คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
ซ่าๆ
ฮึกๆ ฮือๆ
ฉันเดินร้องไห้ท่ามกลางสายฝนที่สาดและเทลงมาอย่างไม่ขาดสาย หลายคนที่เห็นฉันคงจะคิดว่าฉันเป็นบ้าแน่ๆ ก็จะไม่ให้ฉันร้องไห้ได้ยังไงล่ะก็แฟนฉันน่ะสิ! คบกันมาตั้งนานเพิ่งมาบแกว่าไปกันไม่ได้...เราเลิกกันเถอะ แล้วก็ไปคว้าผู้หญิงที่ไหนก็ไม่รู้มาเป็นแฟนหน้าตาก็ไม่สวยฉันยังสวยกว่าอีก เฮอะ! (หลงตัวเองได้โล่ : ei-ba)
(นี่มันแมงดาชัดๆ : ei-ba) แต่ต่อจากนี้ไปมันจะไม่เกิดขึ้นอีกแล้วเพราะฉันจะแก้แค้นนนนน! .v. (เอ่อนี่เธอจะร่ายยาวไปไหนยะแนะนำตัวได้แล้วย่ะ =_=++ : ei-ba) อ้อ!โทษที ฉันชื่อพีชค่ะ อายุ 21 ปีสูง
ปี๊นๆ
เสียงแตรของรถยนต์คันหนึ่งทำให้ฉันให้ตื่นจากภวังค์เมื่อฉันหันกลับไปก็พบว่ามีผู้ชายถือร่มมายืนอยู่ตรงหน้าฉันแล้ว เขาหล่อมาก ผมสีดำสนิท ตาคมและมีนัยน์ตาสีฟ้า จมูกโด่ง ปากสวยได้รูป อ๊าาาาาา>o< หล่อมากมาย
“เธอมาทำอะไรอยู่ตรงนี้???”
เขาถามฉันขณะที่เขากำลังเอาผ้าเช็ดหน้า เช็ดหน้าให้ฉันอยู่
“เอ่อ...ฉัน...เอ่อ” ฉันพูดอะไรไม่ออกนอกจากคำว่า ‘เอ่อ’
“อืม...บ้านเธออยู่ไหน...ฉันจะไปส่ง” พูดแล้วเขาก็ยืนนิ่งรอคำตอบจากฉัน
“เอ่อ...บ้าน ฉันอยู่ใกล้ๆแถวนี้แหละ เดินไปอีกนิดนึงก็ถึงแล้ว นายไม่ต้อง เอ้ย คุณไม่ต้องไปส่งหรอก^^" ว่าแล้วฉันก็ส่งยิ้มหวานบาดใจให้เขา
“ไวน์”
“เอ๋” ฉันทำหน้าสงสัยกับคำพูดที่เขาบอก
“ชื่อของฉันน่ะ” เขาบอก
“อ๋อ ฉันพีชค่ะ เรียนอยู่ที่มหา’ลัย SJ ค่ะ” ฉันแนะนำตัวเองบ้าง
“มหา’ลัย SJ เรียนที่เดียวกับฉันเลยนี่” เขาบอก
“ขอโทษนะ ถ้านยไม่ว่าอะไรฉันขอตัวก่อน”
ฉันทำท่าจะเดินต่อ แต่เขาก็จับแขนฉันไว้ก่อน
“ไปกับฉันสิ เดี๋ยวฉันฉันจะไปส่ง”
“ทำไมต้องไปส่งฉันล่ะ เราไม่รุ้จักกันสักหน่อย”
“แต่ฉันก็แนะนำตัวเองแล้ว เธอก็รู้จักฉันแล้วนี่”
“อืม...ถ้านายไปส่งแล้วจบเรื่องใช่มั้ย”
“อื้ม” เขาพูดแล้วพยักหน้า จากนั้นก็เปิดประตูรถให้ฉัน ความเงียบก็บังเกิดขึ้นเมื่อฉันก้าวเข้าไปในรถ
“เอ่อไวน์ นายเรียนอยู่คณะอะไรหรอ” ฉันก็เลือกที่จะทำให้ความเงียบสงบลง
“คณะวิศวกรรมศาสตร์น่ะ แล้ว ลูกพีชล่ะเรียนอยู่คณะอะไร^^” เขาพูดแล้วหันมายิ้มให้ฉัน
“ลูกพีช??????” ฉันพูดขึ้นอย่างงงๆเมื่อไวน์ฉันว่าลูกพีช ไม่มีใครเรียกฉันว่า
‘ลูกพีช’ นอกจากพ่อและแม่
“ก็มันเป็นชื่อเธอไม่ใช่หรอ?????” เขาหนมาแล้วเลิกคิ้วให้ฉัน
“เอ่อ มันก็ใช่อ่านะแต่ไม่มีใครเรียกแบบนี้ นอกจาก...พ่อกับแม่” ฉันบอกเขาด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ
“เอ่อ ขอโทษนะ อืมเธอยังไม่บอกฉันเลยนะว่าเรียนอยู่คณะอะไร^^” เขาพูดแล้วยิ้มให้ฉันอีกครั้ง
“คณะนิเทศน่ะ แต่ขอไม่บอกสาขาแล้วกันนะ” จากนั้นความเงียบก็บังเกิดขึ้นในรถอีกครั้ง
“นี่ ใช่ซอยบ้านเธอรึเปล่า” เขาหันมาถามฉัน
“อืม ใช่แล้วล่ะ”
“บังเอิญจังเลยนะ ฉันก็อยู่หมู่บ้านนี้เหมือนเธอเลย^^”
“หรอ ! ทำไมฉันไม่เคยเจอหน้านายมาก่อนเลยล่ะ” ฉันตกใจเมื่อเขาบอกว่าอยู่หมู่บ้านเดียวกับฉันแต่ทำไมฉันถึงไม่เคยเห็นหน้าเขามาก่อน
“สงสัยว่าฉันคงหาตัวยากล่ะมั้ง อีกอย่างฉันเพิ่งย้ายมาจากลอนดอนเมื่อไม่กี่เดือนนี้เอง” เขาพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆเหมือนกับว่าเขากำลังพยายามบอกอะไรฉันอยู่
“หรอ นี่จอดตรงนี้แหละถึงบ้านฉันแล้วล่ะ” ฉันบอกให้เขาจอดเมื่อมาถึงบ้านของฉันแล้ว
“นี่บ้านของเธอหรอ?????”
“อื้ม^^”
“เดี๋ยว!” ขณะที่ฉันกำลังจะเปิดประตูเพื่อลงจากรถเขาก็พูดขึ้นมาก่อน
“พรุ่งนี้ เธอว่างมั้ย???” เขาถามด้วยสีหน้าที่รอคำตอบ
“ว่าง มีอะไรรึเปล่า”
“เอ่อ”
“หืม”
“เอ่อ ฉันมีเรื่องจะบอกเธอ”
“เรื่องอะไรล่ะ บอกฉันตอนนี้เลยก็ได้ไม่ต้องรอถึงพรุ่งนี้หรอก^^” ฉันบอกแล้วยิ้มหวานให้ไวน์
“เอาเป็นว่าฉันจะมารับเธอพรุ่งนี้แล้วกันนะ”
“เอ่อฉันว่าอย่าเลยดีกว่าเราเพิ่งรู้จักกันนะ”
“ไม่หรอกเรารู้จักกันมาตั้งแต่เด็กแล้วต่างหาก”
“ว่าไงนะฉันฟังไม่ถนัด” ฉันบอกเขาเพราะเมื่อกี้ฉันไม่ค่อยได้ยินที่เขาพูดแต่ถ้าฟังจากน้ำเสียงล่ะก็ เศร้ามาก
“อ๋อ ไม่มีอะไรหรอกเอาเป็นว่าฉันจะมารับเธอตอน10โมงครึ่งละกันนะ”
“เอ่อ เอางั้นก็ได้”
“.........”
“เอ่อถ้าไม่มีอะไรแล้วฉันขอตัวก่อนนะ”
“อื้ม^^”
“อืม พรุ่งนี้เจอกัน”
ฉันได้ยินนะคำที่เขาพูดเมื่อกี้ แต่ฟังไม่ชัดเท่าไหร่ ประมาณว่า รู้จักกันมานานแล้วอะไรประมาณนี้แหละ อืม...จะว่าไปแล้วฉันก็คุ้นหน้าไวน์นะ แต่นึกไม่ออกว่าไปรู้จักเขาตอนไหนเท่านั้นเอง
ความคิดเห็น