คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : พี่ไวน์...ลูกพีช
พี่ไวน์......ลูกพีช
ไม่เข้าเลย...ทั้งๆที่เรื่องมันเกิดขึ้นมานานมากๆแล้วแต่ทำไมฉันเพิ่งนึกออก...แล้วพี่ไวน์หายไปไหนมาตั้ง6ปี
“พี่ไวน์หายไปไหนมาคะ” ฉันถามไวน์ด้วยน้ำเสียงเรียบๆและเบามาก
“หืม O.o” ไวน์ทำหน้าตกใจเล็กน้อยที่ฉันพูดคำนั้นออกไป
“วันนั้น...ที่ไร่องุ่น...มันเกิดอะไรเกิดขึ้น”
“..........” ไวน์ดูช็อกไปเล็กน้อย
“..........” และแล้วความเงียบก็บังเกิดขึ้นบนรถอีกครั้ง
“ไม่รู้สิ” ไวน์พูดขึ้น
“แล้วพี่หายไหน......”
“.........”
“เมื่อ 6 ปี...ที่แล้ว”
“หึ^^” ไวน์ยิ้มแล้วหัวเราะในลำคอก่อนที่จะเลี้ยวรถเข้าไปในไร่องุ่น..ถึงแล้วสินะที่ที่เก็บความทรงจำของฉันก่อนที่มัน...จะหายไป
“เอาล่ะ ถึงแล้ว^^”
“.........”
“เป็นอะไรไป”
“อ๊ะ...เปล่านี่”
“มีพิรุธนะเราอ่ะ^^”
“อย่ายิ้มแบบนี้ได้มั้ย”
“ทำไม...หวั่นไหวหรอ^^”
“บ้า >///<” โอ๊ยยยยยยย ทำไมไอ้ผู้ชายคนนี้ต้องทำน่ารักแบบนี้ด้วยน้า
“ไม่ลงอ่ะ...ถึงนานแล้วนะ”
“ไม่อยากลงอ่ะ...อยากกลับบ้านอ่ะพากลับบ้านได้ปะ”
“ไม่ได้ต้องอยู่ที่นี่ก่อน”
“........”
“เอ้า! ยังไม่ลงอีก...หรือว่าจะให้อุ้ม” โอ๊ย! ปวดหัวอีกแล้ว หลังจากนั้นภาพตรงหน้าก็ค่อยๆหายไป
ดุ๊ก ดิ๊ก ๆ
ฉันดิ้นขลุ่กขลั่กอยู่บนเตียง เฮ้ย! เตียง ฉันลุกขึ้นนั่งแล้วหันซ้าย (- ) หันขวา
( -) เฮ้ย! ไวน์! ไวน์กำลังนั่งหลับอยู่บนโซฟาข้างเตียงของฉัน (เอ๊ะ! หรือไม่ใช่) ที่อยู่ถัดไปไม่ไกลมากนัก ฉันนั่งอมยิ้มอยู่บนเตียงสักพัก จากนั้นฉันก็ลุกไปดูหน้าเขาใกล้ๆ...ทำผู้ชายต้องมีนตายาวกว่าผู้หญิงด้วยนะ เฮอะ! แต่ดูๆไปแล้วเขาก็หล่อดีนะ^^
(มากๆเลยละ)
“นี่เธอชอบมองหน้าคนอื่นตอนหลับหรอ^^”
“เฮ้ย! >///<” เขาตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย กรี๊ดดดดดดด (ในใจ)
“เป็นยังไงบ้าง”
“เอ๋”
“ก็ที่เธอเป็นลมไปน่ะ...เป็นห่วงแทบแย่”
“ไม่เป็นไรแล้วล่ะ^^”
“เธอนี่...เป็นอย่างนี้ประจำเลย^^” พูดจบไวน์ก็เอื้อมมือมายีผมฉัน
“อย่าเล่นผมเซ่” ยังไม่เลิกอีก .v. ฮึ่ม
“ฮ่าๆๆ” ไม่หยุดแล้วยังหัวเราะอีกนะ .v. หัวฉันยุ่งหมดแล้ววววววว! อ้ากกกก
“ป่ะ ไปกินข้าวกันเถอะ^^” ว่าแล้วก็ยื่นมือมาให้ฉัน เชอะ! ใครจะไปจับล่ะ แบร่ :p
“อื้ม^^” แต่ฉันไม่จับมือไวน์นะ >///<
“อุตส่าห์ยื่นมือให้...น่าน้อยใจชะมัดเลย (_ _)”
“ชิส์^^”
~บนโต๊ะอาหาร~
ว้าว! O.o น่ากินทั้งนั้นเลย~ เป็นของโปรดฉันทั้งหมดเลยด้วย ฮิๆ เดี๋ยว! แล้วเขารู้ได้ยังไงว่าฉันชอบอาหารพวกนี้
“ชอบมั้ยล่ะ^^ ของโปรดลูกพีชหมดเลยนะเนี่ย”
“นายรู้ได้ไงว่าฉันชอบอาหารพวกนี้”
“.........” เขาไม่พูดอะไรแต่ยักไหล่แล้วยิ้มให้ฉัน
“ชิส์” แต่ก็ดีนะที่เขารู้ว่าฉันชอบกินอะไร^^
“นี่!” ไวน์พูดขึ้น
“ว่าไง”
“พรุ่งนี้ตื่นเช้าหน่อยนะ^^” โอ๊ย! ปวดหัวอีกแล้ว
เคร้ง!
เสียงช้อนกับซ้อมกระทบกับจาน ฉันปวดหัวมากเลยเผลอปล่อยมันจากมือ
‘นี่ลูกพีช...’
‘ว่าไงคะ^^’
‘พรุ่งนี้ตื่นเช้าๆหน่อยนะ^^’
‘ทำไมหรอคะ^^’
‘อืม...ไม่บอก^^...เอาเป็นว่าพรุ่งนี้ตื่นเช้าๆก็แล้วกันนะ’
และแล้วภาพนั้นก็ค่อยๆหายไป แล้วก็ตามมาด้วยเสียงของผู้ชาย...กำลังเรียกฉันอยู่
“ลูกพีช! ลูกพีช” ไวน์เขย่าตัวฉัน
“ฮะ...คะ”
“เป็นอะไรไป” ไวน์ถามด้วยน้ำเสียงและสีหน้าเป็นห่วงมากๆ
“เอ่อ...พรุ่งนี้จะพาไปดูไรองุ่นใช่มั้ย^^” ฉันพูดแล้วยิ้มแห้งๆ
“อืม...ถ้าลูกพีชเป็นอย่างนี้แล้ว...ไม่ไปก็ได้นะ”
“ไม่เอาอ่ะ...อยากไปอ่ะอยากไป...ลูกพีชจะไปกินจากต้นสดๆเลย”
“........”
“นะๆ...ไปนะๆ”
“........”
“อย่าเงียบสิY^Y” พูดจบน้ำตาก็ค่อยๆไหลพรากๆลงมาอาบแก้มทั้งสองข้างงของฉัน ไม่เข้าใจเลยทำไมฉันถึงอยากไปไร่บ้าบอนั่นด้วย แต่สมองมันสั่งให้ฉันไป
“......” ไวน์ไม่พูดอะไรแต่ก้มลงมากอดฉันแล้วลูบผมเบาๆ
“ถ้าลูกพีชอยากไป....พี่จะพาไป” พูดจบภาพตรงหร้าก็ค่อยๆหายไป
‘พี่ไวน์ พี่ไวน์ต้องพาลูกพีชไปนะ
‘.......’
‘พี่ไวน์สัญญากับลูกพีชแล้วนะ’
‘ใหนพี่ไวน์บอกว่าจะพาลูกพีชไปไง’
‘.......
‘ฮือๆๆๆ พี่ไวน์ผิดสัญญา...พี่ไวน์ใจร้าย’ ไวน์ก้มลงกอดลูกพีชเบาๆแล้วบอกว่า
‘พี่ไม่ว่างจริงๆนะ’
‘........’
‘อืม...เอาอย่างนี้แล้วกันถ้าพี่เมื่อไหร่พี่จะพาลูกพีชไปนะ’
‘ฮึกๆ’
‘สัญญา ‘ จากนั้นไวน์ก็ยื่นนิ้วก้อยมาใหลูกพีช
‘สัญญาแล้วนะ...ห้ามผิดสัญญญาอีกนะ’
‘อื้ม^^’
ความคิดเห็น