ชีวิต18ปีของฉัน[zeindeate]

ข้อมูลเบื้องต้น

ไม่มีอะไรมาก แค่บ่นไปเรื่อยเล่าไปเรื่อยๆเกี่ยวกับชีวิตตั้งแต่เกิด

เนื้อเรื่อง

ชีวิตของเราเรานั้น
 ตอนเกิด เราเป็นเด็กที่ไม่ปรติในเรื่องของสมาธิ หรือสมาธิสั้น ที่อนุบาลก็เลี้ยงดูเราเหมือนเด็กปรติทั่วไปเพียงแต่เราจะบ้าบอๆและมีแผลกลับบ้านทุกครั้ง มันเป็นปรติสำหรับเด็กวัยนี้สินะ พ่อแม่เราก็ตามใจนิดหน่อยตอนเด็กๆยากได้อะไรก็ซื้อให้

 พอเข้าโรงเรียนประถม เราถูกจัดว่าเป็นเด็กที่ต้องทำการวิจัย และก็เริ่มกินยาเพื่สร้างสมาธิ(ยาแพงนะเออ) แต่ก็ยังดีที่ได้เรียนกับคนทั่วไป ในตอนนั้นเราจำได้ว่าเราชอบแกล้งคนเป็นอย่างมาก และทุกครั้งก็จะโดนลงโทษ มันเป็นเรื่องปปรติจนเราชินชาและไม่ได้แกล้งวเพื่อนอีกเลยพอขึ้นป.3 เราไม่มีเพื่อนผู้ชายเล่น มีบางคนที่ยกับเราบางแต่มักจะเป็นชายมากกว่า ญ  ตอนนี้เวลาเรียนเราต้องไปเรียนกลุ่มเล็กๆเพราะเขาบอกเราว่าเราเป็นเด็กมีปัญหาต้องเรากลุ่มเล็กเพื่อให้เข้าใจมากขึ้น ซึ่งเราก็เข้าใจ  แม้ว่าเราจะตั้งใจเรียนซักแค่ไหนเกรดเราก็ออกมาไม่เคยดี เลยซักครั้งจำเป้นต้องเรียนซัมเมอร์อยู่ร่ำไป เราไม่ชอบ พอขึ้นป.4 เราชีวิตเราก็ปรติดีแม้ว่าจะเริ่มมีคนล้อนิดหน่อยๆก็ตาม(ว่าไม่ใช่ผู้ชาย)  ซึ่งจำอะไรไม่ค่อยได้นักเนื่องจากเราเกลียดป.4อย่างรุนแรงจนทำให้ลืมไปหมด 

  พอขึ้นป.5 เราก็ได้เพื่อนคุยทั้งชายและหญิง เรามีความสุขแต่แน่นอนว่าความสุขนั้นไม่เบยอบู๋กับเรานาน เราโดนรังเกียจเพราะเนื่องจากเราทำอะไรบ้าๆไปอย่างเดียวหนีตอนที่อจ.มาด่า หลังจากนั้นเราก็รู้สึกผิดมาก และตอนวันพ่อก็โดนล้อจนร้องให้.. ชีวิตซึมเศร้า และมืดมด แต่ก็ยังok ต่อไป

   ป.6 สำหรับเรามันคือนรกที่ทุกวันจะโดนล้อจากเพื่อนที่เกเร ซึ่งเราก็เคยบอกอจ.ไปหลายอจ.ก็แก้ปญหาให้แต่ที่แย่หนักกว่าเดิมเราไม่มีเพื่อนเลย สุดท้ายไม่ว่าเกิดอะไรขึ้นเราก็ไม่เคยบริปากพูดอีกเลย และก็อยู๋เดียวดายไปเรื่อยๆ จนชากะการอยู่คนเดียวในโลก และเราก็ร้องให้ทกวัน เราก็แอบไปร้องให้ที่มืดๆเงียบๆ


 ม.1เราก็เข้าชมรม เรามีความสุขที่มีคนอยากรู้จักเรา เราพยายามเรียนและไปหาเพื่อนที่ชมรมทุกวัน ชีวิตเราก็ดีขึ้น แต่เราก็ต้องเรียนกลุ่มย่อย 3วิชา ซึ่งต้องเดินออกไปเรียนในห้องอีกเห็นที่เป็นเด็กมีปัญหาเหมือนกัน เราทุกข์ใจเราไม่เข้าใจ ว่าทำไมต้องเรียนกลุ่มย่อยด้วยทั้งที่เราก็เป้นมนุษย์เหมือนกัน เราเริ่มไม่กินยาและพยายามสร้างสมาธิด้วยตนเอง และเกรดก็ออกมาไม่เป็นที่น่าพอใจ เพราะว่าถ้าเรียนกลุ่มย่อยแล้วอจจะไม่ให้เกรดมากกว่า2 ชีวิต... ช่วงนี้เราพบว่าเขียนไม่ค่อยเป็นภาษา เรียนเลยเขียนนิยายในเว็บนี้ เขียนๆแล้วก็เลิก และก็เริ่มเรื่องใหม่  แต่ฝันร้ายก็ตามมาหลากหลอน เรายังโดนล้ออยู่ทุกวันแม้จะน้องลงไปบ้าง แต่ก็ยังเศร้าอยู่ดี

ม.2 เราดีใจที่เพื่อนในชมรมอยู่ห้องเดียวกัน  แน่นอนว่าเรามีความสุขเล็กน้อยๆ แต่เราก็ไม่มีเพื่อนผู้ชายเนื่องด้วยชมรมนี้ ส่วนใหญ่คนเข้าจะเป็นหญิงมากกว่าชาย  ชีวิตเรา ตอนนี้เราจำได้ว่าขราขอเลิกเรียนกลุ่มย่อยเพราะมันทำให้รู้สึกว่าเราเป็นตัวประหลาดในสายตาเพื่อน แต่เราก็สดใสขึ้น แต่จำได้ว่าบางครั้งเราเศณ้ามากจดอดอาหารไปหลายวัน

ม.3 เราก็ปรติดี เพียงแต่ชีวิตมันน่าเศร้า มีอจ.ยังดูเหมือนเป็นเด็กพิเศษที่ต้องการดูแลอย่างพิเศษ เราไม่ชอบ อย่างรุนแรง ละเหตุการ์ณที่สำคัญที่สุดในตอนนี้คือ โดนทำเหมือนไร้ตัวตน จากเพื่อนที่ยังไม่ให้อภัยในตอนป.5 
    ตอนเทอมปลายเราจำเป็นต้องเลือกสายวิชาที่จะเรียน เลือกสายวิทย์ เพราะเราอยากเป็นหมออยากช่วยเหลือผู้คน แต่ว่าอจ.และพ่อแม่กลับบอกว่าเราเรียนไม่ไหว อย่าเรียนเลย เรายังอยากตามความฝันของเราไปอยากมีความสุขกับฝันที่เป็นจริง  และแล้ะเราก็เรียนสายวิทย์

ม.4ชีวิตตอนนี้มีความสุขเหลือเกินเราได้เพื่อนสนิทคนแรกในชีวิต แต่อจ.บางคนก็ยังอยากให้เรียนกลุ่มย่อย และก็ยังติดตามเกรดของเรา เพื่อจะลากเรากลับไปกลุ่มย่อยให้ได้ ตอนเทอมต้นเราก็เป้นเด็กเงียบที่ไม่คุยกับใคร ไม่พูดไม่จากับใครและบางครั้งก็เอาหนังสือมาอ่าน  และมักเล่นมุกเป็นบางครั้ง ตอนเทอม2เราต้องย้ายไปเรียนสายศิลป์ เพราะเกรดเราเน่ามาก จนแม่เราต้องบ่นกับเราทุกวันจนเราไม่ไหวต้องย้าย แล้วฝันของเราก็สลาย มีอยู่ครั้งนึก เราคุยกับเพื่อน และเราไปพูดเรื่องของเรา และเขาคนนั้นก็เอาเรื่องของเราไปเล่าให้คนอื่นฟังเราเสียใจไม่ระบายกับใครแต่เก็บกดเอาไว้ และมันก็หายไปเอง 

ม.5 ช่วงเวลาของกิจกรรม กีฬาซึ่งรุ่นเราต้องเป็นคนเตรียมเองทั้งหมด เราจำได้ว่าเราอยากช่วงงานแต่ไม่มีใครยอมให้เราช่วยเลย มันช่างน่าเบื่อเหลือเกิน ตอนนั้นเราเริ่มคิดถึงอนาคต เราอยากเรียนสภาปัตย และเราก็โดfเรียนไปเรียนสภาปัตย เพื่อเตรียมตัว

ม.6 เราสบายๆแต่ที่โรงเรียนก็ไม่ปล่อยเกรดเหมือนที่อื่นยังให้ทำข้อสอบยากๆ และให้เรียนหนักๆ เราเซ๊งมาก ทั้งอจ.บางท่าน ที่สอนชนิด  ที่เรียกได้ว่าเรียนจบมาจริงหรือ ?และหลักสูตรที่จะฆ่าเราให้ตาย ชีวิตเราบ้าๆบอติ้งๆต้องไปวันๆ และก็ไปสายทุกวัน(เหอะๆ) และโดดเรียนไปบางวิชาที่โดดได้เพื่อไปเรียนสภาปัตย ตอนนั้นเรามีเรื่องกับเพื่อนเราจนจับมันส่งไปรพ2รอบ= =" (เนื่องด้วยเคยเรียนวิชาลอบสังหารแบบไม่รูตัว)  และก็ล่อยลอยไปเรื่อยๆ จนถึงตอนสอบสถาปัตย เราทำข้อสอบได้ สุดยอดมากมาย ได้53 เราก็ดีใจ เนื่องด้วยโค้วต้าคณะสภาปัตยที่เกษตรเข้าดูแต่คะแนนสภาปัตยไม่ดูเกรด เราเลยล่องลอย ต่อไปจนกระทั้ง ปีนี้นทางคณะเขารับโค้วต้าโดยดูกเกรด ...ชีวิต แต่ไม่เป็นไร ยังมี O-net ....
    ก่อนจบม.6เราต้องใจจะคุยกับคนที่ไม่คุยกัยเราเลย ตั้งแต่เหตุการ์ณป.5(เราก็งงว่าจะเกลียดอะไรได้ขนาดนั้นT^T)
แต่ยังไงก็ตามเขาก็ไม่คุยกับเราเลยแม้สักครั้งเดียว(ไม่มีโอกาศให้ขอโทษ) พอสอบo-net ออกมาผลออกมาก็เป็นที่น่าพอใจ แต่ก็ไม่ติดสภาปัตย เนื่องด้วยการฉุดเกรดของโรงเรียนT^T เราร้องให้ และเศร้าเป็นเวลาหลายวัน