คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Super Star มายา - 7
ตอนที่7
Rrrrrrr!!
“ครับ”
(ฮันกยอง อยู่ไหน?)
“บ้าน”
(มาหาฉัน ด่วน!)
“คิดถึงผมขนาดนั้นเลยหรอ?”
(มาเอาน้องชายนายกลับบ้านซะ!) สิ้นเสียงตวาดคนปลายสายก็กดตัดสายไปเสียแล้ว ร่างสูงขมวดคิ้วสงสัยน้องชายตัวแสบไปอยู่ที่นั่นได้ยังไง
ร่างบางยืนมองเด็กโข่งที่นอนกอดผ้าห่มไม่ยอมลุกอยู่บนพื้น ลากก็แล้วดึงก็แล้วทำยังไงเจ้าเด็กนี่ก็ไม่ยอมลุกเสียที
“จะลุกไม่ลุก ห๊ะ!” อีทึกฟาดหมอนใส่เต็มแรง
“ไม่ลุก! ง่วง”
“ง่วงก็กลับบ้านไปนอนซิเว้ย!”
“จะนอนที่นี่ ขี้เกียจกลับ”
“โจว คยูฮยอนฉันเหนื่อยแล้วนะ!”
“ถ้าเหนื่อยก็ลงมานอนด้วยกันนี่มา” คยูฮยอนตบปุๆบนผ้าห่มที่ตนกอด ร่างบางถอนหายใจออกหนักๆทรุดนั่งข้างๆอย่างเหนื่อยหอบ ตั้งแต่เช้าเจ้าเด็กตัวโตก็งอแงเหมือนเด็กสี่ขวบไม่ยอมลุกจากที่นอน ส่วนผู้จัดการตัวแสบก็หายหัวไปไหนไม่รู้ตั้งแต่เช้า
คยูฮยอนเลื่อนตัวขยับเข้ามาใกล้ยกหัวหนุนตักอีกคนอย่างออดอ้อนอีทึกถอนหายใจออกอีกรอบก็ไอ้เด็กนี่มันไม่เคยสนใจอะไรเลยตีจนมือด้านมันก็ไม่เจ็บ
“ฉันโทรหาพี่นายให้มาจัดการนายแล้วนะ โดนแน่!”
“พี่ฮันกยองเขาไม่มาหรอก”
“แล้วถ้ามาล่ะ?”
“ถ้ามาเขาก็ไม่กล้าว่าผมหรอก เขารักผมจะตาย”
“หมั่นไส้!” อีทึกทึงผมคนหนุนตักแรงๆ คยูฮยอนดึงมือบางออกจากหัว
“อีทึก คุณเกิดวันที่เท่าไหร่?”
“ถามทำไม? ยังไงฉันก็เป็นพี่นายอยู่แล้ว”
“อยากรู้บอกหน่อย”
“หนึ่ง กรกฎาคม”
“ปีล่ะ?”
“แปดสาม”
“แก่กว่าพี่ฮันกยองอีก”
“แหงล่ะ พวกนายต้องเรียกฉันว่าพี่ เข้าใจ๋?”
“นูนา”
“นูนาบ้าอะไรล่ะ?!” ร่างบางฟาดป้าบที่ต้นแขนหนา “ไอ้เด็กนี่!”
“คุณชอบพี่ฮันกยองรึเปล่า?” ร่างสูงเงยหน้าถาม
“ไม่”
“แล้วผมล่ะ?”
“ก็ไม่เหมือนกัน”
“ทำไมไม่ชอบผมล่ะ?”
“ถามอะไรนักหนา เพราะนายทำตัวไม่รู้จักโตนี่ไง”
“ตอนนั้นผมทำตัวเป็นผู้ใหญ่ คุณก็โกรธผมอะ” คิ้วสวยขมวดพยายามนึกถึงตอนร่างสูงทำตัวเป็นผู้ใหญ่อย่างที่ว่า
“แบบนั้นมันใช่ซะที่ไหนล่ะ?!” เสียงหวานดุเมื่อนึกถึงตอนที่คยูฮยอนสั่งให้เขาจูบ ท่าทางเงียบขรึมแบบผู้ใหญ่แต่การกระทำนั่นมันใช่ซะที่ไหน...
กริ่งก่อง!!!
“ฮันกยองมาแล้ว” อีทึกรีบลุกจนคนนอนหนุนตักหัวแทบโขกพื้นคยูฮยอนถอนหายใจออกพลางล้มตัวลงนอนเกลือกกลิ้งอยู่กับพื้น
ร่างบางรีบเปิดประตูและตามคาดฮันกยองส่งยิ้มอยู่หลังประตู
“คยูฮยอนอยู่ที่นี่หรอ?” อีทึกพยักหน้า ร่างสูงกวาดตามองหาน้องชายร่างบางชี้เข้าไปในห้อง
“หวัดดีพี่ชาย” คยูฮยอนดึงผ้าห่มออกจากใบหน้าส่งยิ้มทักทายพี่ชาย
“หลับสบายไหม?”
“ไม่ค่อยสบายเท่าไหร่ นี่ไม่ใช่ห้องคนสวยของพี่” ร่างสูงหนายันตัวลุกขึ้นยืนเดินออกจากห้อง
“พวกนายสองคนเมื่อไหร่จะกลับไปเสียทีคุยกันอยู่ได้ ฮันกยองพากลับไปเร็วๆเลย” คยูฮยอนมองหน้าพี่ชายและไว้ไหล่ให้
“ผมเอารถมา จะกลับเดี๋ยวนี้แหละครับนูนา” เสียงห้าวตะโกนบอกพลางหยิบแจ็กเก็ตสีน้ำตาลขึ้นสวมใส่ อีทึกถลึงตาดุ
..
ซึงฮยอนเดินฮัมเพลงเบาๆอย่างสบายใจ ในมือเลื่อนสไลด์หน้าจอมือถืออย่างเมามันส์พลางทิ้งตัวนอนเหยียดยาวบนโซฟากว้าง
“ไปไหนมา!” เสียงหวานดุถามขึ้น เด็กหันมองะลางส่งยิ้มให้อย่างไม่สะทกสะท้าน
“ไปจิบกาแฟมา”
“ทั้งวันเนี่ยนะ”
“อืม” ซึงฮยอนพยักหน้าตายังไม่ละจากหน้าจอมือถือ
“ไอ้เด็กโกหก!”
“โถ่ พี่ครับอย่าจับผิดกันสิ” เด็กหนุ่มทิ้งโทรศัพท์ในมือวิ่งเข้ามาเกาะแขนพลางถูไปมา “ไปกันเถอะ”
“ไปไหน?”
“ไปตัดชุดไง งานพรมแดงอาทิตย์หน้า พี่ชายคนนี่ต้องเด่นสะดุดตาที่สุด” ซึงฮยอนยิ้มหน้าบานกลบเกลื่อนและพยายามแถออกนอกเรื่อง
ร่างบางได้แต่ทำหน้างงยอมเดินตามแรงดึงของรุ่นน้องอย่างไม่ขัดขืน
..
หนังสือพิมพ์ยาวเช้าวางพร้อมกาแฟร้อนๆส่งกลิ่นหอมฉุยร่างสูงโปร่งทิ้งตัวนั่งบนโซฟานุ่มหยิบหนังสือพิมพ์คลี่ออกอ่านก่อนจะเผยยิ้มร้ายที่มุมปากก่อนจะวางมันลงและกดรีโมทดูข่าวบันเทิงยามเช้า
“ซึงฮยอน กาแฟแก้วดิ” ร่างบางเดินขยี้หัวไล่ความงัวเงียตาปรือครึ่งหลับครึ่งตื่น
“ได้ครับ”
ข่าวบรรเทิงกำลังรายงานข่าวพูดคุยกันถึงประเด็นร้อนเรื่องใหม่พร้อมภาพนางแบบสาว ชื่อดังกำลังให้สัมภาษณ์นักข่าวด้วยท่าทางเขินอายในอ้อมแขนหล่อนกอดช่อดอกไม้ช่อโตไว้อย่างหวงแหน
“ข่าวอะไรวะ! ไร้สาระ” อีทึกส่ายหน้าอย่างรำคาญหยิบหนังสือพิมพ์ขึ้นอ่าน “อะไรกันเนี่ย?!”
‘อีทึกสุดช้ำ พระเอกคนดังโล่ส่งดอกไม้ช่อโตให้นางแบบสาวออกสื่อ’
หัวข้อข่าวในหนังสือพิมพ์พาดหัวข่าวตัวใหญ่ ตาสวยมองสลับภาพหญิงสาวในหนังสือพิมพ์และทีวีตรงหน้า งานเข้าเขาอีกแล้ว...
“หมอนี่จะไปเจ้าชู้ใส่ใครทำไมต้องมีฉันไปเกี่ยวข้องด้วยวะ!”
“งานเข้าพี่แต่เช้าเลย นักข่าวเต็มหน้าคอนโดฯเลยอะ” ผู้จัดการหนุ่มชะโงกหน้ามองนอกหน้าต่าง
“ฉันไม่ได้คบกับฮันกยอง ไอ้พวกนักข่าวมันเขียนกันเองทั้งนั้น”
“พี่ก็ตอบไปเลยว่าพี่กับเขาไม่ได้คบกันตั้งแต่แรก พี่จะได้ไม่มีปัญหากับทางผู้ใหญ่ด้วย” ร่างบางพยักหน้าเห็นด้วย
รถสปอร์ตสีน้ำเงินจอดสนิทที่ลานจอดร่างสูงหนาสวมแว่นกันแดดสีดำสนิทรีบรถจากรถวิ่งเข้าตัวอาคาร
“นายมาทำอะไรที่นี่อีก?” เสียงหวานเอ่ยถามเมื่อเห็นเจ้าเด็กตัวโตวิ่งเยาะๆเข้ามาหา
“มารับคุณไง”
“มารับทำไม ฉันไม่ไปกับนายนะ”
“ข้างล่างนักข่าวเต็มไปหมดจะออกไปได้ยังไง”
“คิดว่าฉันกลัวนักข่าวรึไง”
“พี่ครับผมว่าจะเจอกับพวกนักข่าวตอนนี้พี่โดนรุมทึ่งแน่”
“คุณให้ผู้จัดการขับรถออกไปส่วนคุณก็ไปกับผม แค่นี้นักข่าวก็ไม่รู้แล้วว่าคุณอยู่ที่ไหน”
“ให้ผมเป็นตัวล่อหรอ?” ผู้จัดการหนุ่มชี้ตัวเองและทำหน้าเซ็งโลก “ไม่ทำแบบนั้นแน่ เนอะพี่?”
“ก็ดีเหมือน ตามนั้นนะซึงฮยอน” อีทึกส่งยิ้มให้น้องชาย
คยูฮยอนเดินอมยิ้มตลอดทางสายตาพลางมองร่างบางที่เดินนำหน้า ขายาวก้าวเอื่อยๆไม่รีบร้อนต่างจากอีกคน
“เดินยิ้มอะไรอยู่ได้ เป็นบ้าหรอ?” อีทึกหันมามอง
“บ้ารัก” ร่างสูงยิ้มเต็มแก้มทำเสียงน่ารักจนร่างบางขนลุก
“ชิย์ ติงต๊องเหมือนพี่นายเลย เร็วๆเข้า!” ร่างบางคว้าข้อมือหนาให้เดินตามตนเร็วๆ
“จะไปไหน?” คยูฮยอนถามขณะเริ่มออกรถ
“ไปบริษัท”
“ตอนนี้ที่บริษัทคุณคงมีแต่นักข่าว ไปที่อื่นเถอะ” ร่างบางคิดตามก่อนจะหันขวับมองร่างสูงที่อมยิ้มยังไม่หุบอย่างรู้ทัน
“แผนนายใช่ไหม? ที่ตั้งใจมารับฉันถึงนี่”
“ใช่เลย”
“เจ้าเล่ห์นักนะ เด็กบ้า”
“น้อมรับคำชม ไปทานข้าวกับผมนะ” คยูฮยอนหันมายิ้มหวาน
“ถ้าฉันปฏิเสธผลมันก็ออกมาเหมือนเดิมใช่ไหม?” ถึงจะปฏิเสธไม่ไปด้วยแต่ถึงยังไงไอ้คนขับรถมันก็ไม่ฟังอยู่ดี ร่างสูงพยักหน้ารับ “ตามใจ”
“ตามใจ” คยูฮยอนทวนคำพูดฉีกยิ้มแก้มปริเร่งความเร็วรถ อีทึกส่ายหน้าให้อย่างเอือมระอา
บ้านเดี่ยวหลังใหญ่พร้อมสวนบริเวณรอบบ้านกว้างขวางรถยนต์จอดสนิทในลาดจอด คยูฮยอนลงจากรถพลางส่งยิ้มให้คนที่มาด้วย
“บ้านใคร?”
“บ้านผมเอง” เด็กตัวโตคว้าข้อเล็กดึงให้เดินตามตนเข้าบ้าน “แม่ครับ!”
“น้องฮยอนหรอลูก?” หญิงวัยกลางคนโผล่หน้าออกมาจากในครัว ในอ้อมแขนอุ้มถ้วยขนาดกลางพลางนวดแป้งในนั้นไปด้วย
“แม่ครับ ผมพาคนสวยมาด้วยล่ะ” ร่างสูงชี้มาที่ร่างบาง อีทึกโค้งตัวเก้าสิบองศาอย่างสุภาพ หญิงวัยกลางคนเบิกตากว้างหลังจากเขาแนะนำตัวเสร็จ
“ตัวจริงน่ารักกว่าในทีวีอีก” หล่อนส่งยิ้มให้ “แล้วมากับน้องฮยอนได้ไง?”
“ผมฉุดมา กะจะเอามาขังไว้ที่นี่” คยูฮยอนยิ้มกริ่มหันมาส่งตาเจ้าเล่ห์ให้ร่างบาง
“เรานี่มันน่าตีจริงๆเลย อีทึกพักผ่อนก่อนนะ น้าทำของว่างใกล้เสร็จแล้วเดี๋ยวลงมาทานกัน”
“ครับ”
“เร็วๆนะครับ หิวแล้ว” คยูฮยอนบอกทิ้งท้ายก่อนดึงร่างบางให้ขึ้นไปชั้นสอง
ร่างบางทิ้งตัวนั่งปลายเตียงกว้าง เจ้าเด็กตัวโตถอดเสื้อนอกและเอนหลังนอนแผ่ไปบนเตียงเรียบร้อยแล้ว มือพลางกระตุกดึงชายเสื้ออีทึกเบาๆ
“นอนสิ”
“พวกนายเป็นลูกคุณหนูกันหรอเนี่ย? ดีจัง...แล้วเขาเรียกนายแบบนั้นกันทั้งบ้านรึเปล่า?” อีทึกยิ้ม ทำหน้าล้อเลียน “น้องฮยอนฮับ คิคิ”
“อย่าเรียกผมแบบนั้นนะ”
“ทำไม อายหรอน้องฮยอน” ร่างบางย้ำคำหลัง คยูฮยอนหน้าแดง “น้องฮยอนนนนน”
“นี่แน่ะ” ร่างสูงดึงคนนั่งล้อให้เอนหลังนอนลงใช้ท่อนแขนล็อคคอไว้ “ถ้านูนาไม่เลิกเรียก น้องฮยอนจะจับนูนาปล้ำนะ”
“เออๆ เลิกก็ได้ ปล่อย! ฉันหายใจไม่ออก” อีทึกแกะท่อนแขนออกจากคอตนและลุกนั่งอีกครั้งเขยิบถอยให้ห่างจากร่างสูง “ฉันลองนึกภาพดูนะถ้าชื่อนี้มันไปขึ้นอยู่บนหน้าหนึ่งจะเป็นยังไง นายดังกว่าเดิมแน่ น้องฮยอน!!”
อีทึกรีบลุกหนีพร้อมเสียงหัวเราะคิกคักอย่างสนุกที่ได้แกล้งแต่ยังไม่วายถูกจับได้อยู่ดี ร่างบางรีบคว้าหมอนฟาดเด็กตัวโตที่ยึดข้อมือตนไว้
“ปล่อยๆ ไม่พูดแล้ว”
“ไม่เชื่อ คุณคิดว่าผมพูดเล่นใช่ไหม ผมทำจริงๆนะ” คยูฮยอนดึงให้อีทึกนอนบนเตียงและใช้แขนทับกดไว้ไม่ให้หนี “เสร็จผมล่ะ”
“ฉันไม่ชอบแบบนี้นะคยูฮยอน”
“ผมชอบ” จมูกโด่งกดหอมที่แก้มหนักๆสูดความหอมเข้าปอดลึกๆให้ชื่นใจ อีทึกหันหน้าหนีพัลวันส่งตาดุใส่เมื่อร่างสูงละจมูกออก “หอมสุดๆ”
“เด็กบ้า ฉันจะกลับบ้านแล้ว!”
“โอ๋ๆ เดี๋ยวสิ ผมขอโทษก็ได้”
“ขอโทษแล้วมันหายไหม?!” ว่าสวนกลับแบบเด็กๆ
“ให้หอมคืนอะ” คยูฮยอนหันแก้มให้
“ได้จริงๆหรอ?”
“เต็มใจให้เลยล่ะ” ปากหนายิ้มกริ่ม “โอ๊ยยยยยย!”
อีทึกหยิกแก้มสากแรงๆบิดไปบิดมาจนสะใจคยูฮยอนกุมแก้มตัวเองน้ำตาซึมด้วยความเจ็บ ร่างบางเบะปากใส่ไม่สนใจเด็กขี้แง
“ร้องไห้ด้วยหรอ? หันหน้ามาสิจะถ่ายรูปเก็บไว้ส่งให้นักข่าว หันมา!”
“ใจร้าย ใจร้ายที่สุด”
“แหงล่ะ นายแกล้งฉันก่อนนะ”
“ฮึ่ย~” คยูฮยอนผลักร่างบางนอนบนเตียงอีกครั้งส่วนตนนอนหนุนหัวทับหน้าอกบางไว้พลาง เงยหน้าขึ้นมองดวงหน้าสวย อีทึกดีดจมูกโด่งอย่างหมั่นไส้
“แล้วฮันกยองล่ะ คนที่บ้านเรียกว่าไง?” คยูฮยอนแอบถอนหายใจออกเบาๆเมื่อได้ยินคำถาม
“แม่เรียกว่าพี่ฮัน”
“จริงหรอ เดี๋ยวฉันจะเอาไปล้อฮันกยอง”
“อย่านะ ถ้าทำแบบนั้นแล้วพี่ฮันกยองเกิดโมโหจับคุณปล้ำขึ้นมาทำไงล่ะ ผมยังไม่ได้ปล้ำเลย”
“ไอ้เด็กนี่คิดแต่เรื่องใต้เข็มขัดเรอะ!” มือบางจิกผมหนาแรงๆ ร่างสูงรีบดึงมือบางออก
“อีทึก อย่าพูดถึงพี่ฮันกยองเวลาที่อยู่กับผมจะได้ไหม?” คยูฮยอนถามด้วยน้ำเสียงที่ต่างจากก่อนหน้านี้ “ถ้าตรงหน้าคุณคือผมได้โปรดอย่าพูดถึงพี่ฮันกยอง”
อีทึกมองร่างสูงอย่างพินิจทั้งแววตาและน้ำเสียงไม่มีท่าทีล้อเล่นอย่างเคย คนสวยถอนหายใจเบาๆพลางเอามือวางไว้บนหัวที่หนุนทับอกตน
“เหตุผลล่ะ?”
“ผมอิจฉา”
“เหตุผล ฟังไม่ขึ้น” ตาสวยมองใบหน้าหล่อที่ปิดเปลือกตาลงช้าๆและไม่ได้พูดอะไรอีกหลังจากนั้น ความจริงมันไม่มีเหตุผลอะไรที่เขาจะต้องเลี่ยงพูดถึงใครคนอื่นเพื่อแคร์ความ รู้สึกของอีกคนในเมื่อเขาเองก็ไม่ได้แคร์ความรู้สึกของสองพี่น้องนี่อยู่แล้ว...
นัยน์ตาสีน้ำตาลเพ่งมองดวงหน้าสวยที่หลับใหลเสียงลมหายใจดังแผ่วเบา ปากหนาระบายยิ้มบางๆยิ่งมองยิ่งหลงใหลเหลือเกิน ร่างสูงเขยิบกายเข้าไปสอดแขนให้ร่างบางหนุนอีกมือยกโทรศัพท์ขึ้นกดถ่ายรูป พร้อมรอยยิ้มหน้าบานของเขาและใบหน้ายามหลับของอีกคน
“แค่ถ่ายเก็บไว้เฉยๆ” พูดกับตัวเองเบาๆ แล้วก้มลงจูบที่มุมปากบางกล้องในมือถือยังทำหน้าที่จับภาพอย่างต่อเนื่อง
..
เสียงทีวีเปิดดังสนั่นผู้จัดการหนุ่มนั่งกอดอกตาจับจ้องที่หน้าจอทีวีแต่เนื้อหา ข่าวสารที่สื่อออกมานั้นเขาไม่ได้สนใจมันเลยสักนิด นาฬิกาข้อมือถูกขึ้นดูแทบจะทุกนาที
“ยังไม่นอนหรอ?” เสียงหวานเอ่ยทักเมื่อเห็นรุ่นน้อง
“พี่ไปไหนมา?!” ซึงฮยอนถามด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ
“ไปธุระมา”
“ธุระอะไร ที่ไหน? ผมโทรหาพี่เป็นร้อยรอบก็ไม่เคยรับสาย” ซึงฮยอนถามด้วยน้ำเสียงโมโห “โจว คยูฮยอนพาพี่ไปไหน?!”
“เอ่อ...เปล่า ไม่ได้พาไปไหน”
“พี่อีทึก!”
“ก็ได้ๆ ฉันไปบ้านหมอนั่น” อีทึกทนสายตาดุของรุ่นน้องไม่ได้
“อยู่ให้ห่างจากสองพี่น้องนั่นไว้ ถ้าไม่ใช่เรื่องงานไม่ต้องยุ่งเกี่ยวกัน ชีวิตพี่วุ่นวายพอแล้ว” ซึงฮยอนถอนหายใจเดินเข้ามาหาพลางยื่นบางอย่างให้ “เบอร์โทรศัพท์ผมเปิดให้ใหม่ เบอร์เก่าทิ้งไปซะ”
ภัตตาคารสุดหรูยามค่ำคืนเสียงดนตรีคลาสสิกบรรเลงเบาๆ ชายหนุ่มกวาดตามองหาคนที่นัดตนมาก่อนจะเดินตรงเข้าไปหา หญิงสาวร่างเพรียวระหงในชุดเดรสรัดรูปสีส้มอ่อน ริมฝีปากเล็กระบายยิ้มเมื่อเห็นชายหนุ่ม
“ขอโทษนะ พี่มาสาย”
“ไม่เป็นไรค่ะ งานพี่คงยุ่งจริงๆ ฉันได้ข่าวว่าพี่กำลังทำเพลงใหม่”
“อืม พรุ่งนี้ตัวเอ็มวีก็จะปล่อยแล้วล่ะ”
“งั้นหลังจากนี้พี่จะต้องยุ่งมากๆ แล้วฉันจะได้เจอพี่อีกเมื่อไหร่ล่ะค่ะ?”
“อดทนหน่อยสิ ถ้าพี่ว่างพี่จะโทรหาเธอนะ”
“คืนนี้พี่อยู่กับฉันน” หญิงสาวยื่นหน้าเข้ามาส่งสายตาเป็นนัยน์ที่ร่างสูงเองก็รู้ว่าหมายถึงอะไร ชายหนุ่มพยักหน้าตอบรับคำขอของหญิงสาวอย่างไม่ขัดข้อง
ริมฝีปากหนากดจูบต้นคอขาวค่อยๆเลื่อนขึ้นมาที่ริมฝีปากเล็กเผยอรอรับลิ้นชุ่ม เพื่อจูบตอบ คยูฮยอนถอนจูบออกเมื่อมอบความรัญจวนให้แก่หญิงสาว ใบหน้าเล็กชุ่มเหงื่อซุกแผงอกพลางลูบไล้ให้รู้สึกเคลิบเคลิ้ม
“พี่ค่ะ ต่ออีกสักนิดไหมค่ะ ฉันยังไม่หายคิดถึงพี่เลยนะ”
“ร้อนแรงจังนะสาวน้อย พอแล้วเดี๋ยวก็ลุกไม่ไหวหรอก” ร่างสูงจูบเบาๆที่ศีรษะเล็กพลางหยิบโทรศัพท์บนหัวเตียงขึ้นกดเล่น
“ส่งข้อความหาใครค่ะ?”
“เปล่านิ” หญิงสาวละสายตาจากมือถือมามองหน้าชายหนุ่มที่ยังคงสนใจมือถือในมือตนอยู่ ริมฝีปากอิ่มหนาระบายยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ไม่ได้สนใจเลยว่าหญิงสาวข้างๆกำลังจับผิดตนอยู่
“พี่ค่ะนอนเถอะค่ะ ถ้าสว่างแล้วจะไม่ได้นอนนะค่ะ” หญิงสาวบอกเสียงหวาน ร่างสูงละสายตาจากจอสี่เหลี่ยมหันมาพยักหน้ารับ หล่อนหยิบเครื่องมือสื่อสารออกจากมือหนาไปวางไว้บนหัวเตียงและดึงผ้าห่มคลุมกายพวกเขาทั้งคู่เตรียมเข้าสู่นิทรา
หน้าจอสี่เหลี่ยมสว่างวาบในความมืดนิ้วเรียวสวยเลื่อนสไลด์ดูประวัติการส่งข้อความครั้งล่าสุด ดวงตาคมที่ยังแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางไล่อ่านรายชื่อและจดจำ
‘คนสวย’
หญิงสาวกดอ่านข้อความที่ถูกส่ง เวลาล่าสุดเมื่อชั่วโมงที่แล้ว
‘คนสวยหลับแล้วแหงเลย เอ็มวีของเราเปิดตัวพรุ่งนี้ คุณรอดูอยู่รึเปล่า?’
“ใครกัน?” หล่อนเอ่ยขึ้นเบาๆ พร้อมกดโทรออกตามชื่อนั้น คิ้วเรียวขมวดขุ่นเมื่อเบอร์โทรออกนั้นโชว์รูปเจ้าของเบอร์ นายแบบหน้าหวานถูกชายหนุ่มที่กำลังกอดเธออยู่ข้างกายจูบ เจ้าหล่อนออกจากหน้าข้อความเปิดคลังภาพรูปถ่ายล่าสุดเกือบยี่สิบรูปเป็นรูปที่ร่างสูงทั้งจูบทั้งหอมชายหนุ่มอีกคนที่หลับไม่รู้เรื่อง มือเล็กกำโทรศัพท์แน่นปากเรียวเล็กขบกัดเข้าหากันอย่างข่มอารมณ์
“พี่คยูฮยอนเป็นของฉัน!”
ขอคอมเม้นหน่อยนะ รีดเดอร์ที่รัก
ไม่มีคอมเม้น แสดงว่าฟิคเค้าไม่สนุกแน่เลย TT^TT
ความคิดเห็น