๆพัดมาวูบหนึ่ง หลังจากได้ฟังคำตอบเมื่อครู่ แก้มนวลของหญิงสาวขึ้นสีด้วยความขวยเขิน ดวงตาสีน้ำเงินเข้มกำลังจ้องใบหน้าของหญิงสาวด้วยความรู้สึกบางอย่าง ลูเคียไม่กล้าจ้องตาเบียคุยะตรงๆ
...ไม่น่าถามเลยนะเรา...
“หัวหน้าคุจิกิครับ”เร็นจิส่งเสียงเรียกเบียคุยะ เป็นเหตุให้ชายหนุ่มต้องปล่อยมือที่ประคองลูเคียออกและเห็นเร็นจิกำลังวิ่งมาหา
...เสียงมาก่อนตัวซะอีก...
ลูเคียคิด ในใจก็นึกขอบคุณเร็นจิถ้าเขาไม่เขาไม่เข้ามาไม่แน่เธออาจละลายไปกับสายตาของเบียคุยะไปแล้ว
“มีธุระอะไร”เบียคุยะถามอย่างหงุดหงิด
...ขัดจังหวะ...
“มีงานด่วนครับ อ้าว!ลูเคียเจ้าไข้ขึ้นรึเปล่าน่ะ”เร็นจิตอบเบียคุยะในใจก็นึกหวั่นๆเหมือนกัน แต่แล้วเมื่อเหลือบไปเห็นเพื่อนสาวหน้าแดงเป็นลูกตำลึงก็เอ่ยถามอย่างเป็นห่วง ไม่ได้รู้เลยว่าทำให้เจ้าตัวเขินหนักกว่าเดิม
“เอ่อ...ใช่ สงสัยข้าจะเป็นไข้ เร็นจิ ท่านพี่ ข้าขอตัวก่อนนะคะ”ลูเคียเดินกลับไปนอนอีกครั้ง
...ข้ายังได้ยินเสียงหัวใจของข้าเต้นอยู่เลย...
ลูเคียยกมือทาบหน้าอกเสียงหัวใจของเธอยังเต้นดังตึก ตึกด้วยความตื่นเต้นอยู่ไม่หายไปซักที
...ฮิซานะอ่อนหวาน น่าถนุถนอม เจ้าแม้จะไม่อ่อนหวาน แต่กลับน่าถนุถนอมยิ่งกว่า...
เสียงของเบียคุยะเมื่อครู่ยังดังก้องอยู่ในหัวของหญิงสาว เธอเอามือขึ้นอุกหูล
“ข้าเป็นบ้าอะไรไปนะ ท่านพี่ไม่มีมีทาง รู้สึกแบบนั้นกับข้าหรอกน่า”ตอนท้ายเสียงของเธออ่อนลง ไม่นานนักลูเคียก็เข้าสู่ห้วงนิทราไปด้วยพิษไข้...
+ +
ความคิดเห็น