Met n' Gone (Yuri)

เคยคิดมาตลอดว่า คำว่า "ตลอดไป" มันช่างแสนนาน ฉันเลยพยายามใช้ชีวิตอยู่กับคำนั้น ด้วยการกระทำในแต่ละวันคล้ายเดิม วนไปเวียนมาอยู่อย่างนั้นให้เสมอเหมือนกับคำว่า "ตลอดไป"

เพราะการคิดอย่างนั้น.. มันจะทำให้ชีวิตฉันมั่นคง ไม่คลอนแคลน ไม่ว้าเหว่ และช่วยประคับประคอง ไม่ให้ฉันต้องคอยพะวักพะวงถึงความกลวงโบ๋ในใจ ที่ถ้าไม่สื่อสารกับมันดีดี มันก็พร้อมจะกระชากฉันให้กลับไปเป็นคนซึมเศร้า โดยที่ไม่รู้แล้วว่า ควรจะต้องเอาสิ่งใดมาเติมเต็มมันได้อีก..

---------

เคยคิดมาตลอดว่า คำว่า "สิ้นหวัง" มันคือการที่เราต้องหมดสิ้นแล้วซึ่งความหวังทุกสิ่งทุกอย่าง ซึ่งตอนแรกมันก็ใช่อย่างที่ฉันคิดนั่นล่ะ เพราะหากนับตั้งแต่ฉันต้องสูญเสียครอบครัวทั้งหมดที่ฉันมีไปกับเหตุการณ์เรือสำราญนำเที่ยวล่มกลางทะเลอันดามัน โดยที่ฉันรอด.. เพราะฉันบังเอิญติดงานด่วน ฉันก็ใช้ชีวิตนับแต่นั้น โดยให้คำว่า "สิ้นหวัง"มันนำพาลมหายใจไป

ซึ่งแม้ว่าความสิ้นหวังจะนำพาฉันไปพบกับความจริงของรหัสพันธุกรรมที่ถูกส่งต่อมาตั้งแต่รุ่นบรรพบุรุษ ฉันก็รู้สึกแค่เพียงเฉยชากับมัน แทบไม่มีความรู้สึกใดๆ และแม้จะรู้กำหนดสุดท้ายในชีวิตของตัวเอง ความสิ้นหวังที่นำพาชีวิตฉันมาตั้งแต่แรกก็ยังคงทำหน้าที่ได้ดี

เพราะไม่ว่ายังไงสำหรับฉัน.. "สิ้นหวังมันก็คือสิ้นหวัง" ฉันไม่มีทางเปลี่ยนสิ่งใดได้

แต่แล้ววันหนึ่ง.. ความหมายของคำว่า "สิ้นหวัง" ของฉัน ก็ถูกรอยยิ้มสดใสเต็มใบหน้าของผู้หญิงคนหนึ่งทำให้เปลี่ยนไป

ฉันค้นพบว่าในความสิ้นหวังของชีวิตที่เหลือของฉันมันยังมีแสงแห่งความหวังส่องสว่างอยู่บ้าง แม้จะน้อยนิดจนแทบจะเลือนราง แต่มันก็ทำให้ฉันขับเคลื่อนความมีชีวิตที่เหลือต่อไป เพียงแค่ได้มอง "เธอ" โดยที่ไม่เคยคิดจะถามตัวเองเลยแม้แต่น้อยว่า..

"ทำไมถึงต้องเป็นผู้หญิง?" หรือ "ทำไมฉันถึงมาลงเอยกับความชอบเพศเดียวกัน?"

และ.. "ทำไมต้องเป็นเธอ?"

เพราะฉันมีเพียงความหมายของถ้อยคำใหม่ ที่มาเบียดบังคำว่า "สิ้นหวัง" ให้กระเด็นไปไกลลิบตา ซึ่งคำๆนั้นก็คือคำว่า.. "ขอบคุณ"

"ฉันขอบคุณที่การได้แอบยืนมองรอยยิ้มสดใสของเธอจากพื้นที่เล็กๆตรงนี้ ได้ทำให้ช่วงชีวิตที่เหลืออยู่ของฉัน กลับมาสัมผัสรู้ถึงจังหวะการเต้นของหัวใจตัวเองอีกครั้ง.. ฉันขอบคุณจริงๆ"