นครนิรนาม

เนื้อเรื่อง

นครนิรนาม

พวกเราอยู่บนโลกมนุษย์ อยู่ในประเทศเล็กๆ และอยู่ในที่ๆไม่ค่อยมีคนสนใจเท่าไหร่ ชีวิตของพวกเราคือการ "ไม่มีอยู่"
แน่นอนครับงานของเราคือการ "ไม่มีอยู่" บ่อยครั้งที่ประเทศเรามักถูกรุกรานโดยประเทศเพื่อนบ้าน
และก็บ่อยครั้งอีกเช่นกันที่เราร้องเรียนเรื่องไปยังประเทศนั้นๆแต่เขาก็ไม่สนใจเรา และประเทศของเราคือ "นครนิรนาม"

นั่นเป็นเรื่องเมื่อหลายปีที่แล้ว อาณาเขตของเรายังคงเรียกได้ว่าเป็น "ประเทศ"
แต่ตอนนี้คงเรียกได้แค่ "หมู่บ้าน" และแน่นอนหมู่บ้านของผมชื่อ "หมู่บ้านนิรนาม"
แต่วันนี้มันคงถึงขึดสุดแล้ว เพราะเราทนไม่ไหวแล้ว จากการที่เป็นหนึ่งทวีป กลายเป็นหนึ่งประเทศ และกลายเป็นหมู่บ้านเดียวมันทำให้เห็นถึงความไม่ยุติธรรมเอาซะเลย ทำไมนะ ? เราไปทำอะไรให้คุณ ? ทำไมถึงต้องกลั่นแกล้งกันด้วย ?

พวกเราตัดสินใจได้ว่า เราคงจะต้องทำอะไรซักอย่างแล้ว หลังจากที่ตอนนี้ทุกคนต่างก็ไม่สนใจพวกเรานี้พวกเราไม่มีสิทธิ์มีชีวิตอยู่เลยเหรอ ?
พวกเราคือตัวอะไรกันแน่ ?

กลางดึกคืนหนึ่ง ผู้ใหญ่บ้านได้ยินเสียงคนเดิน เป็นพันๆเสียง จึงได้เรียกคนในหมู่บ้านมาดู
ทันทีที่ผู้ใหญ่บ้านชะโงกหน้าออกไปนอกหมู่บ้าน เพียงนิดเดียว พวกเราก็ไม่ได้เห็นผู้ใหญ่บ้านอีกเลย..

ผมมองเห็นคนลางๆ ที่หน้าหมู่บ้าน ..ตรงทางออก เป็นคนที่คล้ายผู้ใหญ่บ้านมาก แต่ท่าทางของเขา ดูสดใส ร่าเริง และดูเหมือนเขาจะเป็นหัวหน้าคนนับพันซะด้วย!!! นี้มันเรื่องอะไรกัน ทำไมผู้ใหญ่บ้านถึงทำกับเราได้ ? ทำไมถึงหักหลังเรา ?
โดยที่พวกผมไม่ทันสังเกตุ ดูเหมือนคนในหมู่บ้านจะหายไปเรื่อยๆ และคนที่ยืนยิ้มอยู่หน้าหมู่บ้านเรา กลับมีคนเพิ่มขึ้นทำไมนะ ? ทำไม ? ทำไมพวกเราต้องอยู่ในฝันร้ายนี้ด้วย ? นี้เราฝันไปใช่มั้ย ?

ผ่านไปอีกหลายปี หลังจากที่ผมตื่นขึ้นมา.. พบว่าตอนนี้ในหมู่บ้านมีเพียงเราคนเดียว ผมสังเกตุสิ่งรอบๆตัวดูเหมือนเก้าอี้ของทุกคนจะหายไป
ทางเดินรอบๆหมู่บ้านก็หายไป เหลือเพียงบ้านผมหลังเดียว ตอนนี้นอกบ้านชักอีกทึกมีเสียงคนหัวเราะ เล่นกีตาร์ มีคู่รัก

..บ่อยครั้งที่ผมก็ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงมีคนเข้ามาในหมู่บ้านผมได้ ทั้งๆที่ทุกคนออกจะไม่ใส่ใจ "การมีอยู่" ของเรานักทั้งๆที่ปกติ ณ ตอนนี้ เวลานี้จะมีแต่คนธรรมดาเดินผ่านไป แล้วก็ผ่านมา..
แต่ตอนนี้ มีผู้คนมากมายรายล้อมอยู่นอกบ้าน และพวกเขาดูมีสีสัน ยิ้มแย้มสดใส มีเสียงหัวเราะ..

และในตอนที่ผมกำลังคิดอะไรเรื่อยเปื่อย ผมก็ได้ยินเสียงที่ไม่ได้ยินมานาน น้ำเสียงแสดงความเป็นห่วงเป็นใย
มีหญิงคนนึงเธอโบกมือให้ผม เธอวิ่งเขามาในบ้านของผม โดยที่ผมไม่ได้สังเกตุ รู้สึกว่า ในบ้านของผมจะมีสีสันมากกว่าเดิม กรอบรูปว่างเปล่าที่พื้นหลังสีขาวมีรูปผมอยู่ในกรอบและเมื่อผมมองกลับไปที่รูปนั้นอีกที ปรากฏว่ามันเป็นรูปผมกับเธอซะแล้ว
ตอนนี้ไม่ว่าจะเป็นโต๊ะ กำแพง หรือว่าก้อนหินดูเหมือนจะมีสีสันไปหมดเลย

แล้วที่ผ่านมามันคืออะไรกันนะ.. แต่ไม่ว่ามันจะเป็นอะไรก็เหอะ
ตัวผมในตอนนี้.. "ลาก่อนนะ นครนิรนามของผม"