คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : ตอนที่ 03.3
พอวันรุ่งขึ้น นัททริดางัวเงียตื่นแล้วลุกขึ้นยืนไปล้างหน้าข้างนอก หลังแปรงฟันเสร็จก็เจอไอรณาที่โต๊ะไม้
" อรุณสวัสดิ์ ไอซ์ " นัททริดายิ้มทัก
" อืมอรุณสวัสดิ์ นัท " ไอรณายิ้มทักมายกลับ
" ตื่นนานยังเนี่ย? "
" พึ่งตื่นก่อนเธอประมาณ 10 นาทีก่อนได้น่ะ "
" อืม จริงสิไอซ์ตอนนี้เซล่าก็อยู่ห้องพยาบาลพวกเราทำอาหารไปเยี่ยมเขามา " นัททริดายิ้มแล้วชวนไอรณาไปหาเซล่า
" อืมก็ดีเหมือนกัน งั้นเริ่มทำกันเถอะ " ไอรณายิ้มตกลงแล้วพวกเธอทำอาหารไปเยี่ยมเซล่า
ถึงตอนนี้จะ 6 โมงเช้า พวกครูจะแยกย้ายตามนักเรียนเริ่มกิจกรรมประมาณ 8 โมง พวกเธอเตรียมสำหรับส่วนของทุกคนในกลุ่มเรียบร้อย พึ่งผ่านไม่กี่วันมานี้สองสาวก็เริ่มสนิทสนมกันแล้วมากขึ้น พอพวกเธอถึงที่ห้องพยาบาล นัททริดาเคาะประตูก่อนเพื่อกรณีที่คาดไม่ถึงจะได้ไม่ต้องมีปัญหา( กรณีแบบเช่นเจอสภาพที่กำลังแต่งตัวบ้างล่ะ กำลังป้อนบ้างล่ะทำนองนั่น )
" เข้ามาได้...." เสียงของเด็กสาวผมดำดังขึ้นจากในห้อง นัททริดาและไอรณายิ้มแล้วเปิดประตูพบว่าเด็กสาวหันมองพวกเธออยู่สีหน้านิ่ง
" ...พวกเธอเองเหรอ...ตื่นแต่เช้ามีอะไร? " เซล่ายิงคำถาม
" ก็มาเยี่ยมเธอไง " นัททริดายิ้มแล้ววางกล่องข้าวไว้ตรงโต๊ะ " อาการเป็นไงบ้างเหรอ? "
" ก็ยังเห็น...ฉันคงไปไม่ได้สักพักแถมกักขังจนกว่าจะร่างกายดีขึ้น " เซล่าเท้าคางสีหน้านิ่งแววตาเหมือนเบื่อหนาย
" คิก คงเป็นฝีมือของพี่เจบีสินะ " ไอรณายิ้มหัวเราะเบาๆ
" นี่ได้พักผ่อนบ้างหรือเปล่าเนี่ย " นัททริดาจ้องมองเซล่าสีหน้าจริงจังพบขอบตาดำจางๆ
" ไม่ได้นอนสินะ " " นอนไม่หลับน่ะ " แล้วทำไมนอนหลับเหรอ? " นัททริดาถาม
เธอเงียบแล้วถอนหายใจเบาๆแล้วค่อยนอนเตียงดีๆ
" จะนอนแล้วเหรอ? " ไอรณาถาม
" ยังเหนื่อยอยู่น่ะ " เสียงของเธอเริ่มเบาลงเพราะเด็กสาวผมแดงลูบหัวเธอเบาๆเหมือนเด็กชวนให้เคลิ้มตามให้หลับไปแต่ใช้กับเธอได้ผลอีกต่างหาก
ไอรณายิ้มไม่ว่าอย่างไงจะเป็นซีโร่หรือเซล่าตอนหลับก็ดูน่าเอ็นดูจริงๆนั้นแหละ เห็นกี่ครั้งก็....น่ารักชะมัด
ไอรณารีบปัดความคิดนั้นออกพยายามทำสีหน้าปกติที่สุดเท่าที่ทำได้แต่กับนัททริดาหนีไม่พ้นหรอก
" ไอซ์หน้าแดงเป็นไรหรือเปล่า? " นัททริดาถามหน้าซื่อตรง
" ปะ ปะ เปล่าไม่มีอะไร ถ้าหมอนี้หลับไปแล้วพวกเรากลับไปที่กระถร่อมกันเถอะนะ " ไอรณาโบกมือพัลวันสีหน้าแดงอยู่
" อืมก็ได้จ้ะ " นัททริดายังงงกับท่าทางของไอรณาอยู่แต่ก็ทำตามแล้วหันมามองคนที่หลับบนเตียงอยู่ " งั้นเดี๋ยวฉันจะมาอีกนะ "
..............................................................................
หลังจากพวกเธอไปเยี่ยมเซล่าแล้วก็กลับมาที่กระถร่อมไปกินข้าวในกลุ่มของพวกเธอแล้วบอกอาการของเซล่าว่าค่อยดีขึ้นมาบ้างแล้ว ทุกคนต่างดีใจขึ้นแล้วหลังจากนั้นพวกเธอก็ถูกครูเรียกให้เข้ากิจกรรม
ซีโร่ หรือ เซล่า บรรยาย
พอผมหลับไปสักพักก็คอยยังชั่วขึ้นมาบ้างแต่ก็ไปไหนไม่ได้อยู่ดีแล้วค่อยๆลืมตาอีกครั้งผมจ้องกล่องข้าวที่อยู่หน้าผมค่อยลุกขึ้นนั่งอย่างช้าแล้วใช้มือข้างซ้ายเพราะข้างขวาเหมือนจะทำฝื่นแน่ล่ะตกจากหน้าผาจะไม่ให้เป็นไรได้ไง แต่ไม่สำคัญเท่าไร ผมสนใจกล่องข้าว ดูท่ายัยพวกนั้นจะทำข้าวกล่องมาให้ผมตอนมาเยี่ยมสินะ...ยุ่งไม่เข้าเรื่องจริงๆ ทั้งที่ผมยังไม่ได้ขอแท้ๆว่าอยากจะกิน แต่....ก็ไม่ให้พวกเธอเป็นห่วงและมาบ่นเท่าไหร่ผมก็ค่อยๆถือช้อนกินข้าวอย่างเงียบๆ
พอผมกินข้าวเสร็จก็มีเสียงเปิดประตูขณะที่ผมดื่มน้ำหลังจากกินยาเข้าไป
" อ่าวตื่นแล้วเหรอ เจ้าหนู " ด็อกเตอร์ยิ้มอย่างเป็นมิตรที่สุดแต่สำหรับผมแล้วเป็นรอยยิ้มที่เจ้าเล่ห์มากเลย
" เห็นว่านอนอยู่ละมั้งค่ะ " ผมลองตอบกวนประสาทกลับไปแต่ทำให้เขาหัวเราะ
" ฮาๆๆ นั้นสินะเธอเนี่ยเป็นยังงี้เสมอเลยนะ " ด็อกเตอร์เก็บกล่องข้าวแล้วตารางหมากรุก
" ยังไงเธอเป็นสภาพนี้แล้วไปไหนไม่ได้ก็เล่นหมากรุกไปพลางๆก่อนนะ "
" ถึงผมจะชนะคุณเสมอก็เถอะ " ผมตอบเสียงเรียบ
แต่ก็จริงอยู่แบบนี้ก็ทำอะไรไม่ค่อยได้อยู่แล้ว
" ไม่แน่หนอกนะคราวนี้จะชนะเธอแน่ " ด็อกเตอร์พูดด้วยมั่นใจสูงเทียบใครไม่ติด
" ค่ะๆ " ผมตอบในร่างหญิงแล้วเลือกหมากสีดำส่วนด็อกเตอร์หมากสีขาว พอตั้งตัวหมากเสร็จก็เริ่มเล่นและคุยไป
ผมให้ด็อกเตอร์เป็นคนเริ่มก่อน เขาหยิบตัวหมากเดิน " ว่าแต่เป็นไงบ้างล่ะผลของยาที่ฉันทำ " พูดจบก็วางตัวหมาก
ผมก็หยิบตัวหมากแล้วพูดไป " ก็มึผลใกล้เคียงอยู่ถึงลดอาการบาดเจ็บอยู่บ้าง "
" ให้ว่าตามตรงคนปกติไม่คิดจะทำอะไรแบบนี้หรอก " ด็อกเตอร์ยิ้มแล้ววางตัวหมากต่อ
" ก็ผมเป็นถูกเลือกให้มาอยู่กับการทดลองของคุณแล้วให้อยู่หน่วยเดียวกันหนิ..." พูดจบผมก็วางตัวหมาก
" อืม...นั้นสินะแล้วเพื่อนของเธอน่ารักจังเลยนะ ได้ยินว่าได้พบเพื่อนสมัยเด็กด้วยหนิ "
ผมหรี่ตามองด็อกเตอร์คงไปรู้ว่าจากเจบีล่ะสิ " ก็ใช่...รุกฆาต " ผมวางตัวหมากรู้ผล
" เอ๋!!! " ด็อกเตอร์ดันแว่นจ้องกระดานพบว่าตัวเองแพ้ราบคาบ " อีกครั้งเถอะนะ "
พอแพ้ที่ไรเขาก็มักจะขอเล่นจนกว่าเขาจะชนะ ซึ่งถ้าถามว่าเขาเคยชนะไหม? ไม่เลยสักครั้ง ตั้งแต่ที่ทำงานร่วมกันมานี่เขาไม่ทีท่าจะยอมแพ้เลย หัวรั้นไว้อย่างที่คิด
ผมกับเขาก็เล่นหมากรุกไปพลางประมาณ 4-5 เกมด็อกเตอร์ถูกเรียกไปโดยที่ผมชนะทุกเกม เขาบอกว่าจะกลับมาเล่นกันใหม่แล้วออกจากห้องไป
ตอนนี้ผมก็ไม่รู้ว่าตอนนี้ยัยพวกนั้นเป็นไงกับกิจกรรม ถึงแม้ในใจผมจะไม่ค่อยใส่ใจมากนักก็ตามแต่ตอนนี้ผมว่างจนไม่มีอะไรทำเลย
ก็อกๆ เสียงประตูดังขึ้นผมที่จ้องนอกหน้าต่างแล้วพูดเสียงเรียบกับเตียง " เข้ามาได้..."
" ไม่เจอกันนานเลยนะค่ะ รุ่นพี่ " เสียงเด็กสาวที่ผมรู้จักผมหันมามองต้นเสียง
" แม้แต่เธอมาด้วยเหรอเนี่ย...โรล "
พวกนัททริดาตอนนี้กำลังเดินสำรวจนอกเขตเพื่อเป็นประสบการณ์ให้เหล่าหนุ่มสาวรุ่นใหม่โดยมีเจ้าหน้าที่ 2 คนต่อ 1 กลุ่ม และครูอีกคน ซึ่งครูที่อยู่ด้วยคือครูเอม ส่วนเจ้าหน้าที่คือเจบีกับลูกน้องอีกคน
" เอาล่ะงั้นพักกันแถวนี้ก่อนล่ะนะ " เจบียิ้มมองพวกนักเรียนที่เดินตามมา
" ว่าแต่พี่เอมตอนนี้พวกเราอยู่ส่วนไหนเหรอค่ะ? " ครูเอมถามพี่สาวสีหน้าสงสัยที่เดินมาได้สักพัก
" ก็แถวๆปลายทางที่จุดศูนย์กลางของป่าแห่งนี้ไง แล้วก็พวกเราที่จะไปคือใจกลางนั้นแหละ "
" มันเป็นไงเหรอครับ? " ชาพรชัยถาม
" ก็เป็นแม่น้ำที่กว้างแถมอุดมสมบูรณ์เฉพาะทีนั่นด้วยเหมาะกับการพักผ่อนเลยล่ะ " เจบียิ้มอย่างมีเลศ
" อ่าวแบบนั่นจะดีเหรอค่ะ? " สุธีลาถามด้วยความกังวล
" ไม่เป็นไรหรอกน่าก็ถือว่าเป็นประสบการณ์ล่ะกัน อีกอย่างคนใช่ว่าจะไปกันนะ " เจบียิ้มไม่ทุกข์ร้อนใดๆทั้งสิ้นทำให้ครูเอมถึงกับถอนหายใจกับท่าทางของพี่สาวตัวเอง
" เอาเป็นว่าก็มาพักผ่อนไปด้วยล่ะนะ แต่น่าเสียดายนะที่มีคนมาไม่ได้อีกคนน่ะ "
" ฮัดชิ้ว!..." เซล่าจามเบาๆสีหน้านิ่ง " ใครนิททาหรือเปล่าเนี่ย..."
พวกนัททริดาได้เดินมาถึงใจกลางป่าบริเวณเต็มไปความอุดสมบูรณ์จริงๆ บ้อน้ำใสแจ๋วเลย ทำให้อาการสดชื่นมาทันตา
" เอาล่ะถึงทุกคนไปเตรียมเปลี่ยนเสื้อชุดว่ายน้ำกันเถอะส่วนพวกผู้ชายไปเปลี่ยนตรงอื่นเลยนะ " เจบีสั่ง
" ครับ/ค่ะ " ทุกคนรับคำขาน
หลังจากทุกคนเปลี่ยนเสื้อผัาเป็นชุดว่ายน้ำเสร็จก็เริ่มเล่นแม่น้ำทันทีเลย
" ยะฮู้!!!!!!! "โบรณาร้องด้วยความสนุกแล้วกระโดดลงน้ำ
ตุ้ม!!!!!!!! เสียงทุ้มน้ำตกราวกับวัตถุขนาดใหญ่ลงมา
" ฮาๆๆ ว้าวสดชื่นจังแฮะนี่นัท สุ มาเล่นกันสิ " โบรณายิ้มแล้วโบกมือชวนมาทั้งสองคนก็กังวลจะลงดีไหมก็ถูกไอรณากับเหล่าของเพื่อนก็ผลักให้ตกด้วยกันแล้วโดดลงตาม
สาวๆก็เล่นน้ำสนุกสนานราวกับเป็นเด็กไร้เดียงสา ส่วนพวกหนุ่มๆได้แต่ยืนดู
" อ่าวพวกเธอไม่ไปเล่นเหรอ? " เจบีถามหนุ่มๆที่ไม่ลงไป
" เออ...ก็ว่าจะไปอยู่หรอกครับแต่ว่า..." ชูทรยิ้มแห้งที่กำลังจะพูดอยู่นั้นก็ถูกเพื่อนสนิทกอดคอให้ไปเดินกับสาว " งั้นรออะไรล่ะไปเถอะ "
" เดี๋ยวสิพรชัย " ชูทรที่โดนกอดคอลากให้ไปเล่นน้ำก็ถูกเล่นกับพวกสาวและพวกพรรณกรก็เดินไปเล่นกับเขาด้วยิตอนนี้เหลือแค่หญิงสาวสองคน
" งั้นพวกเราก็ไปเล่นด้วยละมั้งพี่เจบี " ครูเอมยิ้มแล้วถอดแว่นตาออก
" นั้นสินะไม่ได้ว่ายน้ำนานแฮะ " เจบีวอล์มร่างกายก่อนจะลงน้ำ
และแล้วหญิงสาวสองคนก็ลงไปเล่นกับเด็กหนุ่มสาวด้วยความสนุกสนาน จนผ่านไปสักพัก นัททริดาบอกเพื่อนๆของพักซะหน่อย เธอเลยขึ้นด้วยความเหนื่อยปนสนุกไปด้วย
ถ้าลองคิดดูแลัวถ้าเซล่ามาเล่นด้วยจะเป็นไงนะ มีหวังโดนปฏิเสธแน่เลยล่ะ นัททริดาอมยิ้มกับความคิดตัวเองอยู่แล้วรู้สึกถึงของแข็งเย็นแตะหน้าของเธอ เธอสะดุ้งเล็กน้อยแล้วเงยหน้าคนที่จ่อกระป๋องน้ำ นัททริดายิ้มอย่างประหลาดใจแล้วรับกระป๋องน้ำ
" หายแล้วเหรอถึงได้เดินมาถึงนี่น่ะ " นัททริดาถาม
" ...ไม่เชิง...อีกอย่างอยู่แต่ในห้องพยาบาลก็น่าเบื่อไม่มีอะไรทำ ก็เลยเดินตามพวกเธอมา.." เซล่าตอบแบบเป็นขั้นเป็นตอนแลไม่แคร์กับโลก
" ว่าแต่เธอรู้ได้ไงว่าพวกเราอยู่นี้เหรอ? " นัททริดายิงคำถามสงสัยจริงๆถึงเธอจะตามมาพวกเขาก็ต้องรู้กันแน่ๆ
" ....ฉันถามเจ้าหน้าที่แล้วบอกว่ากลุ่มพวกเธอไปทางไหนก็รู้แล้ว " พูดจบเซล่าค่อยๆนั่งข้างนัททริดาแล้วดื่มน้ำกระป๋อง
นัททริดายิ้มกับท่าทางเด็กสาวที่นั่งข้างๆเธอ จริงเหงาก็บอกตรงๆก็ได้ เธอเลยลองแหยถามดู " นี่ๆ ไม่ไปเล่นกับพวกโบหน่อยเหรอ? "
เซล่าที่ดื่มก็หรี่ตามองสีหน้านิ่ง " ฉันเป็นสภาพนี้แล้ว ถ้าฝืนเล่นแผลก็ฉีกอีกพอดี "
" คิกๆ นั้นสินะ " นัททริดายิ้มหัวเราะเบาๆกับคำตอบของเด็กสาว บางครั้งก็พูดตรงเกินหรือพูดไม่ตรงกับใจบ้างล่ะ แต่ก็เดานิสัยของเขาออกล่ะ
เซล่าหรี่ตาจ้องมองร่างบางที่ใส่ชุดว่ายน้ำ ชุดว่ายน้ำที่ปิดแค่ช่วงหน้าอกกับช่วงเอวเรียกได้ว่าเธอเห็นผิวเนียบเนียนของนัททริดาเกือบทุกส่วนแล้วทำให้เธอรู้สึกร้อนๆแบบแปลกๆเลยรีบดื่มน้ำให้หายร้อน
" อ่าวเซล่ามาด้วยเหรอเนี่ย ไม่เป็นไรแล้วหรือไงถึงมาด้วยเนี่ย " ชูทรยิ้มดีใจที่เห็นเธอปลอดภัยดี แต่อดห่วงเรื่องสุขภาพของเธอ
เซล่าหลับตาตอบสีหน้านิ่ง " อยู่แต่ในห้องมันน่าเบื่อ...เลยอยากเดินเล่น "
" งั้นเหรอ " ชูทรยิ้มอย่างช่วยไม่ได้
" อ่ะ นี้ๆองค์หญิง ยังไม่หายดีๆออกมาซ่าจะดีเหรอจ้ะ " เจบีที่เห็นเซล่ายิ้มแผ่รังสีอำมิตบางๆ ดูท่าจะโกรธที่เธอมา ( แน่ล่ะบาดเจ็บแล้วยังฝืนมาอีกไม่ห่วงร่างกายตัวเองเลย )
" ยังไงซะ...ก็ต้องตามด้วยกันอยู่แล้ว...งั้นขอฝากด้วยนะ...คุณหัวหน้า " เซล่าทำสีหน้านิ่งพูดเสียงเรียบ
เจบียิ้มแล้วหมั่นไส้หยิกแก้มเซล่าในฐานะที่กวนประสาทแถมโยนความรับผิดชอบให้เธออีก
ความคิดเห็น