My Love ยัยโก๊ะหวานใจนายตัวร้าย

ลำดับตอนที่ #2 : My Love 2 : แอบมอง (100%)

MY LOVE ยัยโก๊ะหวานใจนายตัวร้าย



EP.2
peek แอบมอง



 

ปฏิเสธหัวใจอย่างไร ฉันทำไม่เป็น
เพียงแค่เห็นเธอ เข้ามาทักทาย
เหมือนได้เห็นความฝันที่กลับกลายเป็นความจริง

หัวใจที่ไม่เคยมีรัก กลับอยู่ไม่เป็นจังหวะ
เพียงแค่เธอส่งยิ้มมา ไม่กล้าเปิดเผยใจ
กลัวเธอจะรู้ว่า คนที่ยืนอยู่ตรงนี้

แอบหลงรักเธออยู่ แต่เธอคงดูไม่ออก
ซ่อนความรักไม่กล้าบอก กลัวเธอจะเปลี่ยนไป
ห้ามใจยังไงให้ไหว เมื่อเธอน่ารักเกินกว่าใคร
ปฏิเสธอย่างไร เมื่อรักเธอจนไม่อาจจะถอนตัว

...ปฏิเสธอย่างไร...

 

7:40 น.


          1อาทิตย์ผ่านไป

          วันนี้ฉันรีบมาโรงเรียนแต่เช้า(นี่เช้าแล้วหรอ = =')อ่าก็นะบ้านของฉันอยู่ไกล้แค่นี้เองเดินไม่ถึง10นาทีก็ถึงโรงเรียนแล้วฉันเดินมาถึงหน้าโรงเรียนเซ็นต์เธเรสเท่านั้นฉันก็เจอกับสายตาที่ไม่น่าเป็นมิตรเลยรู้สึกไม่ดีเลยแล้วสายตาของฉันก็ไปสดุดเข้ากับลุงยามเฝ้าประตูโรงเรียนเมื่อวานนี้ลุงยามยิ้มให้ฉันแห้งๆ คงจำฉันได้ล่ะมั๊ง ตายตาของฉันไปเจอเข้ากับแพรวาและตังเมย์ที่กำลังเดินมาจากสถานีขนาดย่อยจอดรถโดยสารสองคนนั้นเดินตรงดิ่งมาหาฉันทันทีโดยมียัยตังเมย์เดินตามอย่างเซ็งๆ

          "ไงสวัสดีตอนเช้าสมาย"  แพรวาเอ่ยทักฉันอยู่ที่หน้าโรงเรียนฉันยิ้มรับแล้วตอบกลับ

          "สวัสดีแพรวา ตังเมย์"  ฉันยกมือขึ้นทักทายแพรวายิ้มตอบรับส่วนยัยตังเมย์ก็ยกมือขึ้นยิ้มรับน้อยๆว้าาาาาาาายัยนี้เริ่มมีปติกิริยากับฉันเพิ่มขึ้นทีละนิดตอนเจอกันทีแรกไม่แม้จะมองหน้าฉันเลยเราสามคนพรางเดินเข้าไปในโรงเรียน

          "สมายเธอรู้สึกเหมือนมีรังสีอำมหิดกำลังแผ่มาทางเรามั๊ย"   อยู่ๆแพรวาก็หันมาถามฉัน อืม........ฉันก็รู้สึก

          "(_ _) (- -) (_ _) (- -)"  ฉันไม่ตอบเพียงแต่แค่พยักหน้ารับ

          "ฉันก็รู้สึกเหมือนวันนี้ฉันจะมีเรื่องนี้แหล่ะ"  ฮะ!!0[]0ตังเมย์พูดออกมาแล้วฉันไม่ได้หูฝาดไปใช่ไหมไม่น่าเชื่อว่าตังเมย์จะพูด (เขาก็คนนะใอ้สมาย _ _')ขณะที่ฉันกับแพรวาและตังเมย์กำลังเดินไปที่ห้องเรียนฉันก็เจอกับ 0[]0 พะ พี่ เซฟ ฮะไม่นะ

          "เป็นอะไรไปสมาย"  ยัยแพรวาที่อยู่ข้างๆทักแันขึ้นแล้วมองไปข้างหน้าตรงที่สายตาของฉันกำลังจับตามองข้างกายมีพี่เกอร์เขากำลังมองมาทางฉันที่กำลังเดินผ่าน 0[]0 เอาไงดีตื่นเต้น เอาไงดีสมาย

          "........."  

          เงียบฉันยังคงไม่ตอบมือไม้สั้นไปหมดดวงตาของฉันยังคงเบิกกว้างฉันพึ่งรู้ว่าตัวเองควบคุมสติที่กระจัดกระเจิงไม่ได้

          "นี่แกชอบพี่เซฟหรอ คิคิ"   ยัยแพรวาถามขึ้นยิ่งทำให้สมองของฉันกระเจิดกระเจิงขึ้นไปอีก ว๊ากกกฉันได้แต่ยิ้มแบบเขิลๆฉันรีบวิ่งให้ผ่านจากพี่เซฟเร็วๆถ้ายังอยู่ตรงนี้ต้องเขิลตายแน่ๆ
 
          "เฮ้ย!!สมายรอด้วยดิ"  เสียงของยัยตังเมย์ร้องตะโกนไล่หลังวฉันมา แง่ะสองครั้งแล้วนะที่ยัยนี่พูดกับฉัน

          ปึ๊ก!!!!
 
          "โอ๊ยยย!!"  0[]0 เจ็บเจ็บฉันวิ่งจนไปชนเข้ากับกระถางต้นไม้ตอนนี้ฉันกลิ้งไปนอนกับพื้นแล้ว ทั้งเจ็บทั้งอาย 

          "เฮ้ย!!" พี่เซฟที่อยู่ข้างๆที่ยืนอิงกำแพงตรง3แยกพอดีวิงเข้ามาหาฉันที่มีพี่เกอร์วิ่งตามมาไม่นะอย่าทำหน้าอย่างนั้นฉันเขิลนะ

          "เธอเป็นอะไรหรือปล่าว?"  พี่เซฟถามฉันตอนนี้ฉันนั่งอยู่กับพื้นทางเดินส่วนพี่เซฟกับพี่เกอร์นั่งยองๆพรางมองมาที่ฉันด้วยสายตาที่.........ใจฉันจะละลายแล้วใบหน้าที่กังวนคิ้วเข้มพูกเป็นโบวร์ ฉันพึ่งเห็นหน้าพี่เซฟใกล้ๆชัดๆว่าผิวหน้ขาวเนียนริมฝีปากอมชมพูจมูกโด่งรับกับริมฝีปากบางอมชมพูยิ่งทำให้น่าหลงไหลมากขึ้นและภาพนั้นก็เป็นภาพสุดท้ายที่ฉันเห็นก่อนที่ทุกอย่างจะมืดสนิทลง

          ( JO SAF)

          ตอนนี้ผมรีบวิ่งมาดูยัยซุ่มซ้ามที่วิ่งจนไปชนกับกระถางต้นไม้เพื่อนเธอก็ร้องโหวกเหวกโวยวายกันใหญ่เพราะทางเดินตรงนี้เป็นที่ระหว่างสามแยกอีกเลยทำให้เสียงมันดังกว่าปกติมันก็เลยทำให้ทุกคนที่กำลังเดินไปที่ห้องเรียนของตัวเองกำลังมองมาที่ผมกับเพื่อนของยัยซุ่มซ่ามนั่น

          "กูว่ามึงพาน้องเขาไปที่ห้องพยาบาลก่อนดีกว่าว่ะ"  ใอ้เกอร์เพื่อนซี้ที่สุดและเป็นจอมวางแผนของผมออกความเห็นผมก็คิดว่างั้นนะแค่วิ่งชนกระถางต้นไม้ไม่น่าจะร้ายแรงถึงกับเป็นลมได้ อะไรวะ!!ผมอุ้มยัยเปี๊ยกนี้ด้วยสองแขนในท่าเจ้าชายอุ้มเจ้าหญิงทุกคนมองกันตรึม!!แล้วผมสนหรอ

            ให้ตายเถอะตัวเบาชิปผมว่าถ้ายัยนี่ฟื้นกะจะบอกให้ไปกินเยอะๆหน่อยจะได้ตัวหนักขึ้นตอนนี้ผมกำลังอุ้มสมายผมไม่รู้ว่าทำไมผมถึงจำชื่อเธอได้ทั้งที่เมื่อก่อนผมไม่เคยสนใจชื่อผู้หญิงคนไหนเลยแล้วแต่ว่าใครจะชื่ออะไรหรือเป็นอะไรที่ผมรู้คือตอนนี้ผมอยากเห็นรอยยิ้มของเธอทุกวินาทีผมหันไปมองเพื่อนของสมายที่กำลังยืนอ้าปากค้างอย่างอื้งๆโดยไม่พูดอะไรผมจึงหันหน้าไปหาใอ้เกอร์มันพยักหน้าเบาๆอย่างรู้ทันแล้วผมก็เดินออกมา

           "พี่ว่าน้องไปเรียนเถอะเดี๋ยวเรื่องนี้เพื่อนใอ้เซฟจัดการเอง"  เสียงของใอ้เกอร์ไล่หลังผมมา หึสมกับเป็นเพื่อนซี้กูจริงๆเลยนะรู้ใจตลอดว่าผมคิดยังไง

            ทุกคนอาจสงสัยว่ายัยนี่มาสลบล้มพับอะไรอยู่หน้าห้องผม(พูดให้มันหมด ห้องเรียนย่ะโจเซฟ = =')คือมันเป็นสามแยกไงแล้วบังเอิญห้องเรียนประจำของผมอยู่ตรงมุมพอดีห้องเรียนประจำของยัยยนี่อยู่ชั้นสองของอาคารแต่ห้องเรียนประจำของผมอยู่ชั้นล่างเธอเลยต้องเดินผ่านหน้าห้องผมก่อนขึ้นไปบนห้องเรียนประจำของเธอผมอยู่

             ผมวางเธอลงกับเตียงที่ห้องพยาบาลยัยนี่ยังหลับอยู่ผมเลิกผ้าขึ้นมาห่มให้เธอจนเหลือแต่หน้าแล้วเอาเก้าอี้มานั่งเฝ้า ผมมองอย่างชั่งใจไปยังใบหน้าขาวเนียนไม่มีสีแต่งแต้มปากอมชมพูธรรมชาติริมฝีปากบางน่าจุ๊ปรับกับจมูกโด่งรั้นนิดๆให้ตายเถอะน่าจับกดชะมัน0[]0เฮ้ยไม่ใช่ล๊ะนี่ไม่ใช่เวลาหื่น - -'
  
           "พี่โจ............"  หือ.....ใครยัยนี่ละเมอหรอแล้วใอ้โจมันเป็นใครวะหงุดหงิดชิปอย่าให้กูรู้นะจะกระทืบแมร่งให้ถึงที่เลย

           เพร๊ง!!!!!!!!!!!

           เสียงไรวะผมรีบลุกเดินออกไปทางต้นเสียงซึ่งอยู่หน้าประตูห้องพยาบาลโรงเรียนแต่กลับไม่เจอใครเลยมีแต่ชั้นวางรองเท้าที่ล้มกระจัดกระจายจะว่าแมวหรอไม่น่าใช่นี่แทนที่ผมจะเดินกลับไปแต่ผมกลับยืนอยู่หน้าห้องอย่างคิดไม่ตกไม่ขยับไปไหนแต่ถ้ามีคนมาแอบดูซึ่งผมเป็นคนที่มีศัตรูเยอะไงแล้วซึ่งผมก็มาเฝ้ายัยนี่ถ้าคนที่เอาไปพูดอย่างเข้าใจผิดว่ายัยนี่เป็นผู้หญิงของผมเธอคงไม่ปลอดภัยแน่แล้วทำไมผมต้องเป็นห่วงด้วยวะไม่เข้าใจ  = ='

        (END JO SAF)

      

(SMILE)

            อ่า........รู้สึกมึนๆฉันค่อยๆปรือตาขึ้นมาดูตอนนี้ฉันอยู่ที่ไหนเนี้ยไม่ใช่ว่าฉันแอบมานอนหลับหรอกใช่มั๊ย (= ='สงสรความคิด)ฉันรู้สึกปวดที่ข้อเท้าก่อนจะค่อยๆยันตัวลุกขึ้นแล้วมองไปรอบๆเก็นว่ามีตู้ยาเครื่องทำแผลด้วย สงสัยคงห้องพยาบาลโรงเรียนมั๊งแต่ที่แปลกคือตอนนี้ฉันอยู่คนเดียวภาพล่าสุดฉันอยู่กับพี่เซฟแล้วก็เพื่อนๆนี่แล้วตอนนี้ทุกคนหายไปไหนหมดทิ้งฉันไว้คนเดียวหรอ T^T ใช่สิเราก็แค่คนแปลกหน้าพี่เขาจะมาสนใจทำไมกัน(นี่น้อยใจหรอสมายด์) ฉันก้มมองนาฬิกาที่อยู่ข้อมือข้างขวาขึ้นมาดู

            ฮะ!!0[]0 นี่บ่ายโมงแล้วหรอตายแล้วฉันรีบลุกจากเตียงหยิบเอากระเป๋าเป้สะพายหลังแล้ววิ่งไปที่หน้าประตูเพื่อจะไปเรียนให้ทันฉันหลับไปนานขนาดนั้นเลยหรอวิ่งๆสมายวิ่งๆฉันวิ่งมาถึงสามแยกของอาคารเรียนตรงที่เกิดเหตุเมื่อเช้านี้มันรู้สึกหวิวๆนะพอคิดเรื่องเมื่อเช้านี้ แฮะๆ

          ปึ๊ก!!!!!!!!

          "โอ๊ย!!"   ฉันเผลอร้องเสียงหลงออกมาฉันเมื่อรู้สึกไปชนอะไรแข็งๆเข้าอย่าบอกนะว่าไปชนกระถางต้นไม้ยัก(แน่ใจนะว่าความคิด= =')ฉันเงยหน้าขึ้นมามองเหตุการณ์ตรงหน้าแต่กลับผิดคาดฉันเจอผู้ชายคนหนึ่งเขาดูดีหล่อขนาดกระชากใจสาวๆได้เป็นอย่างดีแต่น้อยกว่าพี่เซฟของฉันอยู่(เป็นของแกตั้งแต่เมื่อไหร่วะ)เขามองหน้าฉันอย่างครุ่นคิดคิ้วหนาสวยได้รูปขมวดเข้าหากันจนผูกเป็นโบวร์ก่อนจะคลี่ยิ้มออกมาอย่างเจ้าเลห์

          "ขอโทษครับ" หึ๋ยยยยยยยยยเสียงหล่อชมัดเลยอ่า หุหุ -,,- ละลายแล้วใจละลายแล้ว(นางเอกแม่งบ้าผู้ชายว่ะ - -*)

          "( _ _)(- -)(_ _)(- -)(_ _)(- -)"ฉันได้แต่พยักหน้ารัว............แปปนึงนะขออึ้งกับความหล่อผู้ชายคนนี้แปป =,,= เลือดพุ่งหุหุ  
    
          0[]0ฉันสดุ้งขึ้นมาจนทำให้คนตรงหน้าผง่ะไปทางด้านหลังอย่างตกใจเล็กน้อยแล้วเขาก็กระพริบตาปริบๆน่ารักอีกแล้ววววววววว  พอนึกขึ้นได้ว่าต้องรีบไปเรียนฉันเลยรีบวิงขึ้นบรรไดที่อยู่ข้างห้องพี่เซฟ(ของฉัน)โดยไม่มีปี่มีขลุ่ยผู้ชายคนนั้นคงกำลังงงเป็นไก่ตาแตกกับท่าทีของฉันอยู่ล่ะมั๊งแล้วใครสนล่ะ(เหมือนจะเลว)

           ตอนนี้ฉันมาหยุดที่หน้าห้องเฮ้อออออเหนื่อยชิบจะเข้าไปดีมั๊ยสมายด์ เข้า....ไม่เข้า....เข้า....ไม่เข้า....เข้า เอาวะเพื่ออนาคต

          ผ่างงงงงงงงง!!!

          ฉันเปิดประตูเท่านั้นแหล่ะเหอะๆและแล้วฉันก็กลับเข้ามาสู่นรกอีกครั้งพวกคุณก็รู้ว่าห้องฉันมัน เถื่อน!! ดิบ!! โหด!! โฉด!! แค่ไหน ฉันเดินเข้ามาเงียบๆ อาจารก็สอนของอาจารไปนักเรียนหรอจะทำอะไรก็ทำไป นี่พวกนี้ไม่สนใจเรื่องอนาคตของตัวเองเลยหรอเนี้ย ปวดจิตแปปฉันไปนั่งที่เดิมที่มียัยแพรวากับตังเมย์นั่งอยู่

          "ไงดีขึ้นแล้วหรอ" ยัยตังเมย์เห็นฉันก่อนจึงเอ่ยทักแล้วทำให้ยัยแพรว่าหันมามองฉัน

         "เป็นไงบ้าง"ยัยแพรวาเอ่ยทักอย่าตื่นเต้น อะไรจะปานนั้น

         "อืมดีขึ้นแล้วล่ะ"

          ฉันตอบพลางก้มหยิบสมุดวิชาพาษาไทยที่อยู่ใต้โต๊ะขึ้นมาเพื่อเรียนเฮ้ย!!0[]0 นั้นพวกผู้ชายกลุ่มใอ้ผมเหลืองมันกำลังก้มถ่ายคริปที่เหมือนกับว่ามันกำลังจะกลายไปเป็นพื้นห้องอยู่แล้วอาจารที่เป็นผู้หญิงที่กำลังสอนอยู่ก็ดูหวาดๆผู้ชายที่ผมสีดำที่นั่งอยู่บนเก้าอี้แต่ขาไขว้กันอยู่บนโต๊ะกำลังส่งเสียงแซวอย่างพอใจ มันคงจะเป็นหัวหน้าแก๊งค์สินะ (เออ............นรกจริงๆ) 

          "วันนี้พอแค่นี้ก่อนนะนักเรียนพอดีครูมีธุระต้องไปทำ"

           อาจารเอ่ยขึ้นหน้าซีดๆผวาเล็กน้อยรีบหยิบของแล้วเดินออกไปจากห้องไวยิ่งกว่าแสง (เวอร์)โดยไม่รอให้นักเรียนทำความเคารพก่อนเลย จะรีบไปไหนฉันยังไม่ได้เรียนเลยนะ -*-'

          "ใอ้เจ(J)มารายงานสิ๊ หุหุ =,.=" 
          คนผมเหลืองรีบวิงมาหานายที่ผมดำๆนั่นแล้วเอาโทรศัพให้ให้นายนั่นดูนายผมเหลืองคงชื่อเจสินะมันหัวเราะได้หื่นมากว่าแล้วสมายสงสารอาจารคนนั้นแปป T T

          "เฮ้ยใอ้แจ็คให้กูดูด้วยดิวะ"
     
          เจท้วงขึ้นหึหึ มิน่าล่ะถึงไปด้วยกันได้ชื่อมันคล้ายกันถ้าเกิดสองคนนี้เป็นพี่น้องฝาแฝดกันโรงเรียนนี้คงจะชิบ....หายไปนานแล้วมั๊งแต่ฉันก็ไม่ได้สนใจอะไรหรอกนะขนาดตัวฉันยังจะเอาไม่รอดเลยเอาเป็นว่าประเด็นนี้ข้ามไปแล้วกัน - -*

           ฉันนั่งไปซักพักโดยมียัยแพรวาถามเรื่องเมื่อเช้าฉันพึ่งรู้ว่าพี่เซฟเป็นคนอุ้มฉันไปส่งที่ห้องพยาบาลซึ่งมันทำให้ฉันนั่งยิ้มเหมือนคนบ้าไปเลย

          "ว่าไงพี่เซฟทำอะไรเธอหรือปล่าว"ยังตังเมย์เอ่ยถามฉันเหมือนว่ายัยตังเมย์จะเริ่มสนิทกับฉันขึ้นมาแล้วล่ะสิ หุหุนึกไว้แล้วว่ายัยนี่ต้องไม่ได้เลวร้าย

          "ไม่หรอกฉันตื่นขึ้นมาก็ไม่เห็นใครแล้ว"ฉันตอบไปอย่างเซ็ง สงสัยพี่เขาคงไม่อยากอยู่ไกล้ตัวปัญหาอย่างฉันล่ะมั๊ง

          จึ๊ก จึ๊ก!!!

          เอ๊ะใครวะบังอาจมาสกิดต้นแขนฉันฉันค่อยๆหันหน้ากลับไปแต่ก็พบกับเด็กรุ่นน้องผู้ชายที่ปกมี1ดาวแดงอ๋อคงอยู่ ม.4 ฉันมองหน้าเขายิ้มกว้างจนเห็นเคี้ยวแล้วยื่นกระดาษมาให้ฉัน1แผ่น

         "มีคนฝากมาให้ครับ"
   
จบประโยคแล้วก็วิ่งหายไปพร้อมกับที่ฉันยัยแพรวาและยัยตังเมย์ได้แต่มองหน้ากันอย่างงงๆซึ่งมันโดนพับไว้อย่างสวยงาม อะไรอ่ะฉันคิดในใจแล้วเปิดอ่านในกระดาษเขียนไว้ว่า

         'ห้าม!!! ยุ่งกับใอ้เจมส์ที่ชนเมื่อกี้เด็ดขาด เข้าใจนะ'

        ฉันมองหน้ากับยัยแพรวาและยัยตังเมย์สลับกันไปมา 0[]0 ใครวะแล้วรู้ได้ไงว่าฉันไปชนกับใครอะไรยังไงที่ไหนแล้วเขาคนนี้เป็นใครคนชื่อเจมส์คงเป็นใอ้รุ่นพี่หน้าหล่อคนนั้นแน่ๆแล้วทำไมต้องห้ามยุ่ง โว๊ยยยยย!!มีคำถามเกิดขึ้นและวนเวียนในสมองของฉันมากมาย

          "ใครวะสมาย?"ยัยตังเมย์ถามฉันที่กำลังโดนเอ๋อแดก

          "ฉันไม่รู้"

          ฉันตอบยัยตังเมย์ จะว่าไปทำมัยช่วงนี้ถึงมีแต่เรื่องราวให้ชวนปวดหัวอยู่เรื่อยนะ

         "เจมส์หรอ........"

          ยัยแพรวาพูดอย่างใช้ความคิดบางทียัยนี่อาจจะรู้จักกับคนพวกนี้ก็ได้เพราะอย่างน้อยเยัยพวกนี้ก็เรียนที่นี่มาก่อนฉันซึ่งมันน่าจะทำให้ฉันรู้เรื่องราวอะไรมากกว่านี้ก็ได้ ทั้งเรื่องคนชื่อเจมส์อะไรนั่นและคนที่ส่งจดหมายมาให้ฉัน "เจมส์เขาอยู่ ม.รัย"

         "มีดาวแดงตรงปกคอเสื้อสามดวงน่าจะ ม.6"

         ฉันตอบยัยแพรวาไปเจ้าตัวถึงกับขมวดคิ้วเข้มทำสีหน้าลำบากใจแล้วหันไปมองยัยตังเมย์ที่ดูจะอึ่งๆ คือฉันงงไปหมดแล้วหลังจากนั้นยัยแพรวาก็พ่นคำพูดรัวจนฉันฟังแทบไม่ทัน

          "พี่เจมส์เป็นหัวหน้าแก๊งค์ Guest dangerous หรือ GR ที่แปลว่าบุคลอันตราย มีอยู่11คน ไม่ถูกกับแก๊งค์ Prince darkness หรือ PK ที่แปลว่าเจ้าชายแห่งความมืดมีอยู่13คน ถ้าไม่อยากตายอย่าไปมีความสัมพันธุ์ระหว่างสองแก๊งค์นี้ซึ่งไม่มีใครรู้ว่าใครเป็นสมาชิคบ้างส่วนPKพี่โจเซฟเป็นหัวหน้าแก๊งค์แต่ก็ไม่มีใครรู้เลยว่าโจเซฟเป็นใครคนชื่อเซฟมีคนเดียวซะที่ใหนดีที่สุดอย่ามีความรักเลย"

          นรกเถอะ ยัยแพรวาบอกพรางทำสีหน้าที่ดูจริงจังมากจนฉันอดหวั่นในใจไม่ได้ 0[]0 ยัยนี่รู้เรื่องขนาดนี้เลยหรอฉันรู้สึกเหมือนชีวิตของฉันจากนี้มันจะไม่สงบสุขแล้วสิ 

          กริ๊งงงงงงงงงง

          "เสียงออดหมดเวลาแล้วเราไปเรียนวิชาต่อไปเถอะเก็บของเร้ว"

          ยัยตังเมย์ที่ตอนนี้ที่เริ่มจะสนิทและคุยกับฉันเอ่ยขึ้นจดทำให้ฉันอดสงสัยไม่ได้ก็พอดีวันนี้ลืมจัดตรารางเรียนมานี่นา

          "อ้าวไม่ได้เรียนในห้องนี่หรอ"ฉันถามออกไปอย่าง งงๆ เพราะส่วนมากจะเรียนในห้องที่นี่คือห้องประจำไง

          "เรียนพละม.5ต้องเลนบาสนี่แกไม่รู้หรอ แล้วแกไปดูล็อคเกอร์รึยัง"

           ยัยแพรวาถามฉันทั้งยังก้อมหน้าเก็บของใส่กระเป๋าแต่ฉันไม่มีอะไรมาก ก็ยังไม่ได้เอาสมุดหรืออะไรออกมาเลยอาจารก็ชิ่งหนีไปซะละ 

          "ที่นี่มีล็อคเกอร์ประจำนักเรียนด้วยหรอ?"

          แฮ่ๆคือจะบอกว่าฉันบ้านนอกใช่มั๊ยล่ะปล่าวหรอกฉันแค่คิดว่าที่นี่คงไม่มีล็อคเกอร์เหมือนที่ ร.ร เก่าฉันที่อเมริกาที่ฉันย้ายมาตามที่จริงอาจารทางห้องปกครองได้ยื่นกุญแจให้ฉันสองลูกบอกว่าให้ฉันเก็บไว้ดีๆและให้พกมาโรงเรียนทุกวันแต่ฉันก็ไม่ได้ถามจนถึงตอนนี้กุญแจดอกนั้นคงเป็นกุญแจล็อคเกอร์ล่ะมั๊ง

          "มีสิเราจะไปที่โรงยิมล๊อคเกอร์ม.ปลายทั้งหมดอยู่ที่หลังโรงยิมอย่าบอกนะว่าไม่รู้"

         ก็เออดิวะ - -'ใครจะไปรู้ยัยแพรวาทำหน้าอย่างกะเจอไหทองคำแน่ะตอนนี้เหมือนว่าฉันเป็นคนที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลยแม้แต่ล๊อคเกอร์ตัวเองเลวชะมัด

          "(_ _)(- -)(_ _)(- -)"ฉันพยักหน้ารับยัยแพรวายัยนั่นยิ่งทำหน้าตกใจใหญ่เอ๊าจะตกใจอะไรกันนักหนาแค่ไม่รู้แค่เนี้ยเองในขณะที่ยัยตังเมย์ส่ายหน้าไปมามาคงจะเอือมระอากับฉันมากสินะ เอ๊ทำไมยัยตังเมย์ถึงได้เท่ห์อย่างนี้นะ ตอนนี้ทุกคนกำลังออกจากห้องเรียนเพื่อตรงไปยังโรงยิม
 
         แต่เอ๊ทำไมห้องพี่เซฟถึงได้เงียบอย่างนี้หล่ะไม่เห็นมีใครอยู่เลยมีแต่เก้าอี้ที่ถูงว่างอยู่ไม่เป็นท่า สงสัยคงจะไปหารัยกินล่ะมั๊ง (ไปหารัยกินทั้งห้องเลยหรอ - -* มั่วล๊ะสมาย)

         "มานี่เร็ว"

         ตอนนี้ฉันอยู่ในโรงยิมที่อยู่แถวๆตรงกลางของพื้นที่โรงเรียนโหใหญ่มากยัยแพรวาชอบกระชากฉันทุกทีเลยมันเจ็บนะเฟ้ย (แหมมีเคือง)แพรวาดึกฉันเข้าไปในโรงยิมและมันจะมีทางเข้าเหมือนมีอีกห้องหนึ่งต่อกันพอเข้าไปเท่านั้นแหล่ะใหญ่มาก(อะไรใหญ่?)ห้องนี้ก็ใหญ่นะมีล๊อคเกอร์สองข้างทางซ้ายขวาและมีอีกแถวหนึ่งที่ติดผนังฝั่งตรงข้ามนู้นนึกภาพออกมั๊ยที่ตั้งล๊อคเกอร์เหมือนตัวยูอ่ะ U โดยมีโต๊ะยาวและเก้าอี้ยาววางไว้ตรงกลางทางเดินยาวเหยียด 

         "นู้นไงของ ม.5"

         ยัยตังเมย์บู้ยหน้าไปข้างหน้าอะไรอ่ะข้างซ้ายสีแดงข้างหวาสีเขียวแสดงว่าของ ม.5คงสีส้มอืม....ฉันเดินตามยัยแพรวาและตังเมย์เปิดล๊อคเกอร์เอาชุดพละที่อยู่ในนั้น.มิน่าล่ะมีฉันแบกไปเรียนอยู่คนเดียวคราวหลังรู้งี้เอามาไว้ก่อนจะไม่ได้แบกให้เมื่อย

          "สมายไปเปลี่ยนชุดกัน"แพรวาพูดขึ้นแล้วเดินนำไปที่ประตูห้องน้ำที่มีอยู่ในตัวของห้องทางซ้ายมือสุด

         หลังจากที่เปลี่ยนชุดพละเสร็จตอนนี้ทุกคนในห้องอยู่กลางสนามบาสโดยมีคุณครู มารุส ตูดระเบิด เอ่อ....อันนี้ฉันได้ยินแจ๊คกับเจเขาพูดกันน่ะสงสัยเป็นเกย์มั๊ง - -* วันนี้ก็ไม่มีรัยมากครูมารุสให้หัดเลี้ยงบาสให้อยู่มือแต่ครูต้องไปประชุมเรื่องรับน้อง ม.1กับม.4 ล่ะมั๊งเห็นบอกงี้ทุกคนเป็นอิสระก่อนกลับบ้านในชั่วโมงนี้

          "ไงสมาย"

          ฉันที่นั่งอยู่อัสจรรณ์ในโรงยิมข้างสนามบาสค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองคนมาใหม่เขาผิวขาวจมูกโด่งเป็นสันหน้าเรียวปากบางน่าจุ๊ปดูท่าทางจะเป็นคนเฮฮาหน้าตาน่ารักแอบเซ็กซี่หน่อยๆนัยตาสีน้ำตาลดูสุกใสแต่ดูลึกๆแล้วแอบดูน่ากลัวน่าเกรงขามที่กำลังยิ้มมให้ฉันอย่างเป็นมิตร
  
         "ขอนั่งด้วยคนสิ"

         "อ๋อ.อืมตามสบายเลยนะ"

          ฉันบอกเขาพลางขยังให้เขานั่งบ้างผู้ชายคนนี้มีหล่ยสิ่งหลายอย่างที่ดูแล้วไม่น่าจะธรรมดาน่าจะมีอะไรที่ซ่อนอยู่ข้างในอีกมากมายที่ฉันเดาไม่ออก

         "ฉันชื่อกีย์ต้ายินดีที่ได้รู้จักนะฉันเป็นหัวหน้าห้อง"

          กีย์ต้าบอกชื่อพร้อมกับส่งยิ้มมาให้ฉันเอ๊แต่ทั้งอาทิตย์ที่ผ่านมาฉันไม่เคยเจอกีย์ต้าในห้องเรียนเลยแถมทุกครั้งก็มักจะเป็นยัยชมพู่ที่สั่งทำความเคารพเสมอจนฉันคิดว่าชมพูเป็นหัวหน้าห้องไปแล้ว.แล้วทำไมถึง......

          "อ่อยินดีที่ได้รู้จักนะกีย์ต้า.แต่ทำมัยฉันไม่เคยเห็นนายในห้องเลยล่ะ"ฉันถามกีย์ต้าออกไปตรงๆทำให้คนข้างๆหันขวับมามองฉันแล้วส่งยิ้มมาให้อย่างน่ารัก แหมผู้ชายอะไรเวลายิ้มน่ารักเป็นบ้าเลย

         "ฉันพึ่งมาร.รเป็นวันแรกน่ะขี้เกียจมาเถียงกับยัยทอมถึก"

         กีย์ต้าพูดพ้อมกับหัวเราะน้อยๆอย่างชอบใจ เฮ้ยใครกันจะชื่อทอมถึกชื่อแปลกๆพิลึกนะตอนนี้มีเพียงฉันกับกีย์ต้าที่นั่งอยู่บนอัสจรรณ์เพียงสองคนส่วนคนอื่นๆก็อยู่ในสนามบาสฝึกซ้อมอย่างเมามันส์

         "อ๋อสมายเราขอใอดีไลน์หน่อยสิ"กีย์ต้าขอใอดีไลน์ฉันผู้ชายคนนี้มีรอยยิ้มที่อันตรายต่อหัวใจมากพึ่งรู้จักกันก็ขอใอดีไลน์แล้ว

         "อ๋อ....xxxxxxxxxx" 

         "อืม.....เราเป็นเพื่อนกันแล้วนะ"

          ฉันบอกกีย์ต้าเขากำลังพิมพ์อะไรยุกยิกลงไปในโทรศัพแล้วหันมายิ้มกับฉันมันเป็นเรื่องดีไม่ใช่หรอที่จะมีเพื่อนเพิ่มขึ้นอีกคนนึง หุหุ แล้วเพื่อนของฉันคนนี้ก็ทั้งหล่อทั้งน่ารักซะด้วย (ฉันจะโดนแฟนคลับกีย์ต้ารุมตบมั๊ยเนี้ย)

         "เน้.นายจะมาจีบเพื่อนฉันหรอฮะ!!"

         0[]0!!ฉันกับกีย์ต้าถึงกับตกใจในเสียงที่ดังมาจากทางด้านหลังของฉันตังเมย์นั่นเองโหตังเมย์ฉันตกก๊ะใจหมด

         "เกี่ยวไรด้วยยัยทอมถึก"

         ฉันนั่งมองกีย์ต้ากับตังเมย์ที่กำลังพ่นไฟใส่กันอย่ากับลาวากำลังจะทะลุพุ่งกระฉูดออกมาจะภูเขาโดยที่ไม่มีใครห้ามได้เลย สมายอยากจะบ้าตาย

         "อ้าวใอ้กีย์ต้าพูดงี้ต่อยกันเลยมั๊ย"เอาแล้วไงตังเมย์โชวร์แมนอีกแล้วฉันทนไม่ไหวกลัวสองคนนี้จะมาวางมวยกัน

         "เอ่อ.อย่าทะเลาะกันเลยนะ"ฉันพยายามห้ามตังเมย์กับกีย์ต้าแต่กลับโดนตังเมย์ตวาดกลับ

        "สมายแกก็เห็นว่านายนั่นหาเรื่องฉันก่อน"

        "นี่เธอสองคนไม่ถูกกันหรอ.?" ฉันถามอย่างสงสัย

        "เออ.มากด้วย/เออ.มากด้วย"

        กีย์ต้ากับตังเมย์พูดขึ้นพร้อมกันจนต้องหันขวับไปมองหน้ากันอย่างรวดเร็ว.นี่ตกลงจะต่อยกันให้ได้เลยใช่มั๊ย.?แล้วฉันจะห้ามไฟแบบนี้ได้ยังไงเล่า

          "เกลียดอะไรจะได้อย่างนั้นนะ"

          ฉันเอ่ยขึ้นพลางนึกว่าถ้าสองคนนี้เป็นแฟนกันขึ้นมาจะเป็นยังไงน๊าคงจะพิลึกหน้าดูจะทพเลาะกันทุกวันหรือว่าหวานกันแน่หุหุ

          "ไม่มีท่าง!!/ไม่มีทาง!!" สองคนนี้มันยังไงกันน๊าหุหุ

          "โหใจตรงกันซะด้วย โกหกกันนี่หว่า หุหุ =,,="ฉันยังคงแซวไปเรื่อยๆโดยลืมคิดไปเลยว่ากำลังจะโดนเท้าของใครกระทืบเข้าให้

          "ใอ้สมายแกตายยยยยยยยย!!"ใอ้ตังเมย์กระดดมาใสฉัน อ๊ากกกกกกกกกกกกกกม่ายยยยยยย
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.

          ตอนนี้ก็เลิกเรียนแล้วทุกคนกำลังทยอยกลับบ้านแต่เหมือนมีเพียงกลุ่มฉันนั่งนั่งคุยกันที่มีกีย์ต้า(ฉันว่ามันจะฆ่ากันมากกว่านะ)และมาร์ที่เป็นเพื่อนกีย์ต้าอีกทีเขาคล้ายๆกับกีย์ต้า น่ารักตลกเฮฮาผิวขาวเนียนจมูกโด่งเป็นสันหน้าเรียวมาร์คจะชอบฟังเพลงเสียบสายมโมทอคในหูตลอดยิ่งเพิ่มความหล่อเท่น่าค้นหาเข้าไปอีกเรียกว่าหล่อลากกกกกกกกกกกกกกกตอนนี้กลุ่มของฉันมี5คนแล้วหุหุเมื้อต้นชั่วโมงถ้าหากแพรวาที่กลับมาจากไปซื้อน้ำมาห้ามล่ะก็ฉันคงตายคาโรงยิมไปแล้ว T^T

         "......."

         แพรวามองผ่านหัวไหล่ฉันไปฉันจึงมองตาแต่ก็ไม่เห็นมีอะไรจนฉันขนลุกชันหรือว่ายัยแพรวาจะเห็น ผะ.....ผะ......ผี 0[]0

         "มีอะไรหรอแพรวา" ฉันถามแพรวาที่กำลังทำหน้าเหมือนคิดอะไรออกแล้วดีดนิ้วดัง โป๊ะ!! (หักแล้วมั๊งนั่น - -*)

         "สมายไปเอากระเป๋ายัง"

          ฉันมองหน้าแพรวาอย่างไม่เข้าใจ แล้วส่ายหน้าบ่งบอกว่าฉันยังไม่ไปเอาแต่ฉันเกห็นเพียงแต่รอยยิ้มอันดหดร้ายผุดขึ้นจากใบหน้าของแพรวา

          "แกคงคิดอะไรแผลงๆออกอีกแล้วสินะ"

          ตังเมย์ถามแพรวาเลยหันไปสบตากับตังเมย์แล้วยิ้มพลางพยักหน้า อะไรหรอทำมัยสมายไม่เข้าใจสมายไม่เข้าใจเลยสักนิด

          "ไปเอากรพเป๋าไป"

          แพรวาพูดเร่งๆๆฉันแล้วทำไมต้องรีบด้วยล่ะเนี้ยคือฉันเอากระเป๋าไว้ในล๊อคเกอร์น่ะฉันเลยต้องเดินกลับไปที่ห้องนั้นฉันลุกเดินไปแล้วเหลียวหลังมามองทุกคนก็มองมาที่ฉันอย่างไม่เข้าใจมีเพียงแพรวาที่ยิ้มย่องอย่างะอใจ

          แกร๊ก!!

          ฉันเปิดประตูเข้าไปเท่านั้นแหล่ะ0[]0โอ้วพระเจ้าตาแทบจะถลนออกมาเลยล่ะฉันเข้าใจแล้วว่าทำไมยัยแพรวาถึงแรงให้ฉันมาเอากระเป๋าที่ล๊อคเกอร์.................................

          "เฮ้ย!!!!!"
 
          "กะ.........อุ๊ป......อื้ออออออออ "กรี๊ดดดดดดดดดด



 

 

 

 

 

 

      มาต่อแล้วนะอีกอย่างมีตัวละครผุดขึ้นมาอีแล้วสองตัวเอาล่ะคงหมดแล้ว หุหุ ขอโทษที่มาอัพช้านะพอดีเปิดเทอมใหม่งานเยอะเดี๋ยวต่อไปคงมาอัพเรื่อยๆๆ.หลายคนกำลังจะบอกว่าเอ๊ะทำไมกีย์ต้าถึงหล่อกว่าโจเซฟ หุหุ อันนี้ซีอิ๋วก็ไม่รูเหมือนกัน
.
.
.
.
.
.
แล้วมาลุ้นกันว่าสมายเปิดประตูเข้าไปเจอกับอะไรในช๊าปหน้า ห๊ะหรือว่าจะเป็นผี.............หุหุ(ความคิด)