ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    Gender Bender Mission ภารกิจให้ฉันกลับมาเป็นผู้หญิง เพิ่มเติมคือสาววายค่ะ!!

    ลำดับตอนที่ #14 : ตอนที่ 03.4

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 114
      0
      11 ธ.ค. 61

    หลังจากทุกคนรู้ว่าเซล่ามาด้วย เจบีเลยจำใจให้เซล่ากิจกรรมด้วย ทุกคนก็เดินไปเปลี่ยนชุดเหมือนเดิมก่อน แต่ถ้าคิดว่างานที่คิดว่าฝืนสังขารเธอจะห้ามไว้ ซึ่งเซล่าตกลงอย่างว่าง่าย แต่มันก็ไม่ได้ให้โล่งใจสำหรับหญิงสาวเลย ซึ่งแน่นอนว่าถ้าเซล่าเดินไปเดินมามีหวังแผลได้เปิดฉีกหายแน่ เจบีเลยขอให้เพื่อนๆในกลุ่มว่าใครเป็นคนอาสาแบกเซล่าไป ตอนแรกๆคิดว่าไม่มีน่ะ แต่ว่า......


    " งั้นผมช่วยแบกให้แล้วกัน " ชูทรยกมืออาสาช่วยด้วยความเต็มใจ


    ส่วนเซล่ามองด้วยสายตาแบบพูดว่า ' ทำไมต้องเป็นนายด้วย ' แต่ตอนนี้ต้องทำตามที่เจบีบอกล่ะนะ เธอเลยไม่พูดอะไรแล้วค่อยๆเดินไปข้างหลังของชูทรตอนแรกคิดว่าชูพรแบกเธอไว้ข้างหลังแต่กลายเป็นว่า....." ฮึบ!! " ชูทรพูดจบก็จับขาทั้งสองของเซล่าแล้วอุ้มด้วยท่าเจ้าสาวซะงั้น


    เซล่าถึงกับหรี่ตามองด้วยสีหน้านิ่งแววตาแลจะเคืองๆ แล้วพูดเสียงเรียบ " ..นี่..นายต้องอุ้มฉันในท่าเจ้าสาวด้วยฮะ? "


    ชูทรยิ้มแก้เขินเล็กน้อย " ก็เธอแขนทำฝื่นอยู่ถ้าแบกข้างหลังไว้กลัวจะทำให้ตกได้ง่ายไง "


    นับร้อยพันปี เป็นครั้งสำหรับเธอ(เขา)ที่ถูกผู้ชายอุ้มท่าเจ้าสาวมันทำให้รู้สึกเสียศักดิ์ศรีไปหน่อยแฮะ เหล่าเพื่อนๆต่างยิ้มแซวเล่นสำหรับเซล่าก็ยังนิ่งๆแต่อยากจะชกหน้าคนที่อุ้มเธอจังแฮะยังมีหน้ามายิ้มอีก 


    สำหรับคนอื่นคิดว่าสองคนนี้เป็นแฟนกันแต่สำหรับอีกสามคนน่ะไม่ใช่เลย โชคดีตรงที่ว่าพวกเธอนั้นไม่ใช่ประเภทสาววายเลยเก็บเงียบไว้ แต่มันรู้สึกแปลกๆยังไงชอบกล


    " แล้ว...จะไปไหนต่อล่ะ " เซล่าเลิกสนใจชูทรแล้วถามเจบีสีหน้านิ่ง


    " นั้นสินะ " เจบียื่นท่าครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง " งั้นไปแถววิวที่นั้นแล้วกัน "


    " ที่นั้นเหรอ...ก็ไม่เลว " เซล่าพูดเสียงเข้าใจคนเดียวทุกคนในกลุ่มต่างงุนงงว่า ' ที่นั่นคือที่ไหนกัน '


    เซล่าที่หันมามองคนที่มึนงงกันเลยบอกให้คราวๆ " ก็เป็นที่ชมวิวที่ธรรมชาติเหมือนที่ใจกลางป่านั้นแหละ แต่ทิวทัศน์ที่นั้นเรียกได้ว่า....มองรอบๆเกือบทั้งป่าละมั้ง..อยู่ไกลแค่ 2 กิโล "


    " อ้อ อย่างงี้เอง " ทุกคนเรียกเสียงพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย


    " ว่าแต่เธอรู้ทางเดินแถวนี้ดีจังนะ " ชูทรยิ้มถาม


    เซล่าหลับตาพูดกับชูทร " เมื่อก่อนเคยมาบ่อยน่ะ...."


    " งั้นเหรอ " ชูทรยิ้ม แล้วเซล่าก็เอนหัวนอนพิงซบอกเขา ทำให้เขารู้ประหม่ำยังไงชอบกลอย่างบอกไม่ถูก


    " นะ นี่ " ชูทรกระซิบเซล่าที่จู่ๆก็พิงซบอกเขา


    " ฉันง่วง...ถ้าไงฝากด้วยแล้วกัน..." เสียงของเซล่าค่อยๆเบาลงแล้วหลับไปในที่สุด จนคนอื่นส่งเสียงล้อเขาไม่เลิก นั้นก็ทำให้หัวเราะไม่ค่อยดังมากเพราะไม่อยากรบกวนคนป่วยเท่าไหร่


    ตอนนี้ก็พักเที่ยงแล้ว เจบีบอกให้พวกนัททริดานั้นกินข้าวกันก่อน ซึ่งพวกเธอนั้นก็นั่งกินข้าวกันเป็นกลุ่มชายหญิง ชูทรวางเซล่าไว้ที่ต้นร่มไม้เลยไปกินข้าวและฝากนัททริดาดูแลต่อที


    นัททริดาจ้องเซล่าที่หลับอีกครั้งแล้วแต่ตอนนี้เที่ยงแล้วถ้าไม่ปลุกตอนนี้มีหวังเป็นหวัดกันพอดี


    ตอนแรกเธอจะเป็นคนปลุกอยู่แต่ไม่จำเป็นแล้วล่ะ เซล่าค่อยๆลืมตามองนัททริดาแล้วขยี้ตาเบาๆ " ..มีอะไร? "


    " เออ...เที่ยงแล้วน่ะมากินข้าวด้วยกันไหม " นัททริดายิ้มลองชวนเซล่ากินข้าวด้วยกัน


    "...ก็ได้ " เซล่าลุกขึ้นนั่งจ้องมองเด็กสาวที่ยิ้มเลยสงสัย " ยิ้มอะไร? "


    " ก็ดีใจที่เธอมาด้วยน่ะ "


    เซล่าไม่รู้ทำไมตัวเองรู้สึกแปลกอีกครั้ง ให้ตายสินับวันพออยู่กับเธอแล้วยิ่งรู้สึกแปลกๆเข้าไปทุกที


    เซล่าพยายามไม่แสดงสีหน้าของตัวเอง ให้อีกฝ่ายว่าเป็นไง ทำสีหน้านิ่งตามปกติ


    " ...กล่องข้าวที่ทำมาก็...ไม่เลว..." เซล่าเผลอพูดออกมาลอยๆโดยไม่รู้ตัว


    " เอ๋? " นัท___แทริดารู้สึกว่าหูฟาดไปหรือว่าเขาชมเธอน่ะ เธอจ้องมองเด็กสาวที่หันหน้าไปทางอื่น


    " ...ฉันไม่พูดรอบสองนะ "


    แสดงว่าที่เขาพูดมาก็ใช่จริงๆ ตอนนี้นัททริดารู้สึกแดงเล็กน้อยที่โดนชม เซล่าที่จ้องอยู่เลยลองถาม " เธอกับยัยนั่นช่วยทำเหรอ? " เพราะว่าเซล่าอยู่กับนัททริดาได้แค่สองสัปดาห์เลยชินกับรสชาติทำอาหารของเธอเลยรู้


    นัททริดารู้ว่า ' ยัยนั่น ' คือใครเลยตอบแบบแก้เขิน " อืม..ฉันกับไอซ์ช่วยทำน่ะ "


    " เหรอ..." พูดจบเซล่าหรี่ตาจ้องมองนัททริดาสีหน้านิ่งจนเธอรู้สึกอึดอัด


    " มะ มีอะไรเหรอ? " " หิวแล้ว....."


    " งั้นไปกินข้าวพวกโบกันเถอะ " นัททริดาเผลอจูงมือเซล่าใหัไปกินข้าวด้วยกัน เซล่าที่โดนจูงมือก็ไม่มีท่าทีว่าดึงมันออกเลย


    " ไงเซล่าตื่นแล้วเหรอ " โบรณายิ้มหลังกินข้าวไปคำที่สามของจาน " มาๆกินข้าวเถอะ วันนี้นัทกับไอซ์ทำอาหารนะ อร่อยมากเลยล่ะ "


    " มะ ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก " ทั้งสองคนที่เป็นคนทำก็โบกมือแก้เขิน


    " เซล่าลองกินดูสิอร่อยน่า " โบรณาลองเชื้อเชิญให้เซล่ากินอาหารของฝีมือทั้งสอง


    เซล่าก็ค่อยๆนั่งลงแล้วตักช้อนพอเหมาะแล้วชิมรสชาติดู พวกเธอต่างจ้องอาการสีหน้าของเธอดู


    สีหน้าของเซล่าแบบเรียบนิ่งแต่แววตาเป็นประกายแถมอมยิ้มเล็กน้อย ( ย้ำว่าเล็กน้อยจริงๆ ) กลุ่มสาวๆที่เห็นแล้วอดยิ้มไม่ได้ เวลาที่เธอยิ้มออกมามันทำให้มีเสน่ห์มากเลยล่ะ ยิ่งหน้าตาสวยๆอยู่ด้วยแล้ว


    เซล่าที่อมยิ้มเล็กน้อยก็เอาช้อนมาปิดปากแล้วพูดว่า " ก็...ไม่เลว " พูดจบก็กับข้าวฝีมือทั้งสองสาวจนหมดกล่องแล้วรินน้ำแล้วลุกขึ้นยืน " เดี๋ยวมานะ..."


    " ไปไหนงั้นเหรอ? " นัททริดาถาม


    เซล่าหันมามองสีหน้านิ่ง " ไปทำแผลน่ะ..."


    " งั้นฉันช่วยทำแผลให้นะ " นัททริดาลุกขึ้นตาม


    " งั้นฉันด้วยคนนะ " ไอรณาลุกขึ้นตามด้วยคน


    เซล่ามองสองสาวที่ช่วยทำแผลให้ หันมามองไปทางอื่น " ...ตามมาสิ "


    ทั้งสองสาวก็ตามเซล่าไป เซล่าเดินไปบอกเจบีว่าจะทำแผล เจบีพยักหน้าโอเคปแล้วชี้ริมแม่น้ำให้ทำแผลตรงนั้น และบอกคนอื่นว่าให้รออยู่กับเธอและครูเอม


    เซล่า นัททริดาและไอรณามาที่ริมแม่น้ำ เซล่าทำท่าจะถอดเสื้อออก ทั้งสองคนหน้าแดงแล้วรีบดึงเสื้อลงแล้วพูดพร้อมกัน " นี้!!คิดจะทำอะไรเนี่ย!!! "


    " ทำอะไรเหรอ ก็ถอดเสื้อไง " เซล่าหรี่ตามองสองสาวสีหน้านิ่ง


    " ทีหลังหัดบอกก่อนสิ " นัททริดาพูดทั้งที่หน้าแดงอยู่


    " จะอายอะไร...ฉันอยู่ในร่างหญิงหนิมันแปลกหรือไง? "


    ทั้งสองคนรู้อยู่แล้วแค่เห็นร่างผู้หญิงไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร แต่ว่าจู่ๆก็ถอดเลยเนี่ยนะ


    " ที่หลังหัดบอกก่อนสิ " นัททริดาดุเซล่าเบาๆ


    เซล่าก็เงียบแล้วนั่งลงแล้วถอดเสื้อวูทออกเหลือแค่เสื้อสีขาวและกำลังถอดเสื้ออีกตัวแล้วมองทั้งคู่สีหน้านิ่ง

    ทั้งสองสาวถอนหายใจเบาๆแล้วค่อยๆทำแผลเซล่าอย่างเบามือ นัททริดาที่กำลังแผลด้านหลังนั้นเห็นเซล่าตัวสั่นเบาๆ


    " เจ็บเหรอ? " เธอลองถามกับอาการท่าทางของเขา


    " เปล่า...แค่หนาวนิดหน่อย "


    หลังจากนั้นทั้งสองคนช่วยทำแผลให้เซล่าเสร็จ เธอเลยหยิบเสื้อใส่เหมือนเดิม


    " ขอบใจ " เซล่าพูดเสียงเรียบสีหน้านิ่งหลังจากใส่เสื้อวูท


    " ไม่เป็นไรหรอกน่า งั้นพวกเราไปหาทุหคนกันเถอะ " ไอรณายิ้มแล้วเดินออกไปก่อน


    " นี่เซล่า " นัททริดาเรียกเซล่า


    เซล่าก็หันมามองด้วยสายตาว่า ' มีอะไร '


    " เออ เธอน่ะสนิทกับคุณเจบีงั้นเหรอ? "


    เซล่าถอนหายใจเบาๆสีหน้านิ่งนึกว่าจะถามอะไรซะอีก " แค่ทำงานเท่านั้นแหละ..."


    " งานเหรอ? งั้นเธอเป็นตำรวจเหรอ? "


    " ก็ประมาณนั้น...."


    หลังจากคุยเสร็จเซล่ากับนัททริดาก็เดินทางต่อกับคนอื่นๆ เซล่าไม่ค่อยอยากให้ชูทรอุ้มเลยบอกว่าเดินเองไว้ ระหว่างทางนั้นเซล่ากินยาทำให้ชูทรสงสัย


    " เธอเป็นโรคอะไรเปล่า เห็นกินยานั้นน่ะ " ชูทรตัดสินใจถามตรงๆ


    เซล่าหันมามองชูทรสีหน้านิ่ง " ก็ประมาณ เพราะช่วงนี้เจออะไรต่อมิอะไรน่ะ "


    " จะว่าไปเห็นว่าเธอกับนัทเจอปัญหาก่อนนี้ที่ห้างที่เป็นข่าวใช่มา? "


    เซล่าถอนหายใจเบาๆ ไม่ใช่เรื่องแปลกที่รู้ ชูทรเลยพูดต่อ " ถ้าเกิดอะไรขึ้นโทรหาหรือปรึกษาฉันก็ได้น่ะ "


    " แต่ฉัน..." เซล่าที่กำลังจะปฏิเสธ ชูทรพูดแทรกต่อ


    " พวกเราเป็นเพื่อนกันนะมีเรื่องอะไรก็ต้องช่วยกันสิ " ชูทรจับข้อมือของเซล่าจนเจ็บแต่เธออาการไว้ได้ยังเฉยๆ


    " เฮ้อ...เข้าใจล่ะ " เซล่าชักมือกลับสีหน้านิ่ง


    ชูทรยิ้มกับท่าทางของเด็กสาว แต่นั้นทำให้เธอรู้สึกขนลุกแปลกๆ


    " และอย่างน้อยๆก็แสดงสีหน้าหน่อยก็ได้นะ จะได้ดูดีขึ้นมาหน่อย " ชูทรยิ้มแหยเซล่าเล่น


    เซล่าแทบเบ้ปากทันควันสีหน้าเหมือนไม่สบอารมณ์ " ยุ่งน่า..จะทำหรือไม่ฉันเป็นคนตัดสินใจ "


    " ฮาๆๆ นี้หรือว่าเธอเขินเหรอ? " ชูทรยิ้มหัวเราะยังแหยเธอไม่เลิก


    " ฮึ้ย!!! " เซล่าพ้นลมหายใจไม่คุยกับชูทรต่อแล้วเดินไปหานัททริดากับโบรณา


    " คิกๆ เป็นไงจีบไปถึงไหนล่ะ " โบรณาแอบแซวเซล่า


    เซล่าก็ทำหน้านิ่งแล้วพูดตามตรง " ไม่ได้จีบอะไร...แค่หมอนั่นตามมาถามเท่านั้น "


    " เห..จริงงะ " โบรณายิ้มเจ้าเล่ห์แหบเซล่าไม่เลิก


    หลังจากที่คุยกันระหว่างทางพวกเขาก็มาถึงที่หมายคราวๆ ก็ประมาณ 6 โมงเย็นได้ 


    " ว้าววว สวยจัง " นัททริดาวิวที่เจบีพูดถึงยอดจุดชมวิวที่เต็มไปด้วยป่าไม้แล้วเห็นโดยรอบและบวกบรรยากาศในยามเย็นสีส้มแล้วก็วิวที่หายากเหมือนกัน

    แต่ละคนก็ต่างหยิบโทรศัพท์ถ่ายรูปวิวดีๆ พวกโบรณาชวนถ่ายรูปแต่ไม่เห็นเซล่า นัททริดาเลยขอแยกตัวไปตามเซล่าก่อน


    นัททริดาเห็นเซล่านั่งอยู่ปลายสุดรอบภูเขาเหมือนจะชมวิมอยู่อย่างเงียบๆ เซล่าที่ได้ยินเสียงฝีเท้าเลยพอรู้ว่าใคร แล้วถามโดยไม่หันไปมอง " ไม่ไปอยู่กับพวกนั้นเหรอ..."


    " ก็โบชวนนายให้ไปถ่ายด้วยกันน่ะ " นัททริดายิ้มเดินเข้าหาเซล่า


    " หึ...ไร้สาระ " เซล่าพูดโดยไม่มองเธอแล้วปัดผมเบาๆสีหน้านิ่ง


    นัททริดาก็ดูเหมือนจะหูทวนลมแล้วถือวิสาสะจับมือของเซล่าแล้วดึงให้ลุกขึ้นแล้วเดินพา(ลาก)เขาไปด้วยกัน " ไปด้วยกันเถอะน่า ยังไงยังดีกว่าอยู่คนเดียวนะ "


    เซล่าทำหน้านิ่งแล้วหรี่ตามองเธอ " ..ยุ่งไม่เข้าเรื่อง "


    " ไอซ์บอกฉันแล้วนะ ปกตินายชอบอยู่คนเดียว ทำไมอยากอยู่คนเดียวเหรอ " ระหว่างเดินลากเซล่า นัททริดาก็เลยถามดูอะไรที่ดูเป็นการใส่ใจ


    เซล่ารู้สึกแปลกๆที่นัททริดาและที่เป็นการใส่ใจแต่ทำตัวเหมือนปกติ " ก็อยู่กับคนอื่นแล้วมันน่ารำคาญ ฉันเลย...ไม่อยากอยู่กับคนมากๆ "


    " แล้วกรณี กรกับไอซ์ล่ะ " นัททริดายิงคำถาม


    " กรณี ยัยนั่นกับหมอนั่นน่ะ...ถูกบังคับ " 


    " เอ๋ จะใช่จริงๆเหรอ " นัททริดายิ้มเจ้าเล่ห์บางๆลองแหยเขาเล่น


    " นี่คิดจะถามอะไรกันแน่ " เซล่าพยายามเปลี่ยนบทสนทนาแบบนี้ก็เหมือนยิ่งทำให้เธอได้ใจมากขึ้น


    " ฮาๆ นั้นสินะ " นัททริดายิ้มหัวเราะกับท่าทางของเขา คนอะไรน่ามองชะมัด หยิ่งสมกับเป็นเขาจริงๆ ปากแข็งจริงๆ


    หลังจากให้เซล่ามาถ่ายรูปกับพวกโบรณาเสร็จ เจบีก็ให้ทุกคนในกลุ่มเตรียมตัวกลับค่าย ซึ่งตอนนี้ก็ดึกแล้วด้วยสิ เซล่าที่มองสมาชิกในกลุ่มพบว่าหายไปคนหนึ่ง " ไอรณาไปไหน? "


    " จะว่าไปไม่เห็นยัยนั่นเลยหรือว่าหลงทางกันนะ " พรรณกรเริ่มเป็นห่วงเพื่อน


    " งั้นฉันตามหาเธอเองแล้วฉัน พวกนายไปก่อนก็ได้ " พูดจบเซล่าออกตามหาเซล่าโดยไม่ฟังคนอื่นเลย


    " ยัยบ้านั้น " ชูทรกัดฟันแน่นแล้ววิ่งตามเซล่าแล้วหันบอกคนอื่น " เดี๋ยวฉันตามเซล่าเอง พวกเธอไปก่อนเลย "


    เซล่า(ซีโร่) บรรยาย


    ผมที่วิ่งออกตามหาไอรณาสำรวจแถวๆรอบจุดที่ให้พักกัน แต่ตอนนี้ก็มืดแล้วด้วยสิ ผมหยิบไฟฉายแล้วส่องรอบๆแล้วสังเกตุกิ้งไม้ที่หักดูสภาพแล้วพึ่งหักได้ไม่นาน้ลยตัดสินใจเดินไปทางนั้นแต่ก็ได้เสียงคนวิ่งมาผมเลยหันไปมองนึกว่าไอรณาที่ไหนได้หมอนี้เอง


    " ...บอกว่าให้ไปกับพวกนัทก่อนหนิ " ผมพูดเสียงเรียบในร่างหญิงสีหน้านิ่ง


    " แฮ่ก...จะให้เธอที่ยังบาดเจ็บไปคนเดียวได้ไงเล่า " ชูทรหยุดวิ่งแล้วหอบหายใจเบาๆ


    ผมก็ถอนหายใจเบาๆ " ช่างเถอะ...มาก็ดีจะได้ช่วยหา " พูดจบผมก็เดินนำแล้วหยิบโทรโฟนโทรหาเจบี " นี่ เจ...คุณเจบีได้ยินไหม? "


    [ ดะ-ได้ยิน นี่เธออะไรเอาแต่ใจอีกแล้วนะ ] เธอแทบจะตะโกนใส่โทรโฟนเลยโชคดีที่ปิดหูทัน


    " เอาเป็นว่าอย่างน้อยก็มีอยู่อีกคนที่ตามด้วย..." ผมเหลือบมองชูทรแล้วมองทางอื่นหาไอรณาต่อ " ฉันจำทางกลับได้น่ะ เธอก็รู้ งั้นเดี๋ยวติดต่อกลับไปใหม่ " พูดจบก็วางสายโทรโฟนแล้วเดินหาไอรณา


    " นี่อย่าขยับมากสิเดี๋ยวแผลก็เปิดหรอก " ชูทรเดินตามหลังผมพูดด้วยความเป็นห่วง


    ผมหาได้สนใจแล้วเดินตาสีหน่านิ่ง ผมเดินเผลอไปสะกิดทำให้พื้นถล่มลงมา ผมที่ล่วงลงชูทรรีบขว้าผมทัน


    " เป็นอะไรไหม เซล่า " ชูทรที่พยายามดึงขึ้น


    " อือ...แต่ว่า.." ผมลองเหลือบมองไปข้างล่างไม่เห็นอะไรเลย


    " เดี๋ยวฉันดึงขึ้นนะ " พูดจบชูทรดึงผมขึ้นมาในระดับเดียวกันในที่สุด


    " เฮ้อ...เกือบไปแล้ว " ชูทรถอนหายใจเหนื่อย " เธอเจอแบบนี้ประจำเลยเหรอ? "


    ผมก็ตามจริงไป " เป็นปกติจนชินแล้ว..."


    " เธอเนี่ยเย็นชาจังเลยพูดออกมาได้หน้าตาเฉยเลยนะ "


    ผมหรี่ตามองสีหน้านิ่งแล้วเปลี่ยนบทสนทนา " ...ไปต่อเถอะคราวนี้นายนำแล้วกัน...ไฟฉายฉันล่วงไปแล้ว.."


    " อืมกะจะพูดอยู่พอดีเลย รู้ใจจังเลยนะ " ชูทรพูดเหมือนเข้าข้างตัวเอง


    " จบยัง จะได้ไปหายัยนั่นต่อ " ผมพยายามจะไม่เถียงอะไรรีบตัดจบให้หาไอรณาต่อ


    ชูทรยิ้มออกแล้วยกไหล่เบาๆ " ครับๆ "


    จากนั้นไม่นานผมกับชูทรหาเจอไอรณาในที่สุดแถมห่างจากจุดที่ชมวิว ประมาณ 1 กิโลเมตรเห็นจะได้ ( ทั้งที่มืดยังอุตสาห์รู้นะ )


    " ไงหาเจอสักที " ผมพูดเสียงเรียบเสียงนิ่งมองไอรณา 


    ไอรณาก็พุ่งกอดมองเกือบไม่ทันตั้งตัวเลย เพราะยังเจ็บอยู่ด้วยเลยเก็บอาการอย่างแนบเนียนให้มากที่สุดแล้วพูดต่อ " ทำไงถึงได้หลงทางเนี่ย...."


    ไอรณาที่กอดผมครู่หนึ่งแล้วค่อยปล่อย " ก็เออ...กำลังเก็บอะไรสักหน่อยเลยเผลอเก็บจนเพลินไปน่ะ "


    ผมถอนหายใจสีหน้านิ่งเบาๆ ไม่ค่อยสนใจอะไรมาก ตอนนี้ต้องพากลับไปที่ค่ายก่อนล่ะ " ในเมื่อเจอแล้วก็กลับเถอะ...."


    " ว่าแต่จะกลับไงดีล่ะกว่าจะถึงค่ายก็นานถึงเช้าแน่ " ชูทรเดินส่องป่าไม้รอบๆตัว


    ผมหันไปมองหมอนั่นสีหน้านิ่งพูดเสียงเรียบ " ฉันมีความคิดอยู่........"


    ไอรณา บรรยาย 


    ฉันที่เจอเซล่ากับชูทรเพื่อนของเขา ตอนนี้ดีใจจริงๆที่ได้เจอพวกเขา ฉันก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าจะกลับไปได้หรือเปล่าเนี่ย ฉันที่กำลังยืนคิดอยู่นั่นไม่ได้ฟังที่เซล่าพูดเลยสักนิด


    " นี่ไอรณาได้ยินหรือเปล่าหา...? " เซล่าหรี่ตามองสีหน้านิ่งมองมาที่ฉัน


    ฉันก็สะดุ้งเล็กน้อยแล้วยิ้มแห้ง " มะ มีอะไรเหรอ? "


    " ตอนนี้ฉันว่าจะไปสถานที่ที่หนึ่งจะทำให้กลับไปได้เร็วน่ะ " พูดจบเซล่าก็จับมือฉันแล้วจูงมือฉัน ฉันรู้สึกถึงความอบอุ่นผ่านทางมือของเขา แล้วฉันเดินตามโดยไม่พูดอะไรออกไป


    ฉันเหม่อลอยไปสักพักจนรู้สึกตัวอีกที ก็มาที่ที่ฉันไม่รู้จักแล้ว ดูเหมือนว่าชูทรจะไม่รู้จักที่ด้วยสิ สถานที่ที่พวกเรา่มากันนั้นคือโรงเก็บรถเก่าๆที่อยู่ห่างจุดที่พวกเรานั้นประมาณ ครึ่งกิโลได้ เซล่าปล่อยมือฉันแล้วเดินไปเช็ดภายในรถก่อนที่จะเข้าไปเขาก็หันมาบอกพวกเราสองคนที่ยังมึนงงกันอยู่


    " เดี๋ยวฉันไปเช็ดสภาพข้างใน พวกเธอรออยู่นี้ล่ะ " 


    " แล้วเธอจะทำอะไรเหรอต้องเช็ดข้างในน่ะ? " ชูทรถามเอียงคอเล็กน้อยสงสัย


    ฉันก็พลอยเอียงคอตามไปด้วย สงสัยเหมือนกันว่าทำอะไรข้างใน


    " ก็ว่าไปเช็ครถเก่าที่น่าจะใช้การได้อยู่น่ะ " เซล่าพูดจบก็จับลูกบิดแล้วเปิดประตู ผลปรากฎว่าเปิดไม่ออก เซล่าหลับแล้วตั้งการ์ดเบาๆแล้วใช้เท้าเตะประตูให้พังในครั้งเดียว ก็กระเด็นออกมาเล็กน้อย


    " เออ....เธอเนี่ยจริงๆให้ฉันทำก็ได้นะ " ชูทรยิ้มแห้งจริงๆเขาต้องเป็นคนทำมากกว่านะ แต่ทำไงได้ล่ะ เซล่าก็เป็นแบบนี้เสมอแหละ


    " .......ช่างเถอะ " เซล่ายกไหล่ไม่สนใจอะไรมากแล้วเดินเข้าในโรงรถ ฉันกับชูทรมองหน้ากันแล้วตัดสินใจเดินเข้าไปตามเซล่า


    ไรต์กลับมาอีกครั้ง บอกแล้วครับว่า ตัวละครจะบรรยายกันแค่สั้นๆ


    หลังจากไอรณากับชูทรได้เข้าไปตามเซล่าแล้วพบซากเก่าๆของในโรงรถดูแลจะอยู่มาเวลาเป็น 10 ปีได้ ไม่ได้มีการทำความสะอาดใด เหมือนทิ้งไว้ร้างซะมากกว่า


    เซล่าที่เข้ามาก่อนนั้นก็เดินไปเช็ดรถ ในโรงรถมีรถเก่าสองคันแถมเป็นรถรุ่นแบบทหารเขาใช้กันด้วย สองหนุ่มสาวก็ยืนอึ้งกับที่เจอรถแบบนี้อยู่ในค่าย เซล่าไม่ได้สนใจแล้วเปิดผากระโปรงรถเพื่อเช็คสภาพรถว่าใช้ได้ไหม


    " เออให้ฉันไหม? " ชูทรเริ่มถามที่เห็นเซล่ากำลังเช็คสภาพรถ


    เซล่าหันมามองทางชูทรกับไอรณามองด้วยสายตาที่เหมือนถามว่า ' รู้วิธีการซ้อมรถด้วยเหรอ? ' ประมาณนั้น


    ชูทรทนความอึดอัดไม่ไหวก็พูดต่อ " พอดีญาติคนหนึ่งเป็นช่างรถนะ ฉันเลยพอมีความรู้มาบ้างน่ะ อีกอย่างเธอน่ะเป็นคนป่วยนะ ให้ฉันจัดการเถอะนะ " 


    " แต่ว่า..." เซล่าพยายามจะพูดค้าน แต่ไอรณามาแตะไหล่เบาๆแล้วยิ้มเหมือนเป็นห่วง


    " ให้เพื่อนเธอจัดการเถอะนะ อีกอย่างถ้าให้คนที่ทำเป็นคนป่วยเป็นผู้หญิงก็เสียความเป็นลูกผู้ชายจริงไหม "


    เซล่าหรี่ตามองไอรณาและผลัดมองชูทรแล้วหลับตา " งั้นก็ได้...."


    ชูทรที่ได้ยินคำตอบพร้อมกับไอรณายิ้มพร้อมกัน " วางใจฉันได้เลย " พูดจบชูทรก็เดินไปที่รถเช็คสภาพรถต่อให้เซล่า


    เซล่ากับไอรณาเดินไปนั่งที่ขึ้นบันไดที่พึ่งเข้ามาจากประตูทางเข้าเมื่อครู่


    " เก่งจังนะสภาพเป็นแบบนั่นแล้วยังอุตสาห์ตามหาฉันเจอได้น่ะ " ไอรณาที่กำลังทำแผลให้เซล่าที่เปิดอีกรอบแต่เจ้าตัวแผลนั้นไม่ได้บอกเลยสักคำ เพราะเธอเห็นผ้าพันแผลเริ่มสีแดงเลยอดกังวลไม่ได้เลยทำแผลทันที ทั้งทีเจ้าตัวไม่ได้ขอร้องเลยว่าให้ช่วยทำ


    " หึ.....พอดีฉันเป็นคนสังเกตุไวกว่าคนอื่นน่ะ..." เซล่าทำหน้านิ่งเหมือนจะไม่เจ็บที่ถูกกำลังทำแผลให้


    เซล่าหันมามองคนที่ทำแผลให้แล้วถาม " ยิ้มทำไม? "


    " เปล่าสักหน่อย " ไอรณาก็คงยิ้มอยู่แล้วทำแผลเสร็จ และชูทรก็เหมือนจะเช็คดูเสร็จพอดี


    " รถตอนนี้ใช้ได้ล่ะเหลือแค่ต้องลองเปิดเครื่องดูล่ะ " พูดจบชูทรก็นั่งรถแล้วลองเปิดรถทันทีเลยหลังจากตรวจดูแล้ว


    หลังจากนั้นรถก็ติดแล้วทั้งสองคนและคนที่แอบยิ้มในมุมปากเล็กน้อยก็ดีใจที่รถติด เซล่าบอกให้ชูทรขับรถออกจากโรงรถเลย โดยให้สองสาวเปิดประตูให้ หลังจากเปิดแล้วพวกเธอก็ได้ขึ้นรถแล้วชูทรก็ขับรถตามทางที่เซล่าบอกทุกอย่าง


    ระหว่างที่กำลังกลับที่ค่าย ชูทรก็กำลังขับรถอยู่เซล่ากับไอรณานั่งหลังเซล่าที่นั่งเหม่อลอยบนท้องฟ้าเต็มไปด้วยดวงดาวเต็มไปหมดส่วนไอรณานั้นก็หลับไหล่เซล่าไปแล้ว


    ชูทรที่เหลือบมองกระจกเห็นเซล่ายังไม่หลับเลยพูด " ไม่หลับเอาแรงก่อนเหรอ? " 


    " ไม่ล่ะ.....ฉันไม่นอนหลับง่ายๆหรอก " 


    " งั้นเหรอ  " ชูทรยิ้มเซล่าหลับตาครู่แล้วพูดต่อ


    " และก็....." 


    " หืม? "


    " ขอบใจนะ......." เซล่าพูดออกมาเสียงเรียบเงยหน้ามองท้องฟ้ายามค่ำคืน


    ชูทรที่ไม่เชื่อหูตัวเองว่าได้ยินอะไร เป็นครั้งแรกละมั้งเนี่ยที่เธอบอกขอบใจเขาเนี่ย ก็ทำให้เขาเขินเป็นเหมือนกันนะเนี่ย " มะ ไม่เป็นไรหรอก "


    เซล่าที่ก้มมองเด็กหนุ่มขับรถที่กำลังเขินอายอยู่บอกด้วยเสียงหนักแ่น่นเล็กน้อย " ดูทางด้วย "


    " ครับๆ " 









    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×