เรื่อง พันธสัญญาแห่งนาคิน

หากคุณเชื่อในความรักข้ามภพ

และคุณปรารถนาที่จะพบใครคนหนึ่ง

ภาพจากความฝัน อาจไม่ได้เป็นเพียงสิ่งที่ลวงตา

มาแล้วเพียงจากไป อรุณวันใหม่ขึ้นก็จบ

แต่ภาพของความฝัน คือสิ่งที่เคยเกิดขึ้น

และยังคงผูกพันตราตรึงอยู่ในหัวใจของบุคคลผู้มีรัก

ไม่ว่าความตายจะเคยพรากให้ได้เจ็บปวด

แต่ความรักยังคงอบอวลอยู่ทั่วทุกอณูจิตวิญญาญ

ของเขา และเธอ ที่ไม่มีวันพรากจาก..

*

พี่จะรักเจ้าเพียงผู้เดียว พี่ขอให้สัตสาบาญต่อวังนาคินศักดิ์สิทธิ์ พี่จะขอรักเจ้า

พานพบเพียงเจ้า ครองคู่กับเจ้าทุกภพทุกชาติไป หากแม้นพี่ผิดซึ่งวาจานี้

พี่ขอรับกรรมให้รับความทุกข์อย่างแสนสาหัส  

นาคาหนุ่มรูปงามผิวขาวผ่องดั่งทองทานาคราชสีทองตระกูลวิรูปักษ์

พนมมือกล่าวว่าต่อหน้าวังนาคินแห่งเมืองบาดาล เคียงข้างเขาคือ

รมิตานาคีสีเขียวตระกูลเอราปถ นางอันเป็นที่รักยิ่ง

เหตุท่านจึงต้องสาบาญอะไรน่ากลัวเช่นนั้น

ข้าหาได้ต้องการให้ผู้เป็นที่รักยิ่งแห่งข้าต้องได้รับความทุกข์อันใด

ข้าเชื่อในความรักของท่านที่มีต่อข้า มือนวลเอื้อมไปแตะที่แก้มของชายผู้ซึ่งเป็นที่รัก

สองสายตาประสานกัน มือแกร่งจับมือเล็กๆที่ปรางด้านซ้ายของตนมาแนบเอาไว้ที่อก

พี่รักเจ้า ทั้งหมดชีวิตของพี่ก็ให้เจ้าได้ อย่าได้ห่วงพี่เลย

พี่กล่าวไปด้วยหัวใจ และอยากให้เจ้าได้มั่นใจในหัวใจรักแห่งพี่

หม่อมฉันเกิดมาต้อยต่ำนัก เป็นเพียงบุตรสาวอำมาตย์ปลายแถว

เพียงแค่ได้มีโอกาสถวายการรับใช้จัดเครื่องหวานถวายแด่องค์รัชทายาทแห่งนาคิน

ก็เป็นบุญของข้าแล้ว ไม่นึกไม่ฝันว่า นาคีเอราปถอย่างหม่อมฉัน

จะอยู่ในสายพระเนตรของพระองค์ และอยู่ในดวงหฤทัยองค์นาคราช

ดวงหน้าหวานก้มหน้าน้อยๆ หยาดน้ำตาอาบแก้มเนียน

มือแกร่งลูบซับน้ำตาที่แก้มนวลแผ่วเบา ดั่งกลัวว่าจะทำให้บอบช้ำ

พี่รักเจ้าไม่ว่าเจ้าจะเป็นผู้ใด ต่อให้เป็นสังเสทชะพี่ก็จะรัก ขอเพียงเป็นเจ้าเท่านั้น รมิตา

ชายหนุ่มเอ่ยวาจาหวานนุ่ม และเชยคางมนเข้ามาจุมพิตที่ริมฝีปากอิ่มอย่างอ่อนโยน

รอยยิ้มน้อยๆผุดขึ้นบนใบหน้าหญิงสาว

ดวงใจของหม่อมฉัน อย่าได้จากไปไหนเลย หากเมื่อขาดพระองค์ไปแล้ว หม่อมฉันคงขาดใจ

*

..นครินทร์ตื่นขึ้นกลางดึก นี่เป็นอีกคืนในบรรดาหลายๆคืนที่เธอฝันแปลกๆ

กับภาพชายหญิงคู่หนึ่งซึ่งคาดว่าจะเป็นพญานาคที่เธอเคยเห็นตามบันไดวัด

ภาพของชายหนุ่มรูปงาม ผิวขาวผ่องดั่งแสงทองกับเครื่องแต่งกายแบบโบราณ

ที่ประดับไปด้วยอัญมณีล้ำค่า ทั้งทองและเพชรนิลจินดามากมาย

และทั้งหมดจะเป็นสีแดงและขาวสุกใส พร้อมกับหญิงสาวที่งดงามดั่งภาพวาด

เส้นผมสีดำคลับที่เกล้ารวบขึ้นไปแล้วปล่อยยาวเหมือนหางม้าด้านหลัง

กับอาภรณ์พลิ้วไสวสีเขียวมรกตและเครื่องประดับสวยงาม

ยามที่นครินทร์ฝันถึงความรักของนาคทั้งสอง

เธอมักจะได้กลิ่นหอมอ่อนๆคล้ายๆดอกมะลิแต่กลิ่นหอมแรงกว่า เย็นกว่า

ติดจมูกเธอจางๆทุกครั้งที่เธอตื่นขึ้น

เธอไม่รู้ว่าความฝันนี้ต้องการบอกอะไรกับเธอ

บ่อยครั้งในชีวิตของเธอตั้งแต่วัยเยาที่เธอมักฝันถึงพญานาค

สีทองบ้าง สีเขียวบ้าง ว่ายน้ำมาวนเวียนใกล้ๆเธอ

และหลายครั้งที่เธอตกใจกลัวงูตัวใหญ่ในความฝันจนตื่นขึ้นกลางดึก

นครินทร์เคยเล่าความฝันนี้ในกับผู้เป็นแม่ฟัง แต่ก็ได้รับคำตอบเพียงว่า

เด็กๆคงจะติดตากับภาพของพญานาคที่อยู่ตรงบันไดวัดที่แม่เคยพาเธอไปบ่อยๆ

เลยเก็บเอามาฝันถึง ในตอนนั้นเธออายุแค่ 10 ขวบเท่านั้น เมื่อมองรอยยิ้มของแม่แล้วก็ไม่ได้คิดอะไร

แต่ความฝันนั้นก็ยังคงติดตามเธอมาจนโต

นี่เป็นเช้าอีกวันที่เธอจะต้องตื่นขึ้นเพื่อไปเรียน โชคีที่เธออยู่หอในของมหาวิทยาลัย

และวันนี้เป็นวันที่เธอมีวิชาเรียนช่วงบ่าย

ทำให้ฝันนั้นไม่สามารถมาบั่นทอนเวลานอนของเธอ

ไปก่อนนะคุณหลานรินจัง บี รูมเมทของเธอเอ่ยขึ้นอย่างคุ้นเคยกับคำที่ใช้เรียกเธอ

ก่อนจะถือกระเป๋าแบรนเนมสุดหรูเดินเฉิดฉายออกไปพร้อมกับกลิ่นน้ำหอมฟุ้งที่ยังคงกระจายไปทั่วห้อง

บ๊าย บาย ป้าบีจัง นครินทร์หรือรินโบกมือจากข้างตู้เสื้อผ้ากับเพื่อนซี้

คำสนทนาที่คุ้นเคยของเพื่อนซี้สองคนที่เรียกกันเป็นป้าและหลาน

เพราะคนนึงก็ช่างไม่รู้เรื่องอะไรเลย ส่วนอีกคนก็กร้านโลกซะจริงๆ

จะเรียกว่าแก่เกินวัยก็คงไม่ผิด ไม่นานรินก็แต่งตัวเสร็จ

เธอต่างกับเพื่อนร่วมห้องของเธออย่าสิ้นเชิง

เธอเป็นนักศึกษาปีที่ 3 มหาวิทยาลัยเอกชนชื่อดังแห่งหนึ่ง

ชีวิตในแต่ละวันของเธอกับการเรียนคือ ใส่เสื้อยืดสีดำเรียบๆ

และกางเกงขายาวสีดำเรียบๆเช่นกัน

รองเท้าผ้าใบ และเสื้อนักศึกษาคลุมไปอีก 1 ตัวเท่านั้น

ตามสไตล์เด็กศิลปกรรมเอก 3D Animetion

ผมสีน้ำเงินทำสีตามสมัยนิยมของวัยรุ่นที่ปล่อยยาวสบายๆ กับผิวขาวๆของเธอ

เป็นจุดเด่นที่ใครๆในมหาลัยมองกันเป็นตาเดียว แต่ก็ไม่ถือว่าแปลกอะไรสำหรับเด็กศิลป์อย่างเธอ

หวัดดี ริน เสียงทุ่มต่ำนุ่มๆที่คุ้นเคยเอ่ยทักเธอระหว่างทางขึ้นตึกเรียน

อืม ดี เค คำทักทายสั้นๆเรียบๆตามสไตล์สาวพูดน้อยอย่างเธอที่เอ่ยทักกลับกับชายหนุ่มร่างสูง

เขาเป็นเพื่อนในสาขาของเธอ ที่ไม่ได้สนิทอะไรกัน แต่แรกเริ่มเขาเป็นคนเข้ามาพูดคุยกับเธอ

และบ่อยครั้งที่เจอกัน แต่ไม่ได้มีบทสนทนาอะไรมากมาย

นอกจากคำทักทาย เจอกันแล้วก็ผ่านไป

และในทุกๆครั้งเหมือนว่าเขาจะเห็นเธอก่อนและเข้ามาทักเสมอ

เป็นอยู่เช่นนี้นานนับปี และจากการแลกอีเมลของเพื่อนๆในสาขา

เธอจึงได้เมลของเขามาด้วยเช่นกัน

ทำให้ได้มีโอกาสพูดคุยกันมากขึ้นทางMSN ตามแบบฉบับของคนรุ่นใหม่

มรุเดชหรือเคเพื่อนร่วมรุ่นเดียวกันกับเธอที่มักเข้ามาทักทายเธอเสมอๆ

เขาเป็นคนเงียบขรึม อยู่ในกลุ่มเพื่อนๆอีก 5-6 คน และชอบเดินฟังเพลง

นั่งเรียนก็ฟังเพลง ไม่รู้ว่าสนใจใครหรืออะไรบ้างหรือเปล่า

นั่นเป็นเพียงข้อสังเกตของเธอ

แต่ก็ไม่ได้ทำให้เธอสนใจเขาไปมากกว่าเพื่อนคนอื่นๆ

รินเองก็ไม่ได้มีเพื่อนสนิทอะไรมากมาย เธอสามารถพูดคุย ทักทาย

และทำงานกลุ่มร่วมกับเพื่อนๆชาวศิลปกรรม หญิงสาวไม่มีเวลาสนใจกับเรื่องทั่วไป

ชีวิตของเธอไม่เคยแม้กระทั่งไปเที่ยวสนุกสนานเฮฮากับเพื่อนๆยามราตรี

ชีวิตของการเป็นเด็กหออยู่ไกลบ้าน เป็นสิ่งที่น่าเป็นห่วงอยู่แล้วสำหรับคนเป็นพ่อแม่

ถึงแม้เธอจะไม่ได้อยู่ในสายตาของผู้ปกครอง

แต่เธอก็ไม่เคยทำให้พ่อแม่ต้องเสียใจเพราะพฤติกรรมของเธอเลยสักครั้ง

ทุกๆครั้งหลังเลิกเรียน เธอแวะเข้าไปยังซุปเปอร์มาเก็ตขนาดย่อมข้างๆมหาลัย

เพื่อซื้อวัตถุดิบมาทำอาหารเองภายในหอพัก และนั่งทำงานส่งอาจารย์เกือบทั้งคืน

อาจมีบ้างนานๆครั้งที่เธอจะออกไปในช่วงวันหยุด ไปดูหนัง

ไปเดินเล่นในห้างสรรพสินค้ากับกิ่งเพื่อนสนิทต่างสาขาของเธอบ้าง

รินคิดเสมอว่า เธอจะต้องเรียนให้จบให้ได้ เพื่อนำปริญญากลับไปให้พ่อแม่ได้ชื่นใจ

และเธออยากที่จะช่วยหาเงินเลี้ยงดูพ่อแม่ตอบแทนบุญคุณของท่านบ้าง

ดูจากภายนอกเธอเป็นคนที่เคร่งขรึมและดูซีเรียสกับชีวิตเสมอ

ใครเลยจะรู้ว่าชีวิตของเธอตั้งแต่เด็กต้องเจอกับเรื่องร้ายๆอะไรบ้าง

พ่อแม่ของเธอแรกเริ่มนั้นมีฐานะที่ไม่ค่อยดี เมื่อเธอซึ่งเป็นลูกสาวคนแรกเกิด

ก็ต้องไปอยู่กับยาย จนเมื่อโตได้สัก 7 ขวบ

พ่อแม่ของเธอที่มีฐานะทางการเงินดีขึ้นจึงรับเธอกลับมาอยู่ด้วย

พร้อมกับได้อยู่กับน้องสาวอีกคนนึงของเธอซึ่งมีอายุห่างกัน 3 ปี

ครอบครัวของนครินทร์มีธุรกิจส่วนตัวอยู่ พ่อของเธอเปิดบริษัทเล็กๆ

แต่เมื่อ 4-5 ปีก่อน เศรษฐกิจย่ำแย่

ทำให้บริษัทเล็กๆของครอบครัวต้องประสบปัญหาทางการเงิน

ความพยายามของพ่อและแม่ที่จะประคับประครองบริษัทให้อยู่รอดก็เพียงไม่นาน

จึงต้องปิดตัวลงเมื่อเธออยู่มหาลัยในปีที่ 2

ความกดดันในชีวิตของหญิงสาวจึงมีมากขึ้น

นครินทร์ร่วมหุ้นเปิดบูธออกแบบและขายสินค้าเครื่องประดับ

และเสื้อผ้าวัยรุ่นสไตล์Cosplayอยู่กับกิ่งเพื่อนรักของเธอ

ธุรกิจเล็กๆนี้ไปได้ดี และทำเงินให้เธอและกิ่งเสมอๆ

ถึงแม้ว่าจะพลาดโอกาสในการทำเงินบ่อยครั้งเนื่องจากทั้งคู่ยังคงเรียนหนังสืออยู่

การเข้าวัดทำบุญเป็นสิ่งสำคัญในการช่วยให้รินสบายใจขึ้นเมื่อยามที่เธอทุกข์ใจ

และคิดถึงพ่อกับแม่ แต่เธอต้องเข้มแข็ง

เป็นยังไงบ้างคุณน้องชาย วันเสาร์นี้ว่างไหม ไปวัดกัน

เสียงจากปลายสายโทรศัพท์มือถือเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสดใสเช่นเคย

พี่มิ่งเป็นเสมือนพี่ชายของริน ทั้งคู่นับถือกันเป็นพี่น้องที่รู้จักกันมานาน 6-7 ปี

กำลังอยากไปอยู่พอดีเลยค่ะพี่มิ่ง งั้นเดี๋ยววันนี้อย่าคุยดึกนะ เดี๋ยวรินจะทำงานส่งอาจารย์ไม่ทัน

คร๊าบ แล้วเจอกันครับคุณน้องชาย อย่าลืมกินข้าวด้วยนะ

เมื่อบทสนทนาจบลง หญิงสาวก็เริ่มทำงานจนถึงเลยตี 2 ตามเคยเริ่มง่วง

เช้าวันรุ่งขึ้นเธอจะต้องรีบตื่นออกไปตามนัด 10 โมงเช้ากับการถวายสังฆทาน

และเดินเที่ยวในสยามตามประสาวันรุ่นกับพี่ชายคนสนิท

ตกเย็นเธอก็แยกย้ายกลับหอพักของเธอตามเดิม

และกิจวัตรที่ขาดไม่ได้ประจำวันของเธอคือ

ออนMSN กับคำทักทายสั้นๆจากหน้าจอคอมพิวเตอร์ของใครคนหนึ่ง

*****

:MSN Messenger:

Kei : หวัดดี ริน..

เธอเงยหน้าขึ้นมองข้อความ เขานั้นเอง นายเค

Rin : หวัดดีคร๊าบบบบบ.. คำทักทายแบบผู้ชายที่เธอถนัด

Kei : รูปนี้เท่จัง  >>>>> 

คำชมที่เธอมักได้จากเค จากรูปภาพของเธอที่โชว์บนดิสเพล

Rin : งั้นเหรอ?

Kei : อืม..

Rin : วันนี้อาจตอบช้าหน่อยนะ กำลังทำกับข้าวอยู่น่ะ มือเลอะ พิมลำบาก..

รินบอกกับเขาในขณะที่มือข้างนึงกำลังจับตะหลิว<:p>

Kei : ทำกับข้าว!! ..

ชายหนุ่มพิมข้อความส่งกลับมา

Rin : ใช่ ทำกับข้าว ทำไมจะบอกว่ากินไม่ได้ละสิ..

Kei : ป่าว ก็เคทำกับข้าวไม่เป็น ชอบคนทำกับข้าว

Rin : 55+ งั้นเหรอ?

Kei : อืม..

..

.

..

.

บทสนทนามักจบลงแบบเงียบๆไปเสมอๆ

แต่นั่นก็ทำให้เธอและเขาได้มีโอกาสพูดคุยกันมากขึ้น

เธอเองก็เป็นคนเงียบๆในสายตาของเพื่อนๆ เขาเองก็เป็นคนที่ไม่ค่อยพูด

ดูเหมือนคนที่มีโลกส่วนตัวสูง

จะมีโอกาสได้คุยกันจริงๆก็ผ่านการออนไลน์จากอินเตอร์นี้เท่านั้น

เขาสำหรับเธอแล้ว คือเพื่อนที่มีพฤติกรรมแปลกๆ

เธออดคิดไม่ได้ว่า หลายต่อหลายครั้ง

เขาพยายามที่จะมาเจอ มาทักทายเธอแบบจงใจเสมอๆ

ทั้งที่มหาลัยและนานๆครั้งที่หน้ามหาลัยหรือแม้แต่ในห้างสรรพสินค้าใกล้เคียง

ในแต่ละวันผ่านไปแบบเดิมๆ กับชีวิตที่เอาแต่เรียนของเธอ

กับการเข้าวัด ขายของ และความฝันเรื่องของพญานาคที่เธอยังคงไม่ได้คำตอบ

นานวันนครินทร์และมรุเดชก็ได้มีโอกาสพูดคุยกันมากขึ้น จากการที่เขาเข้าหาเธอมากขึ้น

บทสนทนาต่างๆเริ่มมีมากขึ้น ครั้งใดที่เธอไม่สบายและขาดเรียนไป

เขาเป็นคนที่อาสาช่วยทำงานแทนเธอ บทสนทนาทางหน้าจอคอมฯมีมากขึ้น

เธอเองเริ่มมีความสนใจในตัวเขา หลายครั้งที่นั่งเรียนอยู่ในห้องเดียวกัน

เธอไม่รู้ว่าตัวเองเผลอจ้องมองชายหนุ่มที่กำลังนั่งฟังเพลงจากสายของเครื่องเล่นจิ๋ว

ไม่นานนักที่ชายหนุ่มรู้สึกตัว และหันมามองเธอกลับ

หญิงสาวรู้สึกตัวและหันกลับด้วยความตกใจ

เขามักเอ่ยทักเธอทางMSNก่อนเสมอ และเงียบเพราะไม่รู้จะคุยอะไร

เธอจึงเป็นฝ่ายหาเรื่องมาคุยกับเขา ทั้งเรื่องเรียนและเรื่องไร้สาระ

อย่างเช่นวันนี้

:MSN Messenger:

Kei : หวัดดีครับ ริน

Rin : หวัดดี กินข้าวยัง?

Kei : กำลังกินอยู่

Rin : ออ

Rin : นี่ๆ วันนี้มี KOKOLOGY มาทายด้วยล่ะ เล่นไหม?

Kei : ก็น่าสน..

..

.

..

.

บทสนทนามากมายที่มีอย่างต่อเนื่อง เป็นเวลาหลายชั่วโมงในแต่ละคืนที่ทั้งคู่พูดคุยกันผ่านตัวอักษร

คำถามทางจิตวิทยาที่เธอถามเขา ทำให้เธอได้รู้ถึงตัวตนและความชอบของเขา

เป็นอีกวันที่รินรู้สึกมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก เวลาล่วงเลยไป ตี 3 กับอีก 20 นาที

กับการพูดคุยผ่านตัวหนังสือจากหน้าจอคอมฯของชายหญิงคู่นี้

ความสุขที่เกิดขึ้น ทำลายความง่วงไปจนหมด

และอีกหลายต่อหลายคืนกับการคุยแบบโต้รุ่ง

ทำให้เขาและเธอสนิทกันมากขึ้น

ถึงอย่างนั้นสำหรับเธอแล้วเขาก็ยังคงเป็นคนที่ชอบทำตัวมีความลับอยู่เสมอ

หลายต่อหลายครั้งเหมือนคนที่กลัวและระแวงว่าใครจะมองตัวเองไม่ดีหรือทำร้ายตัวเอง

แต่ทุกๆครั้งที่พูดคุยกัน เธอพยายามถนอมคำพูดให้ได้มากที่สุด

เพราะเคคือผู้ชายที่อ่อนไหวมาก ส่วนเธอก็เป็นผู้หญิงที่ห้าวเหมือนผู้ชาย

บ่อยครั้งที่เขาพูดจาแซวว่าเธอเป็นทอมหรือป่าวนะ

อาจจะด้วยความนึกสนุกหรืออย่างไร แต่มันก็ทำให้เธอหงุดหงิดเป็นบางครั้ง

และเมื่อเขาทำให้เธอไม่พอใจด้วยเรื่องอะไรก็ตาม เข้าก็จะขอโทษและเงียบเสมอ

บางวันที่อาจารย์สั่งงานมาอย่างหนัก ทำให้ทั้งคู่ไม่มีโอกาสได้พูดคุยกัน

อาจเจอกันบ้างในตึกเรียน บ่อยครั้งที่เขามักบอกว่าเธอชอบมองก้มลงไป

ไม่รู้ว่ามองอะไร มองมด? ทำไมเธอถึงไม่มองขึ้นมาบ้าง

ในทุกๆครั้งที่เขาต้องการสบตาของเธอ แต่เธอก็มักหลบสายตาดุๆของเขาเสมอ

สายตาที่ทั้งดู แต่กลับแฝงไปด้วยความเศร้า กับการแอบมองเขา

เธอได้รับรู้ความรู้สึกบางอย่าง ที่เขาซ้อนเอาไว้ลึกๆ ภายในดวงตาคู่โศกนั้น

สายลมเอ๋ย พัดมาแต่ที่ใดกัน

วานให้เจ้าช่วยพาความรักของข้าไปส่งให้เขาที~~

คำพูดเพ้อๆแผ่วเบาของนครินทร์พัดลอยไปตามสายลม

ก่อนที่หญิงสาวจะเข้าสู่ห้วงนิทราบนเก้าอี้นั่งเล่นตรงนอกชานระเบียงในหอพักของเธอ

*สายลมเย็นๆพัดผ่านยามราตรีกาล ในห้องบรรทมรโหฐานของกัญจน์ธัชนาคราช

ไม่มีอะไรจะมีความสุขเท่ากับการได้โอบกอดนางเนื้อนวลอันเป็นที่รักยิ่ง

พี่รักเจ้าเหลือเกิน ยอดดวงใจของพี่

ริมฝีปากของนาคราชจุมพิตเบาๆที่โอษฐ์อิ่มของร่างบางด้านใต้บนเตียงกว้าง

ความอบอุ่นและหอมหวานนี้ติดตรึงหัวใจของนาคทั้งสอง

ตราบจนรุ่งสางที่อโณทัยขึ้นสู่ท้องนภา

องค์กัญจน์ธัชเพคะ หม่อมฉันเตรียมเครื่องคาวหวานเอาไว้เรียบร้อยแล้ว

สรงน้ำเสร็จแล้วหม่อมฉันจะเข้ามาถวายการรับใช้นะเพคะ

เสียงนุ่มๆกล่าวกับร่างสูงบนแท่นบรรทม เขาตื่นนานแล้วแต่ยังคงไม่ลุกขึ้น

รมิตาคุกเข่าทำความเคารพชายผู้เป็นที่รักอยู่ด้านล่างพระแท่น

ด้านหลังเป็นนางกำนัลอีก 2 คนที่ถือถาดอาหารเข้ามา

พี่เคยบอกเจ้าแล้วว่า เจ้าไม่จำเป็นจะต้องทำแบบนี้ เจ้าเป็นนางห้ามของพี่แล้ว

กิจอันใดที่เจ้าเคยทำ ต่อไปนี้ไม่ต้องเปลืองแรงเจ้า ให้นางกำนัลเหล่านี้ทำแทนเจ้าเถิด

..หน้าที่ของเจ้าคืออยู่เคียงข้างพี่ เป็นนางในดวงใจของพี่ก็เพียงพอแล้วเจ้าเนื้อนวล

วงแขนแกร่งเอื้อมโอบร่างบางมาวางบนตัก พวกแกมนางนาคีแดงระเรื่อยด้วยความเขินอาย

ท่ามกลางสายตาของนางกำนัลทั้ง 2 ที่นั่งก้มหน้ายิ้มน้อยยิ้มใหญ่