sloth มหาบาปแห่งความขี้เกียจ

Sloth มหาบาปแห่งความขี้เกียจ สาวน้อย (?) นาม " เบลเฟกอร์ " ผู้ว่างงานและสุดแสนขี้เกียจ เกิดความพิเรนท์เปิด " ร้านรับจ้างสารพัด " หากแต่เมื่อ " ไลท์เทน" หนุ่มน้อยหน้าใสได้เดินทางมาเยือนร้านแห่งนี้ เรื่องราวสุดป่วนชวนปวดหัวก็เกิดขึ้นแบบมึนๆ โดยมีตัวแกนนำสุดประหลาดอย่างเบลเฟกอร์เป็นหัวหน้าขบวน พ่วงด้วยพ่อบ้านหนุ่มสุดหล่อ " ไซอัล " กับหนุ่มน้อยไลท์เทน ที่เผลอตกลงมาในวังวนของความแปลกประหลาดแห่งยุค "ฮัดชิ้ววว!!! ...ใครนินทาฉันฮะ!?" "..." โพลโหวตตัวละครนำชาย โพลโหวตความนิยมของบทความในเซ็ทมหาบาป เครดิตธีมนิยาย : Shalunla Theme

Talk With Writer           จบลงไปได้ด้วยดีกับนิยายเรื่องนี้ แอบบอกก่อนว่าจะมีภาคสอง นี่ไม่ใช่นิยายเรื่องแรกที่เขียน แต่เป็นนิยายเรื่องแรกด้วยที่แต่งจบ อยากบอกว่ามีความสุขกับการที่ได้แต่งเรื่องนี้ และมีความสุขที่ได้จบเรื่องนี้ แต่ยังไม่พอ มันจะมีมาอีก          มันอาจไม่ใช่นิยายที่เลิศเลอเพอร์เฟ็คต์ไร้ข้อตำหนิ แต่อยากให้เป็นนิยายที่มีข้อข้องใจกับนักอ่าน เพื่อที่จะได้ไม่ลืมไปว่าบนโลกมันมีนิยายเรื่อง sloth มหาบาปแห่งความขี้เกียจ อยู่          อาจจะทำได้ดีไม่พอ ภาษาอาจไม่สละสลวย เนื้อเรื่องไม่ปะติดปะต่อ การสื่ออารมณ์ยังไม่ชัดเจน แต่ผมก็ทำเพราะอยากทำ ทำเพราะอยากให้ทุกคนได้อ่าน ได้สนุกไปกับมัน และหากอ่านแล้วสนุกกับมันจริงๆก็ขอพระคุณมา ณ ที่นี้นะครับที่เสียสละเวลามาอ่านมัน ฮาาา          สองปีที่ผ่านมาผมก็เรียนรู้อะไรหลายอย่าง อ่านหนังสือหลายเล่ม มองโลกหลายๆมุม เปลี่ยนตัวเองไปเยอะ และแน่นอนว่าหนุเบลฟ์ก็เปลี่ยนไปเยอะ เนอะ? แต่ถึงอย่างนั้นหนูเบลฟ์ก็เป็นหนูเบลฟ์ที่ขี้เซา ขี้บ่น ไม่ค่อยมีมารยาทและน่ารักมากๆอยู่ดี ฮ่ะๆๆๆ ผมไม่ชอบการรีไรท์เพื่อเปลี่ยนเนื้อเรื่องให้ดีขึ้น ผมจะรีไรท์เมื่อเจอคำตกหล่น คำอธิบายไม่เหมาะสมหรือยาวไม่ก็สั้นไป เพราะว่าผมแต่งเป็นแต่แนวตามใจฉัน อยากแต่งอะไรก็แต่ง ให้มันเป็นไปตามที่คิด จริงๆก็มีหลายซีนที่ตัดทิ้งเพราะมันจะเวิ่นเว้อออกทะเล จนออกมาเป็นนิยายอย่างที่เห็นนี่แล           ผมแต่งแฟนเซอร์วิสไม่เป็น ผมแต่งฉากจิ้นไม่เป็น ผมแต่งฉากวายไม่เป็น และผมก็โลว์เทคมากๆ(?) แต่นั้นมันก็ทำให้ออกมาเป็นเรื่องนี้อย่างทุกวันนี้ ผมไม่กล้าพูดหรอกว่ามันสนุก เพราะมันขึ้นอยู่กับรีดเดอร์ ว่ามองมันสนุกหรือไม่ ผมแค่ทำหน้าที่แต่งมันออกมาให้ดีที่สุด ให้พอใจผมมากที่สุด จนบางทีแอบขัดใจรีดเดอร์เล็กๆว่าทำไมออกมาเป็นแบบนี้! ฮ่าๆๆๆๆ แต่ก็นะ ถ้าไม่แต่งตามที่ผมคิดแล้วตามใจรีดเดอร์ มันก็ไม่ใช่นิยายของผมแต่เป็นของรีดเดอร์น่ะสิ           บางทีผมก็พล่ามมากไปเนอะ? แต่แหม่ มันอุตส่าห์จบทั้งที อยากระบายอยากบอกเล่าบ้างอะไรบ้างนี่นา แต่มันก็ยาวเกินไปแล้วจริงๆแหล่ะ ถถถ งั้นผมไปละ ขอบพระคุณที่สละเวลาอ่าน ขอบพระคุณที่ติดตามแม้ผมจะดองเกือบข้ามปี และขอบพระคุณที่คอยให้กำลังใจกันครับ! (หนีไปร้องไห้)           ติดตามกันต่อกับภาคสองนะ! THANK - ขอบคุณเว็บเด็กดีที่ทำให้มีที่แปะนิยายและติดต่อกับรีดเดอร์และไรเตอร์คนอื่นๆในโปรเจ็คต์เซเว่นซินส์นี้ - ขอบคุณอาป๊าที่สละความจำคอมมาเซฟนิยายของลูกคนนี้ - ขอบคุณพี่ชายและน้องชายที่ชอบไล่ผมไปเป็นนักเขียนแม้ผมจะฝันเป็นผู้พิพากษาก็ตาม (อย่าตกใจ เรื่องจริงนะ 555)  - ขอบคุณคุณครูวิชาภาษาไทยที่ให้คะแนนยี่สิบเต็มตอนเขียนเรียงความ ผมมั่นใจในฝีมือตัวเองขึ้นเยอะเลย  - ขอบคุณเพื่อนรักอีกเจ็ดคนที่แม้ไม่ตามอ่านนิยายแต่ก็ให้กำลังใจและช่วยเหลืออยู่ตลอด  - ขอบคุณลูกฝุ่นที่ตามอ่านนิยายของป๊ามาตลอดตั้งแต่เรื่องแรกที่ปัจจุบันมันอย่างค้างเติ่งอยู่และมีแววอาจไม่แต่งต่อ  - ขอบคุณรีดเดอร์ทุกคนที่มาอ่าน โหวต เม้นท์ เพื่อเป็นกำลังแด่ไรเตอร์ผู้ไร้ความสามารถในการแฟนเซอร์วิสมากๆคร้าบบบบ                                                                                      writer : pper.gemini                                                                                          SAT 11/02/57                                                                                                18:12 P.M. ขอขอบคุณสำหรับทุกคนที่อ่านและเม้นท์ฮะ อยากบอกว่าทุกเม้นท์ทำให้ไรเตอร์ยิ้มได้ รักทุกคนฮะ >A<      แอดกรุ๊ปด้วยนะฮะ เพื่อท่านจะได้รับข่าวสารทุกเดือน (-' '-)   >> <<   DON'T FORGET ME. I BEG...