คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #26 : ตอนที่ 07.1
" ฮาว~~~ " นัททริดาฮาวหนึ่งหวาดโดยเอามือปิดปากไว้ขยี้ตาเบาๆแล้วลุกขึ้นนั่งแล้วมองรอบๆห้อง แล้วมือเธอเผลอไปสะกิดร่างเด็กหนุ่มผมยาวที่นอนข้างๆเธออยู่
จริงสิ เธอนอนอยู่ในห้องของซีโร่นี่นา พอคิดอายชะมัดที่มานอนกับผู้ชายสองต่อสองแบบนี้ แบบนี้ให้ความรู้สึกแต่งงานแล้วยังไงไม่รู้ เธอหน้าแดงแล้วส่ายหน้าลบความคิดบ้าๆทันที นี่เธอคิดอะไรอยู่เนี่ย
เธอมองเด็กหนุ่มผมยาวที่หลับอยู่ พอมองกี่ครั้งก็น่าอดมองไม่ได้ ตอนเขาหลับนี่ดูไร้เดียงสาเอามากๆเลย จะว่าไปแล้วเธอก็เคยแบล็กเมล์เขาด้วยหนิ
พอเธอนึกขึ้นได้ว่าวันนี้เรียนตามปกตินี่นา!
" แย่ล่ะสายแล้วเหรอเนี่ย!! " พูดจบนัททริดารีบวิ่งออกจากห้องของซีโร่แล้วกลับไปยังห้องของตัวเองเพื่อจะไปอาบน้ำ
พอเธอแต่งตัวเสร็จสรรพรีบลงมายังห้องครัวแต่ไม่พบอาเทียเลย เธอไม่สนใจอะไรแล้วรีบกินข้าวทันที
" ฮาว~~~~ รีบร้อนอะไรนักหนาหา ยัยโง่ " ซีโร่ที่กลายเป็นเซล่ามาทั้งชุดนักเรียนถึงสภาพตอนนี้เขายังไม่หายดีสักเท่าไหร่นักมองเธอสีหน้านิ่ง
" ไม่รีบได้ไงเล่า นี่มัน 7 ครึ่งแล้วนะ อุบ!!! " นัททริดาที่รีบกินข้าวพูดจนติดคอจนได้
" เอา..." เซล่ายื่นแก้วน้ำให้
นัททริดารับมาแล้วรินทันทีแล้วพ่นลมหายใจ " เฮ้ย......นึกว่าจะตายแล้ว "
" เวลากินนะ เคี้ยวให้หมดแล้วค่อยพูดสิ ถึงงี้ไง เธอเป็นยัยโง่ " เขาเท้าคางมองเด็กสาวที่พึ่งดื่มน้ำเสร็จสีหน้านิ่ง
นัททริดาถึงกับหน้ามุ่ยเลย ถึงผ่าน 2 สัปดาห์เขายังก็เป็นเขาอยู่ดีสินะ
" ส่วนคุณอาเทีย ฉันบอกเขาไปก่อนเลยน่ะ เธอไปกับฉันก็ได้ " เซล่าพูดสีหน้านิ่งก่อนจะกินข้าวอย่างใจเย็น
" ไปยังไงยะ " " ขับมอเตอร์ไซด์ไป "
" นี่นายมีใบขับขี่ด้วยเหรอ? " นัททริดาถามอย่างฉุนๆ
" ฉันมีใบขับขี่ทั้งเซล่าและซีโร่นั้นแหละ..." เซล่าพูดจบก็กินข้าวต่อ
หลังจากพวกเธอกินข้าวเสร็จ นัททริดาที่ยืนรอหน้าบ้าน เพื่อรอคนขับมอเตอร์ไซด์ไปเอามาถึงตอนแรกเธอจะอาสาช่วยลากด้วยนะ แต่ถูกเขาปฎิเสธกลับมา
" โทษทีที่มาช้าหน่อย " เซล่าที่ใส่หมวกกันน็อคแล้วโยนอีกใบให้นัททริดา
" อืม...ร่างกายเธอไม่เป็นไรแน่นะ " เธอถามอย่างอดห่วงไม่ได้ เซล่าที่ได้ยินแบบนั่นตอบเสียงเรียบติดหงุดหงิด
" เธอนี่ชอบถามจังนะ....ก็สามารถเดินได้ตามปกติ แต่หมอบอกว่าอย่าออกกำลังกายและเล่นกีฬา เพราะทำให้แผลเกิดฉีกมาอีก "
" งั้นเหรอ ถ้ายังไงเธอนอนพักก่อนไม่ดีกว่าเหรอ? " เธอออกความเห็นให้เขาได้พักผ่อนเชื่อเลยว่า สองสัปดาห์ที่ผ่านมาเขาไม่ได้พักแน่นอน
" มาออกความเห็นฉันเหรอ จนป่านนี้แล้วฉันไม่อยากสร้างภาระให้ใครหรอกนะ ไปได้แล้ว " เซล่าหรี่ตามองเด็กสาวออกความเห็นให้เขาพักผ่อนพูดตัดจบ
" รู้แล้วน่า..." เธอทำหน้ากังวลอยู่เล็กน้อยก่อนใส่หมวกกันน็อคนั่งซ้อนหลังเขา
................................................................................................................
" มาสายจังนะนัท " โบรณาบ่นเล็กน้อย เธอนั่งรอที่ร้านคาเฟ่ตั้งครึ่งชั่วโมง เลยต้องเดินขึ้นโรงเรียนคนเดียว
" โทษทีนะ..." นัททริดายิ้มแห้งกับเพื่อนสนิทก่อนบุคคลที่สามเดินเข้ามาอย่างเงีบบๆ
" อ่าวเซล่ามาโรงเรียนแล้วเหรอ!! " โบรณาตกใจกับการมาของเซล่าที่มาโดยไม่กล่าวอะไร
" อืม..." เซล่าตอบสีหน้านิ่งตามเคย
" เห็นว่าเธอไม่สบาย อย่างน้อยๆก็ติดต่อกลับมาบ้างนะ " โบรณากอดเซล่าแน่นด้วยความคิดถึงเพื่อน
" นี่ฉันเจ็บนะ..." เซล่าทำหน้าตำหนิเล็กน้อยเพราะแผลที่สู้มานั่นยังไม่หายดีเลย
" ฮาๆ โทษทีๆ ว่าแต่มือซ้ายโดนอะไรมาเหรอ? " โบรณายิ้มหัวเราะตบไหล่เซล่าเบาๆก่อนสังเกตุมือของเขาที่ใส่ผ้าพันแผล
" พอดีเกิดอุบัติเหตุนิดหน่อยน่ะ...ไม่เป็นไรมากหรอก " เซล่าพูดสร้างเรื่องไว้ล่วงหน้า ถ้ารู้ว่าเกิดจากการต่อสู้แฟงค์มีหวังความแตกแน่
" ไม่เป็นไรที่ไหนเล่า เธอน่ะจริงๆต้องพักผ่อน แต่ดื้อยอมมาโรงเรียนจนได้ " นัททริดาเบ้ปากมองเด็กสาวผมดำที่ทำหน้านิ่ง
" ถึงตอนนี้จะยังเล่นกีฬาไม่ได้ก็เถอะ..."
" เข้าใจล่ะ งั้นฉันจะบอกห้องวิชาการก่อนนะ " โบรณายิ้มแล้วเดินออกจากห้องไป
ชูทร บรรยาย
วันนี้ผมตื่นสายไปหน่อย ให้ตายสิซ้อมหนักไปหน่อยเลยตื่นสาย
ผมที่เดินมายังห้องเรียนเพราะเหนื่อยจากวิ่งมายังโรงเรียนเลยทำให้เหนื่อยอยู่บ้าง
" เข้าใจล่ะ งั้นฉันจะบอกห้องวิชาการก่อนนะ " โบรณาพูดขึ้นแล้วปิดประตูออกจากห้อง
ผมงุนงงว่าโบรณาจะไปไหนของเธอ เพราะใกล้เข้าเรียนแล้วไม่ใช่เหรอ?
" อ้าว ชูนายมาสายอีกแล้วนะ " โบรณายิ้มแซวผม
" ยุ่งน่า แล้วเธอจะไปไหนเหรอ? " ผมถามไปด้วยความสงสัย
" ไปหาครูประจำวิชานิดหน่อยน่ะ " โบรณายิ้มก่อนเดินมากระซิบผม " เซล่ากลับมาแล้วนะ ไปทักทายเธอหน่อยก็ได้นะ "
หา?!! เซล่ากลับมาแล้วเหรอ ผมทำสีหน้าอย่างแทบดีใจ " จะ จริงเหรอ! "
" ก็จริงนะสิ ฉันพึ่งทักทายเธอมานะ " โบรณายิ้มหวานกับท่าทางของผม " อ้ออย่างรุนแรงเกิดไปล่ะ เห็นว่าเธอยังไม่หายดีเท่าไหร่น่ะ "
" งั้นเหรอ ขอบใจนะที่บอกน่ะ " ผมยิ้มตอบกลับ
" ไม่เป็นไรน่า เพื่อนกันนี่นา " โบรณายิ้มอย่างรู้ใจแล้วเดินไปยังห้องวิชาการ
พอผมรู้ว่าเซล่ามายังโรงเรียน ทำไมผมรู้สึกโล่งอกขึ้นมาทันทีเลย ความเหนื่อยที่วิ่งมายังโรงเรียนแทบจะหายไปอย่างลอยสายลมผ่านไป
ผมเปิดประตูห้องเรียนพบเห็นนัททริดานั่งคุยกับเซล่าอยู่จริงๆ
ผมยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัวเพราะได้เห็นเธอละมั้ง ผมรู้สึกดีใจที่ได้เจอเธออีกครั้ง
ผมเดินไปหาเธอด้วยความดีใจแล้วทักทาย
" ไง เซล่าไม่ได้เจอกันนานเลย " ผมทักทายเธอสีหน้ายิ้มแย้มแจ่มใสมาก
" อืม...ถึงจะเกือบสองเดือนก็เถอะ " เธอตอบกลับสีหน้านิ่ง นับว่าไม่เคยมีเลยนะที่เซล่าจะยิ้มเหมือนคนปกติที่เขาทำกัน
เซล่านั้นนับว่าเป็นคนที่แปลก ตั้งแต่เธอย้ายมานั้น ทำหน้านิ่งตลอดเลย นับว่าเก็บอารมณ์ความรู้สึกได้เก่งมาก แต่เห็นว่านัททริดา ถึงเธอจะไม่ค่อยแสดงสีหน้ามากนัก แต่จะสื่อด้วยการกระทำมากกว่า ตอนที่ผมฟังนั่นก็ยังเชื่ออยู่บ้าง พอผมลองถามว่าเคยเห็นตอนเธอยิ้มบ้างหรือเปล่า นัททริดาก็ยิ้มแห้งตอบกลับมาว่า ' มันก็มีอย่างบาง แต่ให้เธอทำจริงๆ คงไม่ยอมให้เห็นแน่ๆเลย ' ซึ่งเป็นคำตอบที่ผมค่อนข้างติดใจเอามากเลยๆ ซึ่งไม่รู้ว่าทำไมก็เถอะ
" เห็นว่าร่างกายเธอไม่หายดีเลยหนิ จะดีแน่เหรอ? " ผมถามไปด้วยความเป็นห่วง
" นายก็ด้วยเหรอเนี่ย..." เซล่าหรี่ตามองผมสีหน้านิ่ง
" อยู่แต่โรงพยาบาลกับบ้านน่าเบื่อ...." เซล่าถอนหายใจเบาๆดูท่าเธอจะเซ็งๆ
ผมพอเข้าอยู่ล่ะนะ " งั้นคาบวิชาพละนอนอยู่ห้องพยาบาลนะ "
" ถึงนายไม่บอก ฉันจะไปอยู่แล้วน่า...เพราะใครก็ไม่รู้...." เซล่าหรี่ตามองที่นัททริดา
ผมหันไปมองนัททริดา ผมถึงกับเข้าใจทันทีเลย เป็นนัททริดาสินะที่ให้เธอพักผ่อน สมเป็นเพื่อนที่อยู่ด้วยกันจริงๆ
........................................................................................................................
เซล่า หรือ ซีโร่ บรรยาย
พอถึงคาบพละ ผมก็เดินไปยังห้องพยาบาลตามที่โดนยัยโง่บังคับให้ผมไปจนได้ ทั้งๆที่ผมไม่ได้ขอร้องสักหน่อยแท้ๆแต่สุดท้ายผมก็จำใจมาจนได้
โชคดีหน่อยที่ว่าคาบพละนั้นเรียน 2 ชั่วโมงเลยทำผมพักผ่อนได้
" ชิ..." ผมสบถพึมพำเบาๆจับแผลบริเวณตรงเอวซ้ายดูท่าแผลเปิดซะแล้วสิ
" ขออนุญาติค่ะ..." ผมพูดขึ้นโดยเลื่อนประตูเข้าห้องพยาบาล
" อ้าว หวัดดีนะ เจ้าหนู " หญิงสาววัย 30 ปีใส่แว่นกันแดดมัดผมหางม้าสีดำทักขึ้น
" ทำไม คุณมาอยู่นี่เนี่ย..." ผมพูดขึ้นเสียงเรียบมองบุคคลที่ไม่น่าจะมาอยู่ที่นี้ได้
คงไม่ต้องเดานะว่าเป็นใคร...ใช่ด็อกเตอร์สโมคนั้นแหละ
" ฉันมาเป็นครูที่ห้องพยาบาลตั้งแต่วันนี้น่ะ " ด็อกเตอร์ยิ้มดันแว่นกันแดดเลื่อนเก้าอี้เข้าหาผม
" ใครส่งมา..."
" ก็ต้องเป็นหัวหน้าเจบีน่ะสิ เจ้าหนู " ด็อกเตอร์ยิ้มแล้วจ้องมองผมนานสองนาน
" แผลเปิดสินะ เดี๋ยวฉันช่วย- "
" ผมทำเองได้ ไม่ต้องยุ่ง..." ผมพูดแทรกตัดจบทันควันเพราะรู้เลยว่าเขาคิดอะไรอยู่
" แหม น่าเสียดายจัง " ด็อกเตอร์ลากเสียงยาวด้วยความเสียดาย ก่อนลุกขึ้นยืน " งั้นเดี๋ยวมานะ เธอนั่งที่เตียงก่อนแล้วกัน "
" ค่ะ..." พูดจบผมก็นั่งที่เตียงก่อนจะเลื่อนผ้าม่านมาคลุมรอบเตียงไว้
หลังจากผมก็ถอดเสื้อชุดออกแกะผ้าพันแผลออกแล้วระหว่างที่ผมกำลังจะทำแผลนั่น ถ้าถามไหมว่าผมอายไหม เอาตรงๆว่าชินไปแล้วล่ะ ยิ่งทำให้รู้เลยว่าการเป็นทั้งสองเพศมันเป็นยังไง
" ขออนุญาติค่ะ/ครับ " เสียงของยัยโง่กับผู้ชายที่ผมไม่ค่อยอยากเจอเท่าไหร่นักพูดขึ้น
" ไม่ไปเรียนเหรอ?...." ผมถามขึ้นขณะที่ยังทำแผลอยู่
" ก็มาดูอาการเธอก่อนไปน่ะ...เออ...กำลังทำแผลเหรอ " ชูทรพูดเสียงสั่นเล็กน้อยพอเห็นเงาของผมที่กำลังทำแผลอยู่ก็หันมองไปทางอื่นด้วยความเขินอาย
" แล้วเห็นฉันทำไรล่ะ...." ผมตอบย้อนกลับไป
" งะ งั้นจะทำช่วยแผลให้เซล่าเอง ชูไปเรียนก่อนเลยนะ " ยัยโง่พูดอาสาขึ้นมา
จริงด้วย...เราอยู่ในร่างผู้หญิงหนิ...ถ้าผู้หญิงมาช่วยทำคงไม่แปลกอะไรหรอกนะ ถ้าเป็นคนอื่นพอว่าไปอย่าง แต่ยัยโง่ที่รู้ตัวจริงของผมน่ะจะไหวเหรอ คิดแล้วอยากทำอะไรสนุกๆแล้วสิ หึๆๆๆ
นัททริดา บรรยาย ( อ้าวไงตาฉันล่ะ!//นัท ) ( มันเป็นบทที่ฉันทำมาบรรยายไปเถอะ ยัยโง่ // ไรท์หรือในเรียกตัวเองของเรื่องคือซีโร่ )
ชั้นที่พูดขึ้นก็แอบเขินอยู่เหมือนกัน เพราะถ้าชูมาทำแผลให้เซล่าเรื่องราวมันจะไปใหญ่กว่านี่
" เข้าใจล่ะงั้นรอหน้าห้องแล้วกัน " ชูพูดขึ้นถ้าสังเกตุดีว่าเขาหน้าแดงหน่อยๆด้วย หรือว่าเขินเหรอเนี่ย หายากนะเนี่ย ระหว่างที่ชั้นมองเขาอยู่ก็เดินออกจากห้องไปซะแล้ว
ฉันหันไปมองที่ผ้าม่านเห็นเงาเด็กสาวที่กำลังทำแผล ฉันเลยเปิดผ้าม่าน พบว่าเขากำลังทำแผลทั้งที่ถอดเสื้อนักเรียนออก ซึ่งฉันที่ใส่เสื้อพละอยู่ก็แอบเขิน แล้วนี่เรามาแอบเขินเขาทำไมเนี่ย ฉันรีบไล่ความคิดนั้นออกมาไปทันที
" มัวยืนเหม่ออยู่ได้ ถ้าไม่ทำอะไรออกจากห้องเถอะ... " เซล่าพูดเสียงเรียบขณะที่ทำแผลอย่างไม่มีท่าทีเขินอายเลยสักนิด
ฉันถึงกับฉุนขึ้นมาทันทีเลย " ก็ได้ยะ " พูดจบฉันนั่งใกล้ๆเขาแล้วหยิบกล่องพยาบาลก่อนรู้ว่าผ้าพันแผลไม่ได้อยู่ในกล่อง
" ส่งผ้าพันแผลด้วย " ฉันยื่นมือขอผ้าพันแผลจากเขา
แล้วเขาหันมองฉันด้วยสายตาเป็นคำถามว่า ' ทำไม ' ออกมาโดยไม่พูดอะไร
ฉันเลยตอบกล้บไป " นี่เป็นคำสั่ง "
เขาก็ยื่นให้ฉันอย่างว่าง่ายก่อนฉันรับผ้าพันแผลมาแล้วหยิบสำลีชุบยาฆ่าเชื้อ
" อาจจะแสบหน่อยนะ " ฉันพูดขึ้นแล้วบรรจงสำลีสัมผัสกับแผลของอย่างระมัดระวังที่สุด
จะว่าไปแล้วฉันเองก็พึ่งทำแผลให้เขาในร่างนี้เป็นครั้งแรกแฮะ
ระหว่างที่ชั้นทำแผลให้อยู่นั้นจู่ๆร่างกายของเขาก็สั่นเล็กน้อย
" แสบเหรอ? " ฉันพูดขึ้นด้วยความเป็นห่วง
" เปล่าสักหน่อย..." เซล่ายังคงตอบปฎิเสธทันควันเหมือนเคยไม่หันมอง
ชั้นทำหน้าเอือมระอาเล็กน้อยก่อนพันแผลให้เขาจนเสร็จ ระหว่างที่ทำอยู่นั้นชั้นเผลอสังเกตุผมหงอกของเขาที่ตรงหัว มันเป็นเส้นผมที่ชี้เดค่อนข้างแตกต่างกับส่วนอื่นๆ
ว่าแล้วฉันก็ยื่นมือมาจับผมตรงหัวหงอกของเขาจนได้
" อ่ะ!! " เซล่าร้องเสียงหวานออกมาโดยไม่รู้ตัว
ฉันรีบปล่อยมือทันทีด้วยความตกใจ เพราะไม่นึกเลยว่าเขาจะร้องเสียงแบบนั่นด้วย
และฉันได้เห็นภาพหายากสุดๆแทบเรียกว่าฉันน่าเป็นคนแรกที่ได้เห็นเซล่าที่น้ำตาคลอเบาๆพร้อมหน้าแดงหน่อยๆ ทำให้น่าเอ็นดูอย่างบอกไม่ถูกเลย ใครจะไปนึกว่าเขามีบุคลิกแบบนี้เขาด้วย
รู้สึกอยากเห็นเขาตอนเป็นผู้ชาย เขาจะเป็นยังไงน่า...
ระหว่างที่ฉันคิดอยู่นั่นเซล่าจับมือฉันแน่น
" ยะ ยัยโง่...เธอห้ามบอกเรื่องนี้กับใครเด็ดขาด เข้าใจนะ " เซล่ากระซิบเสียงต่ำพร้อมกับน้ำตาคลอที่จากโดนจับผม
พอเห็นแบบนี้แล้ว " ปุบๆๆๆ " ฉันยื่นมือมาปิดปากตัวเองกั้นหัวเราะ
" หัวเราะอะไร? " เซล่าเช็ดน้ำตาตัวเอง ยิ่งทำให้ฉันกั้นหัวเราะไม่อยู่แล้ว
" ฮาๆๆๆๆ ก็ใครจะไปนึกว่าเธอจะมีอะไรแบบนี้ด้วยนะ " ฉันหัวเราะเสียงดังกลั้นไว้ไม่อยู่แล้ว
" ชิ หนวกหูน่า..." เซล่าหันหน้าไปทางอื่นดูท่าจะหงุดหงิดสินะ
แบบนี้ก็ดูน่ารักไปอีกแบบนะเนี่ย
เซล่าที่เริ่มจะเก็บอาการสีหน้าตัวเองครู่หนึ่งก็กลับหน้านิ่งเหมือนก่อนยิ้มในมุมปาก
ฉันรู้สึกเสียวสันหลังขึ้นมาทันทีที่เห็นรังสีอำมหิตจากด้านหลังเขา แต่เขาต้องหยุดลงไปกลับทำหน้านิ่งเหมือนเดิม
" ชิ...ถ้าไม่ติดที่ว่าแผลไม่กำเริมขึ้นมาล่ะก็..." เขาพึมพำเบาๆก่อนนอนบนเตียงไป
" ซะ เซล่า " ฉันไปด้วยเสียงสั่น เพราะยังกลัวอยู่ที่เห็นเขายิ้มแบบนั่น
" หมดอารมณ์ล่ะ...เธอไปเรียนได้ล่ะ " เซล่าพูดขึ้นโดยไม่หันมามองฉัน
" อะ อืม..." ฉันคอยๆลุกขึ้นทำตามที่เขาบอกแต่โดยดี
ก่อนฉันที่จะเปิดประตูห้องก็หันมาบอกเขาว่า " เดี๋ยวหมดคาบพละจะหานะ "
" อ่า...." เขาตอบเสียงเรียบสั้นๆ ฉันอมยิ้มแล้วปิดประตู
" มีอะไรหรือเปล่านัท ยิ้มดีใจเชียว " ชูทรที่ยืนอยู่หน้าประตูถามขึ้นด้วยความสงสัย
นี่เราแสดงสีหน้าแบบนั้นไปเหรอเนี่ย " นิดหน่อยน่ะ แค่เห็นภาพหายากของคนขี้เก๊กคนหนึ่งล่ะ "
ฉันเดินไปโดยชูทรเดินตามอย่างงุนงง ฉันเลยเฉลยให้เขา " หมายถึงเซล่าน่ะ "
ไรท์เตอร์ บรรยาย
หลังจากที่นัททริดากับชูทรได้ไปเรียนคาบพละ
พอพวกเธอไปได้ไม่นานนัก ก็....
" ไง ฉันกลับมาแล้ว " สโมคที่อยู่ในร่างผู้หญิงวัย 30 ทักทายคนป่วยในห้องมาพร้อมกับกระเป๋าที่ไม่คุ้นตาสำหรับเด็กสาวเลย
" อย่าบอกนะในกระเป๋านั่น..." เซล่าลุกขึ้นนั่งอย่างช้าๆ
" ใช่ ยารักษาไง " สโมคยิ้มหวานมาขึ้นมา
" เป็นรอยยิ้มที่เจ้าเล่ห์จังนะค่ะ " เซล่าหรี่ตามองหญิงสาวแบบเบื่อหนายที่ไม่แสดงในหน้านิ่งของเธอ
" ถือว่าเป็นคำชมนะ เอาล่ะยื่นแขนมาหน่อยสิ เจ้าหนู " สโมคเดินไปหาเซล่าแล้วนั่งข้างเตียงแล้วหยิบหลอดฉีดยาขึ้นมา
เซล่าก็ยื่นแขนให้หญิงสาวตรงหน้าว่าง่ายเพราะเธอเองก็อยากหายให้ไวที่สุดล่ะนะ
" อ้อ บอกไว้ก่อนนะหลังจากฉีดเสร็จแล้วร่างกายของเธอจะชาไปทั่วร่างเลยนะ แม้แต่ช้างยังแทบลุกขึ้นไม่ได้เลยนะ ยิ่งขยับมากเท่าไหร่ ฤทธิ์ยามันก็รุนแรงขึ้นตามไปด้วย สรุปก็คือ- " สโมคเตือนให้เซล่าไว้ก่อนจะพูดจบเด็กสาวก็พูดแทรกต่อ
" ยิ่งขยับมาก ร่างกายยิ่งชากว่าเดิมสินะ..."
" ใช่แล้ว " พูดจบสโมคฉีดยาใส่เซล่าอย่างไม่มีลังเลเลย
หลังจากฉีดไปเซล่ารู้สึกถึงร่างกายที่เหมือนติดยาพิษจนขยับตัวไม่ได้นอนตัวลงกับเตียงทันทีไม่มีริวแรงเลย
" อ้อบอกก่อนนะ ยานี่น่ะจะออกฤทธิ์วันแรก 3 ชั่วโมง หลังจากก็พอขยับได้ แต่มันไม่คงอยู่ถาวรนักมันจะกำเริมอีกในวันถัดไปจะนานหรือสั้นก็ขึ้นกับอาการของเธอล่ะนะ "
เซล่าเปิดตาข้างหนึ่งสีหน้าทรมานเล็กน้อย " แล้ว...หมดฤทธิ์วันไหน..."
" เธอต้องทนไปสัก 1 สัปดาห์เต็มๆล่ะนะ บางวันอาจจะชาทั้งวันเลยก็ได้นะ " สโมคป้อนยาที่ทำให้กลายเป็นผู้หญิงให้เซล่าเผื่ออาจจะหมดเวลากลางคันขึ้นมาซวยแน่นอน
" งั้นเหรอ..." เซล่ากลืนยาเข้าไปแล้วค่อยหลับตาด้วยความล้าที่โดนฤทธิ์ที่เริ่มส่งผล ทำให้เธอหลับไปในที่สุด
กลับมาทางด้านนัททริดากันต่อนะ
วันนี้เห็นครูสอนพละให้วิ่งรอบสนามเพื่อวอล์มร่างกายก่อนจะสอบจับเวลาด้วยสิ ซึ่งนัททริดาแล้วเป็นอะไรที่สบายขึ้น เพราะเธอออกกำลังกายทุกวันเลย แหมฝึกซ้อมด้วย ตอนนี้เธอเลยวิ่งได้เร็วขึ้นแต่ก่อนจะเรียกว่าพัฒนาได้ดีเลยทีเดียว ( สำหรับเด็กฝึกหัดล่ะนะ//ซีโร่ )
และแล้วเวลาผ่านไปไวอย่างกับโกหกตอนนี้หมดคาบเรียนวิชาพละแล้ว นัททริดาว่าจะไปตามเซล่าที่นอนห้องพยาบาลสักหน่อยแต่ใจหนึ่งก็อยากไปดูอาการของเขา แต่อีกใจหนึ่งก็ไม่อยากปลุกเท่าไหร่ มาพร้อมกับชูทรกับโบรณาที่ตามมาดูอาการเพื่อน
ระหว่างที่พวกเธอเดินไปยังห้องพยาบาล พวกเธอเห็นชายคนแปลกหน้าสองสามคนเหมือนกำลังอุ้มอะไรอยู่ ถ้าสังเกตุดีๆแล้วนั่นคือ....
" เซล่า!!! " พวกเขาสามคนพูดพร้อมกันไม่ได้นัดหมาย
พอกลุ่มคนแปลกหน้าได้ยินเสียงรีบวิ่งหนีทันที
" เฮ้ย!!! หยุดนะ!!! " ชูทรเริ่มวิ่งไปทันทีที่กลุ่มคนแปลกหน้า
" หยุดเดี๋ยวนี้นะ!!! " โบรณาวิ่งตามพร้อมชูทรไป
" ทำไมตาบ้านั่นถึงโดนจับไปง่ายๆขนาดนั้นเนี่ย " นัททริดาวิ่งตามเพื่อนสองคนพึมพำเบาก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาอาเทียทันที
[ มีอะไรเหรอ น้องนัท? พี่กำลังจะไปหาคุณหนูอยู่พอดี ] อาเทียรับสาย
" แย่แล้วค่ะ พี่อาเทีย ซี...เซล่าถูกลักพาไปแล้วค่ะ!! " นัททริดาล้นลานวิ่งไปคุยโทรศัพท์ตามกลุ่มคนแปลกหน้าที่พาตัวเซล่าไป
[ ว่าไงนะ!! ไปทางไหน!! ] อาเทียตกใจมากถามขึ้นด้วยความร้อนร้น
" จากทิศทางแล้วเป็นหลังโรงเรียนน่ะค่ะ! "
[ เข้าใจล่ะ พี่อยู่แถวนั้น งั้นวางสายก่อนนะดูท่าพี่จะเจอล่ะ ] พูดจบอาเทียตัดสายไปทันที นัททริดาก็วิ่งตามโบรณากับชูทรอยู่นั้นทางอาเทียกำลัง......
" พวกคุณต้องลักพาตัวคุณหนูด้วยค่ะ " อาเทียตั้งการ์ดรับมือกับคนแปลกหน้าสามคน และนิริอาเชียถือเข็มหลายเล่ม
" ไม่มีเหตุผลที่ต้องตอบ " ชายหนุ่มยิ้มในมุมปาก
" งั้นคงต้องใช้กำลังอย่างเดียวสินะ " พูดจบอาเทียพุ่งตัวหากลุ่มคนแปลกหน้าแล้วโผล่มาด้านหลังอย่างรวดเร็ว
อาเทียก้มตัวเวียงขาฟัดขาทั้งสองข้างของชายหนุ่มที่อุ้มเซล่าอยู่ พอชายหนุ่มเสียการทรงตัวเธอใช้โอกาสนี้รีบรับตัวเซล่าทันที
" อย่าให้ได้ใจนักนะ " หญิงสาวในกลุ่มหยิบปืนขึ้นมาพร้อมเล็งมาทางอาเทีย
" นี่ๆอย่าลืมทางนี้สิ " นิริอาเชียปาเข็มใส่ข้อมือของหญิงสาวอย่างจัง
" หน่อย...นังนี่!!! " หญิงสาวพูดขึ้นด้วยความโกรธรีบหยิบปืนโดยใช้มืออีกข้างยิงใส่นิริอาเชีย
นิริอาเชียหลบกระสุนแล้วพกเข็ม 4 เข็มปาใส่บริเวณอวัยวะทั้งสี่เคลื่อนที่ คือ ทั้งแขนและขานั่นเอง
" เสร็จไปหนี่ง..หืม? " นิริอาเชียยิ้มเลศมีนัยก่อนรู้สึกอะไรบางอย่างอยู่ด้านหลัง
ตึก!
ร่างเด็กสาวนิริอาเชียได้ล้มลงกับพื้น ซึ่งทำให้อาเชียถึงกับหันไปมองทันที พบว่าเพื่อนของเธอเสียท่าให้กับคนที่คิดว่าพรรคพวกที่จะลักพาตัวเซล่าอีกคนหนึ่ง
เป็นเด็กหนุ่มใส่ชุดนักเรียนในโรงเรียนวิทยาศรีมา ผมฟ้าอ่อนนัตย์ตาสีเทาทำหน้านิ่งราวทำบรรยากาศโดยรอบเย็นขึ้นในพริบตา
" ขอโทษนะครับ..." พูดจบเด็กหนุ่มคนนั้นก็โยนระเบิดแสงใส่อาเทีย
ทำให้อาเทียต้องบังคับต้องปิดตาทำให้เธอลืมตาไม่ขึ้น ระหว่างนั้นเองเด็กหนุ่มคนนั้นก็ฉีดสเปย์ยาสลบใส่อาเทีย
" คุณ...หนู " อาเทียที่โดนสเปยาสลบเข้าทำให้สลบไป
เด็กหนุ่มผมฟ้าก็หันไปมองชายหนุ่มสองคนอยู่
" ขอบใจนะ เจ้าเด็กรับจ้าง " ชายหนุ่มคนหนึ่งพูดขึ้นแบกตัวเซล่าที่ไม่ได้สติอยู่
" รีบไปน่าจะดีกว่านะครับก่อนจะมีคนตามมาทัน... " เด็กหนุ่มพูดขึ้นสีหน้านิ่ง
แล้วทันใดนั้นเองพวกนัททริดาก็มาสมทบในที่สุด
" เซล่า!!! " ชูทรตะโกนขี้นที่วิ่งตามทัน แล้วพบเด็กหนุ่มที่คาดไม่ถึง
" ไง...ชู สบายดีนะ "
" เบน ทำไมนาย " ชูทรเรียกชื่อเด็กหนุ่มอย่างคาดไม่คิดว่าเจอในสภาพนี้
คนที่ชื่อเบนก็หลับตาแล้วปล่อยระเบิดควัน
ตุ้ม!! เสียงระเบิดควันดังขึ้น
" แฮ่กๆ !! " ชูทรไอเล็กน้อยก่อนลืมตาขึ้นพบว่าพวกเขากำลังจะหนี " หยุดนะ!!! "
พูดจบชูทรวิ่งไล่ตามพวกเขาไปโดยปล่อยให้เหลือแค่สองสาวที่ทำอะไรไม่ได้
" เดี๋ยวก่อนชู!! " โบรณาตะโกนห้ามเขาแต่ดูเหมือนเจ้าตัวจะไม่สนใจเลยแม้แต่น้อยก่อนหันไปมองเพื่อนสนิทของเธอ
" นี่นัทไปช่วยแบกพี่อาเชียทีนะ เดี๋ยวฉันพาพี่อาเทียไปที่ปลอดภัยก่อน แล้วค่อยตามเจ้าบ้านั่นไปนะ " โบรณาทำหน้าจริงจังก่อนแบกร่างอาเทียที่สลบไปแล้วพาไปที่ที่ปลอดภัย
" เข้าใจแล้วล่ะ " น้ททริดาพยักก่อนวิ่งไปหานิริอาเชียแล้วพาเธอไปที่ปลอดภัย
" เฮ้ย!! เบนฉันบอกให้หยุดไง!! " ชูทรที่วิ่งไล่ตามกลุ่มแปลกหน้าโดยลืมความเหนื่อยโดยทั้งสิ้น
" ตื้อจังนะ..." เบนหันมามองเด็กหนุ่มวิ่งตามใกล้จะตามทันแล้ว ก่อนหันตัวไปทางชูทรอย่างฉับพันแล้วกระโดดเตะใส่หน้าท้องของชูทรจังๆ
" อุป!!!!! " ชูทรสำลักเลือดและโดนแรงเตะอย่างจังถึงกับกระเด็นชนกำแพงเลย
เบนที่เห็นเด็กหนุ่มคิดว่าไม่น่าจะไหวแล้วเริ่มเดินจากไป
" ยะ หยุดก่อน..." ชูทรค่อยๆลุกขึ้นอย่างเอาเป็นเอาตาย " นายจะลักพาตัวเซล่าไปทำอะไร..."
เบนถึงเบิกตากว้างด้วยความแปลกใจที่ผู้ชายตรงหน้ายังลุกขึ้นได้อีก
" เรื่องนั้นน่ะ..." เบนพูดขึ้นแล้วพุ่งตัวหาชูทร " ฉันเองก็ไม่รู้..." พูดจบเขาก็กำหมัดแน่นชกใส่หน้าท้องของชูทรซ้ำ
" อ้าก!!! " ชูทรถึงสำลักเลือดอีกแบบแล้วแตะไหล่ของเพื่อนตรงหน้า แล้วพูดเสียงค่อยๆเบาลง " ทำไมล่ะ...เบน..."
และแล้วชูทรก็หมดสติไปโดยเบนรับตัวเขาไว้
เขาแบกเพื่อนที่พึ่งจะชกใส่ไปหมาดๆพาตัวไปที่รถไปโดยไม่ทราบสาเหตุ...........
" โทษนะ...เพราะนี่มันเป็นงานของฉันนะ ชู..."
ความคิดเห็น