◊ SQWEEZ
ก็เพิ่งจะได้รู้ว่าคำที่เคยได้ยินผ่านมาหลายชั่วอายุคนมันเป็นจริง ที่ว่า...
เกลียดอย่างไร จะได้อย่างนั้น
ผมเกลียดชเว จุนฮง แต่ผมกลับต้องมีมันมาอยู่ในชีวิตประจำวันทุกวัน!
การมาโรงเรียนยามเช้าของผมคือสิ่งที่ผมคิดว่าดีที่สุด แน่ล่ะ หนึ่งได้พักผ่อนอย่างสบายหูไร้เสียงพูดคุยไร้สาระโดยเฉพาะพวกนักร้องศิลปินนี่อย่าให้พูด ได้ยินทุกเช้า สาย บ่ายยันเลิกเรียนยังไม่เลิกคุยกันเลย ปวดหัวจะตายไป
ข้อที่สองคือได้อยู่คนเดียวท่ามกลางบรรยากาศตอนเช้ามืดอันแสนร่มชื้นรื่นรมณ์ ล้มตัวนอนฟังเพลงบนสนามหญ้า ลมหนาวอ่อนๆพัดพาไอน้ำ กลิ่นใบหญ้าหอมมาแตะจมูก บรรยากาศน่านอนเสียยิ่งกว่าโรงแรมห้าดาวที่มีไว้ให้พวกเฒ่าหัวงูพาเด็กที่เลี้ยงต้อยไว้มาเขมือบอีก
ข้อที่สามคือสำคัญที่สุดแล้ว เพราะไม่มีใครเขาอยากจะแหกขี้ตาตื่นขึ้นเช้ามืดเพื่อมาโรงเรื่อนหรอกมีเเต่เข้าเรียนคาบแรกแล้วถึงมีใจอยากจะตื่นขึ้นมา ที่ผมมาเช้าก็เพราะหลบบุคคลประเภทที่ผมเกลียดน่ะสิ
"แดฮยอนนี่ฮยองง~ ทำไมมาโรงเรียนเช้าจังฮะ" เสียงของเด็กข้างบ้านตัวโย่งทักผม แน่นอนไม่ผิดตัวแน่ๆเรียกผมว่า 'แดฮยอนนี่' ทั้งโซลก็มีแค่มันคนเดียวนั่นแหละ ชเว จุนฮง หรือเซโล่ อายุแค่17 เจือกสูงถึง184 มันเด็กก็จริง ...เด็กเปรตน่ะ- -
และไอ้เด็กโย่งชเว จุนฮงมันก็เป็นหนึ่งในแบล็คลิสค์ของผม คือผมเกลียดไอ้เด็กนี่สุดๆไปเลย รู้จักกันแค่สองปี (แกใช้คำว่า 'แค่' อย่างนั้นหรอ- -//ไรต์) มีโอกาสเป็นต้องกอด หลอกจับมือ แกล้งโอบไหล่ หอมแก้มบ้าง ล่าสุดที่ทำให้ผมเกลียดมันอย่างถอนตัวไม่ขึ้น (?) คือมันป้อนชีสเค้กผมด้วยปากของมัน!
เเง~ หม่ามี้ แด๊ดดี้ ยกโทษให้หนูแดแด้ด้วยTTOTT
" " สั้นๆ ง่ายๆ ได้ทุกใจความสำคัญ จากนั้นผมก็พลิกตัวหันหลังให้ไอ้เด็กโย่งนั่น โธ่เอ้ย! ถ้ารู้ว่ามาเช้าแล้วยังต้องเจอไอ้เด็กนี่แล้วจะแหกขี้ตาตื่นตอนตี4:30 มาอาบน้ำมาโรงเรียนทำแป๊ะอะไรว้าาา-0-
"แดฮยอนนี่ฮยองฮะ~"
"มีไร?"
"ผมอยากจูบแดฮยอนนี่ฮยองอีกอ่ะ" พูดจบมันก็ใช้สองมือมันจับร่างผมพลิกกลับมานอนหงายอีกครั้งก่อนที่มันจะขึ้นคร่อมผมไว้
"ม...ไม่!" ไอ้ความรู้สึกร้อนผ่าวที่หน้าผมมันคืออะไรกันเนี่ย ผมว่าหน้าผมต้องแดงมากๆแน่เลย
"นะฮยอง นะ~" อย่ามาอ้อนนะเว้ย! ไม่ใจอ่อนให้หรอก
"นะครับ~" บอกว่าอย่าอ้อนไงไอ้โย่ง!
"ถ้าฮยองไม่ให้ผมจูบที่นี่ ผมไม่จูบฮยองแล้วก็ได้ฮะ..."
"ถ...ถ้าไม่จูบแล้ว ก...ก็ลุกสักทีสิ มันหนัก!"
"ผมไม่จูบฮยอง...แต่ผมจะกดฮยองตรงนี้ ที่นี่ และเดี๋ยวนี้เลย :)"
"อ...ไอ้บ้า! ไอ้เด็กลามก!"
"เอายังไงดีฮะ จะยอมให้จูบหรือให้ผมกด? ให้โอกาสคิดสามวิ" ไม่ยอมทั้งนั้นแหละไอ้เด็กลามก! และไม่คิดด้วย!
"..."
"1" นับจนถึงร้อยล้านก็ไม่ให้หรอกเว้ย
"..."
"กดเลยล่ะกัน :)" ไอ้เด็กบ้านั่นพูดแล้วค่อยโน้มหน้าเข้าหาผมเรื่อยๆในขณะที่ผมก็หดคอหนี ไอ้เด็กบ้านี่...!
"แล้วสองกับสามไปไหน ไอ้เด็กบ้านายโกงฉัน!"
ฟอด~
หม้ามี้~ ไอ้เด็กบ้ามันหอมแก้มผม มันฉวยโอกาสผมอีกแล้ววTT^TT
"ก็ผมนับในใจไง แก้มพี่ยังนุ่มนิ่มเหมือนเดิมเลยนะฮะ :)" ไม่ต้องพูดก็ได้ เด็กบ้า
"ขี้โกง ไอ้เด็กนิสัยไม่ดี-3- อื้อออ!" มัน... มัน... มันจูบ... มันจูบผม!! แถมมันยังบีบกรามผมแน่นเพื่อให้อ้าปากออกก่อนที่มันจะสอดลิ้นชื้นๆของเข้ามาในปากผมแล้วตวัดไปทั่ว หยอกเล่นกับลิ้นของผมบ้าง ดูดลิ้นบ้างจนผมคิดว่าลิ้นผมแทบจะหายไปแล้วเนี่ย!
"อื้อ~ อ่อยยย(ปล่อยยย)" ผมประท้วงในลำคอเป็นเชิงว่าผมหายใจไม่ออกแล้ว ก่อนที่ไอ้เด็กบ้านี่มันยอมปล่อยริมฝีปากผมเป็นอิสระแต่ก็ยังใช้ลิ้นเลียรอบๆริมฝีปากผมเบาๆก่อน แล้วยิ้มให้ผม
"หวาน หวานเหมือนชีสเค้กเลย แดฮยอนฮยองแอบกินชีสเค้กก่อนมาโรงเรียนหรอฮะ?"
"อ...ไอ้บ้า! ไปไกลๆเลยไป!!"
"เป็นไรวะเห็นนั่งถูปากตั้งนานล่ะ กลัวปากไม่ห้อยหรือไง" ไอ้คุณยองแจ ถ้าไม่ติดว่าเป็นเพื่อนรักนะจะทักทายปากหมาๆด้วยนันยางที่ไม่ได้ซักมาแล้วสองปี- -
"ห้อยไม่ห้อย ก็มีคนอยากจูบล่ะกัน" ผมตอบแบบขอไปที
"หึ อย่าคิดว่าไม่เห็นนะเว้ย จูบของแกกับจุนฮงที่สนามหญ้า"
"เฮ้ย!"
"แหม~ มาโรงเรียนเช้าเพื่อจะมาจูบกับสามี..."
"พูดดีๆนะไอ้หมูยอง สามีอะไร- -"
"จุนฮง สามีแกไง :)" รู้สึกเฟล ขู่มันแต่มันไม่กลัว หม่ามี้~ T^T
"แกก็เคยจูบกับอาจารย์ฮิมชานในห้องพยาบาลไม่ใช่หรือไง" เอาคืนครับ เอาคืน
"มากกว่าจูบก็ทำมาแล้ว ในห้องพยาบาล" สะกดคำว่าอายเป็นมั้ยวะ
"สะกดเป็น แต่มันสนุกเลยไม่มีเวลามานั่งสะกดคำว่าอาย ดูอย่างหน้าห้องเป็นหลัก" มันพูดคะยั้นคะยอจับให้ผมหันตามที่ผมบอก ก่อนจะเจอ...
เหยดเข้ตัวเห้โดเรม่อน!
ไอ้คุณออบบี้!!!
"เป็นไง ขนาดในห้องเรียนยังมีเวลามานั่งดูดปากกันเลย หึ อาจารย์บังคงได้กินออบบี้แล้วว่ะ" จะตอกย้ำทำดาวพลูโตหรือไง=[]=
โอ๊ยยย อิแดอยากจิครายส์ กรี้ด! หนูแดแด้รับไม่ได้ค่ะหม่ามี้ขา แดแด้จิมิทน!!
"อาจารย์เหงือกเลิกทำอนาจารเพื่อนผมเดี๋ยวนี้นะ!" ผมตะโกนห้าม ได้ผล! อาจารย์เหงือกถอนจูบแล้วเหลือบมองผมด้วยสายตาประมาณว่า 'ยุ่งไร' ตบท้ายด้วยการขยับปากเป็นคำที่ผมอ่านออก 'แอฟริกา'
อ๊ากก ไอ้อาจารย์โจรป่า หยาบคายว่ะ! แถมยังหันไปดูดปากออบบี้ต่ออีก แต่คราวนี้ดูเหมือนออบบี้จะขัดขืน แบบสุดๆ...
"ออบบี้ อย่าต่อย..."
"ยงกุกก็อย่าทำสิ"
"สั่งหรอออบบี้"
"เปล่านะ ก็ออบอาย...ที่อื่นได้มั้ย?"
"ถ้านายต้องการออบบี้ :)"
ผมอ้าปากค้าง ออบบี้...ออบบี้เด็กน้อยคนซื่อของพวกผมกลายเป็นนางแมวจอมยั่วไปแล้ววว (ออบบี้ไม่ยั่วนะแดนี่//ออบบี้)
เพียะ
"เห็นไม่หุบปากสักทีเลยช่วย อืม สองคนนั้นออกไปแล้วนะ ไม่ต้องไปตามมันหรอก" ขอบใจ...แต่ถ้าจะตบซะขนาดนี้ เสยใต้คางเลยเหอะ!
"หมู~ ออบบี้เปลี่ยนไปTTOTT"
"พอเหอะ ไปล่ะได้เวลาแล้ว"
"ปายหนายยยยT^T"
"อาจารย์ฮิมชานนัดเดท" แล้วก็วิ่งออกไปอย่างนนี้น่ะหรอ งอนหมูยองแล้ว! ออบบี้ด้วย! นี่ก็เที่ยงแล้ว ใครจะนั่งทานข้าวเป็นเพื่อนล่ะเนี่ย
ผมเดินกลับโต๊ะอัน (ไม่) สะอาดของตัวเองแล้วเปิดกระเป๋าค้นหาข้าวกล่องสำหรับเที่ยง
แต่...
มัน...
ไม่มี!!!
แล้วผมจะกินอาร๊ายยยยยย=[]= ใครก็ได้ช่วยผมที ให้ข้าวหนึ่งกล่องแถมฟรีหนึ่งจุ๊บที่แก้ม
แล้วผมจะจุ๊บคนที่ไม่รู้จักงั้นหรอ มีหวังจุนฮงอาละวาดแน่... เดี๋ยวนะ...
จุนฮง! ไอ้เด็กโย่งสูงเกินจำเป็น *0*
ห้อง 5/1
สุดท้ายก็มาจนได้ หน้าห้องของไอ้เด็กบ้านั่น
ครืน~
เมื่อผมเปิดประตูเหมือนในห้องถูกหยุดเวลาไว้ ทุกสายตาจับจ้องมาที่ผมก็ที่ไอ้เด็กหน้าเป็ดคนหนึ่งจะพูดขึ้น
"ไอ้จุนฮง เมียมึงมาว่ะ"
"เมียพร่องส์" ผมขยับปากด่ามัน "ไอ้เด็กบ้า มานี่ดิ๊"
"ฮะ~" เด็กบ้าวิ่งมาหาผมเหมือนลูกหมาเจอเจ้าของ (?) ก่อนจะลูบหัวผมเล่นๆ
"อย่าเล่นหัวนะ ไปกินข้าวกัน..."
"ฮะ เดี๋ยว... เมื่อกี้พี่ว่าไงนะฮะ?"
"ไปกินข้าวกัน ไม่อยากก็ไม่เป็นไร ._." ทำไมรู้สึกเจ็บแปลบๆล่ะเนี่ย...
"ได้สิฮะ^^" แค่ไอ้เด็กบ้านี่ยิ้มให้ทำไมผมถึงรู้สึกสั่นๆล่ะเนี่ย แล้วไอ้หัวใจนี่มันจะเต้นดังไปไหนนะ นี่มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย!!
".///."
จุนฮงพาร์ท
ผมมองพี่ชายตัวเล็กที่ก้มหน้างุดมองพื้นขณะเดินกับผมแล้วอมยิ้มขึ้นมา แดฮยอนนี่ฮยองนี่น่ารักขึ้นทุกวันเชียว
"แล้วข้าวกล่องของแดฮยอนนี่ฮยองล่ะฮะ"
"ไม่ได้เอามา" อ่อ นี่กะจะกินข้าวกล่องของผมว่างั้นสิ
ก็ไม่ว่าอะไรอยู่แล้ว :)
"แล้วฮยองจะทานที่ไหน"
"ดาดฟ้า"
แล้วผมกับแดฮยอนนี่ฮยองก็เดินขึ้นไปที่ดาดฟ้าเพื่อไปกินข้าว ก็ไม่รู้ทำไมเหมือนในการ์ตูนรักตาหวานที่พระเอกจะชวนนางเอกมากินข้าวที่ดาดฟ้า แล้วสารภาพรัก จากนั้นก็จบอยู่แค่จูบ มันค้าง... เฮ้ย! ไม่ใช่!!
แต่ใครจะคิดว่าแค่จะขึ้นมากินข้าวที่ดาดฟ้าแล้วต้องมาเจอกับเหตุการณ์เข็มขัดสั้น
'อ๊ะ อ๊ะ อ๊างง~ ยงกุกอ่าา อ๊ะ แร...ง แรงอีก อ๊ะ'
ผมปิดประตูดาดฟ้าแล้วลากอีกคนออกจากที่ตรงนั้นอย่างด่วน ให้ตายเหอะ กลางวันแสกๆเนี่ยนะ!
"เดี๋ยว เราจะกินข้าวที่ดาดฟ้าไม่ใช่หรอ"
"มีฝนสีขาวตกอยู่ เดี๋ยวไม่ได้กินข้าว"
"ฝนบ้านนายสิสีขาว- -"
"ผมกลัวจะไม่ได้กินข้าว อาจจะกินฮยองแทนข้าว"
เพียะ!
เขินก็บอกผมก็ได้ครับ มือหนักจริงๆเลยแมวตัวนี้~ ตีผมแล้วเดินหนีเฉยเลย
"ฮยองจะไปทานที่ไหน"
"สักที่เหอะ หิวจนจะกินควายได้สิบตัวแล้ว"
"กินผมก่อนมั้ย :)" แดฮยอนฮยองหันมาทำตาขวางใส่ก่อนจะรีบเดินหนี ส่วนผมก็ทำได้แค่เดินตามไม่ห่างไม่ใกล้
ผมเห็นนะว่าฮยองแอบหน้าแดงน่ะ
"ฮยองจะทานข้าวที่นี่หรอฮะ" สุดท้ายก็ต้องนั่งที่โต๊ะหินอ่อนข้างตึกมัธยมต้น
"อือ เอาข้าวมา"
"ฮะ"
ผ่านไป 5นาที ไม่ขาดไม่เกิน
"อิ่มล่ะ อ๊ะ... นาย...หิวมั้ย" หน้าแบบนี้มันแมวตกใจชัดๆ น่ารัก แดฮยอนฮยองน่ารัก
"ไม่ล่ะฮะ แค่มองฮยองผมก็อิ่มแล้ว" นี่พูดจริงนะ ไม่ใช่อิ่มท้อง แต่อิ่มใจ (อิโล่เลี่ยน- -//ไรต์)
"งื้อ~ ขอโทษนะ" ทำหน้าจ๋อยเหมือนแมวโดนดุ น่ารักอีกแล้วว
จุนฮงอยากจะระเบิด
จุ๊บ!
เดี๋ยวๆ เมื่อกี้... แดฮยอนฮยองเขา...จุ๊บแก้มผมO///O
"ฮ...ฮยอง เมื่อกี้..." อ๊ากก บังคับลิ้นให้พูดดีไม่ได้เลย ติดอ่างชั่วขณะ
"ขอบคุณสำหรับข้าวกล่องนะ เออนี่...มีไรจะถาม"
"ฮะ... ถ...ถามได้เลย" ผมล่ะเบื่อ เมื่อไหร่อิไรต์หน้าปลวกมันจะให้ผมเลิกติดอ่าง บ้านผมมีฝักบัวนะครับ! (มุขแก...อย่าบอกใครว่าแกอยู่ในฟิคผมนะ//ไรต์)
"คิก~ ไว้จุนฮงหายติดอ่างก่อนดีกว่าค่อยถาม ไปนะ ตอนเย็นจะรอที่หน้าโรงเรียน ...กลับพร้อมกันนะ..."
ตู้ม!!!
แดฮยอนฮยองเรียกผมว่า จุนฮงเป็นครั้งแรก ทั้งๆที่ปกติก็มีแต่เด็กบ้า ไอ้โย่ง ขนาดในความคิดยังแอบแซะผมเรื่องดั้งแหมบเลย (รู้ได้ไง- -//ไรต์)
แดฮยอนฮยองชวนกลับบ้านด้วยกันทั้งๆที่ปกติจะแอบหนีกลับบ้านก่อนหรือไม่ก็ปีนรั้วเพื่อหนีผมกลับบ้าน
พระเจ้า... นี่ไม่ใช่ความฝันใช่มั้ย ได้โปรดอย่าปลุกผมเลย~
โป๊ก!!
"ไอ้จุนฮงเป็นบ้าไรวะ นั่นไม่ใช่แดฮยอนฮยองของแกนะเว้ย" เออไอ้เป็ดจงฮยอน แดฮยอนฮยองไม่มีทางแข็งขนาดนี้หรอก- -
ไม่น่าเพ้อนานเลย เดินกลับห้องตอนไหนก็ไม่รู้แถมยังชนประตูห้องอีก- -
"หิมะ...ตกว่ะ คีย์จ๋าาา ตะเองเห็นหิมะแรกไหมจ๊ะ" และมันก็วิ่งไปกอดเมียคนสวยและสวีทกัน แหวะ จ๊ะจ๋า จะอ้วก
ผมเดินไปนั่งโต๊ะของตัวเองก่อนจะคลำๆหาหนังสือจะขึ้นมาอ่านเตรียมเรียนวิชาต่อไป แต่ดันไปสดุดกับซองกระดาษสีชมพูที่เขียนหน้าซองด้วยลายมือเขี่ยๆเหมือนใช้ตีนเขียน
'เปิดตอนหิมะตกนะ อย่าเปิดเวลาอื่นนะ'
เออ ตอนนี้หิมะก็ตกพอดี เปิดเลยล่ะกัน
'นี่ เห็นหิมะแรกมั้ย ถ้าไม่เห็นก็ถือว่าไม่เคยอ่านมันนะ... DH'
ไอ้ DH นี่มัน...ใช่ Daehyunหรือเปล่าวะครับ?
ผมพลิกด้านหลังกระดาษเพื่อดูเผื่อมีอะไรเขียนไว้ด้านหลัง มีจริงๆนั่นแหละ
'ที่นายเคยถามเมื่อ 2ปีที่แล้ว ฉันเห็นมันตั้งแต่ครั้งแรกที่นายถามแต่ฉัน
ไม่กล้า...ขอโทษนะ'
ชัดแล้ว ของแดฮยอนฮยองจริงๆด้วย
เมื่อรู้แล้ว... ก็ไปให้คำตอบสิครับจะอยู่รออะไร หยากไย่ขึ้นหมด :)
ห้อง 6/5
ครืน~
"ฮิมชานฮยอง~ ขอตัวแดฮยอนนี่ฮยองสักแปปได้มั้ยครับ ขอบคุณครับ" ผมไม่รออาจารย์เขาอนุญาติแน่นอนเพราะยังไงนี่มันก็ชั่วโมงเรียน ลากออกมาเลยง่ายกว่าเยอะ
"ด...เดี๋ยวสิไอ้เด็กบ้า อาจารย์เขายัง... อุ๊บ! อื้ออ อ่อยยยย"
กลับมาเรียกผมเด็กบ้าอีกแล้ว ผมงอนนะ-3-
"ผมมาให้คำตอบ" ผมพูดและปล่อยปากแดฮยอนฮยองให้เป็นอิสระ
"ค...คำตอบอะไร ._."
"ฮยองไม่อยากได้คำตอบหรอ หืม? อย่าหลบตาผมสิ มองตาผมสิแดฮยอนอา"
"เด็กบ้า!" พอได้มองตาแล้ว รู้เลยว่ากำลังเขินอยู่
ฮยองนี่น่ารักจริงๆเลย
"เรื่องหิมะแรก..."
"..."
"ผมไม่..."
"ฮึก..." เดี๋ยว...ผมยังไม่ได้พูดนะ!-0-
"ฮยองงง ร้องไห้ทำไมฮะ"
"คนบ้า! มาทำให้คนอื่นเขารักแล้วทิ้งไปแบบนี้ ใจร้ายๆๆ" ฮยองว่าผมใจร้ายหรอเนี่ย ผมยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ
เดี๋ยวนะ ทำให้รัก?
"แดฮยอนฮยอง รักผมหรอ"
"ไม่!"
"แต่ผมรักฮยองนะ ผมเห็นหิมะแรกฮะ^^"
"ฮึก...คนบ้า! บ้าๆๆๆ"
"บ้าแล้วรักมั้ยฮะ"
"ไม่รัก!"
เจ็บจึกถึงทรวงใน
"ไม่รักจูบ :)"
"เด็กบ้าแก่แดด"
"ว่าผมเด็ก ผมจูบ"
"ทะลึ่ง"
จุ๊บ!
ผมแนบริมฝีปากผมกับแดฮยอนฮยองเบาๆแล้วถอนออก
"แค่กับฮยองคนเดียว"
"คนบ้า ไอ้แหมบคนบ้าO///O"
"ผมรักฮยองนะฮะ"
"เกลียดที่สุดไอ้คนฉวยโอกาส!!"
++++++++++++++++++++++++++++
ไรต์บอกอย่างจริงใจเเละจริงจัง
ฟิคนี้ไรต์เมาอิทิกครับ- -
55อ เเต่ก็จบด้วยดีนะเรื่องนี้~
แต่ฮิมแจกับบังออบนี่ล้ำไป โหหหห
จุนฮงแกลวนลามแดแด้มาก ๆๆๆ
แต่ก็นะ...แดแด้สมยอม -..- !!