วรรณคดีสไตล์เกรียน

ลำดับตอนที่ #94 : แก่นจันทร์กลอนสวด : บุญกุศล WTF

เรื่อง แก่นจันทร์กลอนสวด นั้นมีที่มาจากเรื่อง วิริยะบัณฑิตชาดก ในปัญญาสชาดก โดยไม่ได้เล่าถึงปัจจุบันวัตถุ (ที่มาที่พุทธองค์ได้ตรัสเรื่องนี้เอาไว้)

กล่าวถึง "พระเจ้าเบญจาธิราช" แห่งเมืองเบญจา พระองค์มีจิตใจใฝ่บุญใฝ่กุศลเป็นอย่างมาก โปรดให้สร้างพระแก่นจันทร์ไว้บูชาที่ศาลากลางเมือง

ขณะนั้นพระโพธิสัตว์เสวยชาติเป็นคนยากจนเข็ญใจชื่อ "วิริยะบัณฑิต" มีภรรยาชื่อ "สุชาดา" มีลูกชายชื่อ "เรวัต" 

วันหนึ่ง พระโพธิสัตว์อยากจะทำบุญ ภรรเมียที่แสนดีก็ขอให้ขายตัวเอง ตอนแรกวิริยะก็ปฏิเสธแต่ทนเรื่องรบเร้าของเมียไม่ไหวจึงตัดสินใจขายเมียให้กับเศรษฐีเพื่อนำเงินพันตำลึงไปปิดทององค์พระแก่นจันทร์

แต่อำมาตย์ไม่อนุญาตให้เอาไปปิดทอง วิริยะบัณฑิตจึงไปฟ้องพระราชา พระเจ้าเบญจาธิราชก็บอกว่าถ้าพระแก่นจันทร์อนุญาตก็โอเคนะฮับ วิริยะบัณฑิตไปขออธิฐานจนสุรเสียงขององค์พระปฏิมาดังกังวานไปทั่วทั้งกรุง

เมื่อวิริยะบัณฑิตนำทองไปปิดพระพุทธรูปปรากฏว่าทองไม่พอ เฮียแกจึงประกาศจะมอบชีวิตตนเองเพื่อนำเนื้อไปปิดเป็นแผ่นทอง "พระอินทร์" จึงแปลงลงมาเป็นช่างทองมาฟันตัววิริยะเพื่อเอาเนื้อไปชุบทอง แม้จะทรมานมากเพียงไร แต่จิตใจของบัณฑิตผู้นี้กลับเบิกบานด้วยปลงในสังขาร มุ่งหน้าสู่นิพพานแล้ว

นางสุชาดาและเรวัชทราบเรื่องก็เศร้าโศกเสียใจเป็นอย่างมาก อธิษฐานเปิดการ์ดชุบชีวิตจนพระเอกของเราฟื้นคืนชีพในทันใด พระราชาเห็นเหตุการณ์ในครั้งนั้นก็ยกบัลลังก์ให้วิริยะบัณฑิตไปครองเลย

สุดท้ายยังมีการกล่าวถึงการประชุมชาดกถึงการกลับมาชาติมาเกิด ดังนี้

พระเจ้าเบญจาธิราช  =  พระอานนท์

พระอินทร์  =  สาวกของพระศรีอาริยเมตไตรย

เรวัช  =  พระราหุล

นางสุชาดา  =  พระนางพิมพายโสธรา

วิริยะบัณฑิต  =  พระสมณโคดมพุทธเจ้า

แต่กลอนสวดนี้มีความแตกต่างกับชาดกอย่างสิ้นเชิง ในเรื่องของพระแก่นจันทร์นี้ ในวิริยะบัณฑิตบอกว่าเป็นพระพุทธรูปทองคำ แต่ในพระแก่นจันทร์นั้นมันกับคล้ายกับเรื่อง "วัฏฏังคุลีราชชาดก" ในปัญญาสชาดก กล่าวคือในปัจจุบันวัตถุนั้น พระเจ้าปเสนทิโกศลต้องการจะสร้างพระพุทธรูปด้วยไม้แก่นจันทร์แดง ผู้แต่งจึงนำเรื่องนี้มาใส่ในชาดกจนกลายเป็นกลอนสวดเรื่องแก่นจันทร์ในที่สุด