[SF] My Beloved Brother (Super Junior : Yaoi)

เนื้อเรื่อง

Title: [SF] My Beloved Brother

Auther: zEiP *ชื่อพาย ห้ามอ่านว่า"เสียบ"*

Pair: Kangin x Siwon (ครับ อ่านไม่ผิดครับ คังอินซีวอนจริงๆ - -”)

Rate : NC-17

Note* ฟิคตอนแรกที่คิดว่าจะซึ้งๆ(ที่นานๆจะคิดได้ = =) ไหนกลายเป็นรั่วไปแล้วก็ไม่รู้ - -”

+++++++++++++++++++++++++++++

“วันนี้ว่างมั๊ย?” มือหนาพาดมาที่บ่าของเขาและก็ตามมาด้วยประโยคเดิมๆ -หึ กะจะหาคนแชร์ล่ะสิ-

“พี่ก็รู้นิครับว่าผมไม่ดื่มวันนี้ พรุ่งนี้มีงาน” ตอบเสียงนุ่มๆกลับไป

“ก็แค่ไปนั่งเป็นเพื่อนเฉยๆ ไม่ได้หรือไงกัน” ยังจะมีข้ออ้าง แล้วจะให้ไปนั่งเฉยๆทำเพื่อ?

“แต่ผมต้องกลับไปอ่านไบเบิ้ลตอนกลางคืนนะครับ” นี่ผมไม่ได้อ้างนะ แต่ผมทำก่อนนอนทุกคืนจริงๆ

“โอเค ตกลงที่เดิมนะ” ว่าจบแล้วก็เดินไป แล้วจะถามทำเพื่อ = =?

>>

แต่ผมที่ได้ก็คือชเวซีวอนมายืนรอรถของคิมยองอุนที่วนมารับ ทันทีที่เข้ามาในรถ ซีวอนกลับมองไปเจอในสิ่งที่เขาไม่อยากเห็นมองหน้าต่างรถ

“นี่ เมื่อไหร่จะเลิกคิดเรื่องนั้นนะ” ถามเมื่อเห็นสายตาของเขามองไปยังคนสองคนที่เดินไปด้วยกัน

“...” ผมไม่ได้ตอบอะไรกลับไป แต่ในใจกลับนึกถึงวันที่พี่ฮีชอลและเขาสารภาพรักพี่ฮันคยองพร้อมๆกัน

-เขาดีไม่พอหรือว่าอะไร ทำไมพี่ฮันคยองถึงต้องเลือกพี่ฮีชอล แล้วยิ่งกับเหตุผลที่ว่า 'นายไม่ได้รักฉันจริงๆหรอก' แล้วพี่รู้ว่าพี่ฮีชอลรักพี่จริงๆได้ไง-

แต่ก็เพราะวันนั้น วันที่เขาได้รู้จักกับพี่คังอินมากขึ้น วันที่เขาเสียใจ และตกลงไปลืมเรื่องทั้งหมดที่ผับ เมาอย่างไร้สติ หาเรื่องคนอื่นไปทั่ว พี่คังอินที่บังเอิญไปเจอ(หรือไปทุกทีอยู่แล้ว อันนี้ผมก็ไม่แน่ใจ) ไปช่วยผมไว้ พาผมกลับบ้านแล้วพาไปเช็ดตัว เปลี่ยนชุด แถมตอนนั้นพี่คังอินบอกว่าผมเมาแบบอาระวาดมากด้วยนะ ถึงว่าเช้ามาแล้วเห็นพี่เขาตาบวมๆ ตัวช้ำๆ(ไม่ใช่อืดนะ ไอ้อืดอ่ะ พี่เขาอืดมาตั้งนานแล้ว คริคริ // กร๊าซ สะใจ!)

ผมจึงขอบคุณพี่คังอินพร้อมกับระบายเรื่องพี่ฮันคยองและพี่ฮีชอลให้ฟัง ซึ่งพี่เขาก็เอาแต่หัวเราะตอนที่ผมบอกว่า รักพี่ฮันคยองจริงๆโดยการที่จะเชื่อฟังและโทรไปหาทุกคืนที่ไม่ได้อยู่ด้วยกัน

-'แบบนั้นเขาเรียกว่าการติดพี่ชาย'-

พี่คังอินบอกผมแบบนั้น ซึ่งตอนนั้นผมก็เถียงว่านั่นคือรักจริงๆ แต่ผมคิดว่านะ ตอนนี้ผมคิดว่าผมเข้าใจแล้วล่ะว่ามันต่างกันยังไง

สายตาที่ผมมองพี่มันมันต่างจากที่พี่ฮีชอลมองพี่ฮัน เหมือนน้องชายมองพี่ชายไม่ใช่คนรักกันที่มองตาแล้วรู้ใจ แต่ว่านะ ช่วงนี้พี่ฮันคยองขี้งอนจัง น่าแปลกใจที่พี่ฮีชอลก็ตามง้อตลอด เอ๊ะ! หรือว่าพี่ฮันจะเคะให้พี่ฮีชอล โหย อย่างนี้ผมก็เป็นดับเบิ้ลเคะเลยดิ แต่ว่านะ ถ้าจะรักกัน เรื่องเคะเรื่องเมะไม่น่าจะเกี่ยงกันอยู่แล้ว ผมรู้นะว่าพวกคนอ่านอ่ะชอบคิดว่าผมทุเรสเวลาเป็นเคะ(อิคนแต่งล่ะเจ็บแค้นแทนเหลือเกิ๊น!)

วนมาที่เรื่องพี่คังอินต่อดีกว่า รายนี้เขาก็ไปเรื่อยๆ ไม่จริงจังกับใครมาก อาจจะมีพี่อีทึกที่สนิทมากหน่อย แต่พี่คังอินก็เคยบอกกับผมแล้วว่าพี่อีทึกก็แค่คนที่สนิทมากคนนึง แต่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมพี่เขาต้องมาบอกผมด้วย ดังนั้นผมก็เลยคิดว่าพี่เขาไม่เคยจริงจังกับใครสักคน แต่อันนี้ผมเดาเอานะ เพราะผมเห็นอย่างนั้นจริงๆ

ถ้าถามผมว่าผมคิดยังไงกับพี่คังอิน ผมคงตอบว่าพี่เขาก็เป็นพี่ชายที่แสนดีคนนึง แม้ว่าบางครั้งที่พี่คังอินจะแสดงอาการว่าไม่ชอบให้ผมคิดมากเรื่องพี่ฮันคยองและพี่ฮีชอล แต่นั่นก็คือหน้าที่ของพี่ชายที่แสนดีไม่ใช่หรอ?

>>

“ถึงแล้วล่ะ” เสียงของพี่คังอินดังขึ้นทำลายความคิดในหัวของผม

“อ่อ...ครับ” ผมตอบกลับไปตามมารยาท

“นี่ เมื่อกี้คิดเรื่องพี่ฮันคยองและพี่ฮีชอล แล้วก็วนมาเรื่องฉันอีกละสิ ใช่มั๊ย?” ผมทำตาถลนใส่ -รู้ได้ไงวะ!-

“ฮ่าๆ ผมจะคิดเรื่องพี่ทำไม” ตอบกลับอย่างขำๆ

“นายโกหกไม่เก่งเลยนะซีวอน” แววตาของพี่คังอินมองผมด้วยความไม่เข้าใจ

“งั้นผมจะคิดเรื่องพี่ทำไมล่ะ” โอเคๆ ยอมๆ งั้นถามกลับแล้วกัน

“เพราะเราสนิทกันมั้ง ว่าแต่นายคิดว่าเราสนิทกันแค่ไหนล่ะ” ว่าแล้วก็เลื่อนแขนมาโอบรอบคอซีวอน

“ก็สนิทอ่ะ” ตอบแบบกำปั้นทุบดินชัดๆ คังอินทำหน้าสงสัยใส่น้องชายตัวดี

“แล้วมันแค่ไหนกันล่ะ” เลื่อนหน้าเข้ามาใกล้กันมากขึ้น

“ก็มาก...แต่ไม่ได้มากถึงขนาดนี้!” ว่าแล้วก็ผลักคังอินออกไปห่างๆ มากแต่ก็ไม่ได้ถึงขนาดมายื่นหน้าใส่กันใกล้ๆได้หรอก

“ทำไมล่ะ ถ้าไม่ได้หวั่นไหวแล้วจะกลัวเวลาพี่ยื่นหน้ามาใกล้ๆทำไม” ซีวอนที่กำลังทำท่าอารมณ์เสียมากเมื่อเห็นว่าคังอินกำลังขำตนเอง

“ผมไม่ได้คิดอะไรทั้งนั้นนะ! ผมแค่ไม่ชอบเวลาพี่ยื่นหน้ามาใกล้ๆ ไม่ชอบอ่ะไม่ชอบ” คังอินยิ่งขำเข้าไปใหญ่เมื่อซีวอนเริ่มทำตัวเป็นเด็ก

“รู้มั๊ย? ทำแบบนี้นายน่ารักมากเลย” เขยิบมากระซิบข้างหูคนที่ตอนนี้ตัวแข็งทื่อไปแล้ว

“พี่คังอิน อย่ามาพูดจาแบบนี้กับผมนะ!” ซีวอนที่หน้าแดงจัดตะโกนเสียงดังลั่นรถ ทำไมเขาจะต้องใจสั่นตอนที่พี่คังอินพูดจาแบบนั้นอีกแล้วนะ

“นี่ เคยลองฟังเสียงจากตรงนี้บ้างรึเปล่าล่ะ?” ชี้ไปที่หน้าอกข้างซ้ายของซีวอน

“ผะ...ผม...ผม...” ไม่เคยเลยสินะที่จะลองเปิดใจหลังจากที่โดนพี่ฮันคยองปฏิเสธไป ไม่เคยที่จะฟังว่าหัวใจมันกำลังบอกว่าใครคือคนที่ตนเองกำลังใจเต้นด้วย ใครกันที่ทำให้ชีวิตเปลี่ยนไป ใครกันที่ทำให้เราคิดอะไรได้หลายๆอย่าง

“ไม่เป็นไรหรอกซีวอน พี่แค่อยากให้นายฟังเสียงหัวใจตัวเอง แล้วก็ใช้ความคิดของนายในการตัดสินใจด้วย” พี่คังอินได้แต่ปลอบใจ เฮ้อ คนที่ใส่ใจเราทำไมเราถึงไม่สนนะ

“หือ?” สายตาของซีวอนกลับมองไปเจอหนังสือที่ตัวเองคุ้นตาที่เบาะหลัง

“อะไรหรอ?” คังอินมองตามไป

“เอ่อ...” ซีวอนจึงหยิบมาดูเพื่อให้แน่ใจว่าหนังสือมันตรงกับที่คิดไว้

“อ่อ พี่ก็อยากมีสุขภาพที่ดีเหมือนกันนะ แหะๆ” หนังสือ Men's Health Magazine ฉบับเล่มที่เขาลงหน้าปก ทำไมถึงมาอยู่ในรถพี่คังอินได้นะ

-ทุกทีเห็นมีแต่หนังสือโป๊นี่หว่า-

“พี่เนี่ยนะจะอยากมาดูแลสุขภาพ แล้วทำไมเพิ่งมาคิดได้ล่ะ?” คังอินสะดุ้งเล็กน้อย

-เหมือนโดนหลอกด่าเลยแหะ-

“แหมๆ ก็น้องชายคนเก่งของพี่ลงหน้าปกทั้งที ทำไมจะไม่ซื้อล่ะ จริงมั๊ย ^^?” แต่ซีวอนฟังแล้วรู้สึกเหมือนคำแก้ตัวมากกว่า

“หรอฮะ ฮ่าๆ” แต่เมื่อซีวอนเปิดหนังสือไป กลับไม่เจออะไรเลยนอกจากรูปภาพและบทสัมภาษณ์ของตัวเอง

“เฮ้ย!” คังอินโดนจับโกหกได้ทันที - -”

“สรุปแล้ว นี่หมายความว่ายังไงกันแน่ฮะ?” มองคนตรงหน้าด้วยความไม่เข้าใจ ทำไมจะต้องมาซื้อด้วย ทั้งๆที่เขาก็มีอยู่แล้วเล่มนึงที่หอ แล้วอีกอย่าง ทำไมต้องตัดหนังสือที่เหลือทิ้งแล้วเหลือแค่เฉพาะรูปเขาคนเดียวด้วย

“ก็ไม่ยังไงนี่ ^^” ยังอุตส่าห์ยิ้มกลับนะ

“พี่คังอินฮะ...พี่คิดยังไงกับผมกันแน่ฮะ” เมื่อโดนซีวอนถามแบบนั้นเข้าไป คังอินถึงกับอึ้ง

“พี่บอกไปนายก็คงไม่เชื่อ งั้นเอาอย่างนี้ เดี๋ยวค่อยบอกขากลับแล้วกันเนอะ!” ว่าแล้วก็ชิ่งวิ่งลงจากรถไปเลย

>>

ในผับที่เปิดไฟสลัวๆเพื่อให้เข้ากับทำนองเพลงช้าๆ ร่างสองร่างกำลังเดินเข้ามาจองที่นั่งวีไอพีเพื่อไม่ให้เป็นที่สังเกตของคนทั่วไป ทันทีที่ได้รับเบอร์ห้องเสร็จ ซีวอนถึงกับสะดุ้งเมื่อบริกรพาเขาสองคนเดินเข้าไปที่ห้องมุมในสุดๆ

“เฮ้ยพี่ ทำไมห้องมันลึกขนาดนี้เนี่ย” ซีวอนที่เข้ามาถึงก็ตกใจแล้วมองไปรอบๆห้อง

“ก็เดี๋ยวคนอื่นจำได้ไง ตัดปัญหา แยกมาห้องเดี่ยวเลยดีกว่า” คังอินทิ้งตัวลงกับโซฟาชั้นดีอย่างสบายใจเฉิ่ม

“ทีเมื่อวานยังนั่งข้างนอกเลยนะฮะ”

“ก็วันนี้อยากนั่งข้างในอ่ะ เมื่อวานก็เกือบโดนจับได้ จำไม่ได้หรอไง” เออ มีข้อแก้ตัวนะเว้ย

“อ่อ...เข้าใจแล้วครับ” แล้วก็นั่งลงข้างอย่างสงบเสงี่ยม

*น๊อค น๊อค*

“เข้ามาได้ครับ” คังอินตะโกนไปที่ประตู ทันทีที่บริกรสาวเห็นคังอินก็ทำหน้าตื่นเต้นด้วยความดีใจ

“อ้าว! น้องคังอิน คิดถึงจังเลย!” บริกรรีบวางเครื่องดื่มที่คังอินสั่งไว้แล้ววิ่งมากอดร่างหนาทันที

“ผมก็คิดถึงพี่จีฮยอนเหมือนกันครับ” ยิ้มที่มุมปากอย่างนึกสนุกเมื่อเห็นว่าซีวอนทำหน้าหงุดหงิดตอนที่ทำเองกอดตอบผู้หญิงคนนี้

“น้องคังอินพาซีวอนมาด้วยหรอเนี่ย แหม ตัวจริงหล่อกว่าในทีวีเยอะเลยนะ” จีฮยอนหันไปยิ้มให้ ซีวอนได้แต่ฝืนยิ้มตอบกลับไป

“ฮ่าๆ นั่นสินะหล่อขนาดนี้ทำไมยังไม่มีแฟนก็ไม่รู้” ไม่รู้ว่าพี่คังอินจงใจแกล้งพูดเพื่อสุดประสงค์อะไรหรือเปล่า แต่ที่รู้ๆชเวซีวอนไม่พอใจล่ะ

“แล้วทำไมผมถึงเพิ่งเห็นพี่วันนี้ล่ะฮะ วันอื่นๆผมก็มาไม่ยักกะเจอพี่เลย” ชวนคนตรงหน้าคุยต่อ

“อ่อ พอดีว่าพี่เสริฟแต่ข้างในอ่ะจ้ะ แต่คิดถึงจริงนะๆเนี่ย” หยิกแก้มคังอินเบาๆด้วยความเอ็นดู

ไม่รู้เหมือนกันว่าซีวอนคิดไปเองหรือเปล่า แต่เขารู้สึกเหมือนถูกทิ้งให้นั่งอยู่คนเดียว ทั้งๆที่มีอีกสองคนนั่งในห้องด้วยกันแท้ๆ ทำไมต้องทำเหมือนกับเขาไม่มีตัวตนด้วยนะ คิดพลางหยิบแก้วที่เต็มไปด้วยเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ชั้นดีกระดกเข้าปาก ทั้งๆที่ตอนแรกบอกเองว่าจะมานั่งเป็นเพื่อนด้วยเฉยๆ ทำไมตอนนี้ชเวซีวอนกลับดื่มเองก็ไม่รู้

-อาจเป็นเพราะภาพตรงหน้า มันทำให้เขารู้สึกปวดใจละมั้ง-

ทำไมเขาต้องปวดใจด้วยล่ะ ทั้งๆที่พี่คังอินก็เป็นแค่พี่ชายคนสนิทไม่ใช่หรือไง ยอมรับเลยว่าตอนนี้ร่างสูงชักไม่แน่ใจกับตัวเองเสียแล้ว ในเมื่อเขารู้สึกคลับคล้ายคลับคลากับสิ่งที่เรียกว่า...

หึง

คิดพลางกระดกเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ต่ออย่างไม่ขาดปาก ว่าแต่นี่เขากำลังหึงคังอินอยู่หรอเนี่ย? จะเป็นไปได้ยังไงกันในเมื่อพี่คังอินเป็นพี่ชายที่แสนดีสำหรับเขา...บางทีพี่ชายที่แสนดีกำลังเล่นบทบาทที่มันมากกว่านั้นอยู่ พี่ชายของเขากำลังมีอิทธิพลต่อเขาอย่างมาก แต่ตอนนี้ชักมึนๆซะแล้วล่ะ~ พรุ่งนี้มีงานนี่หว่า~

*ตึง*

เสียงร่างที่หล่นลงไปกับพื้น ยิ่งทำให้คังอินรีบปรี่ตัวจากพี่สาวคนสนิทมาหาเจ้าน้องชายตัวดีที่เล่นดื่มเหล้าเข้าไปเกินขนาดมาตราฐานของตัวเอง ไหนว่าพรุ่งนี้มีงาน จะไม่ดื่มไง = =”

“พี่จีฮยอนฮะ ผมว่าผมกับซีวอนขอตัวกลับดีกว่า” พยุงคนตัวสูงที่ท่าทางตอนนี้คงหลับไปเรียบร้อยแล้วขึ้นบ่าพร้อมเดินออกจากห้องไป

“อ้อ โชคดีนะจ๊ะน้องคังอิน ^^” โบกมือลาพร้อมกับใบหน้ายิ้มอย่างสดใส ก็เธอนะดูออกตั่งแต่แรกแล้วว่าคังอินน่ะคิดยังไงกับซีวอน ไหนจะตอนที่เขาเข้ามาแล้วทำท่าสนิทกับคังอิน ซีวอนก็แสดงอาการออกเลยว่าหึง ว่าแต่สองคนนี้จะลงเอยกันยังไงน๊า~

>>

เสียงหายใจเป็นจังหวะของคนที่หลับไม่ได้สติ ทำให้คังอินต้องยิ้มกริ่มด้วยความดีใจ แน่นอน ซีวอนหึงที่เขาไปสนิทกับพี่จีฮยอน จึงดื่มแอลกอฮอล์เพื่อช่วยให้ตัวเองไม่คิดมาก เขาไม่ได้เข้าข้างตัวเองนะ แต่เขาคิดว่าซีวอนเป็นแบบนั้นจริงๆ

เมื่อถึงอพาร์ทเม้นท์ของซุปเปอร์จูเนียร์ คังอินก็ถึงกับสะดุ้งเมื่อเจอคนที่เขาไม่อยากเจอมาอยู่ข้างหน้า

“ทำไมซีวอนถึงกลับมาในสภาพแบบนี้ได้ล่ะ? พรุ่งนี้มีงาน แกก็รู้ไม่ใช่หรอ? แกคอแข็งอยู่แล้วฉันไม่ห่วง ว่าแต่เอาซีวอนไปเมาด้วยได้ยังไงกันห๊าาาา า!!!!!!!!!! !” เสียงลีดเดอร์ปาร์คจองซูในตอนนี้ไม่ต่างไปจากผู้ให้กำเนิดเขา บ่นเหมือนอย่างเดียวยังไม่พอ ยังมองเขาด้วยสายตาเดียวกับที่แม่ของเขามองเวลาเขากลับบ้านดึกๆสมัยวัยรุ่นตอนต้นอีก - -”

-ถึงว่าทำไมแก่เร็ว ก็ขี้บ่นซะขนาดนี้-

“แกไม่ต้องมานิททาฉันในใจเลย รีบพาซีวอนไปเช็ดตัว เปลี่ยนชุดแล้วนอนซะ!!” ชี้นิ้วบอกเป็นขั้นเป็นตอน เหอะ น่ารำคาญจริงๆ

“ถ้าพรุ่งนี้ซีวอนยังตัวเหม็นเหล้าแบบนี้นะ ฉันเอาแกตายแน่!” ตะวาดเสียงดังทำถึงกับคังอินสะดุ้งโหยง รีบๆเดินก้มหน้าพาซีวอนเดินไป

>>

คังอินวางร่างสูงลงบนกับเตียงเบาๆ ก่อนจะเดินไปหยิบกะละมังใส่น้ำอุ่นพร้อมผ้าขนหนูแล้วกลับมาที่เตียง เพื่อจะเช็ดตัวให้กับคนที่นอนไม่รู้สติ

“นี่นายหึงพี่จริงๆใช่มั๊ย?” ถามไปงั้นแหละ ก็รู้ทั้งรู้ว่าน้องชายหลับอยู่

“อื้อ....” เสียงครางในลำคอของซีวอน เกือบทำให้คังอินสะดุ้ง

-โถ นึกว่าตอบคำถามพี่จริงๆ-

นึกด่าตัวเองในใจที่เข้าข้างตัวเองเกิน แต่ไม่ทันจะคิดอะไร คนตรงหน้าก็ละเมอตะแคงตัวไปอีกด้าน ทั้งๆที่คังอินยังไม่ได้เริ่มจะเช็ดตัวให้

-เออ นี่กะจะยั่วหรือว่าอะไร? หันข้างหลังมาให้เนี่ย-

สะบัดหัวสองสามที เนื่องจากคิดอกุศลกับคนนอนหมดสติ ก่อนที่จะพลิกตัวซีวอนให้หันหน้าเข้าตัวเอง แล้วจึงเริ่มเช็ดตัวเบาๆ ซีวอนในตอนหลับก็ยังหล่อและดูดีเหมือนเดิม นั่นสินะ ใครเขาถึงบอกว่านี่คือเจ้าชายประจำวง

-แล้วเจ้าชายสุดหล่อกับไอ้อ้วนขี้เหล้ามันจะไปเข้ากันได้อย่างไร?-

(หลบตรีฟแฟนๆอุน // ฟิ้ววว ว!)

มือหนาปลดกระดุมเสื้อของคนตรงหน้าออก ทำให้เห็นอกแกร่งกระเพื่อมขึ้นลงอย่างสม่ำเสมอ กล้ามเนื้อท้องที่ใครๆก็ต่างพากันชื่นชม เฮ้อ...ทำไมเขาถึงมาชอบพวกแมนๆเหมือนกันก็ไม่รู้เนอะ ทั้งๆที่ตัวใหญ่ๆอย่างเขาน่าจะเหมาะกับคนตัวเล็กๆ น่ารักๆ มากกว่าที่จะเป็นซีวอน

อย่างที่เขาว่ากันเรื่องความรักไม่เข้าใครออกใคร เขารักซีวอนก็เพราะซีวอนเป็นซีวอน ถูกใจตั่งแต่ไปซีวอนไปเมาที่ผับ ความที่ยังไม่ประสีประสาดีในเรื่องความรัก มันทำให้เขาเอ็นดูซีวอน ยิ่งมาสนิทกันเข้าบ่อยๆ จนมารู้ตัวอีกที ก็หลงรักซีวอนเข้าไปแล้วเต็มๆ

“อื้อ...พี่คังอิน...” ยังไม่ตื่นดี ดวงตาคู่โตกระพริบขึ้นลงช้าๆ สงสัยคงจะมึนหัว ดื่มไปซะหนักขนาดนั้น

“เดี๋ยวพี่เช็ดตัวนายเสร็จแล้วก็จะไปนอนนะ” บอกพร้อมกับเอาผ้าไปเช็ดที่ใบหน้าหล่อเบาๆ พร้อมที่จะลุกออกจากพื้นที่ข้างๆเตียงที่ตัวเองนั่งอยู่

“อย่าเพิ่งฮะ...” รั้งชายเสื้อร่างหนาไว้เบาๆ

“หืม? มีอะไรหรอ?” ไม่กล้ามองสายตาตอนนี้ของคนตรงหน้าตรงๆ

-ปรือตามองกันแบบนี้ แถวบ้านพี่เขาเรียกว่ายั่วนะน้อง-

“ผม...”

“...”

“ผมเป็นน้องชายของพี่ใช่มั๊ยฮะ?” ในที่สุดก็พูดออกมา

“เอ่อ...ใช่...ใช่สิ นายเป็นน้องชายของพี่” ตอบด้วยความเลิกลั่ก ถามแบบนี้หมายความว่าอะไรกัน?

“แค่นั้นหรอฮะ?” ถามเพื่อความแน่ใจอีกที

“นายอยากเป็นอะไรของพี่ล่ะ?” คังอินเลยถามกลับซะเลย

“ผม...ผม...ผมไม่รู้ว่าผมคิดยังไงกับพี่กันแน่”

“นายหึงที่พี่ไปสนิทกับพี่จีฮยอนใช่หรือเปล่า?”

“ผม...ผมแค่ไม่ชอบเวลาเห็นพี่ไปสนิทกับใคร” ตอบมาได้ ทั้งๆที่ตัวเองก็ชอบไปสนิทกับคนอื่นๆ - -”

“แล้วตอนอยู่กับพี่ นายรู้สึกยังไง?”

“ตอนอยู่กับพี่แล้วผมมีความสุข อยู่ด้วยแล้วอุ่นใจ” ใบหน้าแดงกล่ำทันทีที่พูดเสร็จ แค่ได้ยินคำตอบ คังอินก็ได้แต่ลอบยิ้มออกมาอย่างดีใจ

“แต่นั่นมันก็แปลว่าผมติดพี่ไม่ใช่หรอไง! ก็เหมือนกับตอนพี่ฮันคยองไง!” พยายามจะหาข้ออ้างเพื่ออะไรก็ไม่รู้

“ตอนนายอยู่กับฮันคยอง นายรู้สึกแบบเดียวกับพี่หรือเปล่าล่ะ?”

“มะ...ไม่” ซีวอนไม่โกหก อยู่กับพี่คังอินแล้วซีวอนมีความสุขคนละแบบกับพี่ฮันคยอง

“ถ้าบอกว่า นายรักพี่ นายจะเชื่อมั๊ยล่ะ?” เลื่อนใบหน้าเข้าใกล้คนที่จะนี้หน้าแดงจะไม่รู้จะแดงยังไงแล้ว

“ไม่รู้!” ตะโกนเสียงดังก่อนจะพลิกตัวไปอีกด้าน

“ฮ่าๆ ซีวอน...” หัวเราะสองสามที ก่อนจะเรียกด้วยเสียงที่อ่อนโยนลงจนคนบนเตียงหันกลับมาหาตน

“นายจะเชื่อใจพี่ได้มั๊ย ถ้าพี่บอกว่าพี่รักนาย” กุมมือของซีวอนไว้เบาๆ

“...” ซีวอนไม่ตอบอะไร แต่ในใจกลับรู้สึกตื้นตันอย่างบอกไม่ถูก แน่นอนใจมันเต้นแรงอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เวลานี้เขาคงต้องฟังเสียงหัวใจตัวเองแล้วล่ะมั้ง

“พี่รักนายจริงๆน้องชายของพี่” พูดซ้ำเพื่อให้คนตรงหน้าแน่ใจ

“ผมก็คงรักพี่เหมือนกัน...มั้ง” พูดเสียงเบาจนแทบไม่ได้ยิน แต่ในเมื่อในห้องใครจึงทำให้คังอินได้ยินชัดเจน

“นายน่ารักเกินไปแล้วนะ...” ถึงตอนนี้คังอินแทบจะสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแล้ว เมื่อซีวอนมาคิดตรงกันกับเขา แถมคนตรงหน้ายังแสดงอาการเขินได้น่ารักขนาดนี้

“...” ซีวอนก้มหน้ามิดคอไม่กล้าพูดอะไรแล้ว เขิน! เขิน! เขิน!

“พี่ไม่อยากให้นายคิดว่าพี่หื่นหรือว่าอะไรนะ แต่พี่อยากจูบนายเพื่อให้นายมั่นใจจริงๆว่าพี่รักนายมากขนาดไหน” พูดถึงสิ่งที่อยากทำพร้อมบอกเหตุผลเสร็จสรรพ ซีวอนถึงกับตาโต ถึงเขาจะจูบเล่นกับคนในวงมามาก แต่ครั้งนี้มันช่างต่างกันเหลือเกิน

-จูบที่มาจากความรัก-

“อื้อ......”

ไม่รอให้ซีวอนได้ตอบอะไร คังอินประกบริมฝีปากตัวเองลงไปที่ริมฝีปากอวบอิ่มของซีวอนที่ตอนแรกดูท่าจะตกใจเล็กน้อย จูบที่ดูเหมือนจะอ่อนโยนในตอนแรกเริ่มเปลี่ยนเป็นรุนแรงขึ้นเมื่อคังอินเปิดปากของซีวอนก่อนจะสอดแทรกลิ้นของตัวเองเข้าไป กวาดชิมรสชาติที่หอมหวานของคนข้างล่าง ซีวอนเริ่มหายใจไม่ทัน จนต้องผลักอกของคังอินออกแรงๆ

“แฮ่ก...แฮ่ก...” ภาพของร่างสูงเปลือยท่อนบนรีบหายใจเข้าด้วยความที่ขาดอากาศจากจูบเมื่อกี้ ริมฝีปากแดงเจ่อด้วยฝีมือของเขาเอง ทำให้เขาเริ่มไม่อยากหยุดแค่ตรงนี้ซะแล้วสิ

“ซีวอน...” เรียกด้วยเสียงอ่อนโยนอีกครั้ง แต่ท่าทางซีวอนเหมือนจะรู้ว่าคนตรงหน้าจะไม่หยุดลงที่จูบ

“พี่ครับ พรุ่งนี้มีงานครับ” ดักคอคนตรงหน้าก่อนเลย แต่ก็นั่นแหละ คิมยองอุนก็คือคิมยองอุนอยู่วันยังค่ำ

“แล้วไง?” เลื่อนริมฝีปากไปคลอเคลียกับคนตรงหน้า ต้องก่อให้เกิดอารมณ์ จะได้ไม่ต้องมาขัด หึหึ *แสยะยิ้มในใจ*

“อื้อ...ก็ไม่ไงล่ะ ต้องรีบนะ...นอน...อ๊ะ...อ๊า....”

คังอินพรมจูบไปทั่วใบหน้าหล่อเหลาที่ตอนแรกทำท่าจะขัดขืน แต่ตอนนี้เหมือนจะคล้อยตามอารมรณ์ที่คังอินปลุกขึ้นมา มือหนาลูบไล้ไปที่แผ่นหลังกว้างของซีวอนก่อนจะไล่ต่ำลงมาที่กางเกงยืนส์ Evisuที่เจ้าตัวใส่บ่อยเหลือเกิน แต่ไม่ทันไร คนข้างล่างรีบปรามขึ้นมาอีกที

“พี่ครับ...” น้ำตาคลอดวงตาคู่โตที่ใครๆมองแล้วพากันหลงไหล นี่ขอร้องให้เขาหยุดหรือมากระตุ้นให้เขาอยากมากขึ้นกันแน่เนี่ย

“พี่สัญญาว่าจะไม่ทำถ้านายไม่อยากให้พี่ทำ แต่พี่อยากให้นายเชื่อในตัวพี่นะ” ดึงมือคนตรงหน้ามาจูบมือๆ

“แต่ผม...” ก้มหน้าต่ำลงมากขึ้น

“อะไรครับ?” ถามซ้ำอีกที

“ผม...เขินนะครับ” ในที่สุดก็พูดออกมา

“เขินอะไรกันครับ ฮ่าๆ ในห้องนี้มีแค่สองคนนะ”

“...”

“เชื่อในตัวพี่...นะครับ” อ้อนวอนคนตรงหน้าอีกครับ แต่ถ้าซีวอนยังไม่พร้อม เขาก็คงไม่อยากฝืนใจคนตรงหน้า

“ก็ได้ครับ” เปร่งเสียงออกมาด้วยความอายสุดขีด ในชีวิตนี้ไม่เคยคิดว่าจะต้องมาตอบรับอะไรแบบนี้

“ดีใจจังเลย ^^” ยิ้มเป็นหมีตาปิด ก่อนที่จะรีบหอมแก้มคนตรงหน้าเบาๆ

คังอินประกบริมฝีปากคนตรงหน้าอีกครั้ง แต่คราวนี้ไม่เหมือนกับครั้งที่แล้ว ครั้งนี้มันมีทั้งความร้อนแรงและความอยากในตัวของทั้งคู่ ก้อนเนื้อลิ้นตวัดเกี่ยวกันไปมาครั้งแล้วครั้งเล่า ก่อนที่คังอินจะผละออกมาเมื่อเห็นว่าซีวอนเริ่มหายใจไม่ทัน แล้วร่างหนาจึงเริ่มฝากรอยรักไปที่ซอกคอของคนตรงหน้าทันที จากซอกคอไล่ลงไปเลื่อนจนถึงหน้าท้อง รอยสีแดงกุหลายเผยให้เห็นตอนตัวของซีวอนทันทีที่คังอินถอนใบหน้าออกมา ซีวอนมองเห็นตัวเองจึงร้องห้ามด้วยความตรงใจ

“เฮ้ย! ถ้าผมไปเปลี่ยนเสื้อแล้วคนอื่นเห็นจะว่ายังไง!” ชี้นิ้วแล้วร้องขึ้นด้วยความโวยวาย ไม่ได้ๆ เดี๋ยวคนอื่นสงสัยแน่ๆ

“ก็บอกว่า 'นี่ของพี่คังอิน' ไง ฮ่าๆ” ไม่เดือดร้อนอะไรกับสิ่งตรงหน้า มิหนำซ้ำยังบอกวิธีแก้ตัวเสร็จสรรพ

“พี่ฮะ ผมจริงจังนะฮะ” ก้มมองตัวเองแล้วทำหน้ายุ่ง โอ๊ย จะบอกคนอื่นยังไงวะเนี่ย

“ไม่ต้องห่วงคนอื่นหรอกนะซีวอน เขาไม่ถามหรอก” กระชับมือคนตรงหน้า ไม่อยากให้ซีวอนแคร์เรื่องแค่นี้หรอก

“แต่ว่า....เฮ้อ...ก็ได้ฮะ” จะอ้างต่อ แต่เมื่อเห็นสายตาของคังอินจึงทำให้ซีวอนไม่อาจขัดได้

“งั้นพี่ต่อแล้วนะคนดี” บอกต่อแล้วลงมือปฏิบัติทันที

มือหนาปลดกระดุมและรูดซิบกางเกงของคนตรงหน้าออก แล้วค่อยดึงกางเกงชั้นนอกและในออกช้าๆ ซีวอนหลับตามิดด้วยความอาย คังอินได้แต่กลั้นขำในความน่ารักของคนตรงหน้า แต่สิ่งตรงหน้าเขาตอนนี้ก็ทำเอาเขาหยุดสายตาไม่แพ้กัน

-ซีวอนในร่างเปลือยเปล่า-

(โฮก! กูแต่งต่อไม่ไหวแล้วพี่คัง! T^T: คนแต่ง = =)

"อ้ะ...อืออออออ..." ซีวอนรู้สึกแปลกไปเมื่อมือหนาเข้ามากอบกุมที่จุดอ่อนไหวเขา

"มือไม่ถนัดเลย...*ปาก* ดีกว่า" คังอินบ่นเบาๆ ซีวอนที่ได้ยินไม่ค่อยชัด จึงได้แต่งงๆ อะไรปากๆนะ พี่หมีมันบ่นอะไรวะ

"อ๊าาาาาาาาาาาา....................." และเขาก็เข้าใจในทันที เมื่อโพลงปากร้อนครอบครองส่วนนั้นของเค้า

คังอินใช้ไรฟันขูดไปตามความยาวของแกนกายสร้างความเสียวซ่านให้ซีวอนเป็นอย่างมาก ไล่ปลายลิ้นจากส่วนโค่นไปส่วนปลาย แล้วกดจูบหนักๆที่บริเวณปลายจุดอ่อนไหว

"อ๊าาาาาาาาาา.....อื้อออออออออออ....ซ ซี้ดดดด.....อ๊าาาาาาาาาา" ความเสียวซ่านได้ทะลักเข้ามาอย่างเร็ว จน...

"ผะ...ผม...มะ....ม่าย...อ๊าาาาาา....ไหว...ล......แล้ว...พี่คัง.....อิน....อ๊าาาาาาาาาา....."

ของเหลวสีขาวขุ่นได้พุ่งเข้าปากคนที่กำลังครอบครองอยู่นั้น แต่คังอินก็ไม่ได้รู้สึกรังเกียจอะไร แถมยัง...

“น้ำหวานจากตัวนายนี่อร่อยจังเลยนะ ^^” กลืนเข้าไปทั้งหมด แถมยังยิ้มดีใจเป็นหมีได้กินน้ำผึ้งอีกต่างหาก = =

“พี่คังอิน!!” ทั้งเขิน ทั้งอาย ทั้งโกรธที่คนตรงหน้าพูดอะไรไม่รู้ออกมา

“ก็นายน่ารักเองนี่หนา ฮ่าๆ” ไม่ได้สะทกสะท้านอะไรไปกับเขาเล๊ย

“ฮึ่ย” เมื่อรู้ว่าตัวเองทำอะไรไม่ได้จึงได้แต่กอดอก หน้ามุ่ย

“งั้นพี่ต่อแล้วนะ” ไม่รอคำตอบของคนตรงหน้าอีกเช่นเคย แล้วจะบอกเพื่ออะไรฟะเนี่ย

ปลายนิ้วกลางของเขาลากไปยังช่องทางข้างหลังของซีวอน สะกิดเบาๆ ถึงกับทำให้คนตรงหน้าสะดุ้งขึ้นมาเล็กน้อย ก่อนที่จะค่อยๆสอดใส่นิ้วเข้าไปช้าๆ แล้วค้างอยู่อย่างนั้น

“อึก!”

แน่นอน นี่คือครั้งแรกของซีวอน การเจ็บปวดต้องเป็นเรื่องธรรมดา แต่คังอินไม่อยากให้ซีวอนต้องเจ็บมาก เขาจึงต้องอดกลั้นความอยากของตัวเองให้ไม่รีบร้อนเกินไป

-ถ้าซีวอนเจ็บ แล้วเขาจะมีความสุขได้อย่างไรกัน?-

“รู้สึกดีขึ้นรึยัง?” ค่อยๆขยับนิ้วเข้าออกช้าๆ

“ฮะ” เสียงแผ่วเบาตอบกลับมา น้ำตาคลอดวงตาคู่โตที่บ่งบอกให้รู้ว่าซีวอนกำลังเจ็บแค่ไหนแต่ถึงกระนั้น ก็ยิ่งทำให้เขาอยากสัมผัสคนๆนี้มากขึ้น

“งั้นพี่ขอเพิ่มนิ้วแล้วนะ” พูดจบก็เพิ่มจำนวนนิ้วเข้าไปในช่องทางนั้นทันที

“ขยับแล้วนะ” บอกเป็นขั้นเป็นตอนจนคนข้างล่างเริ่มรำคาญ ถึงกูเจ็บ แต่ก็ไม่ต้องมาอธิบายขนาดนี้นะ - -”

“อ่ะ...” เมื่อนิ้วยาวกดไปถึงจุดที่ทำให้ร่างกายกระตุกเล็กน้อย

“ตรงนี้หรอ?” กดซ้ำๆลงไปอีกที

“อ๊ะ...อ๊า...พอแล้วฮะ...เข้ามาเถอะครับ...” เรียกร้องถึงที่ แน่นอนคิมยองอุนจัดไป

“โอ๊ย!” สงสัยเพราะความรีบมากไปหน่อย คังอินจึงถอดนิ้วออกมาเร็วๆในคราวเดียว แต่ก็นั่นแหละ ร่างหนารีบถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกอย่างเร่งรีบ แล้วรีบใส่ความเป็นชายเข้าไปในตัวซีวอนทันที

“โอ๊ยยยยย!!!! ไม่เอาแล้ว!!!! พี่ออกไปเลย!!!!” ร่างข้างบนที่กำลังจะขยับตัว ค้างชะงักทันทีที่ชเวซีวอนตะโกนออกมาด้วยเสียงอันดังมากขนาดที่เขาไม่เคยได้ยินมาก่อน แล้วน้องมันเป็นอะไรขึ้นมาวะเนี่ย

“ผมบอกให้ออกไปไง!! ไม่เอาแล้ว ผมเจ็บมากๆแล้วนะ!!” เสียงที่โมโหมากขึ้นทำให้คังอินต้องรีบถอนตัวออกมา ก่อนที่คนตรงหน้าจะเอากล้ามมาฟาดคอเขา = =”

“เอ่อ...นายเป็นอะไรไป?” ถามด้วยเสียงกล้าๆกลัวๆ

“ผมเจ็บ!” หันมามองคังอินด้วยสีหน้าที่จริงจังสุดๆ

“พี่ขอโทษ ละ...แล้วจะให้พี่ทำยังไงล่ะ?”

“ไม่รู้ แต่รู้ว่าผมเจ็บ ไหนตอนแรกพี่บอกว่าจะทำเบาๆกับผมไง”

“แต่นายเรียกให้พี่เข้าไปเองนะ”

“ก็ใช่ แต่ผมไม่คิดว่ามันจะเจ็บขนาดนี้นี่หน่า!”

“แต่ซีวอน...”

“ผมเจ็บจริงๆนะ”

“เฮ้อ...งั้นไม่เป็นไร พี่ขอโทษ วันหลังพี่จะตั้งใจไม่ทำแรง งั้นวันนี้นายนอนไปก่อนแล้วกันนะ” ทำท่าเป็นหมีคอตก พร้อมที่จะลุกจากเตียงไปหยิบเสื้อผ้าตนเองมาใส่

“อย่าเพิ่งฮะ!” คังอินหันควับมามองเขาด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความหวัง

“คือ...ผมรู้ว่าพี่คงอยากมาก งั้นให้ผมทำอะไรตอบแทนให้อย่างนึงได้มั๊ยฮะ?”

“ได้สิๆ อะไรหรอ?”

ทันทีที่คังอินเดินกลับมานั่งปลายเตียงซีวอนไม่รอช้า ประกบริมฝีปากคนตรงหน้าพร้อมกับเปิดปากขึ้นตรง แต่คราวนี้กลับเป็นตัวซีวอนเองที่สอดลิ้นเข้าไปหยอกกับลิ้นข้างในโพลงปากอีกคน เหมือนเป็นการเชื้อเชิญอีกฝ่ายให้เข้ามา

คังอินก็ไม่ขัดศรัทธา ส่งลิ้นร้อนตนเข้าไปในปากของอีกฝ่ายทันที สัมผัสที่เร่าร้อนถูกปลุกด้วยอารมณ์ของทั้งสองฝ่าย เติมเต็มให้กันอย่างไม่หยุดหย่อน

“อื้อ...”

ทันทีที่ทั้งคู่ผละออกมาจากกัน ซีวอนจึงเริ่มทำการตอบแทนคนข้างหน้าทันที ครอบครองส่วนนั้นของคังอินด้วยปากของคนเองในทีเดียว ก่อนที่จะถอนปากจากออกมา ฟันขบเบาๆที่ส่วนปลาย แล้วใช้ปลายลิ้นลากยาวไปจนถึงส่วนโคน จูบไล่กลับขึ้นมาจากยังส่วนปลาย ส่วนที่ตอนแรกถูกหลับไปแล้วกลับขยายขึ้นมาอย่างน่าตกใจ ซีวอนทำท่าลังเลจะทำต่อดีหรือไม่ มีโอกาศปากฉีกได้นะเนี่ย คังอินได้แต่ยิ้มกลิ่ม พร้อมกดกลุ่มผมสีดำตรงหน้าขาตนให้ทำอย่างที่ตนเองต้องการอีกรอบ

“มะ...” ไม่ทันได้ร้องห้าม สิ่งตรงหน้าก็ทำให้เขาต้องกลืนกินแท่งเนื้อร้อนเข้าไปอีกรอบ คราวนี้ซีวอนเลยเปลี่ยนจากการจูบเป็นดูดดุนของตรงหน้าแทน

“อ๊า.....กะ...ใกล้แล้ว...” คังอินซี๊ดปากบอกคนข้างใต้ ซีวอนจึงรีบเร่งมือ เอ๊ย ปาก = =?

“อ๊าาาาาา!!!!!” ของเหลวสีขุ่นที่กำลังจะพุ่งเข้าโพลงปากของซีวอน แต่เจ้าตัวไม่เลือกที่จะปิดปากซะงั้น

“ผมรู้แล้ว ทำยังไงไม่ให้เจ็บ ^^” แน่นอน ของเหลวสีจุ่นนั้นมาอยู่ในมือของเขาแทนที่จะลงคอเขาไป

“แฮ่ก...หือ?” แต่คังอินที่เพิ่งจะเสร็จกิจกกรมเมื่อครู่ จึงยังงงๆอยู่ ตามไม่ทันว่ะ - -”

“ก็น้ำของพี่ไง มาล่อลื่น ผมจะได้ไม่เจ็บ อ่ะพี่ทำดิ!” พูดเสร็จพร้อมป้ายน้ำในมือใส่มือคังอินอย่างเสร็จสรรพ

“เออว่ะ” นั่นสินะ ทำไมเขาเพิ่งมาคิดได้วะ

ว่าแล้วนิ้วที่เปียกชุ่มไปด้วยน้ำกามจากตัวของเขาค่อยๆสอดเข้าไปในช่องทางของซีวอน โดยที่เจ้าตัวก็นอนลุ้นอย่างตื่นเต้น นิ้วกลางที่เข้าไปได้อย่างง่ายดาย จึงทำให้คังอินต่อด้วยนิ้วชี้เข้าไปอีก ดึงเข้าออกอย่างเร็วๆ แต่ล่อลื่นให้คนตรงหน้าไม่เจ็บตอนที่เขาจะแทนนิ้วด้วยตัวของเขาเอง

“อ๊า...อ๊ะ...อ๊าาาา....”

เมื่อเห็นว่าช่องทางตรงหน้าเปิดขยายเต็มที่ คังอินจึงจ่อความเป็นชายของตนไปที่ช่องทางนั้น พร้อมที่จะดึงนิ้มของตนออกทันที

“เดี๋ยวฮะ!” แต่เสียงของซีวอนก็ดังขัดขึ้นมาเสียก่อน = =”

“อะ...อะไร” นี่จะให้เขาค้างท่านี้อีกนานมั๊ย

“ถ้าผมเจ็บอีกล่ะ?” ถามคนตรงหน้าด้วยความกลัว(ว่าตัวเองจะเจ็บ)

“พี่สัญญาว่าพี่จะตั้งใจทำให้เบาที่สุด แต่ถ้านายยังเจ็บพี่ก็จะไม่ฝืนนายอีกต่อไป พี่ไม่อยากให้นายเจ็บหรอกนะ”

“งั้น...ตกลงฮะ”

คังอินใส่ความเป็นชายลงในช่องทางคับแคบนั้นช้าๆ ด้วยความที่กลัวว่าน้องจะเจ็บ อาจเป็นเพราะอารมณ์หรืออะไรสักอย่างไม่รู้ เมื่อเขาเข้าไปได้เพียงครึ่งก็รีบกระแทกกายลงไปจนสุดทางพอดี

“เฮือก!” เสียงแห่งรางไม่ดีบอกขึ้นเมื่อซีวอนถึงกับทำหน้าเหลือกเมื่อวันตัวใหญ่กว่า(รึเปล่า?)กระแทกกายเข้ามา

“ขะ..ขอโทษนะ” ตกใจ ทำอะไรไม่ถูก แต่ถึงกระนั้น...

“ไม่เป็นไรครับ...ผมไม่เป็นไร ^^” รอบยิ้มพร้อมสายน้ำตาที่ไหลออกมาเพราะความเจ็บปวดเมื่อครู่ ยิ่งทำให้คังอินรู้สึกผิด

“พี่ขอโทษนะซีวอน คือว่าพี่ผิดเอง” แก้ตัวพัลวัน พร้อมจะถอดตัวออกทันที

“ทำเถอะครับ ผมไม่ได้เจ็บขนาดนั้น ผมอยากรู้มากกว่าว่าพี่รักผมมากแค่ไหน” มือเรียวไปกุมที่มือหนาเพราะบีบเบาๆ ทำให้คังอินค่อยชื้นใจขึ้นมา

“งั้น...พี่ต่อแหละนะ”

ร่างหนาเริ่มขยับกายเข้าออกทันทีที่พูดจบ ส่วนซีวอนที่เมื่อครู่มีอาการเจ็บตอนนี้ก็เริ่มหาย แต่เหมือนจะมีความรู้สึกอื่นที่เข้ามาแทนที่ คังอินเริ่งความเร็วขึ้นเมื่อเห็นว่าร่างข้างใต้ชินแล้ว เสียงครางจึงเกิดขึ้นแทน...

"อ๊าาาาาาาา...พี่...อื้ออออออ...คัง...อิน....อ่า...."

"อืมมมมมม....อ่า..ซี......วอน...รักนะครับ...อ่า..."

"ผะ....ผมก็...อ๊าาาาาา...รักพี่...."

บอกรักด้วยจังหวะเร่าร้อน หลอมรวมจนแทบจะเป็นหนึ่งเดียวกัน เติมเต็มสัมผัสให้กันและกันอย่างท่วมล้น ทั้งสองเหมือนจะหลุดไปในโลกแห่งความฝัน

"ผะ...ผม...มะ..ซี้ดดด...ม่าย...ไหว...ละ....แล้ว..นะ...อ๊าาาาาาาาาาาาาา"

"ระ...รอพี่...หน่อยนะ...พี่...ก็ไกล้แล้ว...อ่า..."

คังอินเร่งจังหวะเข้าออกอย่างเร็ว ส่วนคนที่อยู่ด้านล่างโอบหลังของอีกฝ่ายไว้แน่น ราวกับกลัวว่าคนตรงหน้าจะหายไป เสียงครางระดมไปทั่วห้อง บ่งบอกได้ดีถึงอารมณ์ของทั้งสองที่เป็นอยู่ตอนนี้ จนกระทั่ง...

"อ๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา"

เสียงแสดงถึงความสำเร็จของทั้งคู่ พร้อมของเหลวสีขุ่นไหลลงมาเป็นทาง ความสำเร็จของคังอินไหลย้อยลงมาเป็นทางตามขาของซีวอน ส่วนของซีวอนก็ออกมาไม่แพ้กัน กระเด็นไปถึงอกของคังอิน

"แฮ่กๆ พี่...รักซีวอนนะครับ..." พูดพร้อมมอบจูบที่หอมหวานไม่รุนแรงเหมือนในคราวแรก แต่เต็มไปด้วยความอบอุ่น นุ่มนวล หอมหวาน จนทำให้คนข้างใต้เอามือขึ้นมาคล้องคอ ครางอื้ออึงในลำคอ

"อ่ะ...ระ...รัก...พี่คังอิน...เหมือนกันนะ" ใบหน้าหล่อเหลาในตอนนี้มีเลือดมาหล่อเลี้ยงเต็มไปหมด

“งั้นนอนเถอะเนอะ” ว่าพลางล้มตัวนอนลงข้างๆ แล้วดึงร่างข้างๆมากอดไว้

“ครับ” ซีวอนหลับตาลง อย่างน้อยตอนนี้เขาก็ไม่มีเรื่องที่ค้างคาใจอีกแล้ว คังอินที่คนที่เขารักที่สุดในตอนนี้

.....

-พี่ครับ ผมรักพี่นะครับ-

The End

Talk*

มันจบแล้วววววววววววววววววววววววว ว
ฟิคที่ค้างมาเกือบครึ่งปี =________=
เพราะฉะนั้นไม่ต้องแปลกใจ ถ้ามันจะมีเรื่องราวเก่าๆอยู่ - -"

อยากระบายว่าฟิคเรื่องนี้อาถรรพ์มาก!!!
งื้ดดด ด
คืนที่ลงไป พายมีอาการปวดหัว หนาวๆ ร้อนๆ
ซึ่งวันรุ่งขึ้นตื่นเช้ามาก็ปวดหัวปนๆปวดท้องด้วย
โฮกกกกกกกกกกกกกก ก
องค์มายูริลง!!!!!!!!!!!!!!

ว่าแต่นี่มึงเสกหนังม้าเข้าท้องกูเปล่าวะชเว?
รู้สึกปวดท้องมวนๆตั่งแต่ลงฟิคเรื่องนี้ = ="

อ้อ สุขสันต์วันคังวอนฮะเมื่อวาน !
สุดท้าย ขอบคุณทุกท่านที่อ่านและเม้นท์ฮับ ^^

*กราบองค์มายูริสามที*