คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Super Star มายา - 8
ตอนที่ 8
ซึงฮยอนมองรุ่นพี่คนสวยตรงหน้าอย่างพินิจพิเคราะห์พลางชี้นิ้วหมุนวนเป็นวงกลมในอากาศ รุ่นพี่ร่างบางก็หมุนตามคนน้องสั่ง
“สีดำไม่เวิร์ค แข็งไป” อีทึกถอนหายใจออกเบาๆพลางถอดสูทตัวสวยออก “ลองสีขาวดีกว่า”
พนักงานร้านสูทหยิบสูทขึ้นมาอีกตัว สูทสีขาวมุกเข้ารูป อีทึกใส่อย่างลวกๆยืนนิ่งให้พนักงานเป็นคนจัดการความเรียบร้อย
“พอใจยัง” เสียงหวานเอ่ยถาม
“เปล่งประกายสุดๆ ตัวนี้แหละ”
“เสร็จซะที” ร่างบางบ่นเบาๆอย่างเบื่อหน่าย
“แก้ให้เข้ารูปอีกนิดนึงนะครับ แล้วพรุ่งนี้จะมารับ” ผู้จัดการสั่งพนักงาน
“ทำไมต้องเลือกเยอะอะไรขนาดนี้ด้วย ใส่สูทมันก็เหมือนๆกันหมดน่ะแหละ”
“ไม่เหมือนนะ มันต้อง....” ซึงฮยอนชะงักคำพูดสายตามองผ่านไปด้านหลังร่างบาง หญิงสาวรูปร่างเพรียวระหงเพิ่งเดินเข้ามาในร้าน
“สวัสดีค่ะ ผู้จัดการลี” หล่อนทักพลางเหลือบมองร่างบางและส่งยิ้มให้
“คุณจีอามาทำอะไรที่นี่ครับ” ซึงฮยอนถามอย่างสงสัยในเมื่อร้านนี้เป็นร้านสูทโดยเฉพาะ
“ฉันมารับสูทให้แฟนน่ะค่ะ”
“แฟน?!” ผู้จัดการหนุ่มอุทานดังแทบจะเรียกว่าตะโกนเสียด้วยซ้ำ
“เราแอบคบกันมาตั้งนานแล้วค่ะ โจว คยูฮยอนพวกคุณก็รู้จักเขาใช่ไหมล่ะค่ะ” หญิงสาวยิ้มบางๆมองกิริยาท่าทางของนายแบบหนุ่ม ซึงฮยอนเหลือบมองรุ่นพี่คนสวยที่ยังคงนิ่งไม่มีท่าทีใดๆนอกจากนิ่งเฉยยืนเงียบๆ
“งั้นเราขอตัวก่อนดีกว่าครับ เจอกันที่งานนะครับ” อีทึกเป็นฝ่ายพูดตัดบทเสียก่อน
ผู้จัดการหนุ่มขับรถมาส่งร่างบางที่กองถ่ายส่วนตนต้องขับรถกลับไปเอาของที่บริษัท ก่อนไปซึงฮยอนย้ำนักย้ำหนาว่าระหว่างนี้ให้อยู่ห่างฮันกยองมากที่สุด อีทึกคิดไม่ตกว่าเขาต้องอยู่ห่างขนาดไหนถึงจะเรียกว่าห่างจริงๆเพราะขนาดเขาอยู่เฉยๆฮันกยองยังเข้ามาหายังวุ่นวายกับชีวิตเขาไม่เลิกรา
“อีทึก!” เสียงทุ้มเรียกพลางเดินเข้ามาหาด้วยใบหน้ายิ้มดีใจ ร่างบางรีบหมุนตัวเดินหนีทันที
“เดินหนีผมทำไม?” ร่างสูงก้าวยาวๆคว้าต้นแขนเล็กรั้งไว้
“แล้วจะเดินตามฉันทำไมล่ะ?”
“เรายังไม่ได้คุยกันเลยนะ”
“เรื่องอะไร?”
“เรื่องข่าวนั่นไง”
“ฉันไม่สนหรอก นั่นมันเรื่องปกติของนาย” อีทึกบิดข้อมือออกและถอยห่าง
“ผมไม่ได้เป็นคนส่งดอกไม้นั่นนะ ผมไม่ได้ทำ”
“จะทำหรือไม่ ก็ไม่ต้องมาบอกฉัน” ร่างบางก้าวถอยหลังทีละก้าวเมื่อร่างสูงขยับเข้ามาหาทีละก้าวเช่นกัน “เรื่องของนายฉันไม่อยากยุ่งไม่อยากรับรู้ด้วย แล้วอย่าเอาฉันไปเกี่ยวข้องกับเรื่องของนายสิ ตัวใครตัวมัน!”
“เพราะไม่ยอมเข้าใจแบบนี้ไง ผมถึงต้องตามมาอธิบาย”
“ไม่ต้องอธิบาย ฉันไม่อยากยุ่งด้วย แล้วก็หยุดอยู่ตรงนั้นไม่ต้องเดินเข้ามาอีก อยู่ให้ห่างจากฉันห้าเมตร...ไม่เอาสิบเมตรเลยดีกว่า หยุดเลย” อีทึกชี้นิ้วสั่งห้ามฮันกยองหยุดตามคำสั่ง แต่พอร่างบางหมุนตัวหันหลังรีบเดินหนี ฮันกยองรีบก้าวยาวๆคว้าตัวร่างบางอุ้มขึ้นบ่าอย่างรวดเร็ว ทีมงานในกองถ่ายต่างมองพวกเขาเป็นตาเดียว
“สองคนนี้คืนดีกันแล้วหรอ?” สไตส์ลิสสาวถาม
“ใช่ที่ไหนล่ะ ผมไม่ได้เป็นแฟนหมอนี่ซะหน่อย ฮันกยองปล่อยฉันลง!” ร่างบางโวยวายพลางรัวกำปั้นทุบแผ่นหลังกว้าง
“เขางอนผมอยู่...อย่าโกหกพี่สาวสิที่รัก” ร่างสูงยิ้มให้สไตส์ลิส
“ไอ้บ้าฮันกยอง!!”
“เดี๋ยวเรามานะครับ” ร่างสูงอุ้มร่างบางแยกตัวออกมา อีทึกหยุดดิ้นไปพักหนึ่งเพราะเริ่มเวียนหัวจากการห้อยหัวต่องแต่งอยู่บนบ่าร่างสูง
ฮันกยองพาร่างบางมาหยุดในห้องแต่งตัวชั่วคราวค่อยๆวางร่างบางลงพลางหอบหายใจ อีทึกผลักไหล่หนาเต็มแรงอย่างไม่พอใจ
“ตัวหนักไม่ใช่เล่นเลยนะ”
“ทำบ้าอะไรเนี่ย?! ฉันโกรธจริงๆนะ”
“ก็คุณไม่ยอมฟังผมเลยนิ”
“แล้วมันใช่เรื่องที่ฉันต้องมารับรู้รึเปล่า? นายจะคบกับใคร เป็นแฟนกับใครก็เรื่องของนายสิ” อีทึกเสมองไปทางอื่นอย่างอึดอัดก่อนจะหันมาสบตาร่างสูงอีกครั้ง
“ไม่แคร์เลยหรอ?” ร่างสูงพยายามย้ำหงังให้ร่างบางกลับคำ
“ใช่ ฉันไม่แคร์สักนิด” ร่างบางรีบเดินเลี่ยงออกจากห้องพัก
“แล้วคุณจะให้ผมทำยังไง?”
“อยู่ให้ห่างจากฉันสิ” อีทึกหันกลับมาบอกอีกครั้ง
“ผมทำไม่ได้ มันฝืนเกินไป”
“ไร้สาระ แค่อยู่ห่างๆมันจะยากตรงไหนห๊ะ?!” ร่างบางดุอย่างหงุดหงิด
“มันฝืนทั้งร่างกายและความรู้สึกเลยล่ะ ทำแบบนั้นไม่ได้หรอก ผมอยากอยู่ใกล้ อยากสัมผัส ได้ยินเสียง ต่อให้คุณด่าก็ไม่โกรธ” ฮันกยองขยับก้าวเข้ามาช้าๆ นัยน์ตาคมแวววาวและลึกซึ้ง
“นายแสดงละครอยู่รึไง นี่ชีวิตจริงนะ อย่ามาพูดอะไรที่ชวนอ๊วกไปหน่อยเลย”
“ผมกำลังบอกรักคุณอยู่นะ”
“หรอ ไม่เห็นจะรู้สึกเลย” เสียงหวานเรียบนิ่งสีหน้าเมินเฉย
“ต้องทำให้รู้สึกก่อนใช่ไหม?” เสียงทุ้มพูดรัวเร็วพลางประคองดวงหน้าเข้ามาประกบจูบแบบไม่ทันตั้งตัว
“ฮันกยอง อีทึก เตรียมถ่ายดะ...ได้ ละ ละ แล้ว” ประตูห้องเปิดออก เสียงสตาฟสาวขาดหายสองมือยกปิดปากที่ร้องอุทานอย่างตกใจก่อนจะรีบวิ่งออกไปพร้อมใบหน้าแดงระเรื่อ
อีทึกกรอกตามองอย่างตกใจรีบผลักร่างสูงออก ใบหน้าหวานแดงก่ำทั้งโมโหทั้งอาย ความอายที่มีมากกว่าทำให้ร่างบางก้มหน้างุดไม่แม้จะปริปากด่า
“ออกไปข้างนอกดีกว่า” ฮันกยองอมยิ้มเดินออกจากห้อง อีทึกส่งค้อนวงใหญ่ตามหลังกำปั้นเล็กได้แต่ทุบผนังห้องอย่างเจ็บใจ
ซึงฮยอนนั่งลูบคางตัวเองเบาๆ ตาจ้องจอมอนิเตอร์หลังผู้กำกับฉากจบของหนังที่คร่ำเคร่งถ่ายกันมาครึ่งวัน พอถึงฉากจบแสนโรแมนติกทั้งโลเคชันและบรรยากาศต่างก็เป็นใจยกเว้นแต่อารมณ์ของพระนางที่ดูจะไร้ความรู้สึกเกินไปจนผู้กำกับทนดูไม่ได้สั่งเทคใหม่ไปหลาย รอบ
“พี่เป็นอะไร?” ซึงฮยอนยืนแก้วน้ำเย็นให้
“เปล่านิ”
“สีหน้าพี่มันฟ้อง คุณฮันกยองด้วย”
“หน้าฉันก็เป็นแบบนี้อยู่แล้ว ส่วนหมอนั่นจะเป็นยังไงก็ชั่งสิ”
“วันนี้ถ่ายฉากสุดท้ายและอาจจะเป็นวันสุดท้ายที่ต้องมาที่นี่ พี่ไม่ดีใจหรอที่หนังจะจบแล้ว”
“ดีใจสิ มากด้วย” อีทึกวางแก้วน้ำทะลึ่งตัวลุกเดินออกจากห้องพัก ซึงฮยอนกรอกตามองตามจนร่างบางหายลับไปหลังประตู คำพูดสวนทางกับแววตาจนน่าจับผิดอดคิดถึงเรื่องที่ตัวเองกำลังกลัวไม่ได้
ร่างบางพ่นลมออกทางปากอย่างเหนื่อยหน่าย สายตามองข้างหน้าหาจุดวางสายตาไม่ได้ เสียงฝีเท้าดังเข้ามาใกล้จนต้องหันกลับไปมอง ฮันกยองหยุดยืนข้างๆสายตากวาดมองกองถ่ายกลางลานกว้างๆ
“วันนี้วันสุดท้าย คุณดีใจอยู่ใช่ไหม?”
“ใช่ ฉันไม่ต้องมาที่นี่อีก” ฮันกยองก้มหน้ามองพื้นเมื่อได้ยินคำตอบ
“ทำไมถึงพยายามหนีผมนัก คุณรู้ว่าผมชอบคุณ”
“ฉันไม่ชอบนาย นั่นแหละคือเหตุผล” ร่างสูงหันมองใบหน้าสวยที่เรียบนิ่ง
“คุณปิดกั้นตัวเองต่างหากอีทึก คุณกลัว”
“ฉันไม่ได้กลัว” ร่างบางหันมาสบนัยน์ตาคมโดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่าแววตาของตนนั้นวูบไหวแค่ไหน
“คุณกลัวใจตัวเอง” ร่างสูงเอ่ยเสียงเรียบนิ่งจ้องมองในแววตาใส “แววตาคุณกำลังฟ้องว่าคุณโกหก”
ร่างสูงโน้มหน้าลงเข้ามาใกล้อีทึกเงยหน้าขึ้นจนหน้าผากทั้งสองแทบชนกัน
“อย่าเอาความรู้สึกของตัวละครมาใช้ในชีวิตจริง และฉันก็ไม่ต้องการจะรับรู้ความรู้สึกพวกนั้นด้วย” แววตาที่วูบไหวเปลี่ยนเป็นนิ่งสงบในทันที อีทึกถอยหลังออกมาหนึ่งก้าวเว้นระยะห่างฮันกยองตกใจนิดๆกับแววตาที่เปลี่ยนอารมณ์ของร่างบาง
“ถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆ แล้วฉากสุดท้ายคุณยื้อไว้ทำไม?” ร่างบางนิ่งเงียบก็จะเชิดหน้าขึ้น
“ฉันจะทำให้มันจบ นายไม่ต้องกังวลว่าฉันจะยื้อไว้นานหรอกฮันกยอง” ฮันกยองกำมือแน่นซ่อนอาการสั่นความรู้สึกผิดหวังเริ่มก่อตัวขึ้น คำพูดของอีทึกเหมือนคนใจร้ายไร้เยื่อใยความรู้สึกเจ็บปวดเพิ่งเคยรู้สึกเป็นครั้งแรก
ฉากสุดท้ายเริ่มถ่ายอีกครั้งทุกอย่างผ่านไปอย่างรวดเร็วต่างจากก่อนหน้านี้จน ทีมงานเองต่างก็แปลกใจ ผู้กำกับสั่งคัทฉากสุดท้ายเมื่อทุกอย่างลงตัวและจบลงฉากรักโรแมนติกพร้อมปิด กล้องทีมงานส่งเสียงเฮลั่น
“ขอบคุณทุกคนครับ เจอกันงานเลี้ยงปิดกล้องวันมะรืนนี้นะทุกคน” ผู้กำกับตะโกนบอก อีทึกเดินกลับมาหาผู้จัดการ ซึงฮยอนกรอกตามองอิริยาบถของรุ่นพี่อย่างสงสัย
“ครั้งนี้แปลกกว่า” ผู้จัดการหนุ่มเท้าโต๊ะมองรุ่นพี่เก็บของใส่กระเป๋า “แต่แบบนี้ก็ดีนะ”
“ดีอะไร? พูดอะไรไม่เห็นรู้เรื่องเลย”
“ต่อจากนี้พี่กับคุณฮันกยองจะเจอกันน้อยลงเรื่องวุ่นวายในชีวิตพี่ก็จะลดลงด้วย ผมก็จะได้ไม่ปวดหัว”
“ดีใจด้วยนะผู้จัดการ” ร่างบางพูดประชด
“พวกผู้ใหญ่อนุญาติให้พี่มีแฟนได้ แต่ผมในฐานะผู้จัดการส่วนตัวยังไงตอนนี้ผมขอห้าม”
“นายเป็นเจ้าชีวิตฉันรึไงซึงฮยอน?”
“ผมแค่อยากให้พี่เจอคนที่ดีกว่าสองพี่น้องนั่นต่างหากล่ะ” ซึงฮยอนรับกระเป๋าไปถือเอง “ผมเดาออกเลยว่าอนาคตพี่หลังจากนี้ถ้ายังยิ่งใกล้สองพี่น้องนั่น ข่าวฉาวของพี่ที่ไม่เคยมีมันจะต้องเพิ่มขึ้นแน่”
“มันไม่มีแบบนั่นแน่ ฉันจะทำตามที่นายบอกแล้วกัน” ร่างบางรีบตอบแบบปัดๆ ไม่อยากคุยเรื่องนี้อีกให้ปวดหัว
เอ็มวีตัวใหม่ล่าสุดของนักร้องหนุ่มเปิดขึ้นทีวีจอยักษ์กลางสี่แยกของแหล่งช๊อป ปิ้งใจกลางเมือง ผู้คนต่างหยุดดูเรื่องราวในเอ็มวีอย่างสนอกสนใจ เด็กสาววัยรุ่นส่งเสียงกรี๊ดกร๊าดไม่หยุด เอ็มวีที่ทุกคนจับตามองและให้ความสนใจเพียงชั่วข้ามคืนตั้งแต่เปิดตัว
เจ้าของเพลงเคาะนิ้วกับรีโมททีวีเสียงเพลงจากรายการเพลงชื่อดังกำลังเปิดเอ็มวีของเขาอยู่ มุมปากอิ่มกระตุกยิ้มอย่างพอใจนัยน์ตาจ้องดูใบหน้าหวานของนางเอกเอ็มวีไม่วางตา
“สวยจัง”
“อะไรสวยจ้ะคยูฮยอน” ช่างแต่งหน้าสาวเดินเข้ามาพลางวางกระเป๋าเครื่องแต่งหน้าบนโต๊ะกระจก
“นางเอก” ร่างสูงหันมายิ้มให้และขยิบตา คยูฮยอนลุกจากโซฟามานั่งประจำที่ให้หล่อนแต่งหน้าให้อย่างเคย
“เขาคบกับฮันกยองใช่ไหม?”
“ไม่ใช่ซะหน่อย แค่แสดงหนังด้วยกันเฉยๆ”
“อย่างนั้นหรอ แต่รูปข่าวเหมือนพวกเขาเดทกันจริงๆเลยนะ”
“ถ้าสมมตินะ ระหว่างผมกับพี่ฮันกยอง พี่คิดว่าอีทึกจะชอบใครมากกว่ากัน”
“ฮันกยอง”
“ทำไมไม่เลือกผมล่ะ?”
“ก็นายถามว่าอีทึกจะเลือกใครฉันก็ตอบตามที่ฉันคิดนี่ไง ฮันกยองเป็นผู้ชายอบอุ่นอีทึกน่าจะชอบแบบนั้น” ช่างแต่งหน้าสาวยกคางให้คยูฮยอนเงยหน้าขึ้นและเริ่มปัดแป้งบนใบหน้าเบาๆ “ส่วนนาย พ่อเพย์บอยอายุน้อยอีทึกเขาคงชอบคนที่เป็นผู้ใหญ่กว่านี้”
“ผมผิดที่เกิดช้า”
“พูดเหมือนเด็กกำลังน้อยใจพ่อแม่เลยนะ” คยูฮยอนเงียบไม่ตอบพลางถอนหายใจออกเบาๆ
Rrrrrr!
“ครับ” คยูฮยอนกรอกเสียงใส่ปลายสายพลางลุกออกจากหน้ากระจกกลับไปนั่งโซฟาตัวเดิม คุยไม่นานก็วางสาย
“เจอกันหลังจบคัมแบ็คนะ” ช่างแต่งหน้าสาวบอกส่งท้าย
“ผมคงจะไปด้วยไม่ได้แล้ว ที่บ้านโทรตามแล้วล่ะ” ร่างสูงควงโทรศัพท์ในมือเล่น หญิงสาวเลิกคิ้วสูงก่อนจะไว้ไหล่ให้อย่างเสียดาย
เสียงหัวเราะดังเบาๆบนโต๊ะอาหารกว้างกลางห้องครัว ชายวัยหกสิบหัวเราะร่าเมื่อได้ฟังเรื่องเล่าของลูกชายคนเล็ก พี่ชายที่นั่งอยู่ข้างๆทำได้เพียงหัวเราะในลำคอเพราะอาหารเต็มปาก
“วันก่อนแม่แกเล่าให้ฟังว่าเราพาใครมาบ้านนะ?” ผู้เป็นพ่อถามพลางหันไปหาภรรยา เมื่อตนนึกไม่ออก
“หนูอีทึก”
“อ่า~ นั่นแหละ”
“อีทึกหรอ?” เสียงทุ้มของคนพี่ทวนคำก่อนจะหันมาหาน้องชาย
“จ้ะ น้องฮยอนพาหนูอีทึกมาที่บ้าน หน้าตาแกน่ารักกว่าในทีวีอีกนะ พ่อไม่อยู่เลยอดเจอเลย” คนเป็นแม่บอกอย่างชื่นชม
“ผมฉุดมาเองแหละ” คยูฮยอนบอกพี่ชายพร้อมรอยยิ้ม
“ฉันก็คิดว่าอย่างนั้น”
“ทำไมล่ะจ้ะ?”
“ไม่มีอะไรหรอกครับแม่ แค่อีทึกเขาเป็นคนดื้อเกินกว่าจะยอมมากับผมง่ายๆ พี่ฮันกยองคงสงสัยน่ะครับ”
“ลูกชายเราสองคนคงไม่ได้จีบคนคนเดียวกันหรอกใช่ไหม?” ผู้เป็นพ่อเอียงหน้าหรี่ตามองลูกชาย
“กำลังจีบครับ แต่ดูเหมือนจะแห้วทั้งคู่” คยูฮยอนตอบหันมายิ้มให้พี่ชายอีกครั้ง
..
ก๊อก ก๊อก ก๊อก!
“พี่...หลับ รึยัง?” คยูฮยอนผลักประตูไม่สลักแทรกตัวเข้ามา ฮันกยองละสายตาจากหนังสือเล่มในมือเหลือบมองน้องชายแวบหนึ่งและกลับไปสนใจหนังสือนั้นต่อ คยูฮยอนนั่งลงข้างๆหยิบรีโมทขึ้นกดเปลี่ยนช่องโทรทัศน์ไปเรื่อย
“มีอะไร ทำไมยังไม่นอน”
“พี่ดูซึมๆนะ”
“ไม่ได้เป็นอะไรหรอก ไม่ต้องห่วง”
“เรื่องอีทึก พี่โมโหใช่ไหม?” คยูฮยอนหยุดกดรีโมทและถามโดยที่ไม่มองหน้าพี่ชาย
“นายชอบอีทึกรึเปล่า?” ฮันกยองปิดหนังสือและวางมันลงข้างตัว
“ครับ ผมชอบเขา”
“เรื่องนี้พี่ไม่ยอมให้นายหรอกนะ” เสียงทุ้มเอ่ยอย่างจริงจัง
“ผมรู้ แต่มันก็ขึ้นอยู่กับอีทึกว่าจะเลือกใคร”
“นั่นน่ะสิ คนหัวดื้อคนนั้น”
“บางทีหัวใจของอีทึกอาจจะไม่ใช่ของเราสองคนก็ได้”
ขอโทษที่หายไป มัวไปหมกมุ่นเรื่องอื่นอยู่เลยไม่ได้อัพ รีดเดอร์ก็อย่าหายไปไหนกันนะ อยู่อ่านกันจนจบก่อนน้า
ความคิดเห็น